Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462.IPPP3.4512.668.2016.1.ISK
z 5 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2016 r., nadanym 12 września 2016 r. (data wpływu 13 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i sposobu wystawienia faktury dla usług pocztowych świadczonych na rzecz przedstawicielstwa w Polsce przedsiębiorcy zagranicznego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i sposobu wystawienia faktury dla usług pocztowych świadczonych na rzecz przedstawicielstwa w Polsce przedsiębiorcy zagranicznego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, dalej również Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza podpisać umowę z Przedstawicielstwem w Polsce przedsiębiorcy zagranicznego z Łotwy na świadczenie usług pocztowych. Przedstawicielstwo to działa w oparciu o wpis w Rejestrze Przedstawicielstw w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.) - dalej jako: „ustawa o swobodzie działalności gospodarczej” - prowadzonym przez Ministra Rozwoju. Zgodnie z przepisami art. 94 ww. ustawy przedstawicielstwo nie jest uprawnione do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Zakres działania przedstawicielstwa może obejmować wyłącznie prowadzenie działalności w zakresie reklamy i promocji przedsiębiorcy zagranicznego.

Takie też zastrzeżenie widnieje w wydanym przez Ministra Rozwoju zaświadczeniu o dokonaniu wpisu przedmiotowego Przedstawicielstwa do rejestru przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych. Wykonywane przez ww. Przedstawicielstwo czynności promocji i reklamy przedsiębiorcy zagranicznego polegają m.in. na wysyłaniu próbek reklamowych.

Przedstawicielstwo posiada polski numer identyfikacji podatkowej NIP ale nie wykonuje ono działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. Nie jest zarejestrowane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako podatnik VAT i nie wykonuje na jej terytorium czynności podlegających opodatkowaniu. Nie może ono i nie wystawia faktur sprzedaży lub innych dokumentów tożsamych, gdyż charakter Przedstawicielstwa na to nie pozwala. Do wykonywania czynności promocji i reklamy przedsiębiorcy zagranicznego są zatrudnione w Polsce 4 osoby w wynajmowanym biurze.

Również przedsiębiorca zagraniczny nie jest zarejestrowany w Polsce do celów VAT.

Z uwagi na fakt, iż świadczone przez Spółkę usługi pocztowe będą dotyczyły bezpośrednio działalności Przedstawicielstwa w Polsce, a nie spółki-matki z siedzibą na terytorium Łotwy, z kolei Przedstawicielstwo w Polsce nie wykonuje działalności gospodarczej w kraju, Spółka powzięła wątpliwość odnośnie prawidłowego określenia miejsca świadczenia usług oraz udokumentowania transakcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że przedstawione w zdarzeniu przyszłym usługi pocztowe, świadczone przez Pocztę Polską na rzecz Przedstawicielstwa w Polsce przedsiębiorcy zagranicznego, nie będą podlegały opodatkowaniu w kraju?
2. Czy dla udokumentowania transakcji Spółka powinna wystawić fakturę bez stawki i kwoty VAT z adnotacją „odwrotne obciążenie” wskazując w niej jako nabywcę kontrahenta zagranicznego z Łotwy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, miejscem świadczenia a zarazem opodatkowania wskazanych w zdarzeniu przyszłym usług będzie kraj siedziby kontrahenta zagranicznego tj. Łotwa. Z uwagi na fakt, iż Przedstawicielstwo przedsiębiorcy zagranicznego nie prowadzi w kraju działalności gospodarczej (a jedynie wykonuje czynności promocji i reklamy spółki macierzystej z Łotwy) nie można uznać, iż Przedstawicielstwo to posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności. Wobec tego Spółka po wykonaniu usługi powinna wystawić dla kontrahenta zagranicznego z Łotwy (spółka-matka) fakturę bez stawki i kwoty podatku VAT z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem świadczenia przy ich realizacji jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n. Przepis art. 28b ust. 2 stanowi, że w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3)

Definicja podatnika, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 28b, została wskazana w at. 28a ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem :

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazana powyżej definicja podatnika ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem, według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do powołanych powyżej definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

A zatem, co do zasady, podatnikiem jest każdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą oraz osoba prawna, która takiej działalności nie prowadzi, ale jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.

Zatem, co do zasady, w stosunku do usług świadczonych na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, miejsce świadczenia usług przenosi się do miejsca, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę, a gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej - wówczas miejscem świadczenia jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Biorąc zatem pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo - rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo - rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Dla przykładu TSUE sprawie C-260/95 stwierdził, że ,,(...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne”.

W wyroku w sprawie C-231/94 TSUE wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96.

Natomiast w wyroku C-73/06, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 str. 2251, pkt 18; wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (ww. wyrok w sprawie C-190/95, pkt 16)”. Podobne stanowisko zawarte jest w wyrokach C-168/84, C-190/95.

Mając na względzie wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, uznać należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium danego kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podobny pogląd wyraził WSA w Warszawie w wyroku z dnia 11 marca 2014 r. (sygn. akt III SA/Wa 2553/13). Sąd podkreślił, że o siedzibie podmiotu gospodarczego decyduje miejsce, gdzie siedzibę ma jego organ zarządzający. Stałe miejsce prowadzenia działalności zaś to miejsce wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Ustanowione przedstawicielstwo nie może stanowić stałego miejsca prowadzenia działalności, ponieważ wykonywane przez nie czynności muszą mieścić się wyłącznie w zakresie reklamy i promocji podmiotu zagranicznego.

Również organy podatkowe prezentują pogląd, że działalność przedstawicielstwa przedsiębiorcy zagranicznego na terytorium Polski rozumiana jest jako bezpośrednia działalność przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce. Dla przykładu wskazać należy interpretacje indywidualne: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (IBPP2/443-1154/13/KO), w Poznaniu (ILPP4/443-71/14-4/BA), w Warszawie (IPPP3/443-973/14-2/JŻ, IPPP3/443-1116/14-2/JŻ.

Z powyższych interpretacji i wyroków wynika, że przedstawicielstwa nie są tworzone do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski przez zagranicznych przedsiębiorców w zakresie, w jakim ci przedsiębiorcy prowadzą działalność gospodarczą w państwie siedziby. Tworzenie przedstawicielstw przez przedsiębiorców zagranicznych ma jedynie na celu zwrócenie uwagi klientów innego państwa na działalność gospodarczą przedsiębiorców zagranicznych. Taka promocja oraz reklama dotyczyć może jedynie zakresu działalności gospodarczej prowadzonej przez macierzystego przedsiębiorcę. Gdyby przedstawicielstwo zamierzało prowadzić działalność wykraczającą poza ten obszar, minister właściwy do spraw gospodarki ma obowiązek wydania decyzji administracyjnej odmawiającej wpisania go do rejestru przedstawicielstw.

Z tych względów Przedstawicielstwo, na którego rzecz Spółka będzie świadczyła usługi pocztowe, nie prowadzi działalności gospodarczej, a tym samym nie dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które zostały wymienione w art. 5 ustawy oraz nie jest zarejestrowane jako podatnik podatku VAT na terytorium kraju.

Zatem w związku z powyższym, w ocenie Spółki, Przedstawicielstwo (pomimo, że posiada swoją odrębną nazwę, numer identyfikacji podatkowej, personel), nie posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W konsekwencji, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług wykonywanych na rzecz przedstawicielstwa w Polsce (mając na względzie fakt, iż siedziba przedstawicielstwa nie może stanowić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa zagranicznego jak również fakt, iż przedsiębiorca zagraniczny nie dokonał rejestracji działalności na terytorium Polski), jest terytorium państwa, w którym przedsiębiorstwo zagraniczne ma siedzibę czyli Łotwa.

Kwestie dotyczące wystawiania faktur zostały uregulowane w przepisach art. 106a-106i ustawy o VAT. W myśl art. 106a pkt 2 ustawy - przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.
   
   

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Faktura powinna zawierać dane wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a (tj. w przypadku, gdy miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju) faktura może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 10 i 12-14 tj.:

• kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto (ust. 1 pkt 10),
  

• stawki podatku (ust. 1 pkt 12),
  

• sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku (ust. 1 pkt 13),
  

• kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (ust. 1 pkt 14).
  
  
  

Zatem, mając na uwadze powyższe, w naszej ocenie Spółka na fakturach dokumentujących usługi pocztowe, które będą świadczone przez Pocztę na podstawie umowy zawartej z Przedstawicielstwem w Polsce, powinna umieszczać dane spółki zagranicznej ze wskazaniem łotewskiego adresu i nr VAT-UE, bez stawki i kwoty podatku VAT, z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że art. 28b ust. 1 ustawy brzmi: „Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.”. Jednak niniejsze nie wpływa na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.