Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-110/13/16-S/ES
z 4 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 października 2013 r. sygn. akt I SA/Go 428/13 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 278/14 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2013 r. (data wpływu 6 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uzyskania bonifikaty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uzyskania bonifikaty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Matka Wnioskodawczyni nabyła od Miasta lokal mieszkalny. Miasto przy sprzedaży przedmiotowego lokalu udzieliło matce Wnioskodawczyni bonifikatę w wysokości 60 197 zł. Zainteresowana, po śmierci matki, jako jedyna spadkobierczyni nabyła w spadku przedmiotowy lokal i go sprzedała za kwotę 102 000 zł. Całą uzyskaną ze sprzedaży kwotę, w okresie nieprzekraczającym 12 miesięcy od zbycia, przeznaczyła na nabycie innego lokalu mieszkalnego. Od nabycia lokalu mieszkalnego od miasta do jego sprzedaży nie upłynął okres 5 lat.

Wnioskodawczyni wystąpiła do Prezydenta Miasta z wnioskiem o odstąpienie od żądania zwrotu kwoty równej bonifikacie udzielonej matce przy zbyciu przez Miasto lokalu mieszkalnego. Prezydent Miasta, działając za zgodą Rady Miasta, w trybie art. 68 ust. 2c ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, odstąpił od żądania zwrotu kwoty równej bonifikacie udzielonej przy sprzedaży przez Miasto przedmiotowego lokalu.

Jednocześnie Prezydent Miasta zaznaczył, że odstąpienie od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty na podstawie przywołanej powyżej regulacji prawnej stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust 1 pkt 9 i art. 20 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odstąpienie na podstawie przepisu art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce nieruchomościami, od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odstąpienie, na podstawie przepisu art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce nieruchomościami, od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty nie stanowi źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 68 ust 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami właściwy organ może udzielić bonifikaty od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 na podstawie odpowiednio zarządzenia wojewody albo uchwały rady lub sejmiku jeżeli nieruchomość jest sprzedawana na określone w ustawie cele lub określonym osobom. Bonifikata stanowi obniżenie ceny nieruchomości, którą ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość. Obniżenie ceny następuje przed sprzedażą nieruchomości.

Udzielenie bonifikaty ma charakter warunkowy w zakreślonym przedziale czasowym. W myśl przepisu art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jeżeli nabywca lokalu mieszkalnego zbył lokal mieszkalny lub wykorzystał go na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 5 lat licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji. Zwrot następuje na żądanie właściwego organu. Jednakże w przypadkach określonych w art. 68 ust. 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami, nabywca (który sprzedał lokal przed upływem ustalonego okresu czasu) z mocy ustawy nie jest zobowiązany do zwrotu bonifikaty. Natomiast zgodnie z art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce nieruchomościami, właściwy organ może odstąpić od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty w innych przypadkach niż określone w ust. 2a, za zgodą odpowiednio wojewody, rady lub sejmiku.

W obu uregulowanych przypadkach – brak konieczności zwrotu udzielonej bonifikaty, zdaniem Wnioskodawczyni, nie stanowi źródła przychodów zbywcy lokalu, a więc nie ma podstaw do jego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzyskanie korzyści o charakterze majątkowym nie jest równoznaczne z osiągnięciem przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Stosownie do art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że pojęcie „nieodpłatne świadczenie” obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10).

Zdaniem Wnioskodawczyni sprzedaż mieszkania z bonifikatą nie mieści się w zakresie pojęcia nieodpłatnego świadczenia, a ponadto na skutek tej czynności prawnej nie następuje „otrzymanie” nieodpłatnego świadczenia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie stanowi, że przychód z nieodpłatnego świadczenia powstaje wówczas gdy podatnik takie świadczenie otrzyma. O przychodzie z nieodpłatnego świadczenia można by było ewentualnie mówić w momencie udzielania nabywcy lokalu bonifikaty, bowiem już wtedy z bonifikatą kupujący uzyskuje wymierną korzyść majątkową. Późniejsze zwolnienie nabywcy nieruchomości z obowiązku zwrotu bonifikaty, nie przysparza nabywcy żadnej innej korzyści. Nabywca zostaje zwolniony z obowiązku zwrotu korzyści, którą już uzyskał. Wyrażając wolę organ jednostki samorządu terytorialnego nie wykonuje na rzecz przyszłego kupującego żadnego świadczenia, zaś kupujący żadnego świadczenia nie otrzymuje. W konsekwencji mimo, że nabywca nieruchomości uzyskuje niewątpliwą korzyść majątkową, to nie otrzymuje nieodpłatnego świadczenia, a w rezultacie nie uzyskuje przychodu z tego źródła.

Zbieżne stanowisko w analogicznej sprawie zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 sierpnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 129/11.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał w dniu 6 maja 2013 r. interpretację indywidualną nr ILPB2/415-110/13-2/ES, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej stwierdzono, że w przedmiotowej sprawie, odstąpienie na podstawie przepisu art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce nieruchomościami, od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Interpretacja została skutecznie doręczona w dniu 9 maja 2013 r.

W dniu 27 maja 2013 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2013 r. nr ILPB2/415-110/13-2/ES (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 23 maja 2013 r.).

W powyższym wezwaniu Zainteresowana wniosła o zmianę przedmiotowej interpretacji.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawczynię we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz uwagi zawarte w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu pismem z dnia 7 czerwca 2013 r. nr ILPB2/415W-35/13-2/JWP podtrzymał stanowisko zaprezentowane w wydanej interpretacji.

W związku z powyższym w dniu 24 lipca 2013 r. (data nadania 22 lipca 2013 r.) do tut. Organu wpłynęła skarga na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 6 maja 2013 r. nr ILPB2/415-110/13-2/ES.

Pismem z dnia 23 sierpnia 2013 r. nr ILPB2/4160-46/13-2/JWP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu udzielił odpowiedzi na ww. skargę, w której podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Rozpatrujący przedmiotową skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 16 października 2013 r. sygn. akt I SA/Go 428/13 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną jako wydaną z naruszeniem przepisów prawa.

Wobec powyższego, tut. Organ wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną z dnia 12 grudnia 2013 r.

Powyższa skarga kasacyjna została oddalona na mocy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 278/14.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 października 2013 r., sygn. akt I SA/Go 428/13 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 278/14, oddalającym skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego w imieniu Ministra Finansów, od wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim – stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu, został określony w art. 10 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a pkt 9 tego artykułu stanowi, że źródłami przychodów są również inne źródła, które nie zostały wymienione w tym artykule.

Z kolei przepis art. 11 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni wystąpiła do Prezydenta z wnioskiem o odstąpienie od żądania zwrotu kwoty równej bonifikacie udzielonej Jej matce przy zbyciu przez Miasto lokalu mieszkalnego. W trybie art. 68 ust. 2c ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Prezydent Miasta odstąpił od żądania zwrotu kwoty równej bonifikacie udzielonej przy sprzedaży przez Miasto przedmiotowego lokalu.

Stosownie do art. 34 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), w przypadku zbywania nieruchomości osobom fizycznym i prawnym pierwszeństwo w ich nabyciu, z zastrzeżeniem art. 216a, przysługuje osobie, która jest najemcą lokalu mieszkalnego, a najem został nawiązany na czas nieoznaczony. Na mocy art. 37 ust. 2 pkt 1 tejże ustawy, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli jest zbywana na rzecz osoby, której przysługuje pierwszeństwo w jej nabyciu, stosownie do art. 34. Przy sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej, o której mowa w art. 37 ust. 2 i 3, cenę nieruchomości ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość, z zastrzeżeniem ust. 3a (art. 67 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Zgodnie z art. 68 ust. 1 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami, właściwy organ może udzielić za zgodą, odpowiednio wojewody albo rady lub sejmiku, bonifikaty od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana jako lokal mieszkalny.

Na podstawie art. 68 ust. 1b ustawy o gospodarce nieruchomościami, w zarządzeniu wojewody albo uchwale rady lub sejmiku, o których mowa w ust. 1, określa się w szczególności warunki udzielenia bonifikat i wysokość stawek procentowych.

W myśl art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jeżeli nabywca nieruchomości zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat, licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji. Zwrot następuje na żądanie właściwego organu.

Na mocy art. 68 ust. 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami, przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku:

1. zbycia na rzecz osoby bliskiej, z zastrzeżeniem ust. 2b;
2. zbycia pomiędzy jednostkami samorządu terytorialnego;
3. zbycia pomiędzy jednostkami samorządu terytorialnego i Skarbem Państwa;
4. zamiany lokalu mieszkalnego na inny lokal mieszkalny albo nieruchomość przeznaczoną lub wykorzystywaną na cele mieszkaniowe;
5. sprzedaży lokalu mieszkalnego, jeśli środki uzyskane z jego sprzedaży przeznaczone zostaną w ciągu 12 miesięcy na nabycie innego lokalu mieszkalnego albo nieruchomości przeznaczonej lub wykorzystanej na cele mieszkaniowe.
   
   

Jednakże w myśl ust. 2b tegoż art., przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do osoby bliskiej, która zbyła lub wykorzystała nieruchomość na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat, licząc od dnia pierwotnego nabycia.

Ponadto zgodnie z art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce nieruchomościami, właściwy organ może odstąpić od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty, w innych przypadkach niż określone w ust. 2a, za zgodą odpowiednio wojewody, rady lub sejmiku.

Jak wywiódł Sąd, przyznanie bonifikaty oznacza sprzedaż nieruchomości po obniżonej cenie z zastrzeżeniem, że w określonym w ustawie o gospodarce nieruchomościami przedziale czasu (5 lub 10 lat) nabywca nieruchomości, który sprzeda nieruchomość lub wykorzysta ją na inne cele niż uzasadniające udzielenie bonifikaty, będzie musiał dopłacić zwaloryzowaną równowartość bonifikaty. Po upływie określonego w ustawie czasu przyznanie bonifikaty staje się bezwarunkowe, zatem nabywca może dysponować nieruchomością w sposób nieograniczony.

Zdaniem Sądu, przechodząc na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że niewątpliwie nabywca nieruchomości z bonifikatą osiągnął korzyść materialną, bowiem zapłacił za nieruchomość cenę obniżoną o wysokość bonifikaty.

Uzyskanie korzyści o charakterze majątkowym nie jest równoznaczne z osiągnięciem przychodu z nieodpłatnego świadczenia.

Jak już wcześniej wskazano, stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że termin ten obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, opubl. ONSAiWSA 2010/4/58, LEX nr 577354).

W ocenie Sądu sprzedaż mieszkania z bonifikatą nie mieści się w zakresie pojęcia nieodpłatnego świadczenia, a ponadto na skutek tej czynności prawnej nie następuje „otrzymanie” nieodpłatnego świadczenia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie stanowi, że przychód z nieodpłatnego świadczenia powstaje wówczas gdy podatnik takie świadczenie otrzyma. Wyrażając wolę organ jednostki samorządu terytorialnego nie wykonuje na rzecz przyszłego kupującego żadnego świadczenia, zaś kupujący żadnego świadczenia nie otrzymuje.

W konsekwencji późniejsze zwolnienie nabywcy nieruchomości z obowiązku zwrotu bonifikaty nie przysparza nabywcy żadnej innej korzyści. Nabywca zostaje zwolniony z obowiązku zwrotu korzyści, którą już uzyskał (a która nie stanowiła „otrzymania nieodpłatnego świadczenia”).

Reasumując, po uwzględnieniu zapadłych w niniejszej sprawie orzeczeń, stwierdzić należy, że odstąpienie na podstawie przepisu art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce nieruchomościami, od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty nie stanowi źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji – na gruncie rozpatrywanej sprawy – na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.