Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP3.4512.524.2016.1.KS
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 lipca 2016 r. (data wpływu 4 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania sposobu określenia proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania sposobu określenia proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Zarząd Zieleni Miejskiej w … (dalej: ZZM, Wnioskodawca) jest jednostką budżetową w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT.

Podstawowym zadaniem ZZM jest utrzymanie gminnych terenów zieleni Miasta. Działaniem ZZM objęte są m.in. przydrożne pasy zieleni, obiekty zieleni na wyspach rond, place zabaw, parki oraz fontanny. Wnioskodawca posiada także własną uprawę roślin, które służą następnie do obsadzania terenów miejskich oraz kompostownię odpadów roślinnych, gdzie przyjmowane są odpady wytworzone w związku z utrzymywaniem zieleni miejskiej przez ZZM oraz odpady od firm i osób fizycznych. W związku z tym, że pod zarządem ZZM znajdują się także cmentarze komunalne, Wnioskodawca świadczy pełen zakres usług cmentarnych. Tak więc pomimo tego, iż w głównej mierze ZZM wykonuje czynności z zakresu zadań własnych Miasta, prowadzi on także działalność gospodarczą.

Podstawową działalnością komercyjną ZZM, z którą związane jest otrzymywanie wynagrodzenia, jest świadczenie usług cmentarnych (m.in. wykopanie grobu, pogrzebanie osoby zmarłej, udostępnienie kaplicy i chłodni). W związku z tym, że ZZM posiada kilka obiektów cmentarzy komunalnych, dwa z nich są odpłatnie wydzierżawiane zewnętrznym firmom. W zakresie usług cmentarnych, realizowane są one przede wszystkim na zlecenie osób fizycznych, natomiast w pojedynczych przypadkach Wnioskodawca przyjmuje także zlecenia od instytucji, zakładów pracy oraz innych jednostek organizacyjnych Miasta: Miejskiego Domu Pomocy Społecznej oraz Ośrodka Pomocy Społecznej.

Wnioskodawca świadczy również odpłatnie usługi odbioru odpadów zielonych. Usługobiorcami w tym przypadku są firmy i osoby fizyczne, przy czym dla osób fizycznych odbiór odpadów roślinnych do 100 kg jest bezpłatny. ZZM dokonuje także sprzedaży ziemi workowanej, drewna pochodzącego z wycinki drzew oraz kwiatów pochodzących z własnej uprawy.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jak i wykonywaniem zadań własnych Miasta, ZZM ponosi wydatki m.in. na nabycia towarów i usług od podmiotów zewnętrznych. Dotyczą one przykładowo zakupów maszyn ogrodniczych, materiałów i narzędzi, paliw oraz odzieży ochronnej dla pracowników. ZZM ponosi także koszty ogólne funkcjonowania biura, m.in. zakupy materiałów biurowych, usług informatycznych oraz koszty monitoringu obiektów Wnioskodawcy.

Z uwagi na posiadaną formę prawną, Wnioskodawca pobrane dochody odprowadza na rachunek dochodów budżetu Miasta R. (jednocześnie pokrywając swoje wydatki bezpośrednio z budżetu). Wnioskodawca pragnie wskazać, iż możliwa jest sytuacja, w której roczne przychody z tytułu prowadzonej przez jednostkę działalności są niższe niż koszty jej prowadzenia. W takim wypadku nadwyżka wydatków pokrywana jest z budżetu Miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z tym, że działalność Wnioskodawcy nie wykazuje odpowiedniego poziomu dochodowości i nadwyżka wydatków pokrywana jest z budżetu Miasta, Wnioskodawca jest zobowiązany do stosowania tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT do wszystkich nabyć, w celu ustalenia wartości podatku naliczonego podlegającego odliczeniu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt że jego działalność nie wykazuje odpowiedniego poziomu dochodowości i nadwyżka wydatków pokrywana jest z budżetu Miasta, nie powoduje, iż jest on zobowiązany do stosowania prewspółczynnika do wszystkich nabyć, w celu ustalenia wartości podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. W ocenie Wnioskodawcy, jedynym kryterium decydującym o konieczności stosowania prewspółczynnika, jest jednoczesne wykorzystywanie nabywanych towarów i usług zarówno do czynności w ramach działalności gospodarczej jak i do czynności niestanowiących działalności gospodarczej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast w myśl ust. 2a, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. W świetle powyższych przepisów, celem ustalenia każdorazowo przysługującego w danym przypadku prawa do odliczenia podatku naliczonego, należy przeanalizować czy dany wydatek związany jest z czynnościami opodatkowanymi, czy też niepodlegającym i VAT. W przypadku, gdy danego wydatku nie można przypisać do jednej z dwóch wspomnianych kategorii, należy użyć tzw. prewspółczynnika.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, zdaniem Wnioskodawcy brak odpowiedniego poziomu dochodowości działalności nie ma żadnego wpływu na konieczność stosowania prewspółczynnika. Przede wszystkim, zgodnie z art. 86 ust. 2a, jedynym kryterium decydującym o tym, czy prewspółczynnik znajdzie zastosowanie, jest nabywanie towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. Dla stwierdzenia, czy dana aktywność jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, nie ma żadnego znaczenia kryterium dochodowości, o czym wprost stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zdaniem Wnioskodawcy w tym zakresie zostało także potwierdzone w licznych interpretacjach podatkowych. Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 9 grudnia 2015 r. (sygn. IPPP1/4512-1034/15-2/EK), „Bez znaczenia także dla bycia podatnikiem VAT jest efekt prowadzonej działalności, w szczególności, czy jest to działalność dochodowa, czy też przynosząca straty.” Pomimo tego, iż wnioskodawcą we wspomnianej interpretacji był podmiot, który otrzymywał dotacje samorządowe na realizację zadań publicznych, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej okoliczność ta nie miała wpływu na konieczność stosowania prewspółczynnika (podobnie: interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 grudnia 2015 r. - sygn. IPPP1/4512-1095/15-2/AW; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 grudnia 2015 r. - sygn. IPPP1/4512-1091/15-2/AS; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 listopada 2015 r. – sygn. IPPP1/4512-1091/15- 2/AS).

Powyższa kwestia została także omówiona w broszurze informacyjnej Ministerstwa Finansów z 17 lutego 2016 r. o zasadach odliczania podatku od towarów i usług przez podatników prowadzących działalność o charakterze mieszanym, z uwzględnieniem zmian wprowadzonych od 1 stycznia 2016 r. Zgodnie z jej treścią, jedną z okoliczności, której występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą, jest otrzymanie dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze niemających bezpośredniego wpływu na cenę dostarczanych przez podatnika towarów lub usług przez niego świadczonych, lecz wykorzystywanych w całości do wykonywania działalności gospodarczej objętej podatkiem VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy będzie on zobowiązany do stosowania prewspółczynnika tylko w sytuacji, kiedy nabywając towary i usługi nie będzie on w stanie jednoznacznie przyporządkować wydatków do czynności związanych z działalnością gospodarczą lub czynności wykonywanych w ramach władztwa publicznego. Oznacza to, że każdy wydatek powinien podlegać odrębnej analizie pod kątem związku z czynnościami opodatkowanymi VAT. Okoliczność, iż cała działalność Wnioskodawcy nie wykazuje odpowiedniego poziomu dochodowości by pokryć wszystkie związane z nią wydatki, w związku z czym jest dofinansowywana środkami z budżetu Miasta, nie ma wpływu na konieczność stosowania prewspółczynnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok TSUE C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność gospodarcza nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi. W konsekwencji tego wyroku należy uznać, że jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, a więc wszelkie czynności przez nie dokonywane na rzecz osób trzecich powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła. W związku z ww. wyrokiem nr

C-276/14, Ministerstwo Finansów wydało Komunikaty, w których stwierdzono, że mając na uwadze rozstrzygnięcie TSUE zakłada się obowiązkowe „scentralizowanie” w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT. Jednocześnie wskazano, że stosowany obecny model rozliczeń do momentu obowiązkowego scentralizowania nie będzie kwestionowany. Mając powyższe na uwadze oraz wystosowane przez Ministerstwo Finansów komunikaty w sprawie objętej ww. wyrokiem TSUE, Organ udziela odpowiedzi na złożony wniosek.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 1454), jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy, wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2a ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, nie musi być – co do zasady – prowadzona w celu uzyskania zysku. W ramach działalności gospodarczej podatnik VAT może dążyć do osiągnięcia celów innych niż zarobkowe. Tym samym podatnikami VAT są również samorządowe jednostki organizacyjne, realizujące zadania publiczne, przy czym opodatkowaniu mogą podlegać jedynie takie czynności wykonywane przez tych podatników, działających w tym charakterze, które są realizowane pod tytułem odpłatnym. Bez znaczenia także dla bycia podatnikiem VAT jest efekt prowadzonej działalności, w szczególności, czy jest to działalność dochodowa, czy też przynosząca straty.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową Gminy, której podstawowym zadaniem jest utrzymanie gminnych terenów zieleni Miasta. Pomimo tego, że w głównej mierze wykonuje czynności z zakresu zadań własnych Miasta prowadzi także działalność gospodarczą. Wykonując czynności w ramach działalności gospodarczej oraz czynności w zakresie zadań publicznych niebędące działalnością gospodarczą, Wnioskodawca nie osiąga odpowiedniego poziomu dochodowości, a nadwyżka wydatków pokrywana jest z budżetu Miasta.

Na tle tak przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w związku z tym, że działalność Wnioskodawcy nie wykazuje odpowiedniego poziomu dochodowości i nadwyżka wydatków pokrywana jest z budżetu Miasta, Wnioskodawca jest zobowiązany do stosowania tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT do wszystkich nabyć, w celu ustalenia wartości podatku naliczonego podlegającego odliczeniu.

Analizując okoliczności przedstawione w opisie sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa należy uznać, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym jedynym kryterium decydującym o konieczności stosowania prewspółczynnika jest jednoczesne wykorzystywanie nabywanych towarów i usług zarówno do czynności w ramach działalności gospodarczej jak i do czynności niestanowiących działalności gospodarczej, w sytuacji gdy wydatków tych nie będzie można w żaden sposób przyporządkować do czynności związanych z działalnością gospodarczą lub czynności wykonywanych w ramach władztwa publicznego, jest prawidłowe.

Wskazać bowiem należy, że powołany art. 86 ust. 2a ustawy ma zastosowanie jedynie do sytuacji, w których nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w przypadku, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. Wyłącznie w takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. Obowiązek stosowania art. 86 ust. 2a ustawy nie zależy od poziomu dochodowości podatnika.

Wnioskodawca wskazał, że ponosi wydatki m.in. na nabycia towarów i usług od podmiotów zewnętrznych. Dotyczą one przykładowo zakupów maszyn ogrodniczych, materiałów i narzędzi, paliw oraz odzieży ochronnej dla pracowników. ZZM ponosi także koszty ogólne funkcjonowania biura, m.in. zakupy materiałów biurowych, usług informatycznych oraz koszty monitoringu obiektów Wnioskodawcy.

Zatem w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę i jedynie w przypadku, kiedy Wnioskodawca nie jest w stanie przypisać w sposób jednoznaczny wydatków do działalności gospodarczej i jednocześnie wydatki te będą miały związek z innymi czynnościami niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, wówczas Wnioskodawca będzie obowiązany do tych wydatków zastosować art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

Należy przy tym podkreślić, że w przypadku zakupów, które Wnioskodawca jest/będzie w stanie jednoznacznie przyporządkować wyłącznie do działalności gospodarczej (od których przysługuje odliczenie na zasadach ogólnych wynikających z art. 86 ust. 1 i art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług) nie jest zobowiązane do obliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w przypadku zakupów towarów i usług mających związek zarówno z działalnością gospodarczą, jak i z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności innej niż gospodarcza, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie będzie możliwe, mają/będą miały zastosowanie zasady odliczania podatku naliczonego określone w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług, przy czym Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z metody zaproponowanej dla samorządowych jednostek budżetowych w rozporządzeniu z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz.U. z 2015 r. poz. 2193).

Prawo do odliczenia podatku naliczonego na powyższych zasadach będzie przysługiwało, o ile nie zajdą wyłącznie zawarte w art. 88 ustawy.

Natomiast w przypadku zakupów związanych wyłącznie z działalnością inną niż gospodarcza prawo to w ogóle nie przysługuje/nie będzie przysługiwało.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego, w szczególności w przypadku scentralizowania rozliczeń przez Gminę ze swoimi jednostkami organizacyjnymi oraz utraty statusu podatnika przez Zarząd Zieleni Miejskiej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.