2016.10.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - 1462-IPPB2.4514.444.2016.2.JG1

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB2.4514.444.2016.2.JG1
z 7 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2016 r. (data wpływu 15 września 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 września 2016 r. (data nadania 29 września 2016r., data wpływu 30 września 2016 r.) na wezwanie Nr 1462-IPPB2.4514.444.2016.1.JG1 z dnia 22 września 2016 r. (data doręczenia 23 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia Umowy Przeniesienia Wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia Umowy Przeniesienia Wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową prawa cypryjskiego, z siedzibą na Cyprze, podlegającą opodatkowaniu od całości dochodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) na Cyprze (dalej: „Wnioskodawca”, lub „Cesjonariusz”).

Wnioskodawca posiada wspólnika, spółkę S. Sp. z o.o. (dalej: „Wspólnik” lub „Cedent 1”), która jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, podlegającą opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy). Na moment zaistnienia stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku Wspólnik posiadał bezpośrednio 99,9% udziałów w kapitale Wnioskodawcy.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność holdingowa w stosunku do spółki z siedzibą w Rosji (dalej: „Spółka Rosyjska” lub „Dłużnik”), w której Wnioskodawca posiada 100% udziałów. Głównym przedmiotem działalności Spółki Rosyjskiej jest - podobnie jak w przypadku Wspólnika - sprzedaż produktów dla dzieci (w tym: zabawek, odzieży) na rynku rosyjskim. Spółka Rosyjska w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywała produkty (tj. w szczególności zabawki, odzież) od Wspólnika.

Działalność gospodarcza Spółki Rosyjskiej była finansowana środkami własnymi spółki (wygenerowanymi z działalności operacyjnej), a także poprzez pożyczki wewnątrzgrupowe, które Spółka Rosyjska otrzymała m.in. od: (i) Wspólnika (dalej łącznie zwane: „Wierzytelności pożyczkowe 1”) oraz (ii) Kids International Sp. z o.o. (dalej: „Cedent 2”), tj. spółki, która na moment zaistnienia opisanego stanu faktycznego była spółką zależną od Wspólnika; (dalej łącznie zwane: „Wierzytelności pożyczkowe 2”). Konsekwentnie, Wspólnik oraz Cedent 2 posiadały wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych do Spółki Rosyjskiej.

Ze względu na gorsze wyniki sprzedaży (spowodowane m.in. trudną sytuacją gospodarczą w Rosji), kondycja finansowa Spółki Rosyjskiej uległa znacznemu pogorszeniu. W związku z tym doszło do sytuacji, w której wartość jej zobowiązań przekroczyła wartość aktywów (powstał ujemny kapitał własny). Dalsze trwanie takiej sytuacji stwarzało niebezpieczeństwo wszczęcia procedury likwidacyjnej, a nawet upadłości Spółki Rosyjskiej. Sytuacja taka nie była pożądana z perspektywy Wnioskodawcy, jak i Wspólnika nie tylko ze względu na fakt pozostawania odpowiednio bezpośrednim lub pośrednim udziałowcem Spółki Rosyjskiej, ale również z uwagi na pozostawanie w stałych relacjach handlowych ze Spółką Rosyjską, która nabywała towary od Wspólnika.

W celu ograniczenia powyższych ryzyk, w grupie, do której należy Wnioskodawca podjęto decyzję o przeprowadzeniu procesu restrukturyzacji, którego celem była poprawa sytuacji finansowej Spółki Rosyjskiej.

Jednym z etapów procesu restrukturyzacji było przeniesienie za wynagrodzeniem Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 przez Cedenta 1 oraz Cedenta 2 na Cesjonariusza (dalej: „Przeniesienie Wierzytelności”). Miało to miejsce w grudniu 2015. Wynagrodzenie z tytułu Przeniesienia Wierzytelności zostało uregulowane w formie pieniężnej. Zgodnie z zawartą umową (dalej: „Umowa”), Przeniesienie Wierzytelności zostało dokonane poprzez przeniesienie (w oryginalnej angielskojęzycznej wersji Umowa posługuje się pojęciem „assignment”) na Cesjonariusza wszelkich praw i obowiązków wynikających z pierwotnie zawartych umów pożyczkowych pomiędzy Cedentem 1 i Dłużnikiem oraz Cedentem 2 i Dłużnikiem, a stanowiących odpowiednio Wierzytelności pożyczkowe 1 oraz Wierzytelności pożyczkowe 2. Wskutek zawartej Umowy, po stronie Dłużnika powstało zobowiązanie do spłaty Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 na rzecz Cesjonariusza. Pomimo że Umowa nie wskazuje wprost na podstawie jakich przepisów prawa polskiego (tj. pod jakim tytułem prawnym) doszło do Przeniesienia Wierzytelności, to w ocenie Wnioskodawcy Umowa ta spełnia warunki do uznania jej za umowę cesji w rozumieniu art. 509 i nast ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”).

Dla kompletności opisu stanu faktycznego Wnioskodawca pragnie wskazać, iż Umowa została zawarta na terenie Polski oraz podlega prawu polskiemu. Zgodnie z postanowieniami Umowy, wszelkie prawa i obowiązki wynikające z Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 winny być wykonywane w miejscu siedziby Cesjonariusza. Jednocześnie, Umowa wskazuje, że wszelkie płatności z tytułu Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 będą dokonywane przez Dłużnika na rachunek bankowy Cesjonariusza (rachunek ten jest prowadzony w banku mającym siedzibę w Polsce).

W związku z powyższym, w celu prawidłowego określenia konsekwencji podatkowych wynikających z zaistniałego stanu faktycznego, Wnioskodawca wnosi o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie.

Pismem z dnia 22 września 2016 r. Nr 1462-IPPB2.4514.444.2016.1.JG1 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, poprzez wskazanie czy umowa Przeniesienia Wierzytelności, którą zawarł Wnioskodawca przybrała postać którejkolwiek z czynności wymienionej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (np. umowy sprzedaży)? Jeżeli ww. umowa przybrała postać którejkolwiek z czynności wymienionej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wówczas należy wskazać gdzie wykonywane były prawa majątkowe w chwili zawarcia umowy Przeniesienia Wierzytelności (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej czy też terytorium innego państwa).

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie wskazując:

odnośnie pytania czy umowa Przeniesienia Wierzytelności, która zawarł Wnioskodawca przybrała postać którejkolwiek z czynności wymienionej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego Wniosku, Wierzytelności pożyczkowe 1 oraz Wierzytelności pożyczkowe 2 zostały przeniesione przez Cedenta 1 oraz Cedenta 2 na Wnioskodawcę (dalej: „Przeniesienie Wierzytelności”). Zgodnie z zawartą umową (dalej: „Umowa”), Przeniesienie Wierzytelności zostało dokonane poprzez przeniesienie na Wnioskodawcę wszelkich praw i obowiązków wynikających z pierwotnie zawartych umów pożyczkowych pomiędzy Cedentem 1 i Dłużnikiem oraz Cedentem 2 i Dłużnikiem. Wskutek zawartej Umowy, po stronie Dłużnika powstało zobowiązanie do spłaty Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 na rzecz Wnioskodawcy.

Pomimo że Umowa nie wskazuje wprost na podstawie jakich przepisów prawa polskiego (tj. pod jakim tytułem prawnym) doszło do Przeniesienia Wierzytelności, to w ocenie Wnioskodawcy Umowa ta spełnia warunki do uznania jej za umowę cesji w rozumieniu art. 509 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”). Wnioskodawca uważa, iż cesja (przeniesienie) wierzytelności w zamian za wynagrodzenie, jest konstrukcją prawną dokonywaną na podstawie odrębnych przepisów Kodeksu cywilnego niż czynności wskazane w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 223 ze zm., dalej: „ustawa o pcc”) tego typu forma przekazania prawa majątkowego stanowi swoistego rodzaju formę rozliczenia, zastosowaną wyłącznie w celu przeniesienia praw i obowiązków wynikających z wierzytelności.

Ustawodawca wprowadzając zasadę numerus clausus czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne czynności, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. W efekcie, w ocenie Wnioskodawcy, Umowa stanowiąca podstawę cesji wierzytelności, nie powinna zatem stanowić żadnej z czynności wskazanych w art. 1 ustawy o PCC. Jak wskazano w uzasadnieniu do zadanego pytania, intencją stron nie było dokonanie czynności cywilnoprawnej w postaci umowy sprzedaży czy zamiany rzeczy lub praw majątkowych. Tym niemniej, w celu potwierdzenia konsekwencji na gruncie przepisów podatkowych, Wnioskodawca wystąpił z Wnioskiem.

odnośnie pytania gdzie wykonywane były prawa majątkowe w chwili zawarcia umowy Przeniesienia Wierzytelności

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zgodnie z postanowieniami Umowy, wszelkie prawa i obowiązki wynikające z Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 winny być wykonywane w miejscu siedziby Wnioskodawcy. Jednocześnie, Umowa wskazuje, że wszelkie płatności z tytułu Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 będą dokonywane przez Dłużnika na rachunek bankowy Wnioskodawcy (rachunek ten jest prowadzony w banku mającym siedzibę w Polsce).

Przepisy ustawy o PCC nie wskazują, co należy rozumieć przez miejsce wykonywania prawa majątkowego. Również żaden inny akt normatywny z zakresu prawa podatkowego nie definiuje znaczenia tego pojęcia. W związku z tym, zasadne jest odwołanie się do przepisów Kodeksu cywilnego, które regulują charakter cywilnoprawny zobowiązań.

Zgodnie z art. 454 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę. Przepis ten przewiduje również, że świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku gdy w treści stosunku prawnego zostało oznaczone miejsce spełnienia świadczenia wynikającego z wierzytelności pieniężnej lub miejsce to wynika z właściwości zobowiązania, miejsce to należy uznać za miejsce wykonywania praw majątkowych wynikających z wierzytelności.

Jak wskazano powyżej, od momentu zawarcia Umowy (tj. już w chwili zawarcia umowy Przeniesienia Wierzytelności) wszelkie prawa i obowiązki wynikające z Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 są wykonywane bezpośrednio w miejscu siedziby Wnioskodawcy (tj. na terytorium innego państwa niż Rzeczypospolita Polska). Zdaniem Wnioskodawcy, bez znaczenia dla potrzeb niniejszego Wniosku jest przy tym ocena, gdzie wykonywane były prawa majątkowe wynikające z Wierzytelności Pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności Pożyczkowych 2 jeszcze przed dniem zawarcia Umowy.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy prawa majątkowe wynikające z Umowy będą wykonywane za granicą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle wyżej przedstawionego stanu faktycznego Przeniesienie Wierzytelności nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że, w świetle wyżej przedstawionego stanu faktycznego Przeniesienie Wierzytelności nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

UZASADNIENIE

Opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlega zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o PCC, podatkowi podlegają m.in. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

W polskim porządku prawnym instytucję przeniesienia wierzytelności regulują przepisy Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie wierzytelności jest konstrukcją prawną prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy przeniesienia wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. W szczególności, z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę przeniesienia wierzytelności może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności.

Wskazać należy, że w świetle opisanego stanu faktycznego intencją stron nie będzie dokonanie czynności cywilnoprawnej w postaci umowy sprzedaży czy zamiany rzeczy lub praw majątkowych (o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o PCC). Niemniej, nawet jeśli Umowa zostałaby zakwalifikowana jako jedna z czynności sklasyfikowanych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (tu: umowa sprzedaży lub zamiany), uwzględnić należy inne warunki, które muszą zostać równocześnie spełnione aby doszło do opodatkowania PCC, w szczególności zastrzeżenie, o którym mowa w art. 1 ust. 4 ustawy o PCC.

Mianowicie, zgodnie z tym przepisem, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 1 ust. 4a ustawy o PCC, umowa zamiany podlega także podatkowi, jeżeli co najmniej jedna z rzeczy znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jedno z praw majątkowych jest wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem, w przypadku umów, których przedmiotem są prawa majątkowe wykonywane za granicą, dla wystąpienia obowiązku podatkowego niezbędne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, tj. nabywca powinien mieć miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce i czynność cywilnoprawna musi zostać dokonana na terytorium Polski.

W świetle przedstawionego opisu stanu faktycznego, pomimo że Umowa została zawarta na terytorium Polski, to Wnioskodawca (jako nabywca wierzytelności) posiada siedzibę za granicą tj. jest spółką prawa cypryjskiego, która podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Cypru. Tym samym, dla wystąpienia obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych (braku tego obowiązku), niezbędne jest rozstrzygnięcie czy przedmiotem czynności cywilnoprawnej są prawa majątkowe wykonywane w Polsce czy za granicą.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy w przypadku gdy w treści stosunku prawnego zostało oznaczone miejsce spełnienia świadczenia wynikającego z wierzytelności pieniężnej lub miejsce to wynika z właściwości zobowiązania, miejsce to należy uznać za miejsce wykonywania praw majątkowych wynikających z wierzytelności, o którym mowa w art. 1 ust. 4 ustawy o PCC.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zgodnie z postanowieniami Umowy, wszelkie prawa i obowiązki wynikające Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 winny być wykonywane w miejscu siedziby Cesjonariusza (tj. w miejscu siedziby znajdującej się na terytorium Cypru). W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy dla celów przepisu art. 1 ust. 4 ustawy o PCC miejsce spełnienia świadczenia wynikającego z Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 będzie znajdować się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto, bez znaczenia dla powyższej oceny pozostaje fakt, iż Cesjonariusz posiada rachunek bankowy w Polsce. Jak wskazano powyżej, kluczowe znaczenie dla oceny miejsca spełnienia świadczenia wynikającego z wierzytelności pieniężnej ma bowiem treść stosunku prawnego. W efekcie, zgodnie z postanowieniami Umowy, miejscem spełnienia świadczenia będzie miejsce siedziby Cesjonariusza.

Powyższe rozumienie przepisów znalazło potwierdzenie w jednolitej linii interpretacyjnej organów podatkowych, m.in. w:

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 06 marca 2014 r., sygn. IPTPB2/436-5/14-2/MR;

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 kwietnia 2015 r., sygn. ILPB2/436-382/14-4/WS;

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 września 2015 r., sygn. IBPB-2-1/4514-98/15/BD.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wierzytelność z tytułu Pożyczki powinna zostać uznana za prawo majątkowe wykonywane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym, w świetle wyżej przedstawionego stanu faktycznego, Przeniesienie Wierzytelności nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, nawet jeśli uznać, że umowa cesji mieściłaby się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 223 ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa sprzedaży podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, np. prawo majątkowe podlega wykonywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostaje zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Umowa sprzedaży będzie również podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli prawo majątkowe będące przedmiotem sprzedaży w chwili jej zawarcia podlega wykonywaniu za granicą oraz nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w grudniu 2015 r. doszło do przeniesienia za wynagrodzeniem Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 przez Cedenta 1 oraz Cedenta 2 na Cesjonariusza. Wynagrodzenie z tytułu Przeniesienia Wierzytelności zostało uregulowane w formie pieniężnej. Zgodnie z zawartą umową, Przeniesienie Wierzytelności zostało dokonane poprzez przeniesienie na Cesjonariusza wszelkich praw i obowiązków wynikających z pierwotnie zawartych umów pożyczkowych pomiędzy Cedentem 1 i Dłużnikiem oraz Cedentem 2 i Dłużnikiem, a stanowiących odpowiednio Wierzytelności pożyczkowe 1 oraz Wierzytelności pożyczkowe 2. Wskutek zawartej Umowy, po stronie Dłużnika powstało zobowiązanie do spłaty Wierzytelności pożyczkowych 1 oraz Wierzytelności pożyczkowych 2 na rzecz Cesjonariusza.

Przyjmując za Wnioskodawcą, że Umowa Przeniesienia (cesji) Wierzytelności nie przybrała postaci żadnej z czynności wskazanych w art. 1 ustawy o PCC, należy stwierdzić, że umowa cesji Wierzytelności zawarta przez Wnioskodawcę, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin