Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1-3/4512-1-58/16-3/KB
z 3 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2016 r. (data wpływu 30 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania procedury VAT-marża dla sprzedaży usług zakwaterowania i częściowego wyżywienia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania procedury VAT-marża dla sprzedaży usług zakwaterowania i częściowego wyżywienia. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) o informację doprecyzowującą opis sprawy oraz podpis Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest między innymi organizowanie imprez turystycznych, co potwierdza wpis do rejestru organizatorów i pośredników turystycznych prowadzonego przez Marszałka Województwa.

Wnioskodawca wygrał przetarg w trybie ustawy Prawo zamówień publicznych na kompleksowe zapewnienie usług hotelowych wraz ze śniadaniem dla jednej z instytucji Skarbu Państwa, które będzie realizował w ciągu najbliższego roku.

W związku z tym faktem Wnioskodawca będzie nabywał usługi hotelowe i śniadania od hoteli na podstawie faktur VAT (stawka podatku naliczonego 8%).

Wnioskodawca będzie działał więc na rzecz klienta realizując usługę turystyczną – odsprzedaż zakwaterowania z częściowym wyżywieniem, ale na własny rachunek.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że pracownicy zamawiającego będą korzystali wyłącznie z usług noclegowych wraz ze śniadaniem w ramach wykonywanych przez nich swoich obowiązków służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży usług zakwaterowania i częściowego wyżywienia (śniadania) nabytego na podstawie faktur zakupowych od hoteli ze stawką VAT 8% (nocleg ze śniadaniem) Wnioskodawca jako organizator i pośrednik turystyczny powinien rozliczać taką sprzedaż na podstawie procedury VAT-marża ze stawką VAT 23% od uzyskanej marży?

Zdaniem Wnioskodawcy, procedurę VAT-marża, zgodnie z art. 119 ustawy o VAT, stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek i przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zdaniem Wnioskodawcy, realizując przedmiot swojego zamówienia nabywa on właśnie usługi (zakwaterowanie i częściowe wyżywienie) na rzecz bezpośredniej korzyści w tym wypadku pracowników zamawiającego, ale działa na własny rachunek.

Organy podatkowe często powołują się w procedurze VAT-marża na usługę kompleksową (własnej i obcej usługi lub też kompletu kilku usług), ale obecne orzecznictwo sądowe podważa nawet warunek kompleksowości usług do zastosowania procedury VAT-marża.

W wyroku sądowym o sygn. I FSK 26/15 z dnia 26 kwietnia 2016 r. NSA zgodził się, że stosowanie procedury nie zależy od kompleksowości usług czy też złożonym charakterze usługi turystyki i uchylił interpretację MF dotyczącą zakupu usług hotelowych odsprzedawanych jako samodzielna usługa.

Tak samo orzekł Sąd w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 9 października 2014 r., I SA/Po 152/14. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że do spełnienia definicji usługi turystyki nie jest konieczne istnienie kompleksowego świadczenia, którego elementem będzie usługa hotelowa. W związku z powyższym Sąd podzielił pogląd spółki, że sprzedawane przez spółkę usługi hotelowe będą opodatkowane w systemie VAT-marża, niezależnie od tego, czy są częścią składową organizowanej imprezy turystycznej czy samodzielną usługą.

Nie znajduje swojego uzasadnienia w brzmieniu obowiązujących przepisów VATU ograniczanie zastosowania powyższych szczególnych reguł rozliczania podatku jedynie do usług o charakterze kompleksowym. Art. 119 VATU jest implementacją art. 306 Dyrektywy 112, zasadna jest więc jego interpretacja w świetle orzecznictwa TSUE. Należy tutaj przytoczyć przede wszystkim wyrok Trybunału z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie C-163/91 Beheermaatschappij Van Ginkel Waddinxveen BV & others v. Inspecteur der Omzetbelasting, w którym wprost stwierdzono, że opodatkowanie na zasadzie VAT-marża może obejmować również takich agentów turystycznych i biura podróży, które zapewniają podróżnemu jedynie zakwaterowanie.

W związku z powyższym Wnioskodawca twierdzi, że ma prawo do rozliczania sprzedaży swoich usług (nocleg ze śniadaniem) w procedurze VAT marża – stosując stawkę 23% od marży.

Po pierwsze orzecznictwo sądowe odchodzi od warunku kompleksowości usług w odsprzedaży usług zakwaterowania.

Po drugie, zdaniem Wnioskodawcy, fakt, że w świadczeniu swojego zlecenia nabywa od hoteli zarówno zakwaterowanie jak i częściowe wyżywienie, czyli śniadanie, jest również oferowaniem po części usługi złożonej z dwóch elementów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Podstawowa stawka podatku – stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a -30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z przepisem art. 119 ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Jak wynika z treści art. 119 ust. 2 ustawy – przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby nabywcy.

Ponieważ ustawa nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy należy przyjąć, że nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania usług turystyki procedurą marży.

Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty – art. 119 ust. 3a ustawy.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które podatnik nabywa od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej podatnika, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej.

Usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to bowiem świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny jest zakup usługi turystycznej.

Zatem przepis art. 119 ustawy nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług – wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki.

Definicję usług turystyki odnajdujemy w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC, z późn. zm.).

Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052, „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Natomiast, jak wynika z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 187, z późn. zm.) – przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.

Stosownie do brzmienia pkt 2 powyższego artykułu – impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu.

Zgodnie z art. 3 pkt 9 ww. ustawy – pod pojęciem turysty rozumieć należy osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc.

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Usługa turystyki obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z przedstawionego opis sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność, której przedmiotem jest między innymi organizowanie imprez turystycznych, co potwierdza wpis do rejestru organizatorów i pośredników turystycznych prowadzonego przez Marszałka Województwa.

Wnioskodawca wygrał przetarg w trybie ustawy Prawo zamówień publicznych na kompleksowe zapewnienie usług hotelowych wraz ze śniadaniem dla jednej z instytucji Skarbu Państwa, które będzie realizował w ciągu najbliższego roku. Pracownicy zamawiającego będą korzystali wyłącznie z usług noclegowych wraz ze śniadaniem w ramach wykonywanych przez nich obowiązków służbowych.

W związku z tym faktem Wnioskodawca będzie nabywał usługi hotelowe i śniadania od hoteli na podstawie faktur VAT, wg stawki podatku w wysokości 8%.

Wnioskodawca będzie działał na rzecz klienta na własny rachunek.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowości zastosowania procedury VAT-marża i opodatkowania marży stawką 23% sprzedawanych usług zakwaterowania i częściowego wyżywienia (śniadania) nabytego na podstawie faktur zakupowych od hoteli ze stawką VAT 8%.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy podkreślić należy, że w cyt. art. 119 ust. 1 ustawy wyraźnie zostało zaakcentowane przez ustawodawcę, że kwota marży (pomniejszona o kwotę należnego podatku) jest podstawą opodatkowania tylko przy świadczeniu usług turystyki.

Biorąc pod uwagę treść art. 119 ustawy oraz znaczenie pojęcia „usługa turystyczna” wynikające z treści art. 307 cyt. Dyrektywy 112, definicji słownikowej tego pojęcia oraz przywołanych publikacji określających pojęcie „usługa turystyczna” nie można przyjąć, że dokonywane przez Wnioskodawcę czynności polegające na odsprzedaży usług zakwaterowania z częściowym wyżywieniem, będą uznane za usługi turystyczne. Usługi wskazane przez Wnioskodawcę nie zawierają bowiem istotnych elementów, które pozwalałyby na uznanie tych usług za usługi turystyczne. Przede wszystkim Wnioskodawca nie zorganizuje wyjazdu turystycznego, na który składają się łącznie usługi m.in. transportu, zakwaterowania czy wyżywienia.

Takie uzasadnienie znajduje również potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie C-31/10 Minerva Kulturreisen GmbH przeciwko Finanzamt Freitag, gdzie przedmiotem sprawy była osobna sprzedaż przez biuro podróży biletów na przedstawienia opery, które zostały opodatkowane marżą. Trybunał w wyroku tym podzielił stanowisko organu orzekając, że wykładni art. 26 VI Dyrektywy należy dokonywać w ten sposób, że nie dotyczy on osobnej sprzedaży biletów do opery przez biuro podróży bez świadczenia usługi turystycznej.

Podobnie w wyroku z dnia 1 marca 2012 r. w sprawie C-220/11 Star Coaches s.r.o. Trybunał wskazał: „(...) przedsiębiorstwo przewozowe, które ogranicza się do zapewnienia przewozu osób przez świadczenie usług przewozu autokarowego na rzecz biur podroży i które nie świadczy żadnych innych usług, takich jak zakwaterowanie, przewodnictwo turystyczne czy poradnictwo, nie dokonuje transakcji objętych procedurą szczególną dla biur podróży określoną w art. 306 dyrektywy o podatku VAT”.

W pkt 20 ww. wyroku wskazano: „Niemniej jednak okoliczność, że biuro podróży ogranicza się do dostarczenia zakwaterowania wakacyjnego podróżnemu, nie jest wystarczająca, by wyłączyć tę usługę spod zakresu zastosowania art. 26 szóstej dyrektywy. Oferowana przez biuro podróży usługa może bowiem, nawet w takim wypadku, nie ograniczać się do jednego świadczenia, lecz obejmować, poza wynajęciem zakwaterowania, także inne świadczenia, takie jak informacje i rady, za pomocą których biuro podróży zapewnia szeroki wybór możliwości w zakresie spędzenia wakacji i rezerwacji noclegu (ww. wyrok w sprawie Van Ginkel, pkt 24)”.

Natomiast w treści pkt 23 tego orzeczenia określono: „Niemniej jednak, zgodnie z podejściem przyjętym przez Trybunał w ww. wyroku w sprawie Van Ginkel, wymagane jest, by usługi te nie ograniczały się do jednego świadczenia i by obejmowały, poza przewozem, także inne świadczenia, takie jak udzielanie informacji i porad w przedmiocie możliwości wypoczynku wakacyjnego i rezerwacji podróży autokarowej. Trybunał orzekł bowiem, że z ww. wyroku w sprawie Van Ginkel nie można wywieść, by każda odrębna usługa świadczona przez biuro podróży lub organizatora wycieczek była objęta procedurą szczególną przewidzianą w art. 26 szóstej dyrektywy (wyrok z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie C-31/10 Minerva Kulturreisen, Zb. Orz. s. I‑12889, pkt 19)”.

Z orzeczenia tego wynika, że pojedyncza usługa nabywana dla bezpośredniej korzyści turysty będzie korzystać z opodatkowania procedurą marży, w sytuacji gdy usługi świadczone przez biuro podróży (agenta) nie ograniczają się tylko do przerzucenia kosztów noclegu na klienta, ale obejmować będą również np. doradztwo, informacje w zakresie miejsca zakwaterowania.

Tak więc pojedyncze usługi świadczone na rzecz klienta (usługobiorcy) mogą stanowić składnik kompleksowego świadczenia jakim jest „usługa turystyki”, jednak same w sobie nie stanowią kompleksowej usługi turystyki. Nie można zatem usług w postaci np. hotelu utożsamiać z usługami turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy.

Wnioskodawca oprócz sprzedaży usług noclegowych wraz z usługami ściśle związanymi z pobytem w hotelu, tj. częściowym wyżywieniem, nie będzie świadczył na rzecz klientów jakiekolwiek innych usług.

Zatem skoro czynności Wnioskodawcy ograniczą się wyłącznie do sprzedaży usług hotelowych z częściowym wyżywieniem i nie będą im towarzyszyć jakiekolwiek inne czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz klientów, wówczas należy uznać, że odsprzedaż ww. usług nie będzie podlegać opodatkowaniu według szczególnej procedury marży, o której mowa w art. 119 ustawy, gdyż usług tych nie można zaklasyfikować jako usługi turystyki. Nie można bowiem uznać, że ww. czynności stanowią kompleksową usługę, na którą składają się liczne świadczenia, mające na celu rekreację i wypoczynek.

Dodatkowo należy podkreślić, że celem sprzedawanych przez Wnioskodawcę usług nie będzie organizacja wyjazdu w celu wypoczynku, krajoznawstwa, czy realizacji celów zdrowotnych pracowników, lecz wyłącznie cele związane z ich działalnością zawodową. Z perspektywy nabywcy najistotniejszym elementem sprzedawanych usług – jak wynika z treści wniosku – jest zapewnienie pracownikom noclegu wraz z wyżywieniem, bez związku ze świadczeniem dla nich usług turystycznych.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą i co wynika z art. 119 ust. 3 ustawy, że procedura VAT-marża ma zastosowanie bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki (np. usługa turystyczna jest nabywana przez pracodawcę), w sytuacji, gdy jest ona nabywana z przeznaczeniem dla jego pracowników (np. firmowe wyjazdy integracyjne). Jednak warunkiem, którego nie można pominąć jest końcowe przeznaczenie usługi (cel podróży), a nie status podmiotu będącego nabywcą usług. Należy również podkreślić, że pomimo tego, że Wnioskodawca jest podmiotem wpisanym do rejestru organizatorów i pośredników turystycznych nie uprawnia go to automatycznie do stosowania art. 119 ustawy w odniesieniu do wszystkich sprzedawanych usług, bez względu na cel jaki mają one dla nabywcy, tj. cel inny niż turystyka.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że sprzedawane przez Wnioskodawcę usługi polegające na zapewnieniu wyłącznie usług hotelowych wraz ze śniadaniem pracownikom zamawiającego, w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych, nie będą stanowiły usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, a w związku z tym nie będzie miała do nich zastosowania procedura opodatkowania VAT-marża. W konsekwencji, sprzedaż przez Wnioskodawcę usług hotelowych wraz z częściowym wyżywieniem będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, określonych w art. 29a ust. 1 ustawy, z zastosowaniem właściwej stawki podatku dla tych usług.

Reasumując, w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę usług zakwaterowania i częściowego wyżywienia (śniadania) nabytych na podstawie faktur zakupowych od hoteli ze stawką podatku w wysokości 8% (nocleg ze śniadaniem), nie będzie miał on prawa do rozliczenia tej sprzedaży z zastosowaniem procedury VAT-marża, ze stawką podatku w wysokości 23% od uzyskanej marży.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.