2016.10.25 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP3/4512-1-50/16-3/NK
z 25 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 22 sierpnia 2016 r., do Biura KIP w Lesznie 24 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 października 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 17 października 2016 r., do Biura KIP w Lesznie 20 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe oraz określenia właściwej stawki podatku dla usługi wynajmu Apartamentu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe oraz określenia właściwej stawki podatku dla usługi wynajmu Apartamentu. Wniosek uzupełniono w dniu 17 października 2016 r. o informację doprecyzowującą przedstawiony stan faktyczny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie dwuosobowej Spółki cywilnej od 11 czerwca 2002 r. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). Spółka cywilna jest czynnym podatnikiem podatku VAT (…). Aneksami do umowy Spółki cywilnej w dniu 12 lutego 2016 r. jeden ze wspólników wniósł do używania i czerpania pożytków przez Spółkę lokale, których jest jedynym właścicielem:

lokal mieszkalny położony w X,
lokal niemieszkalny położony w Y.

Wspólnicy Spółki cywilnej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ww. lokale przeznaczyli do wynajmu:

lokal mieszkalny – została podpisana umowa najmu z osobą prowadzącą działalność gospodarczą jako najemcą. Z treści umowy wynika, że przedmiotowy lokal jest wynajmowany na cele mieszkaniowe. Dodatkowo w umowie jest zapis, że najemca nie ma prawa do wykorzystywania przedmiotowego lokalu mieszkalnego w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej, a ponadto nie może tego lokalu podnajmować lub oddać do bezpłatnego użytkowania osobom trzecim. Za każdy miesiąc Spółka wystawia fakturę za najem lokalu mieszkalnego dla najemcy;
lokal niemieszkalny – zawarto umowę o korzystanie z Apartamentu ze Spółką z o.o. – zwaną korzystającym. Przedmiotem umowy jest odpłatne udostępnienie korzystającemu do korzystania w uzgodnionych przez strony okresach z miejsc zakwaterowania w lokalu niemieszkalnym położonym w Y na potrzeby zakwaterowania osób uprawnionych do korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych korzystającego, będącego pracodawcą osób uprawnionych. W umowie strony ustanowiły wspólnika Spółki cywilnej organizatorem i koordynatorem korzystania z Apartamentu. Apartament jest wykorzystywany przez pracowników korzystającego w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jako obiektu służącego wypoczynkowi osób uprawnionych.

Ponadto, z pisma z dnia 11 października 2016 r. – stanowiącego uzupełnienie do wniosku – wynika, że świadczona przez Spółkę usługa, której dotyczy pytanie oznaczone we wniosku nr 2, tj. usługa wynajmu Apartamentu, sklasyfikowana jest według PKWiU 2008 pod symbolem: 68.20.12 – wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowo Wnioskodawca jako Spółka cywilna wystawia fakturę VAT za najem lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe dla osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą będącej czynnym podatnikiem VAT ze stawką zwolnioną (na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy)?
Czy prawidłowo Zainteresowany jako Spółka cywilna wystawia fakturę VAT ze stawką 23% za korzystanie z Apartamentu dla przedsiębiorcy – czynnego podatnika podatku VAT, który wykorzystuje Apartament dla pracowników w ramach działalności socjalnej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (najemca obciąża swoich pracowników częściową odpłatnością za noclegi w Apartamencie zgodnie z Regulaminem ZFŚS stosując 8% stawkę podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 2 poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Najem lokalu mieszkalnego na cele wyłącznie mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Usługa wynajmu przez Spółkę cywilną lokalu niemieszkalnego na rzecz Najemcy, który przeznacza go na noclegi dla pracowników w ramach działalności socjalnej, finansowanej częściowo z ZFŚS, a częściowo przez pracowników, podlega opodatkowaniu podstawową 23% stawką podatku VAT, ponieważ jest to usługa wynajmu nieruchomości niemieszkalnej świadczona dla najemcy prowadzącego działalność gospodarczą w celu związanym z tą działalnością gospodarczą. Według Zainteresowanego nie można zastosować stawki preferencyjnej z art. 43 ust. 2 poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy ani zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji, gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia odwołują się do grupowań PKWiU przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych i zwolnień przedmiotowych. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Z kolei, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Przy czym, stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z ww. przepisów wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

świadczenie usługi na własny rachunek,
charakter mieszkalny nieruchomości,
mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia.

Biorąc pod uwagę cytowane przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym, powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. akt. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie dwuosobowej Spółki cywilnej od 11 czerwca 2002 r. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). Spółka cywilna jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Aneksami do umowy Spółki cywilnej w dniu 12 lutego 2016 r. jeden ze wspólników wniósł do używania i czerpania pożytków przez Spółkę lokale, których jest jedynym właścicielem:

lokal mieszkalny położony w X,
lokal niemieszkalny położony w Y.

Wspólnicy Spółki cywilnej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ww. lokale przeznaczyli do wynajmu:

lokal mieszkalny – została podpisana umowa najmu z osobą prowadzącą działalność gospodarczą jako najemcą. Z treści umowy wynika, że przedmiotowy lokal jest wynajmowany na cele mieszkaniowe. Dodatkowo w umowie jest zapis, że najemca nie ma prawa do wykorzystywania przedmiotowego lokalu mieszkalnego w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej, a ponadto nie może tego lokalu podnajmować lub oddać do bezpłatnego użytkowania osobom trzecim. Za każdy miesiąc Spółka wystawia fakturę za najem lokalu mieszkalnego dla najemcy;
lokal niemieszkalny – zawarto umowę o korzystanie z Apartamentu ze Spółką z o.o. – zwaną korzystającym. Przedmiotem umowy jest odpłatne udostępnienie korzystającemu do korzystania w uzgodnionych przez strony okresach z miejsc zakwaterowania w lokalu niemieszkalnym położonym w Y na potrzeby zakwaterowania osób uprawnionych do korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych korzystającego, będącego pracodawcą osób uprawnionych. W umowie strony ustanowiły wspólnika Spółki cywilnej organizatorem i koordynatorem korzystania z Apartamentu. Apartament jest wykorzystywany przez pracowników korzystającego w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jako obiektu służącego wypoczynkowi osób uprawnionych.

Za każdy miesiąc wynajmujący wystawiają najemcy fakturę za korzystanie z Apartamentu wg stawek ustalonych w umowie. Pracownicy korzystającego są przez korzystającego obciążani częściowymi kosztami zgodnie z Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ponoszą częściową odpłatność). Ponadto, świadczona przez Spółkę usługa, której dotyczy pytanie oznaczone we wniosku nr 2, tj. usługa wynajmu Apartamentu, sklasyfikowana jest według PKWiU 2008 pod symbolem: 68.20.12 – wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Zainteresowany ma wątpliwości dotyczące wskazania:

czy prawidłowo jako Spółka cywilna wystawia fakturę VAT za najem lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe dla osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą będącą czynnym podatnikiem VAT ze stawką zwolnioną (na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy),
czy prawidłowo jako Spółka cywilna wystawia fakturę VAT ze stawką 23% za korzystanie z Apartamentu dla przedsiębiorcy – czynnego podatnika podatku VAT, który wykorzystuje Apartament dla pracowników w ramach działalności socjalnej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Jak wskazano powyżej na postawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W świetle powyższego, skoro jak wynika z wniosku, mieszkanie wymienione w pkt 1 (lokal mieszkalny wynajmowany na cele mieszkaniowe, dodatkowo w umowie jest zapis, że najemca nie ma prawa do wykorzystywania przedmiotowego lokalu mieszkalnego w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej, a ponadto nie może tego lokalu podnajmować lub oddać do bezpłatnego użytkowania osobom trzecim) jest wynajmowane wyłącznie na cele mieszkaniowe, to usługa ta korzysta ze zwolnienia od podatku na postawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. W tej sytuacji spełniona jest bowiem zarówno przesłanka dotycząca charakteru wynajętego lokalu, jak i mieszkaniowego celu jego wynajmu.

Natomiast, skoro jak wskazał Wnioskodawca, usługa wynajmu lokalu niemieszkalnego (Apartamentu) wskazanego w pkt 2, na rzecz przedsiębiorcy wykorzystującego Apartament dla pracowników w ramach działalności socjalnej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, mieści się w grupowaniu PKWiU z roku 2008 pod symbolem 68.20.12 – jako „Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi”, to jest ona opodatkowana stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%. Usługa te nie korzysta bowiem ze zwolnienia od podatku od towarów i usług (Wnioskodawca nie wynajmuje nieruchomości mieszkalnej na cele mieszkaniowe) lub obniżonej stawki podatku (Zainteresowany nie świadczy usług związanych z zakwaterowaniem).

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że:

Ad. 1

Wnioskodawca jako Spółka cywilna prawidłowo wystawia fakturę VAT za najem lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe dla osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą będącej czynnym podatnikiem VAT ze stawką zwolnioną, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Ad. 2

Zainteresowany jako Spółka cywilna prawidłowo wystawia fakturę VAT ze stawką 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, za korzystanie z Apartamentu dla przedsiębiorcy – czynnego podatnika podatku VAT, który wykorzystuje Apartament dla pracowników w ramach działalności socjalnej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Należy podkreślić, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie zawarte we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem Wnioskodawcy – nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności prawidłowości opodatkowania obciążania przez najemcę swoich pracowników częściową odpłatnością za noclegi w Apartamencie zgodnie z Regulaminem ZFŚS.

Ponadto należy zauważyć, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o przedstawiony przez Zainteresowanego opis sprawy, a w szczególności w oparciu o wskazaną przez Wnioskodawcę klasyfikację PKWiU. Tym samym niniejsza interpretacja traci aktualność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności gdyby świadczone przez Wnioskodawcę usługi były objęte inną klasyfikacją PKWiU) lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin