Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1296/15/16-S/AA
z 4 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 193/16 – stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2015 r. (data wpływu 21 września 2015 r.), uzupełnionym w dniu 21 października 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów w księgach rachunkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów, a także dotyczącej sposobu udokumentowania zakupu towarów w księgach rachunkowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca od 2001 roku jako wspólnik spółki jawnej prowadził działalność gospodarczą dokonując sfiskalizowanej sprzedaży owoców i warzyw. Po wszczęciu likwidacji spółki w 2010 r., obecnie Wnioskodawca prowadzi działalność w tożsamym zakresie jako osoba fizyczna. Towar przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca zazwyczaj nabywa u podmiotów wystawiających faktury VAT oraz u rolników ryczałtowych, którym wystawia on faktury VAT RR. Jednakże dla celów prowadzonej działalności Wnioskodawca mógłby kupować warzywa, owoce, grzyby, a także inne wyroby pochodzenia roślinnego i zwierzęcego od osób wytwarzających je w ramach gospodarstwa domowego oraz w przydomowych ogrodach i warzywniakach, jak również zbierających je w lesie. Podmioty te (od których podatnik chciałby także dokonywać zakupu produktów), nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są czynnymi podatnikami podatku VAT i odmawiają podawania własnych danych.

W takiej sytuacji jedyną możliwością udokumentowania przez Wnioskodawcę zakupu towaru od takich osób celem zaewidencjonowania jako koszty uzyskania przychodu byłoby wystawienie dokumentu zaopatrzonego w datę i podpis osoby, która bezpośrednio dokonuje wydatków, określającego jednocześnie nazwę towaru, ilość, cenę jednostkową i jego wartość.

W bieżącym roku podatkowym z uwagi na wysokość osiąganych obrotów (przekraczających w przeliczeniu na walutę polską 1.200.000 euro) Wnioskodawca zmuszony jest prowadzić tzw. pełną księgowość na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. z dnia 30 stycznia 2013 r. Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

Wskutek spadku obrotów przedsiębiorstwa Wnioskodawcy w kolejnym roku podatkowym (2016) rozważa dokonanie zmiany sposobu ewidencjonowania przychodów i kosztów prowadzonej przez siebie działalności zakładając podatkową księgę przychodów i rozchodów bądź ewidencję przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym będzie wystawienie dokumentu, zaopatrzonego w datę i podpis osoby, która bezpośrednio dokonuje wydatków, określającego jednocześnie nazwę towaru, ilość, cenę jednostkową i jego wartość dotyczących zakupu warzyw i owoców (nieprzetworzonych sposobem przemysłowym) od osób wytwarzających je w ramach gospodarstwa domowego oraz w przydomowych ogrodach i warzywniakach, jak również zbierających je w lesie w celu zaewidencjonowania ich jako koszt zakupu towarów handlowych (koszt uzyskania przychodu):

1. w podatkowej księdze przychodów i rozchodów,
2. w ewidencji przychodów prowadzonej na potrzeby opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych,
3. w księgach rachunkowych prowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. z dnia 30 stycznia 2013 r. Dz. U. z 2013 r., poz. 330)?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie w części dotyczącej sposobu udokumentowania zakupu towarów w księgach rachunkowych (pytanie nr 3). Natomiast odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz pytanie dotyczące zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów, została udzielona w dniu 11 grudnia 2015 r. w interpretacji indywidualnej nr ILPB1/4511-1-1296/15-4/AG.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pkt 3 zapytania, w sytuacji gdy prowadzone są księgi rachunkowe, zasady rachunkowości określają przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Na podstawie art. 20 ust. 1 i 2 ww. ustawy do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym, zaś podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej dowodami źródłowymi, do których zalicza się:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów;
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom;
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Zgodnie z brzmieniem ust. 3 opisanego powyżej przepisu (art. 20 ustawy) podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze - wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
   
   

Odstępstwo od powyższych reguł wprowadza natomiast ust. 4 art. 20 ustawy o rachunkowości, który stanowi, że „w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.”

Księgowe dowody zastępcze stanowią zatem szczególny rodzaj dokumentów, których zadaniem jest umożliwienie dokonania zapisu księgowego, a tym samym ujęcia określonych kategorii w systemie rachunkowości do czasu otrzymania właściwego dowodu lub zamiast niego.

Wymogi stawiane dokumentom celem uznania ich za dowody księgowe ustawodawca ujął w treści w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, które obejmują:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu;
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Natomiast zgodnie z ust. 1a ww. przepisu można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa:

1. w ust. 1 pkt 1-3 i 5 (tj. określenia rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego; określenia stron - nazwy, adresy - dokonujących operacji gospodarczej; opisu operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych; podpisu wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów) jeżeli wynika to z odrębnych przepisów;
2. w ust. 1 pkt 6, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.
   
   

Wobec powyższego możliwym w ocenie Wnioskodawcy staje się dokonanie zapisu w księgach rachunkowych na podstawie dokumentu (zastępczego dowodu księgowego) o cechach dowodu wewnętrznego (o jakim mowa w § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów z dnia 26 sierpnia 2003 r. (t. j. z dnia 18 kwietnia 2014 r. Dz. U. z 2014 r. poz. 1037), tj. dokumentu zaopatrzonego w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającego nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, nabytych towarów, stanowiących koszty uzyskania przychodu.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy wynika z całościowej analizy obowiązujących przepisów podatkowych oraz z konstytucyjnej zasady równości wobec prawa. Należy bowiem wskazać, iż obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z wymogami ustawy o rachunkowości wynika z jej treści i nie zawsze konieczność stosowania takich zasad rachunkowości zależy od wyboru samego podatnika. Dotyczy to w szczególności podatników, którzy prowadząc działalność gospodarczą i ewidencjonując przychody i koszty za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ewidencję przychodów na potrzeby opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, z uwagi na wysokość osiąganych obrotów zmuszeni są w kolejnym roku do rozpoczęcia prowadzenia ksiąg rachunkowych (vide art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości).

W takiej sytuacji dokumentowane przez nich dotychczas na podstawie dowodów wewnętrznych (o wskazanych wyżej cechach) koszty zakupu bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt stanowiące koszty uzyskania przychodów - po zmianie formy prowadzenia księgowości przestawałyby nimi być. Taka interpretacja i wykładnia przepisów pozostaje niedopuszczalna w ocenie Wnioskodawcy. Przyjęcie, iż niemożliwym jest dokonanie zapisu w księdze rachunkowej na podstawie dokumentu zaopatrzonego w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającego nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, nabytych towarów, stanowiących koszty uzyskania przychodu (jako księgowego dowodu zastępczego) i rozliczenie na tej podstawie stosownych kosztów uzyskania przychodów skutkowałaby nierównym traktowaniem podatników, pomimo brzmienia art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym „wszyscy są wobec prawa równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne”.

Powyższa zasada oznacza, że „wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu, mają być traktowane równo tzn. według równej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących, jak i faworyzujących”. Tym samym w ocenie Wnioskodawcy brak jest uzasadnienia dla różnicowania sytuacji prawnopodatkowej podatnika (możliwości zaewidencjonowania i rozliczenia przez niego określonych kosztów uzyskania przychodu na podstawie konkretnego dokumentu) ze względu na sposób ewidencjonowania tych zdarzeń.

Jednocześnie należy wskazać, iż stanowisko przeciwne do prezentowanego przez Wnioskodawcę (polegające na odmowie uznania dokumentów zaopatrzonych w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającego nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, nabytych towarów, stanowiących koszty uzyskania przychodu za księgowe dowody zastępcze i uniemożliwienie dokonywania na ich podstawie zapisów w księgach rachunkowych celem kwalifikowania kosztów udokumentowanych tym dowodem, za nie mogące stanowić kosztów uzyskania przychodów) pozostaje w rażącej sprzeczności funkcjonalnej z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej. Na podstawie bowiem tego przepisu w toku postępowania podatkowego jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Tak więc dokument (zaopatrzony w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającego nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, nabytych towarów), na podstawie którego Podatnik nie mógłby dokonać zapisu w księdze rachunkowej i w ten sposób dokonać rozliczenia poniesionych kosztów uzyskania przychodu na etapie postępowania kontrolnego, stanowiłby część materiału dowodowego, na podstawie którego możliwym byłoby wykazanie, że stwierdzone w nim wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu Podatnika.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do postawionych pytań pozostaje takie jak wyrażone na wstępie.

W dniu 20 listopada 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB1/4511-1-1296/15-3/AG.

Pismem z dnia 26 listopada 2015 r. Wnioskodawca złożył zażalenie na postanowienie z dnia 20 listopada 2015 r. nr ILPB1/4511-1-1296/15-3/AA. Odpowiedzi na ww. zażalenie udzielono pismem z dnia 5 stycznia 2016 r. nr ILPB1/4511-3-22/15-2/AP, w którym w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził, że argumenty Strony przedstawione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie, a wydanie przez tut. Organ postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania było zasadne.

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 3 lutego 2016 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 19 lutego 2016 r. nr ILPB1/46-4/16-2/AP.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 5 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 193/16, który wpłynął do tut. Organu w dniu 29 lipca 2016 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżone postanowienie i zobowiązał tut. Organ do ponownego rozpoznania wniosku Skarżącego.

Wobec powyższego – mając na uwadze wytyczne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu co do dalszego postępowania w sprawie – tut. Organ pismem z dnia 13 października 2016 r. nr ILPB1/4511-1-1296/15/16-S/AA wezwał Wnioskodawcę do uiszczenia opłaty w wysokości 40 zł na konto Izby Skarbowej w Poznaniu.

W dniu 21 października 2016 r. na konto Izby Skarbowej w Poznaniu wpłynęła uiszczona przez Zainteresowanego opłata od wniosku w kwocie 40 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że istota sporu jest wynikiem uznania przez organ interpretacyjny, iż stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) i pytanie przedstawione we wniosku nie dotyczyły okoliczności, które mogły być rozstrzygnięte w ramach kompetencji przysługujących organowi w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Zdaniem Sądu, rozpatrującego niniejszą sprawę nie można zgodzić się z organem interpretacyjnym, że zakres wniosku wykraczał poza ramy postepowania interpretacyjnego, gdyż nie dotyczył przepisów prawa podatkowego i organ nie był uprawniony do oceny, czy prawidłowym będzie wystawienie dokumentu zaopatrzonego w datę i podpis osoby, która bezpośrednio dokonuje wydatków, podając jednocześnie nazwę, ilość, cenę towaru w celu zaewidencjonowania jako kosztu zakupu towarów w księgach rachunkowych na podstawie ustawy o rachunkowości w działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego.

Sąd podkreśla, że jeżeli przedmiotem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej jest regulacja prawa podatkowego, która odwołuje się do przepisów o rachunkowości, ocena możliwości stosowania i wykładnia interpretowanej normy podatkowej nie może tych przepisów pomijać. Przeciwnie, przepisy te powinna uwzględniać i obejmować.

Zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że postawione we wniosku pytanie w kontekście przedstawionego stanu faktycznego dotyczy zagadnienia podatkowego, można by powiedzieć podstawowej instytucji regulowanej przepisami ustawy podatkowej – kosztów uzyskania przychodów.

W opinii Sądu nie jest zatem uzasadnione stanowisko organu, że przedmiotem wniosku jest kwestia nieregulowana przepisami prawa podatkowego. Trafnie zatem – zdaniem Sądu – Skarżący zarzuca, że w sprawie nie zaistniały przesłanki odmowy wszczęcia postępowania podatkowego, to tym bardziej mogą być przedmiotem indywidualnej interpretacji.

W świetle stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 193/16 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdza co następuje.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki te muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności; nie mogą być równocześnie wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia określonego wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Wydatki związane z zakupem warzyw i owoców, stanowiących towary handlowe w prowadzonej działalności gospodarczej, są bezsprzecznie związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej i jednocześnie nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych. O ile zatem ich zakup jest prawidłowo udokumentowany, stosownie do rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych, stanowią (co do zasady) koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym brak stosownych dokumentów uniemożliwia zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, bowiem powołany wyżej przepis art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Tymi odrębnymi przepisami, o których mowa w powołanym przepisie są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.).

Treść art. 20 ust. 2 ww. ustawy, podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów;
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom;
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości, podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze - służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze - wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe - ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
   
   

W przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości).

Natomiast zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu;
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

W myśl art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa

• w ust. 1 pkt 1-3 i 5, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów;
• w ust. 1 pkt 6, jeżeli wynika to z techniki dokumentowania zapisów księgowych.
  
  

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży owoców i warzyw. Towar przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa u podmiotów wystawiających faktury VAT oraz u rolników ryczałtowych. Jednakże Wnioskodawca mógłby kupować warzywa, owoce i grzyby a także inne wyroby pochodzenia roślinnego i zwierzęcego od osób wytwarzających je w ramach gospodarstwa domowego oraz w przydomowych ogrodach i warzywniakach, jak również zbierających je w lesie. Podmioty te nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są czynnymi podatnikami podatku VAT i odmawiają podawania własnych danych.

Zatem w przypadku, gdy podatnik nabywa warzywa i owoce od osób niebędących rolnikami ryczałtowymi (ludności), które nie udostępniają danych osobowych, dowody wewnętrzne dokumentujące takie zakupy, nie będą stanowiły dowodów księgowych dokumentujących poniesienie wydatków. Ww. dowody wewnętrzne nie spełniają bowiem wszelkich niezbędnych wymagań określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, gdyż nie zawierają takich danych jak – określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej, pozwalających zaliczyć dany dokument do dowodów księgowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że dokument zaopatrzony w datę i podpis osoby, która bezpośrednio dokonuje wydatków, określający jednocześnie nazwę towaru, ilość, cenę jednostkową i jego wartość dotyczący zakupu warzyw i owoców (nieprzetworzonych sposobem przemysłowym) od osób wytwarzających je w ramach gospodarstwa domowego oraz w przydomowych ogrodach i warzywniakach, jak również zbierających je w lesie, które nie udostępniają danych osobowych, nie będzie stanowił dowodu księgowego prawidłowo dokumentującego poniesienie wydatku, ponieważ nie spełnia wszelkich niezbędnych wymagań określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości. W związku z powyższym, wydatki dokonywane przez Wnioskodawcę, potwierdzone dowodami wewnętrznymi, niezawierającymi określenia stron dokonujących operacji gospodarczej, nie mogą stanowić podstawy do zaewidencjonowania jako koszt zakupu towarów handlowych (koszt uzyskania przychodu) w księgach rachunkowych prowadzonych na podstawie ustawy o rachunkowości.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu udokumentowania zakupu towarów w księgach rachunkowych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.