Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-403/16/BJ
z 11 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2016 r. (data wpływu 29 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podstawy opodatkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jako Spółka z o.o. jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest komplementariuszem „A” Sp. z o.o. Spółka Komandytowa (dalej Sp.K.) mającym prawo do udziału w przychodach i kosztach Sp.K. w wysokości 2%. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. działalność firm centralnych i holdingów oraz pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Spółka jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą zobowiązana jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych i przechowywania ich do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego. W związku z brakiem możliwości lokalowych Wnioskodawca podpisał w 2014 r. z firmą „B” Spółka z o.o. umowę przechowania - depozyt bieżący na przechowywanie dokumentacji Spółki, w tym dokumentacji podatkowej. Taką samą umowę podpisała również Sp.K., w której Wnioskodawca jest komplementariuszem. W dniu 18 stycznia 2016 r. doszło do pożaru składnicy akt „B” Spółka z o.o. o czym Wnioskodawca został powiadomiony w marcu 2016 r. Do załączonej informacji o pożarze „B” Spółka z o.o. załączyła pismo z 4 lutego 2016 r. z Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w X o zaistniałym zdarzeniu, przebiegu akcji ratowniczo-gaśniczych i stratach jakie powstały oraz pismo z 4 lutego 2016 r. z Komisariatu Policji w X zawiadamiające o wszczęciu dochodzenia w sprawie nieumyślnego sprowadzenia zdarzenia zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób i mienia w wielkich rozmiarach w postaci pożaru budynku zajmowanego przez „B” Spółka z o.o. Dodatkowo Wnioskodawca otrzymał spis zdawczo-odbiorczy akt sporządzony przez „B” Sp. z o.o. z wyszczególnionymi segregatorami zawierającymi dokumenty księgowe, które uległy spaleniu. Ze spisu wynika, że zniszczeniu uległy m.in. faktury sprzedaży i zakupu z lat 2011-2013, deklaracje podatkowe za lata 2009-2012, wyciągi bankowe z 2011 r., listy płac za 2011 r. Wnioskodawcy oraz faktury sprzedaży i zakupu za lata 2012-2013, wyciągi bankowe za lata 2012-2013 spółki komandytowej Sp.K., w której Wnioskodawca jest komplementariuszem. Wnioskodawca na potrzeby prowadzenia ksiąg handlowych korzysta z systemu informatycznego, do którego dostęp zapewnia właściciel tego systemu - firma „H” Sp. z o.o., za który Wnioskodawca co miesiąc wnosi stosowne opłaty. Dane księgowe przechowywane są na serwerach „H” Sp. z o.o. Wnioskodawca ma zapewniony stały dostęp zarówno do systemu księgowego, jak i danych w nim zgromadzonych. Wnioskodawca w ramach umowy łączącej go z „H” Sp. z o.o. korzysta nie tylko z systemu księgowego, ale również z internetowego systemu obsługi całej firmy. Pozwala mu ten system m.in. na wystawianie i przechowywanie w formie elektronicznej faktur własnych i skanowanie faktur zakupu w formacie PDF lub TIF w momencie ich otrzymywania, a następnie zapisywanie tych skanów w wersji elektronicznej w systemie księgowym. Każdy dokument stanowiący u Wnioskodawcy dokument zakupu otrzymuje na wstępie indywidualny numer pozwalający na jego identyfikację, a także szybkie odszukanie w systemie. Do tego dokumentu załączany jest skan faktury w formacie PDF lub TIF. Wszystkie dane księgowe, w tym skany dokumentów przechowywane są na serwerach obcych stanowiących własność firmy „H” Sp. z o.o. dostarczającej Wnioskodawcy oprogramowanie.

Wnioskodawca korzysta również z tzw. modułu płacowego, w którym zgromadzone są wszystkie listy płac, karty wynagrodzeń oraz wygenerowane PIT-11. Dodatkowo Wnioskodawca korzysta z tzw. modułu magazynowego, który pozwala na pełną obsługę magazynową. W module tym zapisane są wszystkie wygenerowane dokumenty magazynowe oraz wszystkie operacje jakie miały miejsce w związku z obrotem towarowym.

Skany faktur zakupu zapisane w formacie PDF lub TIF powodują, że dokumenty te nie mogą być w żaden sposób edytowane. Nie ma możliwości aby ich treść została zmieniona. Przed ostatecznym zaksięgowaniem i rozliczeniem każda faktura zakupu musi być zaakceptowana przez kierownika jednostki. Nie ma możliwości aby w systemie księgowym został ujęty dokument bez stosownego akceptu.

Z takiego samego systemu księgowego i internetowego systemu obsługi firmy (w tym modułu płacowego i magazynowego) korzysta również Sp.K., w której Wnioskodawca jest komplementariuszem. Spółka komandytowa przechowuje w taki sam sposób co Wnioskodawca swoje dokumenty księgowe dysponując skanami faktur zakupu zapisanymi w formatach PDF lub TIF. Spółka komandytowa również przechowywała swoje dokumenty w firmie „B” Sp. z o.o. Spółka została także poinformowana o pożarze oraz otrzymała wykaz spalonych dokumentów. O zaistniałym w dniu 18 stycznia 2016 r. pożarze Wnioskodawca powiadomił swój urząd skarbowy załączając również kopie dokumentów jakie otrzymał od „B” Sp. z o.o., w tym pisma z Komisariatu Policji, Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej, a także spis spalonych dokumentów księgowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego na podstawie posiadanych skanów faktur zakupowych zarchiwizowanych w formie elektronicznej pomimo utraty tych dokumentów w wersji papierowej?

Wnioskodawca uważa, przysługiwać mu będzie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur, które posiada obecnie zeskanowane, mimo, że pierwotnie otrzymał je w formie papierowej, a następnie utracił w pożarze.

Ustawodawca w art. 112 ustawy o podatku od towarów i usług w stanie prawnym obowiązującym w 2011 r. i 2012r., w którym to okresie Wnioskodawca odliczył podatek VAT naliczony, zawarł zasady dotyczące sposobu oraz terminów przechowywania dokumentów związanych z rozliczeniem podatku VAT. Zgodnie z art. 112 ustawy o VAT podatnicy są zobowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczeniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Natomiast zgodnie z § 21 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 marca 2011 r. podatnicy zobowiązani są do przechowywania faktur, faktur korygujących, a także duplikatów tych dokumentów w podziale na okresy rozliczeniowe w dowolny sposób zapewniający autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, łatwe ich odszukanie, zapewnienie organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie bezzwłoczny dostęp do faktur. W powyższych przepisach brak jest informacji dotyczącej formy w jakiej powinny być przechowywane dokumenty. O ile ustawodawca wskazuje warunki przechowywania dokumentów, to nigdzie nie wskazuje czy forma tych dokumentów ma być papierowa czy też elektroniczna. W ustawie o VAT ustawodawca nie zakazał zmiany formatu faktur otrzymanych przez podatników, wskazał natomiast obowiązek odpowiedniego ich przechowywania. W opinii Wnioskodawcy skan faktur zakupowych w formacie PDF lub TIF bez możliwości ingerencji w treść dokumentów zapewnia integralność ich treści i czytelność. Jak stanowi art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w stanie prawnym obowiązującym w 2011 r. w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zgodnie natomiast z art. 86 ust. 2 ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny. W opinii Wnioskodawcy żaden przepis ustawy o VAT oraz rozporządzeń do niej wydanych w stanie prawnym obowiązującym w roku 2011 nie uzależniał prawa podatnika do odliczenia podatku naliczonego ani od rodzaju faktury, ani od formy, w jakiej podatnik przechowywał te faktury. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach zakupowych, które Wnioskodawca pierwotnie otrzymał w wersji papierowej, a które to faktury uległy zniszczeniu przysługiwało mu w tamtym okresie rozliczeniowym. Posiadanie zeskanowanych faktur zakupowych w razie kontroli, przy jednoczesnym braku duplikatów tych faktur nie pozbawi podatnika prawa do wykazania prawidłowo odliczonego podatku VAT naliczonego za okres, za który faktury zostały spalone. W konsekwencji przy założeniu, że podatnik spełnił warunki do odliczenia podatku VAT zgodnie z art. 86 ustawy o VAT zniszczenie papierowych wersji faktur otrzymanych od kontrahentów nie wpłynie na prawo do odliczenia podatku VAT w okresie, za który dokumenty zostały zniszczone. Wnioskodawca nadal posiada w systemie księgowym rejestry VAT i zgodnie z ich zawartością jest w stanie wykazać faktury zakupowe, z których odliczył podatek naliczony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 2 pkt 31 ustawy stanowi, że ilekroć jest mowa w przepisach ustawy o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na mocy art. 106g ust. 1 ustawy – faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Zgodnie z art. 112, że podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego (…).

Natomiast zgodnie z art. 112a ust. 1 ustawy – podatnicy przechowują:

1. wystawione przez siebie lub w swoim imieniu faktury, w tym faktury wystawione ponownie,
   
2. otrzymane faktury, w tym faktury wystawione ponownie
   
   
   
1. w podziale na okresy rozliczeniowe, w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia lub otrzymania do czasu upływu przedawnienia zobowiązania podatkowego.
   

Na podstawie art. 112a ust. 2 ustawy – podatnicy posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju są obowiązani do przechowywania faktur na terytorium kraju.

Podatnicy zapewniają organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, o których mowa w ust. 1, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej – również bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych (art. 112a ust. 4 ustawy).

Natomiast – na podstawie art. 106m ust. 1 ustawy – podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury.

Art. 106m ust. 2 stanowi, że przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

Przez integralność treści faktury rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura (art. 106m ust. 3 ustawy).

Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług (art. 106m ust. 4 ustawy).

Poza wykorzystaniem kontroli biznesowych, określonych w ust. 4, autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury elektronicznej są zachowane, w szczególności, w przypadku wykorzystania:

1. bezpiecznego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.), weryfikowanego za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
2. elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa dotycząca tej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność jej danych (art. 106m ust. 5 ustawy).

Zauważyć należy, że dla potrzeb przepisów o podatku od towarów i usług, pojęcie „kontrole biznesowe” należy rozumieć jako proces, za pośrednictwem którego podatnik tworzy, wdraża oraz aktualizuje dostateczny poziom pewności co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury (autentyczność pochodzenia), w zakresie tego, że nie zmieniono danych dotyczących podatku VAT (integralność treści) oraz w zakresie czytelności faktury od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu przechowywania. Kontrola biznesowa powinna dawać pewną ścieżkę kontrolną, dzięki której można powiązać fakturę ze stanowiącą podstawę jej wystawienia dostawą towarów bądź usługą.

Kontrole biznesowe powinny być odpowiednie do wielkości działalności i rodzaju podatnika oraz powinny uwzględniać ilość i wartość transakcji, jak również ilość i rodzaj dostawców lub usługodawców oraz nabywców lub usługobiorców. W stosownych przypadkach uwzględnione powinny być także inne czynniki.

Z kolei pojęcie „wiarygodna ścieżka audytu” oznacza, że związek pomiędzy dokumentami uzupełniającymi oraz realizowanymi transakcjami jest łatwy do prześledzenia (dzięki posiadaniu dostatecznych danych dla powiązania dokumentów), zgodny z ustalonymi w przedsiębiorstwie procedurami oraz odzwierciedla procesy, które faktycznie miały miejsce. Ścieżka audytu dla celów podatku VAT powinna zapewnić możliwy do skontrolowania związek pomiędzy fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług tak, aby umożliwić sprawdzenie, czy faktura odzwierciedla to, że dostawa towarów lub świadczenie usług miało miejsce. Przy czym środki – przy wykorzystaniu których podatnik może wykazać powyższy związek – pozostawia się uznaniu podatnika.

Należy stwierdzić, że regulacje prawne dopuszczają możliwość przechowywania faktur (wystawianych bądź otrzymywanych w formie papierowej) w formie elektronicznej, w dowolny sposób, jednakże sposób ten – jak wymaga ustawodawca – ma zapewniać przechowywanie faktur w podziale na okresy rozliczeniowe w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich otrzymania do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Ponadto, podatnik zobowiązany jest zapewnić odpowiednim organom na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej – również bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. z – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 6.

Na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, szczegółowe zasady dotyczące faktur uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.)

W świetle § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Zgodnie z treścią § 20a ust. 1 rozporządzenia, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury.

Według § 21 ust. 1 rozporządzenia, podatnicy przechowują:

• wystawione przez siebie lub w swoim imieniu faktury, w tym faktury będące duplikatami tych faktur,
• otrzymane faktury, w tym faktury będące duplikatami tych faktur w podziale na okresy rozliczeniowe w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia lub otrzymania do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Podatnicy posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju są zobowiązani do przechowywania faktur na terytorium kraju (§ 21 ust. 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 112 ustawy, podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Należy w tym miejscu dodatkowo wskazać, że stosownie do przepisu art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) – dalej jako „Dyrektywa” – dla celów dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale (Rozdział 3 Sekcja 2 - definicje).

Regulacje prawa unijnego nakładają na każdego podatnika szczególne obowiązki dotyczące przechowywania wszystkich faktur. W myśl art. 244 Dyrektywy, każdy podatnik zapewnia przechowywanie kopii faktur wystawionych osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub też w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią, a także wszystkich faktur, które otrzymał. Państwa członkowskie mogą również wymagać, by podatnicy mający siedzibę na ich terytorium przechowywali na tym terytorium faktury wystawione osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub faktury wystawione w imieniu i na rzecz tych podatników przez osoby trzecie, a także wszystkie faktury, które otrzymali, w przypadku gdy faktury nie są przechowywane za pomocą środków elektronicznych gwarantujących pełny dostęp on-line do tych danych (art. 245 ust. 2 zd. drugie Dyrektywy).

Na uwagę zasługuje również norma wyrażona w art. 247 ust. 2 Dyrektywy zgodnie, z którą, aby zapewnić spełnienie wymogów, o których mowa w art. 233, państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej.

Podkreślenia wymaga fakt, że krajowy ustawodawca odstąpił – na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów – od tego opcjonalnego dla niego wymogu.

Zgodnie z dyspozycją art. 86 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. , w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z ust. 2 pkt 1 lit. a) powołanego artykułu wynika, iż kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych wskazanych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Przepisy art. 86 ust. 10 i 11 ustawy wskazują na terminy, w jakich podatnik może z ww. uprawnienia skorzystać.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 10 ustawy, prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawcza jest czynnym podatnikiem VAT komplementariuszem w spółce „A” z o.o komandytowej. Firma dokonywała odliczenia podatku VAT przy spełnieniu warunków określonych w art. 86 cytowanej ustawy na podstawie dokumentów-faktur w wersji papierowej. Jednakże dokumenty, w tym m.in. faktury sprzedaży i zakupu z lat 2011-2013, deklaracje podatkowe za lata 2009-2012, wyciągi bankowe z 2011 r., listy płac za 2011 r. Wnioskodawcy oraz faktury sprzedaży i zakupu za lata 2012-2013, wyciągi bankowe za lata 2012-2013 spółki komandytowej Sp.K., w której Wnioskodawca jest komplementariuszem, uległy spaleniu podczas pożaru, który miał miejsce 18 stycznia 2016 r. Z uwagi na powyższe Spółka powzięła wątpliwości , czy zniszczenie papierowych wersji faktur nie wpłynie na prawo do odliczenia podatku VAT w okresie, za który dokumenty zostały zniszczone, przy jednoczesnym posiadaniu skanów tych faktur w systemie elektronicznym.

Końcowo informuje się, że ostateczna ocena możliwości skorzystania z prawa do odliczenia na podstawie skanów faktur w związku z utratą ich wersji papierowej z powołanymi przepisami może być przeprowadzona wyłącznie w trakcie postępowania kontrolnego. Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego opisu stanu faktycznego. Oznacza to, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących zakup towarów i usług, które uległy zniszczeniu, a ich skany są przechowywane w formie elektronicznej, zapewniającej autentyczność, integralność i czytelność ich treści, należy stwierdzić, że zgodnie z treścią cytowanego art. 86 ust. 1 ustawy dokumenty te stanowią podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego o ile nie zachodzą przesłanki określone w art. 88 ustawy.

Dodatkowo informuje się, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.