Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP2.4513.7.2016.1.BH
z 8 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od sprzedaży detalicznej w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży produktów gastronomicznych do bezpośredniej konsumpcji (na rzecz konsumenta) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od sprzedaży detalicznej w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży produktów gastronomicznych do bezpośredniej konsumpcji (na rzecz konsumenta).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

C. sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest polską osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży paliwa, środków eksploatacyjnych oraz produktów spożywczych i gastronomicznych na stacjach paliw. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz podatnikiem podatku dochodowego w Polsce.

W ramach działalności gospodarczej, Spółka prowadzi sprzedaż produktów gastronomicznych (przeznaczonych do natychmiastowej konsumpcji) na stacjach paliw w modelu do bezpośredniej konsumpcji (innymi słowy, Spółka przygotowuje i podaje m.in. napoje oraz dania gotowe do bezpośredniej konsumpcji w dowolnym miejscu, w tym poza lokalem Spółki) na rzecz konsumentów.

Przedmiotowy wniosek o interpretację prawa podatkowego dotyczy konsekwencji prowadzenia przez Spółkę sprzedaży produktów gastronomicznych do bezpośredniej konsumpcji w kontekście przepisów o podatku od sprzedaży detalicznej. Dlatego też, poniżej Spółka przedstawia szczegółowy opis czynności wykonywanych w ramach sprzedaży do bezpośredniej konsumpcji celem potwierdzenia ich kwalifikacji dla potrzeb podatku od sprzedaży detalicznej.

Klient zainteresowany zakupem danego produktu gastronomicznego składa odpowiednie zamówienie do pracownika / przedstawiciela Spółki oraz uiszcza wynagrodzenie (sprzedaż jest realizowana w lokalu Spółki). Pracownik / przedstawiciel Spółki przygotowuje produkt gastronomiczny (np. podgrzewa, miesza, przyprawia, pakuje) i podaje klientowi. Produkt gastronomiczny nadaje się do natychmiastowej konsumpcji i w praktyce nie może być przedmiotem dalszego obrotu / odsprzedaży.

Z perspektywy Polskiej Klasyfikacji Działalności, sprzedaż produktu gastronomicznego do bezpośredniej konsumpcji jest klasyfikowana do grupowania PKD 56 - Działalność usługowa związana z wyżywieniem (nie jest to odsprzedaż towarów, lecz przygotowanie i podanie produktów gastronomicznych).

Dla potrzeb VAT, tego typu sprzedaż jest raportowana jako opodatkowana dostawa towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisu art. 3 pkt 5 i 6 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, przychód ze sprzedaży produktów gastronomicznych do bezpośredniej konsumpcji (na rzecz konsumentów) podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle przepisu art. 3 pkt 5 i 6 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, przychód ze sprzedaży produktów gastronomicznych do bezpośredniej konsumpcji (na rzecz konsumentów) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, opodatkowaniu podlega przychód ze sprzedaży detalicznej. Jednocześnie, jak stanowi art. 3 pkt 5 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, przez pojęcie sprzedaży detalicznej rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

• w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2014 r., poz. 827 ze zm,; dalej: ustawa o prawach konsumenta),
  

• poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy o prawach konsumenta,
  

- także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

Natomiast, w świetle art. 3 pkt 6 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, przez pojęcie towaru rozumie się rzeczy ruchome lub ich części.

W ocenie Spółki, z zestawienia powyższych przepisów wynika, iż przedmiotem opodatkowania jest przychód osiągnięty ze sprzedaży rzeczy ruchomych (lub ich części) na rzecz konsumentów (w lokalu lub poza lokalem). Mając więc na względzie przedstawiony stan faktyczny, przychód ze sprzedaży produktów gastronomicznych (na rzecz konsumentów w lokalu Spółki) może podlegać opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej tylko, jeśli produkt gastronomiczny zostanie uznany za rzecz ruchomą.

Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę proces przygotowania produktów gastronomicznych, a także klasyfikację działalności Spółki dla potrzeb ewidencji działalności gospodarczej, nie można uznać, iż produkty gastronomiczne stanowią rzeczy ruchome (a więc, że przychód z ich sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej).

W opinii Spółki, przez rzeczy ruchome należy rozumieć towary, które są przedmiotem swobodnego obrotu i mogą wielokrotnie być przedmiotem sprzedaży, zanim zostaną zaoferowane konsumentowi. W przypadku produktów gastronomicznych, Spółka jest faktycznie ich „producentem” i dostawcą do konsumenta - tego typu produkty gastronomiczne (w formie oferowanej przez Spółkę) nie są przedmiotem swobodnego obrotu. Produkty gastronomiczne (do konsumpcji na wynos) są przygotowywane i podawane konsumentowi, tak aby mógł je spożyć od razu / w dowolnym momencie (ale nie mógł ich odsprzedać dalej).

Co więcej, sam proces sprzedaży produktu gastronomicznego nie przypomina standardowej umowy kupna-sprzedaży (która w sposób typowy „pasuje” do umów sprzedaży rzeczy ruchomych). W przedmiotowej sytuacji, konsument raczej zleca przygotowanie i podanie produktu gastronomicznego (w sposób pozwalający na uznanie tej sprzedaży za sprzedaż „na wynos”), a nie wskazuje produkt „na półce”, który ma być przedmiotem transakcji.

O tym, iż sprzedaż produktów gastronomicznych do bezpośredniej konsumpcji nie powinna być utożsamiana ze sprzedażą rzeczy ruchomej świadczy fakt, iż działalność Spółki w tym zakresie jest klasyfikowana do grupowania 56 Polskiej Klasyfikacji Działalności (Działalność usługowa związana z wyżywieniem). Nie było intencją opodatkowanie przychodów z każdej sprzedaży, w ramach której dochodzi do przekazania rzeczy ruchomej, a wyłącznie takiej sprzedaży, która jest traktowana jako sprzedaż detaliczna rzeczy ruchomych, mogących być przedmiotem wielokrotnej odsprzedaży (działalność stricte handlowa, a nie usługowa).

Powyższe jest zresztą zgodne z treścią uzasadnienia do projektu ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, w ramach którego projektodawcy nie zakładali / wykluczyli możliwość opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej działalności klasyfikowanej w grupowaniu 56 Polskiej Klasyfikacji Działalności. Intencją projektodawców było opodatkowanie sprzedaży towarów / rzeczy ruchomych (nadających się do odsprzedaży / wielokrotnego obrotu) stanowiących działalność klasyfikowaną w grupowaniu 47 Polskiej Klasyfikacji Działalności (Handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi). Skoro sprzedaż produktów gastronomicznych w modelu „na wynos” nie stanowi działalności klasyfikowanej w grupowaniu 47 Polskiej Klasyfikacji Działalności, to przychód z niej nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej.

W tym zakresie więc, stanowisko Spółki wydaje się być zbieżne ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów. W ocenie Spółki bowiem, w sytuacji sprzedaży produktów gastronomicznych do bezpośredniej konsumpcji zastosowanie powinno znaleźć stanowisko przedstawiciela Ministra Finansów wyrażone w odpowiedzi na interpelację poselską z dnia 3 sierpnia 2016 r., sygn. PS2.054.12.2016:

„(...) Tym samym działalność w zakresie przygotowywania i podawania posiłków, napojów i deserów, która jest wykonywana w ramach świadczenia usługi gastronomicznej nie jest objęta zakresem regulacji ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej. Oznacza to, że przychód ze sprzedaży posiłków, napojów i deserów nie podlega opodatkowaniu, jeżeli jest sprzedażą usługi przygotowania i podania produktu gastronomicznego (...)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1155) zwanej dalej ustawą, podatnikami podatku są sprzedawcy detaliczni.

Stosownie do art. 5 ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej.

Z definicji zawartych w art. 3 ustawy, wynika, że ilekroć w ustawie jest mowa o:

1. działalności gospodarczej - rozumie się przez to działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, 846, 960 i 1052);
   
2. kasie rejestrującej - rozumie się przez to kasę rejestrującą, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. konsumencie - rozumie się przez to osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
4. sprzedawcy detalicznym - rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną, spółkę cywilną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej dokonujące sprzedaży detalicznej;
   
5. sprzedaży detalicznej - rozumie się przez to dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:
   
   1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. poz. 827, z 2015 r. poz. 1854 oraz z 2016 r. poz. 615),
   2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta
   - także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej;
6. towarze - rozumie się przez to rzeczy ruchome lub ich części.
   
   

Definicja sprzedaży detalicznej zawarta w art. 3 pkt 5 ustawy wskazuje, że ww. podatkiem objęta jest sprzedaż towarów zarówno w lokalu jak i poza lokalem przedsiębiorstwa, przy czym ustawodawca w pierwszym przypadku odwołuje się do art. 2 pkt 3 a w drugim przypadku do art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. poz. 827, z 2015 r. poz. 1854 oraz z 2016 r. poz. 615).

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy przez lokal przedsiębiorstwa należy rozumieć:

1. miejsce prowadzenia działalności będące nieruchomością albo częścią nieruchomości, w którym przedsiębiorca prowadzi działalność na stałe,
2. miejsce prowadzenia działalności będące rzeczą ruchomą, w którym przedsiębiorca prowadzi działalność zwyczajowo albo na stałe.
   
   

Natomiast, w myśl art. 2 pkt 2 ww. ustawy, przez umowę zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa należy rozumieć umowę z konsumentem zawartą:

1. przy jednoczesnej fizycznej obecności stron w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy,
2. w wyniku przyjęcia oferty złożonej przez konsumenta w okolicznościach, o których mowa w lit. a,
3. w lokalu przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy lub za pomocą środków porozumiewania się na odległość bezpośrednio po tym, jak nawiązano indywidualny i osobisty kontakt z konsumentem w miejscu, które nie jest lokalem przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy, przy jednoczesnej fizycznej obecności stron,
4. podczas wycieczki zorganizowanej przez przedsiębiorcę, której celem lub skutkiem jest promocja oraz zawieranie umów z konsumentami.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że podmioty dokonujące sprzedaży towarów, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w sytuacji gdy nabywcami towarów są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej oraz rolnicy ryczałtowi są zobowiązane do zapłaty podatku od tej sprzedaży. Podatek od sprzedaży detalicznej jest naliczany także od sprzedaży dokonywanej na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w przypadku dokonania przez te podmioty zakupu towarów wykorzystywanych poza sferą ich działalności gospodarczej. Podatkiem objęta jest sprzedaż towarów zarówno w lokalu jak i poza lokalem przedsiębiorstwa.

W punkcie 6 art. 3 ustawodawca wskazuje, co należy rozumieć przez pojęcie „towary”. Przez towary należy rozumieć rzeczy ruchome lub ich części. A zatem, opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej podlega wyłącznie sprzedaż towarów, co oznacza, że w stosunku do sprzedaży usług ustawa nie ma zastosowania. Jedynie w przypadku, gdy odpłatnemu zbyciu towarów towarzyszy świadczenie usługi, to na potrzeby ustawy usługę tę uważa się za sprzedaż detaliczną podlegającą opodatkowaniu. Zgodnie z dychotomicznym podziałem rzeczy, funkcjonującym, powszechnie na gruncie prawa cywilnego, rzeczami ruchomymi są wszelkie przedmioty materialne, które nie są nieruchomościami.

Z wniosku wynika, że w ramach działalności gospodarczej, Spółka prowadzi sprzedaż produktów gastronomicznych, przeznaczonych do natychmiastowej konsumpcji, na stacjach paliw w modelu do bezpośredniej konsumpcji. Spółka przygotowuje i podaje m.in. napoje oraz dania gotowe do bezpośredniej konsumpcji w dowolnym miejscu, w tym poza lokalem Spółki na rzecz konsumentów. Klient zainteresowany zakupem danego produktu gastronomicznego składa odpowiednie zamówienie do pracownika / przedstawiciela Spółki oraz uiszcza wynagrodzenie (sprzedaż jest realizowana w lokalu Spółki). Pracownik / przedstawiciel Spółki przygotowuje produkt gastronomiczny (np. podgrzewa, miesza, przyprawia, pakuje) i podaje klientowi. Produkt gastronomiczny nadaje się do natychmiastowej konsumpcji i w praktyce nie może być przedmiotem dalszego obrotu / odsprzedaży. Spółka wskazuje, że dla potrzeb VAT, tego typu sprzedaż jest traktowana jako opodatkowana dostawa towarów.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii, czy w świetle przepisu art. 3 pkt 5 i 6 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, przychód ze sprzedaży produktów gastronomicznych do bezpośredniej konsumpcji, na rzecz konsumentów, podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy pozwala stwierdzić, że dokonywana przez Spółkę na rzecz konsumentów sprzedaż produktów gastronomicznych podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej. Jak Wnioskodawca wskazuje, przedmiotem sprzedaży są konkretne produkty a więc niewątpliwie rzeczy, w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy. Czynności, które służą przygotowaniu tego produktu celem wydania konsumentowi w postaci np. podgrzania, mieszania, przyprawiania czy pakowania stanowią czynności dodatkowe, które dla celów opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej nie powinny zmieniać charakteru czynności głównej tj. czynności polegającej na sprzedaży produktu. W świetle art. 46 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380), rzeczami są tylko przedmioty materialne. Sprzedawany przez Spółkę produkt ma postać materialną i wraz z jego sprzedażą zmienia się właściciel tej rzeczy. Usługi występujące wraz ze sprzedażą produktów gastronomicznych tj. podgrzanie, mieszanie, przyprawianie itp. nie wystąpiłyby gdyby nie produkt główny, przygotowaniu któremu one towarzyszą. Dlatego też, zdaniem tut. Organu, przedmiotem sprzedaży, w okolicznościach opisanych we wniosku, jest towar w postaci produktu gastronomicznego. Oznacza to, że czynność sprzedaży produktów gastronomicznych przez Spółkę, dokonywana na rzecz konsumentów podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej.

Nie można więc, zgodzić się z Wnioskodawcą, że produkty gastronomiczne sprzedawane przez Spółkę nie stanowią towarów, w rozumieniu ustawy. Istotnie, ustawodawca podatkiem od sprzedaży detalicznej nie objął usług, w tym także usług gastronomicznych jednakże w analizowanej sprawie nie występuje sprzedaż usługi lecz sprzedaż towaru, czego potwierdzeniem może być także okoliczność, że dla celów podatku VAT Spółka tego typu sprzedaż raportuje jako opodatkowaną dostawę towarów.

W związku z tym, stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2016 r. poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.