Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP1-2.4512.72.2016.2.JO
z 9 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający

w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana (…) przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2016 r. (data wpływu 6 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku:

• odprowadzenia podatku VAT od czynności przekazania lokali w bezpłatne użyczenie oraz ustalenia podstawy opodatkowania dla tej czynności – jest nieprawidłowe;
• odprowadzenia podatku VAT w związku z ponoszeniem kosztów mediów oraz odliczenia podatku VAT od remontów i napraw lokali, które nie będą przedmiotem użyczenia synowi – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku: odprowadzenia podatku VAT od czynności przekazania lokali w bezpłatne użyczenie, ustalenia podstawy opodatkowania dla tej czynności, odprowadzenia podatku VAT w związku z ponoszeniem kosztów mediów oraz odliczenia podatku VAT od remontów i napraw lokali, które nie będą przedmiotem użyczenia synowi. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 października 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i własnego stanowiska a także rozszerzono zakres wniosku o zdarzenie przyszłe oraz uzupełniono go w zakresie jego opisu, zadanego pytania, własnego stanowiska oraz opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Jako osoba fizyczna Wnioskodawca w przyszłości będzie prowadzić działalność gospodarczą. Wnioskodawca będzie zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Poza prowadzoną działalnością jako osoba prywatna, Wnioskodawca będzie posiadał cztery lokale które chce wynająć w przyszłości prywatnie. Przy zakupie tych lokali Wnioskodawca nie będzie odliczał podatku VAT (zakup nieruchomości nie będzie podlegał podatkowi VAT – stawka podatku VAT zw). Lokale nie będą ulepszanie i modernizowane, Wnioskodawca będzie dokonywał tylko bieżących napraw i remontów, z których odliczy podatek VAT. Przychody z najmu tych lokali Wnioskodawca będzie opodatkowywać stawką ryczałtu 8,5%. Dwa z tych lokali Wnioskodawca chciałby bezpłatnie użyczyć synowi. Syn użyczone lokale chce dalej podnajmować innym podmiotom gospodarczym. Koszty mediów będą ponosić bezpośrednio wynajmujące podmioty – faktury za media (prąd, woda, ścieki) będą obciążać bezpośrednio wynajmujących.

W uzupełnieniu z dnia 13 października 2016 r. Wnioskodawca udzielił następujących informacji:

1. Lokale będą zakupione z wykorzystaniem na cele prywatne (majątek poza firmowy).
2. Lokale od chwili nabycia do momentu planowanego użyczenia synowi będą wynajmowane innym podmiotom gospodarczym w celu prowadzenia działalności gospodarczej oraz jako lokale mieszkalne w celach mieszkaniowych.
3. Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą w zakresie uboju zwierząt rzeźnych oraz skup handel zwierzętami rzeźnymi (z tytułu prowadzonej działalności jako osoba fizyczna Zainteresowany chcę być podatnikiem podatku VAT).
4. Lokale nie będą stanowić części majątku przedsiębiorstwa (będzie to majątek prywatny – poza firmą).
5. Użyczenie przedmiotowych lokali nie będzie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
6. Ponoszone koszty przez Wnioskodawcę w stosunku do użyczonych lokali synowi to tylko podatek od nieruchomości który nie będzie refakturowany na syna. Syn będzie dokonywał bieżących napraw i remontów a najemcy sami będą ponosić koszty mediów (prąd, woda, gaz, ścieki). W przypadku braku najemcy koszty mediów (prąd, woda, gaz, ścieki) będzie ponosił syn.
7. Wnioskodawca nie będzie refakturował kosztów utrzymania użyczonych lokali.
8. Przyczyną nieodpłatnego użyczenia lokali jest chęć przekazania części obowiązków synowi. Jako przyszły właściciel firmy Wnioskodawca może nie posiadać czasu na prowadzenie tak dużej ilości obowiązków.
9. Syn będzie świadczył usługi najmu na własny rachunek.
10. Jeden z lokali będzie wynajmowany w celach mieszkaniowych. Najemcy będą wykorzystywać ten lokal tylko w celach mieszkalnych i będzie to wynikać z umowy (syn wynajmuje lokal osobom fizycznym na cele mieszkalne).
11. Lokale nie będą wynajmowane w celach krótkotrwałego zakwaterowania (nie będzie to hotel ani pensjonat). W drugim z wynajmowanych lokali będzie prowadzona działalność gospodarcza (syn wynajmuje lokal innemu podmiotowi gospodarczemu – cele niemieszkalne).
12. Umowy będą zawierane na różne okresy w zależności od potrzeb najemcy. Wnioskodawca myśli jednak, że najkrótszym okresem będzie miesięczny okres umowy. Zainteresowany będzie jednak starać się nawiązywać umowy na jak najdłuższy okres najmu od roku do pięciu lat.
    
    

Dwa lokale, których Wnioskodawca nie będzie dzierżawić synowi będą przez niego dzierżawione innym podmiotom gospodarczym (cele niemieszkalne) i z tego tytułu będzie zarejestrowany jako podatnik VAT (jako osoba fizyczna) oraz będzie wystawiać fakturę VAT
z podatkiem VAT należnym (art. 8 ust. 1 ustawy). W umowach najmu Wnioskodawca jako wynajmujący zobowiązany będzie dokonywać napraw i remontów lokali.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane
w piśmie z dnia 13 października 2016 r.)

1. Czy bezpłatne użyczenie synowi lokali rodzi obowiązek odprowadzenia podatku VAT należnego od tej umowy czy pozostaje ona poza ustawą VAT i nie trzeba odprowadzać podatku VAT?
2. Czy może fakt ponoszenia kosztów mediów decyduje o obowiązku odprowadzenia podatku VAT lub jego braku?
3. Jeżeli natomiast bezpłatna umowa użyczenia rodzi obowiązek zapłaty podatku to od jakiej podstawy trzeba go odprowadzić?
4. Czy Wnioskodawca będzie mógł odliczyć podatek VAT od remontów i napraw dotyczących lokali których nie wydzierżawi synowi?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 13 października 2016 r.)

Fakt, że Wnioskodawca nie odliczony podatku VAT przy zakupie nieruchomości, które zamierza użyczyć synowi bezpłatnie wpływa na to, że umowa użyczenia nie będzie opodatkowana podatkiem VAT i nie ma tu znaczenia fakt kto ponosi koszty mediów.

W przypadku gdy bezpłatna umowa użyczenia będzie rodziła obowiązek odprowadzenia podatku VAT podstawą opodatkowania będzie wartość rynkowa tych umów (wartość ustalana na podstawie podobnych umów stosowanych w lokalnym regionie).

Najem tych lokali, których Wnioskodawca nie wynajmie synowi będzie podlegał pod podatek VAT ponieważ, jako osoba fizyczna będzie podatnikiem VAT i zgodnie z art. 8 ustawy wynajem ten stanowi definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu. Najem tych lokali będzie opodatkowywał stawką 23% (cele niemieszkalne) w konsekwencji czego przysługuje mu prawo do odliczenia podatku VAT od zakupów związanych z bieżącymi naprawami i remontami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych w zakresie obowiązku:

• odprowadzenia podatku VAT od czynności przekazania lokali w bezpłatne użyczenie oraz ustalenia podstawy opodatkowania dla tej czynności – jest nieprawidłowe;
• odprowadzenia podatku VAT w związku z ponoszeniem kosztów mediów oraz odliczenia podatku VAT od remontów i napraw lokali, które nie będą przedmiotem użyczenia synowi – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016, poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów
w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jeżeli wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Jednak, nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, lub usługę, o której mowa w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w przyszłości będzie prowadzić działalność gospodarczą w zakresie uboju zwierząt rzeźnych oraz skup, handel zwierzętami rzeźnymi
z tytułu, których będzie zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT. Poza prowadzoną działalnością jako osoba prywatna, Wnioskodawca będzie posiadał cztery lokale które chce wynająć w przyszłości prywatnie. Przy zakupie tych lokali Wnioskodawca nie będzie odliczał podatku VAT (zakup nieruchomości nie będzie podlegał podatkowi VAT – stawka podatku VAT zw). Lokale nie będą ulepszanie i modernizowane, Wnioskodawca będzie dokonywał tylko bieżących napraw i remontów, z których odliczy podatek VAT. Lokale będą zakupione
z wykorzystaniem na cele prywatne (majątek poza firmowy). Lokale od chwili nabycia do momentu planowanego użyczenia synowi będą wynajmowane innym podmiotom gospodarczym w celu prowadzenia działalności gospodarczej oraz jako lokale mieszkalne w celach mieszkaniowych. Lokale nie będą stanowić części majątku przedsiębiorstwa (będzie to majątek prywatny – poza firmą). Użyczenie przedmiotowych lokali nie będzie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponoszone koszty przez Wnioskodawcę w stosunku do użyczonych lokali synowi to tylko podatek od nieruchomości który nie będzie refakturowany na syna. Syn będzie dokonywał bieżących napraw i remontów a najemcy sami będą ponosić koszty mediów (prąd, woda, gaz, ścieki). W przypadku braku najemcy koszty mediów (prąd, woda, gaz, ścieki) będzie ponosił syn. Wnioskodawca nie będzie refakturował kosztów utrzymania użyczonych lokali.

Przyczyną nieodpłatnego użyczenia lokali jest chęć przekazania części obowiązków synowi. Jako przyszły właściciel firmy, Wnioskodawca może nie posiadać czasu na prowadzenie tak dużej ilości obowiązków.

Syn będzie świadczył usługi najmu na własny rachunek. Jeden z lokali będzie wynajmowany w celach mieszkaniowych. Najemcy będą wykorzystywać ten lokal tylko w celach mieszkalnych i będzie to wynikać z umowy (syn wynajmuje lokal osobom fizycznym na cele mieszkalne). Lokale nie będą wynajmowane w celach krótkotrwałego zakwaterowania (nie będzie to hotel ani pensjonat). W drugim z wynajmowanych lokali będzie prowadzona działalność gospodarcza (syn wynajmuje lokal innemu podmiotowi gospodarczemu – cele niemieszkalne). Umowy będą zawierane na różne okresy w zależności od potrzeb najemcy. Wnioskodawca myśli jednak, że najkrótszym okresem będzie miesięczny okres umowy. Zainteresowany będzie jednak starać się nawiązywać umowy na jak najdłuższy okres najmu od roku do pięciu lat. Dwa lokale, których Wnioskodawca nie chcę dzierżawić synowi będą przez niego dzierżawione innym podmiotom gospodarczym (cele niemieszkalne) i z tego tytułu będzie zarejestrowany jako podatnik VAT (jako osoba fizyczna) oraz planuję wystawiać fakturę VAT z podatkiem VAT należnym (art 8. ust. 1 ustawy). W umowach najmu Wnioskodawca jako wynajmujący zobowiązany będzie dokonywać napraw i remontów lokali.

W pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii odprowadzenia podatku VAT od czynności bezpłatnego użyczenia dwóch lokali synowi.

W celu udzielenia odpowiedzi na powyższe wątpliwości konieczne jest ustalenie czy Wnioskodawca spełnia przesłankę do uznania go za podmiot, który w związku z wykonaniem danej czynności jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

I tak, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
  
  

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej usługi, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. C-10/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”. Zgodnie z definicją zawartą we „Współczesnym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.) „zamiar” oznacza „intencję zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć”. Wobec powyższego istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.

W związku z powyższym zaznacza się, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania wynajmu oraz bezpłatnego użyczenia, w tym przypadku lokali jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W przedmiotowej sprawie zasadnym jest też przywołanie innego orzecznictwa TSUE (w tym wyroku z dnia 1 marca 2012 r., sygn. akt C-280/10 Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawetyn, jak również w wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r. sygn. akt. C-400/98 Breitshol), z którego wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W ww. wyroku Trybunał zwrócił uwagę, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału na działalność gospodarczą może składać się wiele następujących po sobie czynności, a czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być zaliczane do działalności gospodarczej. Trybunał stwierdził również, że zasada neutralności podatku VAT w odniesieniu do obciążenia podatkowego przedsiębiorstwa wymaga, aby pierwsze wydatki inwestycyjne dokonane na potrzeby i cele przedsiębiorstwa były uznawane za działalność gospodarczą, oraz że z ową zasadą byłoby sprzeczne, gdyby rzeczona działalność rozpoczynała się dopiero w chwili, gdy towar jest faktycznie wykorzystywany, to znaczy gdy powstaje dochód podlegający opodatkowaniu. Jakakolwiek inna interpretacja prowadziłaby do obciążenia podmiotu gospodarczego podatkiem VAT w ramach jego działalności gospodarczej, nie stwarzając możliwości odliczenia tego podatku, i wprowadzałaby arbitralne rozróżnienie między wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przed faktycznym wykorzystywaniem nieruchomości i w jego trakcie. W konsekwencji TSUE powołując się na wyrok z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie D.A. Rompelman and E.A. Rompelman – Van Deeln sygn. akt C-268/83 uznał, że ktokolwiek dokonuje takich działań inwestycyjnych ściśle związanych z przyszłym wykorzystywaniem nieruchomości i koniecznych do tego celu, powinien być uważany za podatnika w rozumieniu szóstej dyrektywy.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Natomiast, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz zgodnie z art. 693 § 1 Kodeks cywilny.

Tak więc najem, jak i dzierżawa są umowami dwustronnie obowiązującymi i wzajemnymi; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania jest świadczenie najemcy/dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, pierwsza przesłanka do opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełniona, ponieważ czynności dokonywane przez Wnioskodawcę polegające na wynajmowaniu/dzierżawieniu lokali, noszą znamiona odpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy znaczenie ma całokształt działań jakie Wnioskodawca podejmował w odniesieniu do tych lokali przez cały okres ich posiadania.

Z opisu sprawy wynika przede wszystkim, że Zainteresowany przy nabyciu przedmiotowych lokali, kierował się zamiarem wykorzystania ich – poprzez ich wynajem/dzierżawę do prowadzenia działalności gospodarczej, a w późniejszym czasie oddanie (dwóch lokali)
w bezpłatne użyczenie synowi.

Należy zatem stwierdzić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego w niniejszej sprawie nie miało to miejsca.

Wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.). W tym przypadku ustawa wprowadza wymóg ciągłości wykorzystywania. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem po pierwsze koncepcja wykorzystania przedmiotowych lokali – oddanie ich w odpłatny najem/dzierżawę dowodzi, że zostały wykonane czynności, które wykluczają wykonywanie przez Wnioskodawcę przysługującego mu prawa własności. Po drugie czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Zatem, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wynajmowania/dzierżawy lokali, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy w stosunku do wszystkich lokali, o których mowa we wniosku. I tak, druga przesłanka dotycząca podmiotu, który działa w charakterze podatnika podatku VAT została również spełniona.

Przechodząc do udzielenia odpowiedzi dotyczącej kwestii odprowadzenia podatku VAT od czynności bezpłatnego użyczenia dwóch lokali synowi, należy odwołać się do Kodeksu cywilnego, ponieważ przepisy tej ustawy regulują zagadnienie dotyczące instytucji użyczenia.

W myśl art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Z art. 712 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu. Stosownie do § 2 ww. przepisu, bez zgody użyczającego biorący nie może oddać rzeczy użyczonej osobie trzeciej do używania.

Stosownie do art. 713 Kodeksu cywilnego, biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Powyższe przepisy odnośnie użyczenia oznaczają, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

Z powołanego wcześniej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy oraz – w przypadku świadczenia usług
w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego
   z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
   
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione określone warunki:

• w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego m.in. przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
  
• w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
  
  

Powyższy przepis jest odwzorowaniem definicji odpłatnego świadczenia usług zawartej w art. 26 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku do wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

1. użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadkach kiedy VAT od takich towarów podlegał w całości lub części odliczeniu,
2. nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.
   
   

Należy wskazać, że kwestia nieodpłatnego świadczenia usług była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 październikiem 1997 r. w sprawie C-258/95 pomiędzy Julius Filibeck Sonhne GmbH Co. KG a Finanzamt Neustadt (Niemcy), a także zapadłych na jego kanwie wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2008 r. (sygn. akt I FSK 1589/07) oraz z dnia 23 marca 2010 r. (sygn. akt I FSK 326/09), w którym zaakcentowano, że dla prawidłowego ustalenia opodatkowania ma znaczenie, kto uzyskuje dominującą korzyść z tego tytułu.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Przy czym, za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej (a więc w sytuacji, gdy podmiotem uzyskującym dominującą korzyść z tego tytułu jest nabywca – beneficjent świadczenia a nie podatnik).

Ponadto, należy zaznaczyć, że skoro umowa użyczenia jest z natury umową nieodpłatną, w sytuacji, gdy pojawi się jakakolwiek płatność związana z użytkowaniem rzeczy oddanej w używanie, to na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług umowa ta przestaje być umową nieodpłatną i staje się czynnością odpłatną, co w konsekwencji oznacza, że podlega ona opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika jednak, że syn nie będzie uiszczał na rzecz Wnioskodawcy żadnych opłat, zatem oddanie rzeczy do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia – na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług – stanowić będzie nieodpłatne świadczenie usług. W konsekwencji, obowiązek ewentualnego opodatkowania usługi nieodpłatnego użyczenia dwóch lokali wystąpi pod warunkiem spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

Dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cyt. wyżej przepisu, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Opodatkowaniu podlegają natomiast te usługi, których cel nie wiąże się z prowadzonym przedsiębiorstwem. Chodzi tu o świadczenie takich usług, które nie mają żadnego wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów obecnych lub potencjalnych. Dotyczyć to będzie więc takich czynności, które zostały wykonane w ramach działalności gospodarczej, lecz nie na jej potrzeby. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z nieodpłatnym użyczeniem lokali do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, tj. do celów odrębnego podmiotu – syna Zainteresowanego, który będzie podnajmował użyczone lokale inny podmiotom.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca planuje użyczyć synowi nieodpłatnie dwa lokale w celu wynajmu ich przez syna. Należy zatem stwierdzić, że to syn Zainteresowanego będzie podmiotem, który osiągnie dominującą korzyść z tytułu użyczenia ww. lokali, które będą służyć jego działalności gospodarczej. W konsekwencji użyczenie przedmiotowych lokali nastąpi na potrzeby – osiągania korzyści w postaci czynszu najmu – syna i nie ma związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością.

W opisanym stanie sprawy, mając na uwadze dokonaną analizę, nie ma zatem możliwości uznania, że nieodpłatne użyczenie wpisuje się w działalność gospodarczą Zainteresowanego.

W świetle obowiązujących przepisów oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że z uwagi na spełnienie przesłanki warunkującej zrównanie nieodpłatnego świadczenia usług z odpłatnym świadczeniem usług – tj. brak związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy – nieodpłatne użyczenie na rzecz syna dwóch lokali Zainteresowanego, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Reasumując, nieodpłatne użyczenie przedmiotowych lokali będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT jako nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Jednakże wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Ponadto, należy zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanej nieruchomości (nieruchomość o charakterze mieszkalnym) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanej nieruchomości (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Zauważa się, że celem innym niż mieszkaniowy jest, np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby będącej najemcą nieruchomości o charakterze mieszkalnym.

Jak wskazano powyżej usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona nieruchomości mieszkalnej i nieruchomość ta może być wykorzystana przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

Z kolei w pozycji 163 załącznika nr 3 do ustawy – zawierającego „Wykaz towarów opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%, a od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. 8% stawką tego podatku – wymienione zostały „usługi związane z zakwaterowaniem”, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Jednocześnie należy nadmienić, że ustawodawca nie poprzedził PKWiU 55 symbolem „ex”, co oznacza, że należy przyjąć, iż stawka obniżona podatku VAT ma zastosowanie do wszelkich towarów i usług zawierających się w tym grupowaniu.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że – co do zasady – w przypadku, gdy podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, świadczy usługę wynajmu nieruchomości:

• o charakterze mieszkalnym, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, to przysługuje mu zwolnienie od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy;
• mieszczącą się w grupowaniu PKWiU 55, to ww. czynność jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%.
  
  

Z opisu sprawy wynika, że syn Wnioskodawcy będzie świadczył usługi najmu na własny rachunek. Będzie wynajmował dwa lokale, które zostaną mu użyczone przez Wnioskodawcę. Jeden z lokali będzie wynajmowany w celach mieszkaniowych osobom fizycznym tylko i wyłącznie w celach mieszkalnych i będzie to wynikać z umowy najmu. Drugi z lokali, będzie wynajmowany innemu podmiotowi gospodarczemu w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Syn Wnioskodawcy wskazał, że żaden z lokali nie będzie wynajmowany w celach krótkotrwałego zakwaterowania, nie będzie to hotel ani pensjonat.

Odnosząc opisany stan sprawy do ww. przepisów należy stwierdzić, że usługa najmu lokalu o charakterze mieszkalnym, który będzie wynajmowany na cele mieszkaniowe osobom fizycznym będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Odnośnie usługi najmu drugiego lokalu, który będzie wynajmowany na cele niemieszkalne – innemu podmiotowi gospodarczemu w celu prowadzenia działalności gospodarczej, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie przewidują zwolnienia.

Zatem, w przedmiotowej sprawie świadczenie usługi użyczenia lokalu na cele mieszkalne będzie podlegać opodatkowaniu, jednak będzie korzystać ze zwolnienia, natomiast odnośnie świadczenia usługi użyczenia drugiego lokalu – na cele niemieszkalne usługa ta będzie opodatkowana z zastosowaniem właściwej stawki podatku VAT.

W konsekwencji, bezpłatna umowa użyczenia lokali synowi rodzi obowiązek odprowadzenia podatku VAT należnego od tej transakcji.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Przechodząc do kwestii ponoszenia kosztów mediów należy zwrócić uwagę na powołany wcześniej przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, który wskazuje warunek, który musi być spełniony aby objąć zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie, tj. nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem, w celu stwierdzenia czy nieodpłatne użyczenie lokali podlega opodatkowaniu nie jest konieczne spełnienie dodatkowych warunków, np. kto ponosi koszty mediów (tj. prąd, woda, ścieki, gaz).

Zatem, kwestia ponoszenia kosztów mediów nie decyduje o obowiązku odprowadzenia podatku VAT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Ustosunkowując się do wątpliwości Wnioskodawcy w kwestii ustalenia podstawy opodatkowania dla czynności bezpłatnego użyczenia lokali synowi, tut. Organ wskazuje, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Należy zauważyć, że cyt. wyżej przepis art. 29a ust. 5 ustawy, nie określa podstawy opodatkowania w oparciu o wartość rynkową dla nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem usług na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Wobec powyższego, w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności bezpłatnego użyczenia lokali synowi, o których mowa we wniosku, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy – należy przyjąć faktyczny koszt świadczenia tej usługi poniesiony przez Wnioskodawcę.

Skoro Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że jedynym kosztem – który będzie ponosić odnośnie przedmiotowych lokali – będzie podatek od nieruchomości, to należy stwierdzić, że w tej konkretnej sprawie podstawą opodatkowania będzie koszt związany z podatkiem od nieruchomości.

Reasumując, podstawą opodatkowania bezpłatnej umowy użyczenia będzie koszt świadczenia tej usługi poniesiony przez Wnioskodawcę, tj. koszt podatku od nieruchomości.

Zatem oceniając stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym podstawą opodatkowania będzie wartość rynkowa tych umów (wartość ustalana na podstawie podobnych umów stosowanych w lokalnym regionie), należało przyjąć je za nieprawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również możliwości odliczenia podatku VAT od remontów i napraw dotyczących lokali, których Zainteresowany nie wydzierżawi synowi.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Treść tego przepisu wskazuje, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt l lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Powyższe przepisy wskazują, że co do zasady prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w momencie powstania obowiązku podatkowego pod warunkiem, że podatnik posiada fakturę dokumentującą nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych, a także niezaistnienia przesłanek określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z powyższą regulacją, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W omawianej sprawie warunki uprawniające do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących czynności naprawy oraz remontu lokali (które pozostaną u Wnioskodawcy) będą spełnione, ponieważ, Wnioskodawca będzie zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu najmu/dzierżawy lokali oraz – jak udowodniono wcześniej – najem/dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z tym, Wnioskodawca dokonując wydatków związanych z naprawami oraz remontami ww. lokali, które służą Wnioskodawcy do czynności podlegających opodatkowaniu, tj. odpłatny najem/dzierżawa, będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT od ww. wydatków.

Reasumując, Wnioskodawca będzie mógł odliczyć podatek VAT od remontów i napraw dotyczących lokali, których nie wydzierżawi synowi.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że kwestie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych zostaną rozstrzygnięte odrębnymi pismami.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.