Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP3.4512.675.2016.2.JF
z 4 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 za zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2016 r. (data wpływu 14 września 2016 r.) uzupełniony w dniu 3 października 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 26 września 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 28 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy towarów na terytorium Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy towarów na terytorium Polski. Wniosek uzupełniono w dniu 3 października 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 26 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

B. GmbH z siedzibą, w Niemczech, działająca na podstawie wpisu do Rejestru Handlowego Department B, posiadająca NIP: DE (zwaną dalej „B.” lub „Wnioskodawca”) jest spółką niemiecką, zajmującą się produkcją urządzeń oraz rozwiązań bioinformatycznych, przeznaczonych do zastosowań naukowych i badawczych. B. jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce przed dokonaniem pierwszej dostawy krajowej.

W 2014 roku B. zawarł ze Skarbem Państwa - Głównym Inspektoratem Ochrony Środowiska (zwanym dalej „GIOS”), umowę na dostawę osiemnastu mobilnych laboratoriów do oceny ryzyka skażenia środowiska (zwanym dalej „mobilne laboratorium”). Mobilne laboratorium przygotowane było na bazie samochodu terenowego. W tym celu Wnioskodawca przetransportował na terytorium Polski sprzęt niezbędny do wyposażenia i zbudowania mobilnych laboratoriów. Dodatkowo, B. nabył w Polsce zdecydowaną większość komponentów, podzespołów, akcesoriów i innych urządzeń, które były wykorzystywane do realizacji projektu, w tym samochody. Następnie, po zamontowaniu wszystkich niezbędnych elementów, Wnioskodawca dostarczył mobilne laboratoria do GIOS,

Zgodnie z umową, GIOS miał zapłacić Wnioskodawcy za dostawę mobilnych laboratoriów określone wynagrodzenie, powiększone o należny podatek od towarów i usług. W myśl postanowień umowy, podatek miał zostać rozliczony przez nabywcę (tj. GIOS) na zasadach właściwych dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Na podstawie podpisanych przez GIOS protokołów odbioru, Wnioskodawca wystawił faktury, z kolei GIOS - zgodnie z umową rozliczał należny podatek VAT za poszczególne faktury i dokonywał jego zapłaty do urzędu skarbowego.

Jednak, w trakcie wykonywania umowy, B. ustalił, iż strony dokonały błędnej kwalifikacji skutków podatkowych, gdyż dostawa mobilnych laboratoriów nie stanowi bowiem transakcji wewnątrzwspólnotowej, a jest dostawą krajową, której podatnikiem nie jest zamawiający, lecz dostawca, tj. B..

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien rozliczyć VAT z tytułu dokonanej dostawy towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca powinien rozliczyć podatek VAT z tytułu zrealizowanych dostaw będących dostawami krajowymi, a nie jak mylnie przyjęto wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów. Z tej przyczyny strony nieprawidłowo ustaliły, iż podatek VAT zostanie zapłacony przez GIOS, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. poz. 177, poz. 1054) (zwanej dalej „Ustawa o VAT”) w zakresie dotyczącym wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy o VAT i odpowiednio art. 17 i 21 Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej („Dyrektywa VAT”) przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów należy rozumieć nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Dodatkowo, w myśl art. 11 ust. 1 ww. Ustawy o VAT oraz art. 21 Dyrektywy VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W świetle tych przepisów, zakwalifikowanie danej czynności, jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

1. podmiot z jednego państwa członkowskiego (nie zawsze musi być podatnikiem VAT) musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel;
2. w wyniku dostawy, towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki (por. A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz, wyd. IX, Lex 2015).
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do transakcji pomiędzy B. i GIOS nie został spełniony podstawowy warunek niezbędny do rozpoznania danej transakcji jako wewnątrzwspólnotowej, czyli przemieszczenie towarów.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego sprawy, B. przetransportował towary na terytorium Polski, gdzie następnie zakupił komponenty i urządzenia niezbędne do montażu laboratoriów i dopiero po wykonaniu tych czynności w polskich magazynach, dostarczył towary do GIOS. Zatem dostawa finalnego towaru wskazanego w umowie zawartej między stronami, nastąpiła już na terytorium Polski. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy nie doszło do wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów z Niemiec do Polski, dlatego też przedmiotowa dostawa powinna być uznana za dostawę krajową w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT oraz art. 2 ust. 1 pkt a Dyrektyw VAT.

W efekcie obowiązek rozliczenia VAT od tej dostawy wystąpił po stronie Wnioskodawcy zgodnie z art. 103 Ustawy VAT w związku art. 15 i 17 tejże ustawy oraz odpowiednio art. 193 Dyrektywy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   
   
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
      
      - z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Z przywołanej wyżej definicji ustawowej wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, po spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w danej transakcji.

Poza tym należy zwrócić uwagę, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru występuje po stronie nabywcy, tj. osoby dysponującej towarem jak właściciel po przemieszczeniu towaru z państwa członkowskiego dostawcy do państwa członkowskiego nabywcy. Wobec tego aby nastąpiło nabycie wewnątrzwspólnotowe musi nastąpić przemieszczenie towaru między państwami członkowskimi. Do tego nabywca towaru musi swobodnie dysponować towarem. Atrybut posiadania towaru jest niezbędny w przypadku każdej dostawy i odpowiadającego jej nabycia – niezależnie czy dotyczy dostawy krajowej czy też wewnątrzwspólnotowej. Bez zmiany właściciela nie dochodzi do dostawy towaru. Wobec tego aspekt posiadania jest ważnym elementem podlegającym rozpatrywaniu w przypadku rozważań dotyczących dostawy. Zmiana właściciela jest podstawowym elementem dostawy.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący spółką niemiecką zarejestrowaną dla celów VAT w Polsce, w 2014 roku zawarł ze Skarbem Państwa (GIOS) umowę na dostawę mobilnych laboratoriów do oceny ryzyka skażenia środowiska. W tym celu Wnioskodawca przetransportował na terytorium Polski sprzęt niezbędny do wyposażenia i zbudowania mobilnych laboratoriów. Wnioskodawca nabył w Polsce większość komponentów, podzespołów, akcesoriów i innych urządzeń, które były wykorzystywane do realizacji projektu, w tym samochody. Następnie, po zamontowaniu wszystkich niezbędnych elementów, Wnioskodawca dostarczył mobilne laboratoria zlecającemu.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania transakcji dostawy mobilnych laboratoriów.

Analizując treść opisanego stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że dostawa mobilnych laboratoriów dla zleceniodawcy polskiego (GIOS) mająca miejsce na terytorium kraju w związku z działalnością Wnioskodawcy na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy jest dostawą krajową podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.