Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.823.2016.1.DJD
z 22 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2016 r. (data wpływu 26 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu pracownika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ... zamierza wprowadzić regulamin w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych, w tym korzystania przez pracowników Wnioskodawcy z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, przez pełny miesiąc kalendarzowy, które stanowić będzie nieodpłatne świadczenie dla pracownika. Wnioskodawca będzie pokrywał wszystkie niezbędne wydatki umożliwiające używanie przez pracowników samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, w tym koszty paliwa.

Za korzystanie przez pracowników Wnioskodawcy z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, pracownikom zostanie doliczona wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia, zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³.
   
   

Wnioskodawca uzyskał indywidualną interpretację udzieloną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, Nr 1061-IPTPB1.4511.560.2016.2.DJD, z dnia 31 sierpnia 2016 r. Stanowisko organu podatkowego, zaprezentowane ww. interpretacji, sprowadza się do tego, że ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie obejmuje kosztów paliwa. Wnioskodawca zamierza zatem, przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od pracowników wykorzystujących samochody służbowe do celów prywatnych, ustalić podstawę obliczenia tej zaliczki w ten sposób, że będzie ona obejmowała kwotę ryczałtu z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wartość nieodpłatnego świadczenia obejmującego koszt paliwa, przy czym koszt paliwa zostanie ustalony na podstawie oświadczenia, złożonego przez pracownika wykorzystującego samochód służbowy do celów prywatnych, o ilości zużytego paliwa. Oświadczenie pracownika będzie w szczególności zawierało wskazanie: okresu rozliczeniowego jakiego dotyczy, ilości przejechanych kilometrów i ilości zużytego paliwa. Wnioskodawca przyjmie, że okresem rozliczeniowym będzie jeden miesiąc.

Na podstawie ww. opisanego oświadczenia Wnioskodawca obliczy wartość zużytego paliwa, przyjmując do obliczeń średnią miesięczną cenę zakupu 1 litra paliwa (średnia ze wszystkich faktur zakupu paliwa w danym miesiącu) wraz z podatkiem VAT, wg. wzoru:

ilość zużytego paliwa wykazanego w oświadczeniu pracownika

x średniomiesięczna cena jednego litra paliwa (z podatkiem VAT)

= wartość nieodpłatnego świadczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, że Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku pracownika wykorzystującego samochód służbowy do celów prywatnych, pobierając zaliczkę na ten podatek, może obliczyć kwotę tej zaliczki w ten sposób, że wartość nieodpłatnego świadczenia, obejmującego koszt paliwa, przyjmie jako iloczyn zużytego paliwa, wykazanego w oświadczeniu pracownika oraz średniomiesięcznej ceny 1 litra paliwa, ustalonej na podstawie wszystkich faktur zakupu paliwa w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu)?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Średniomiesięczna cena 1 litra paliwa, ustalona na podstawie wszystkich faktur zakupu z danego miesiąca, niewątpliwie będzie ceną rynkową.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają regulacji, z których wynikałoby w jaki sposób należy ustalić ilość zużytego paliwa przez pracownika, który wykorzystuje samochód służbowy do celów prywatnych. Wnioskodawca uważa zatem, że przedstawiony sposób ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia, z wykorzystaniem pisemnego oświadczenia pracownika, zawierającego wskazanie ilości przejechanych kilometrów i ilości zużytego paliwa oraz średniomiesięcznej ceny jednego litra paliwa z podatkiem VAT, jest prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 1 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 2 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

Stosownie do art. 12 ust. 2b ustawy, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a. Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy).

Z powyższych uregulowań wynika, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustalana jest ryczałtowo, przy czym, określona w ten sposób wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych oraz koszty eksploatacji pojazdu, do których poniesienia pracodawca jest zobowiązany niezależnie od tego, czy pracownik będzie korzystał z tego samochodu w celach prywatnych. Powyższy ryczałt nie obejmuje kosztów generowanych przez pracownika eksploatującego samochód służbowy w celach prywatnych takich jak zużyte paliwo, czy przejazdy autostradą, które w sytuacji gdy będą pokrywane przez pracodawcę stanowić będą dla pracownika inne nieodpłatne świadczenia wynikające ze stosunku pracy.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b tej ustawy.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z ust. 2a tego artykułu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Wskazać należy, że zgodnie z art. 31 cyt. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W myśl art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wprowadzić regulamin w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych, w tym korzystania przez pracowników Wnioskodawcy z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, przez pełny miesiąc kalendarzowy, które stanowić będzie nieodpłatne świadczenie dla pracownika. Wnioskodawca będzie pokrywał wszystkie niezbędne wydatki umożliwiające używanie przez pracowników samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, w tym koszty paliwa. Wnioskodawca zamierza przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od pracowników wykorzystujących samochody służbowe do celów prywatnych, ustalić podstawę obliczenia tej zaliczki w ten sposób, że będzie ona obejmowała kwotę ryczałtu określonego w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wartość nieodpłatnego świadczenia obejmującego koszt paliwa, przy czym koszt paliwa zostanie ustalony na podstawie oświadczenia, złożonego przez pracownika wykorzystującego samochód służbowy do celów prywatnych, o ilości zużytego paliwa. Oświadczenie pracownika będzie w szczególności zawierało wskazanie: okresu rozliczeniowego jakiego dotyczy, ilości przejechanych kilometrów i ilości zużytego paliwa. Wnioskodawca przyjmie, że okresem rozliczeniowym będzie jeden miesiąc.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe uregulowania prawne stwierdzić należy, że wartość pieniężna świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych będzie stanowiła dla pracownika przychód, który ustala się według zasad określonych w art. 12 ust. 2a-2c ustawy. Należy jednak wskazać, że ryczałtowo określona wartość ww. świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych. W sytuacji, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Określona natomiast w art. 12 ust. 2a ww. ustawy norma obejmuje wyłącznie udostępnienie samochodu do celów prywatnych. Zatem, nieodpłatne świadczenie, polegające na pokryciu przez Wnioskodawcę kosztów zakupu paliwa do celów prywatnych pracownika, będzie odrębnym świadczeniem, które nie zawiera się w kwocie ryczałtu, określonego w ww. przepisie.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują praktycznego sposobu wyliczania (dokumentowania) wartości nieodpłatnego świadczenia. W związku z tym, w tym celu może być stosowana każda metoda, która pozwoli na jednoznaczne określenie wartości tego świadczenia, tj. wartości paliwa zużytego do celów prywatnych pracownika, w związku z wykorzystywaniem przez niego samochodu służbowego.

Podkreślić jednak należy, że sposób ten musi odpowiadać cenie rynkowej stosowanej w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem czasu i miejsca ich uzyskania, co wynika z art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać jednak należy, że rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie może być ustalenie, czy sposób kalkulacji ekonomicznej przychodu dla pracownika z tytułu pokrycia wydatków na paliwo dla potrzeb prywatnych pracownika przy ustalaniu zaliczki na podatek dochodowy jest prawidłowy. Dlatego też tutejszy Organ w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej nie może potwierdzić ewentualnej prawidłowości sposobu wyliczenia przychodu.

Resumując, Wnioskodawca jako płatnik obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu pokrycia kosztów zakupu paliwa do samochodu służbowego wykorzystywanego w celach prywatnych pracownika może stosować każdą metodę określenia wartości tego świadczenia, która zgodnie z dyspozycją art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiada cenie rynkowej stosowanej w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem czasu i miejsca ich uzyskania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.