Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP3.4512.516.2016.2.BM
z 22 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2016 r. (data wpływu 14 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku wynajmu pomieszczeń dodatkowych oraz opodatkowania stawką 23% wynajmu garaży i miejsc postojowych na rzecz osób nieposiadających zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni – jest prawidłowe,

• zwolnienia od podatku wynajmu garaży i miejsc postojowych dla mieszkańców – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wynajmu pomieszczeń dodatkowych oraz wynajmu garaży i miejsc postojowych na rzecz mieszkańców i opodatkowania stawką 23% wynajmu garaży i miejsc postojowych dla osób nieposiadających zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 listopada 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W budynkach mieszkalnych należących do Spółdzielni Mieszkaniowej znajdują się pomieszczenia dodatkowe typu: komórki, pralnie, suszarnie, pomieszczenia po likwidacji zsypów, wnęki pod schodami, boksy, które stanowią część wspólną danego budynku.

W związku z powyższym Spółdzielnia ww. pomieszczenia wynajmuje mieszkańcom na podstawie umów najmu. Zgodnie z zawartymi umowami najmu pomieszczenia są przeznaczone na cele składowe, służące do przechowywania różnych przedmiotów użytku domowego itp. Zmiana sposobu wykorzystania bez zgody Zarządu spowoduje rozwiązanie umowy. Ponadto należy dodać , że pomieszczenia dodatkowe nie są pomieszczeniami przynależnymi do lokali mieszkalnych, przy czym są wynajmowane tylko osobom posiadającym zasoby mieszkaniowe w Spółdzielni.

Ponadto Spółdzielnia posiada garaże oraz miejsca postojowe położone poza budynkami mieszkalnymi, które wynajmuje na podstawie zawartych umów najmu z mieszkańcami oraz osobami nie posiadającymi żadnych zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni.

W piśmie z dnia 3 listopada 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że osoby użytkujące dodatkowe pomieszczenia posiadają spółdzielcze, spółdzielcze własnościowe lub własnościowe ( odrębna własność) prawo do lokalu.

W odpowiedzi na pytanie tut. Organu, czy czynsz za korzystanie z dodatkowych pomieszczeń, Wnioskodawca pobiera zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, Wnioskodawca wskazał: „Opłata za korzystanie z dodatkowych pomieszczeń jest pobierana zgodnie z przepisami ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.”

Zgodnie z zawartymi umowami najmu pomieszczenia dodatkowe przeznaczone są do celów składowych i służą zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych.

Wynajmu pomieszczeń Spółdzielnia dokonuje we własnym imieniu i na własny rachunek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółdzielnia słusznie nalicza podatek od towarów i usług stosując 23% stawkę podatku od wynajmowanych przez Spółdzielnię mieszkańcom pomieszczeń dodatkowych typu: komórki, pralnie, suszarnie, pomieszczenia po likwidacji zsypów, wnęki pod schodami, zabudowane części korytarzy, w oparciu o podpisane umowy najmu?
2. Czy Spółdzielnia słusznie nalicza podatek od towarów i usług stosując 23% stawkę podatku od wynajmowanych garaży i miejsc postojowych przez mieszkańców i osoby nieposiadające żadnych zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni w oparciu o podpisane umowy najmu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi najmu pomieszczeń dodatkowych znajdujących się w budynkach mieszkalnych na cele składowe, powinny być traktowane jako wynajem na cele mieszkalne i podlegać zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust 1. pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Również zdaniem Spółdzielni, najem garaży i miejsc postojowych osobom posiadającym zasoby mieszkaniowe w Spółdzielni powinien podlegać zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast najem osobom nieposiadającym zasobów w Spółdzielni powinien podlegać opodatkowaniu stosując 23% stawkę podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe - w zakresie zwolnienia od podatku wynajmu pomieszczeń dodatkowych oraz opodatkowania stawką 23% wynajmu garaży i miejsc postojowych na rzecz osób nieposiadających zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni,
  

• nieprawidłowe - w zakresie zwolnienia od podatku wynajmu garaży i miejsc postojowych dla mieszkańców.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. A zatem najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu, a więc wynagrodzenia za możliwość korzystania z cudzej rzeczy.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że najem spełnia definicję usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej. W konsekwencji, najem nieruchomości stanowiący odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy zaś art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział w określonych sytuacjach możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku bądź zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy, zwalnia się od podatku czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni, za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych.

Przepis art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stanowi, iż:

• członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.
  

• członkowie spółdzielni będący właścicielami lokali są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu,
  

• właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych. Są oni również obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące w określonych budynkach lub osiedlu. Obowiązki te wykonują przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5,
  

• członkowie spółdzielni uczestniczą w kosztach związanych z działalnością społeczną, oświatową i kulturalną prowadzoną przez spółdzielnię, jeżeli uchwała walnego zgromadzenia tak stanowi. Właściciele lokali niebędący członkami oraz osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, mogą odpłatnie korzystać z takiej działalności na podstawie umów zawieranych ze spółdzielnią.
  
  

Natomiast w myśl § 3 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U. z 2015 r. poz. 736) zwalnia się od podatku czynności wykonywane na rzecz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych, za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 1222 oraz z 2015 r. poz. 201).

Należy wskazać, że przytoczony wyżej przepis art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy wskazuje grupę osób, w przypadku których świadczenie przez spółdzielnie mieszkaniowe czynności, za które pobierane są opłaty na podstawie art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, jest zwolnione przedmiotowo od podatku VAT. Zwolnienie to odnosi się wyłącznie do czynności wykonywanych przez spółdzielnię w związku z eksploatacją i utrzymaniem lokali mieszkalnych.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego oraz lokalu użytkowego. W tym zakresie należy się więc posiłkować przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r., poz. 1892). Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi” – art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali.

Jednocześnie Minister Infrastruktury w § 3 pkt 14 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422) określił, że lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Z kolei pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 cyt. rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych.

Ponadto, zgodnie z objaśnieniami zawartymi w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), część „mieszkaniowa” budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że garaże lub miejsca postojowe, nie mieszczą się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym, stanowią lokal użytkowy.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca wynajmuje pomieszczenia dodatkowe mieszkańcom na podstawie umowy najmu, są one przeznaczone na cele składowe, służące do przechowywania różnych przedmiotów użytku domowego i - jak wskazał Wnioskodawca - służą zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych.

Analiza przedstawionych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlegają czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni mieszkaniowych oraz właścicieli lokali niebędących członkami, jeżeli pobierane przez te spółdzielnie opłaty dotyczą samodzielnych lokali mieszkalnych.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że jeżeli czynsz najmu pobierany przez Wnioskodawcę za korzystanie z dodatkowych pomieszczeń typu: komórki, pralnie, suszarnie, pomieszczenia po likwidacji zsypów, wnęki pod schodami, zabudowane części korytarzy, jest opłatą pobieraną zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, to w odniesieniu do usług wynajmu dodatkowych pomieszczeń, będzie miało zastosowanie powołane wyżej zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy. W takiej sytuacji Spółdzielnia nie powinna naliczać podatku od towarów i usług według stawki 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również prawidłowość stosowania stawki 23% dla wynajmu garaży i miejsc postojowych dla mieszkańców oraz osób nieposiadających zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni.

Jak wyżej wskazano, zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy, odnosi się wyłącznie do czynności wykonywanych przez spółdzielnię w związku z eksploatacją i utrzymaniem lokali mieszkalnych, nie dotyczy zaś czynności związanych z lokalami użytkowymi.

Tym samym wynajem garaży oraz miejsc postojowych, zarówno na rzecz osób posiadających zasoby mieszkaniowe w Spółdzielni jak na rzecz osób nieposiadających zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy.

Także pozostałe przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy nie przewidują zwolnienia dla najmu garaży i miejsc postojowych.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że wynajem garaży i miejsc postojowych, niezależnie od tego czy jest dokonywany na rzecz mieszkańców, czy osób nieposiadających zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni, podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej, tj. 23%, zatem Spółdzielnia postępuje prawidłowo naliczając od tych usług podatek od towarów i usług według stawki 23%.

W związku z powyższym, oceniając stanowisko Spółdzielni odnośnie pytania 2, zgodnie z którym najem garaży i miejsc postojowych osobom posiadającym zasoby mieszkaniowe w Spółdzielni powinien podlegać zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast najem osobom nieposiadającym zasobów w Spółdzielni powinien podlegać opodatkowaniu stosując 23% stawkę podatku VAT, należało uznać za nieprawidłowe w części dotyczącej zwolnienia wynajmu garaży i miejsc postojowych dla mieszkańców, natomiast w części dotyczącej wynajmu na rzecz osób nieposiadających zasobów mieszkaniowych w Spółdzielni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.