Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.675.2016.2.DA
z 25 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2016 r. (data wpływu 29 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 listopada 2016 r. (data wpływu 8 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania alimentów przyznanych na podstawie wyroku sądowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania alimentów przyznanych na podstawie wyroku sądowego.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 25 października 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.675.2016.1.DA, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawczynię do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 25 października 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 31 października 2016 r.). W dniu 8 listopada 2016 r. (nadano w dniu 7 listopada 2016 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 1990 r. wyrokiem sądu (sygn. akt ….) Wnioskodawczyni otrzymała 45% emerytury męża. Sąd przyznał Jej część emerytury męża, ponieważ nadużywał on alkoholu i wszystkie pieniądze przeznaczał na alkohol, więc Wnioskodawczyni nie miała pieniędzy na utrzymanie domu. Wnioskodawczyni wraz z mężem nie mają rozwodu ani rozdzielności majątkowej, prowadzą wspólnie gospodarstwo. Z części emerytury należnej Wnioskodawczyni, dokonuje Ona opłat za media. Do tej pory Wnioskodawczyni nie płaciła podatku i uważa, że nie powinna płacić, a Urząd Skarbowy …. przesłał Jej PIT-8C. Mąż Wnioskodawczyni płaci podatek od całej emerytury. Wnioskodawczyni uważa, że z jednej emerytury nie mogą być odprowadzane dwukrotnie podatki.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że w dniu 25 czerwca 1990 r. została zawarta między małżonkami ugoda przed Sądem, w której mąż Wnioskodawczyni zobowiązał się do łożenia miesięcznie 45% jego emerytury tytułem alimentów i czyni to nadal. Przyznana część emerytury męża Wnioskodawczyni (alimenty) była przeznaczona na utrzymanie i życie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota pieniężna, stanowiąca część emerytury męża, wchodziła w skład majątku wspólnego, ponieważ Wnioskodawczyni opłaca z niej m.in. prąd, gaz, jedzenie.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny dotyczy roku podatkowego 2015. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w przedmiotowym roku podatkowym nie pobierał zaliczki na podatek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Dlaczego mam płacić podatek z alimentów, skoro nie starcza mi na życie?

Zdaniem Wnioskodawczyni, od jednej emerytury nie powinien być dwukrotnie odprowadzany podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody z wyjątkiem tych, które ustawodawca enumeratywnie wymienił w katalogu zwolnień przedmiotowych lub od których został zaniechany pobór podatku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 25 czerwca 1990 r. została zawarta ugoda sądowa, w której mąż Wnioskodawczyni zobowiązał się do płacenia alimentów na rzecz Wnioskodawczyni, wynoszących miesięcznie 45% jego emerytury. Przyznana Wnioskodawczyni część emerytury męża tytułem alimentów była przeznaczona na utrzymanie domu i życie m.in. na opłacenie rachunków za prąd, gaz, jedzenie.

Wnioskodawczyni wskazała również, że nie ma rozwodu ani rozdzielności majątkowej i wraz z mężem prowadzi wspólne gospodarstwo domowe.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że stosunki majątkowe miedzy małżonkami uregulowane zostały w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 2082, z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. W świetle art. 43 § 1 Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Natomiast stosownie do art. 31 § 2 ww. ustawy, do majątku wspólnego należą w szczególności:

1. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3. środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków,
4. kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 121 z późn. zm.).
   
   

Obowiązek zaspokajania potrzeb rodziny został uregulowany w art. 27 i art. 28 cytowanej ustawy. Jego celem jest zapewnienie środków materialnych umożliwiających prawidłowe funkcjonowanie rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb poszczególnych członków przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Stosownie do treści art. 27 ww. ustawy, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli.

Obowiązek ten - jako wynikający z przepisu bezwzględnie obowiązującego - powstaje z chwilą zawarcia małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania, orzeczenia separacji lub unieważnienia. Rodzaj i zakres potrzeb, które powinny zostać zaspokojone, zależy od uzasadnionych indywidualnych okoliczności dotyczących każdego z członków rodziny. Określenie, iż każdy z małżonków ma się przyczynić do zaspokojenia potrzeb rodziny oznacza, że realizacji tego obowiązku można dochodzić drogą prawną.

Jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka (art. 28 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Z kolei, w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że przepisów ustawy nie stosuje się do świadczeń na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objętych wspólnością majątkową małżeńską.

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają wyłącznie świadczenia na zaspokojenie potrzeb rodziny, o których mowa w art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, objęte wspólnością majątkową małżeńską.

Reasumując, stwierdzić należy, że otrzymywane miesięcznie przez Wnioskodawczynię w 2015 r. w ramach ugody sądowej świadczenie na zaspokojenie potrzeb rodziny przyznane tytułem alimentów, finansowane z emerytury męża, w sytuacji istnienia między małżonkami wspólności majątkowej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód Wnioskodawczyni z tytułu przyznanych alimentów nie wywołuje względem Niej obowiązku podatkowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z załączeniem przez Wnioskodawczynię do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej kserokopii dokumentów, należy zaznaczyć, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym, nie dokonuje analizy i oceny załączonych do wniosku dokumentów, a jedynie opiera się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.