Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.700.2016.2.AG
z 25 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2016 r. (data wpływu 1 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 listopada 2016 r. (data wpływu 14 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• uznania za przychód z działalności gospodarczej kwoty, przekazanej przez ubezpieczyciela sprawcy szkody, na pokrycie kosztów naprawy uszkodzonego samochodu,
  

• zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów kwoty należnej za naprawę uszkodzonego samochodu, uiszczonej przez ubezpieczyciela
  

- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 18 października 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.700.2016.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 18 października 2016 r., a doręczono w dniu 2 listopada 2016 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 14 listopada 2016 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 9 listopada 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (działalność prawnicza –PKD 69.10.Z) i jest właścicielem samochodu osobowego stanowiącego środek trwały. Pojazd służy m.in. do dojazdów na spotkania z klientami oraz do miejsca wykonywania czynności zawodowych (w tym urzędy, prokuratury, sądy).

W dniu 4 czerwca 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego został uszkodzony ww. pojazd mechaniczny kierowany przez Wnioskodawcę. Do zdarzenia drogowego doszło z winny osoby kierującej innym pojazdem, która wjechała w samochód Wnioskodawcy, powodując liczne uszkodzenia pojazdu. Wnioskodawca posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC), a także dysponował ubezpieczeniem dobrowolnym autocasco (AC).

Roszczenie o naprawienie szkody poniesionej przez Wnioskodawcę zostało skierowane do zakładu ubezpieczeń ubezpieczającego sprawcę szkody. Wnioskodawca wybrał sposób naprawienia szkody w tzw. wariancie serwisowym (bezgotówkowym), polegającym na przywróceniu stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. W ten sposób pojazd został oddany do naprawy w autoryzowanym serwisie, który wystawił fakturę VAT za wykonane usługi. Zapłata za należność faktury została dokonana przez ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik jest równolegle czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W piśmie z dnia 8 listopada 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że na podstawie faktury za naprawę samochodu ubezpieczyciel pokrył koszty naprawy samochodu osobowego w pełnej wysokości. Rozliczenie naprawienia szkody nastąpiło bezpośrednio pomiędzy ubezpieczycielem a zakładem naprawczym.

Wnioskodawca uzyskał od ubezpieczyciela sprawcy szkody informację o przyznaniu odszkodowania, jego formie i wysokości, tzn. został poinformowany o pokryciu przez ubezpieczyciela należności zakładu naprawczego w związku z naprawą samochodu osobowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca osiągnął przychód z działalności gospodarczej?
2. Czy w zaistniałym stanie faktycznym koszty naprawy pojazdu stanowiącego środek trwały, określone w fakturze VAT wystawionej przez zakład naprawczy można zakwalifikować jako koszty uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odnoszącym się do pytania Nr 1, w zaistniałym stanie faktycznym nie osiągnął On przychodu z działalności gospodarczej.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychód z działalności gospodarczej uważa się również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

W przedmiotowym przypadku, gdy szkoda poniesiona przez Wnioskodawcę została naprawiona przez przywrócenie stanu poprzedniego, podatnik nie uzyskał odszkodowania, a zatem świadczenia pieniężnego, które mogłoby stanowić przychód.

Świadczenie uzyskane przez Niego (naprawa pojazdu) nie może być kwalifikowane jako przychód, gdyż nie występował transfer środków pieniężnych w kierunku Wnioskodawcy.

Wykładnia literalna art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w tym zakresie nie powinna budzić wątpliwości. W przepisie tym wyraźnie jest mowa o otrzymanym odszkodowaniu, a zatem o świadczeniu pieniężnym określonym w art. 361 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, czyli jednym ze sposobów naprawienia szkody, obok przywrócenia stanu poprzedniego. Samo pokrycie kosztów wykonanej naprawy stanowi zaś przywrócenie stanu poprzedniego, a nie zapłatę odszkodowania (po. K. Zagrobelny, w Kodeks cywilny, Komentarz, red. E. Gniewek, P. Machnikowski, Warszawa 2016, s. 663; A. Szpunar, Odszkodowanie za szkodę majątkową. Szkoda na mieniu i osobie, Bydgoszcz 1998, s. 118 -119). Skoro zatem nie doszło do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz podatnika, lecz pokrycia kosztów naprawy pojazdu przez ubezpieczyciela sprawcy szkody, podatnik nie osiągnął przychodu z działalności gospodarczej (tak też: interpretacja Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 27 września 2006 r., Nr 1472/ROP1/423-242/294/06/MK).

Wnioskodawca zauważył, że powyższe świadczenie nie mogłoby być również przychodem w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie mowa o kwotach należnych podatnikowi. Przepis ten stanowi wprost o świadczeniu pieniężnym przysługującym za świadczenie niepieniężne podatnika (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Po 447/12, Legalis Nr 563522; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 4 marca 2009 r., sygn. akt I SA/GI 304/08, Legalis Nr 164694). W zaistniałym stanie faktycznym nie występowała kwota należna na rzecz podatnika za usługi świadczone w ramach wykonywanej działalności gospodarczej, tak też nie może być mowy o przychodzie na podstawie ww. przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania Nr 2 (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), w zaistniałym stanie faktycznym koszty naprawy pojazdu stanowiącego środek trwały nie mogą być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu. Koszty naprawy nie zostały poniesione przez Wnioskodawcę, skoro zostały pokryte przez zakład ubezpieczeń sprawcy szkody bezpośrednio na rzecz zakładu naprawczego. W takim wypadku, w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być mowy o poniesieniu przez podatnika kosztów w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Taka interpretacja jest uzasadniona w świetle stanowiska zajętego co do pierwszego pytania, gdzie wskazano, że podatnik nie uzyskał przychodu w związku z naprawieniem poniesionej szkody w tzw. wariancie bezkosztowym. Trzeba mieć na względzie, że w świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód mogą być uznane wyłącznie kwoty należne za świadczenia niepieniężne podatnika, które tutaj miejsca nie miały. Podobnie, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy, nie może być mowy o uzyskaniu przychodu w zaistniałym stanie faktycznym, skoro podatnik nie otrzymał odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jedynie doszło do przywrócenia stanu poprzedniego w ramach naprawy pojazdu. W związku zatem z faktem, że nie doszło do żadnego transferu środków pieniężnych na rzecz Wnioskodawcy, ani od Wnioskodawcy na rzecz innego podmiotu, nie doszło do uzyskania przychodu przez podatnika, ani do poniesienia kosztu uzyskania przychodu ze środków podatnika. Takie rozwiązanie problemu prowadzi również do logicznego wniosku, że Wnioskodawca będąc poszkodowanym w rozumieniu przepisów prawa cywilnego nie osiąga dochodu w związku z poniesioną szkodą, a w związku z naprawieniem szkody przez inny podmiot odpowiadający za sprawcę szkody nie ponosi dodatkowego uszczerbku majątkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują m.in. przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 822 § 1 ww. ustawy, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z ustawy Kodeks cywilny sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia.

W myśl art. art. 34 ust. 1 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Przy czym, przy ubieganiu się o odszkodowanie za wypadek spowodowany z winy innego kierowcy, poszkodowani mają zazwyczaj możliwość wyboru sposobu likwidacji szkody. Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzonego szkodą. Celem odszkodowania jest naprawienie szkody, które może nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłacenie odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 Kodeksu cywilnego). Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 powyższej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie włącza ich z tej kategorii.

Przychodem z działalności będą przekazane przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkody w składnikach majątku związanych z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wskazane w art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą będą zarówno składniki majątku stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne w tej działalności, jak i wszelkie inne przedmioty, które są w funkcjonalny sposób związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, tj. wszelkie przedmioty wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się, kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowią przychód z działalności gospodarczej, jednakże przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza z przychodów tę część odszkodowania, która stanowi zwrot poniesionych wydatków, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Wyłączenie zawarte w powyższym przepisie odnosi się do kwot uzyskanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, które w istocie stanowią zwrot takich wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, niezaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów winno wynikać bądź z ustawowego wyłączenia tego wydatku z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź z braku związku poniesionego wydatku z przychodem, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy. Nie może ono zatem być wynikiem dobrowolnego działania podmiotu, nieznajdującego oparcia w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeśli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

W świetle powyższych przepisów podatnik prowadzący działalność gospodarczą, który obejmie samochód, stanowiący środek trwały, ubezpieczeniem dobrowolnym AC może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na jego remonty powypadkowe. Z kolei, brak ubezpieczenia dobrowolnego samochodu skutkuje brakiem możliwości zaliczenia w koszty podatkowe tego rodzaju wydatków.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (działalność prawnicza) wykorzystuje samochód osobowy stanowiący Jego własność, będący środkiem trwałym w prowadzonej działalności gospodarczej. Pojazd ten służy m.in. do dojazdów na spotkana z klientami oraz do miejsca wykonywania czynności zawodowych (w tym urzędy, prokuratury, sądy). W przypadku tego samochodu Wnioskodawca posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC), a także dysponował ubezpieczeniem dobrowolnym autocasco (AC). W dniu 4 czerwca 2016 r. w wyniku zdarzenia drogowego samochód ten został uszkodzony z winny osoby kierującej innym pojazdem. W związku z powyższym, do zakładu ubezpieczeń ubezpieczającego sprawcę szkody, zostało skierowane roszczenie o naprawienie szkody poniesionej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wybrał sposób naprawienia szkody w tzw. wariancie serwisowym (bezgotówkowym), polegającym na przywróceniu stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Samochód został oddany do naprawy w autoryzowanym serwisie, który wystawił fakturę VAT za wykonaną usługę. Na podstawie tej faktury ubezpieczyciel pokrył koszty naprawy samochodu osobowego w pełnej wysokości. Wnioskodawca uzyskał od ubezpieczyciela sprawcy szkody informację o przyznaniu odszkodowania, jego formie i wysokości, tzn. został poinformowany o pokryciu przez ubezpieczyciela należności zakładu naprawczego w związku z naprawą Jego samochodu osobowego.

Zauważyć należy, że w wyżej przedstawionej sytuacji nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w związku z powstałą szkodą nie otrzymał On odszkodowania. Okoliczność, że wybrał sposób naprawienia szkody w tzw. wariancie serwisowym (bezgotówkowym), nie oznacza, że nie wystąpił transfer środków pieniężnych w Jego kierunku. Wnioskodawca wybierając ww. wariant naprawienia szkody przeniósł na zakład ubezpieczeń ubezpieczającego sprawcę szkody obowiązek poniesienia wydatków związanych z naprawą uszkodzonego samochodu. Były to jednak środki przyznane Jemu tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę w środku trwałym, co wynika również z informacji o przyznaniu odszkodowania, formie i wysokości, przekazanej przez ubezpieczyciela sprawcy szkody Wnioskodawcy. Były to zatem środki należne Wnioskodawcy w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zaliczone wprost do przychodów przez przepis art. 12 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy.

W powyższej sytuacji niezasadne jest również twierdzenie, że koszty naprawy powypadkowej uszkodzonego samochodu, objętego ubezpieczeniem dobrowolnym, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie zostały poniesione przez Wnioskodawcę. Nie można tu pominąć, że koszty naprawy powypadkowej samochodu zostały poniesione ze środków pieniężnych Wnioskodawcy, tj. z przyznanego Wnioskodawcy przez zakład ubezpieczeń ubezpieczający sprawcę szkody odszkodowania za szkodę w środku trwałym, stosownie do wybranego przez Niego wariantu naprawienia szkody. Wybierając taki wariant naprawienia szkody Wnioskodawca upoważnił zakład ubezpieczeń do pokrycia tych kosztów, w efekcie rozliczenie tych kosztów nastąpiło bezpośrednio pomiędzy ubezpieczycielem a zakładem naprawczym.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że wskazane we wniosku odszkodowanie stanowi dla Wnioskodawcy przychód działalności z działalności gospodarczej, objęty dyspozycją art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to przy tym odszkodowanie za szkody dotyczące składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, które nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi bowiem zwrotu niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów wydatków na naprawę samochodu. Na prawnopodatkową kwalifikację tego odszkodowania nie ma wpływu sposób rozliczeń pomiędzy ubezpieczycielem a zakładem wykonującym naprawę samochodu.

Natomiast koszty remontu powypadkowego samochodu stanowiącego środek trwały, objętego ubezpieczeniem dobrowolnym, stanowić będą koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki tego rodzaju zostały bowiem poniesione, co nastąpiło ze środków przyznanego Wnioskodawcy odszkodowania za szkodę w Jego środku trwałym.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie na tle innego stanu prawnego, dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym w 2005 r. Natomiast przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych nie dotyczą kwestii będących przedmiotem wniosku Wnioskodawcy o wydanie interpretacji indywidualnej. Z uwagi na powyższe nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego przy wydawaniu interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.