Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.467.2016.5.KK
z 29 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2016 r. (data wpływu 2 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 14 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 11 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.467.2016.1.KK, Organ podatkowy, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawczynię do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 sierpnia 2016 r. (data odbioru 17 sierpnia 2016 r.).

W dniu 5 września 2016 r. wydano postanowienie Nr 1061-IPTPB2.4511.467.2016.2.KK pozostawiające ww. wniosek bez rozpatrzenia (skutecznie doręczone w dniu 12 września 2016 r.). Na ww. postanowienie Wnioskodawczyni złożyła zażalenie z dnia 13 września 2016 r. (data wpływu 14 września 2016 r.).

Po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Organu pierwszej instancji z dnia 5 września 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.467.2016.2.KK, pozostawiające bez rozpatrzenia przedmiotowy wniosek, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów postanowieniem z dnia 9 listopada 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.467.2016.4.AKu, uchylił w całości postanowienie Organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten Organ, przy uwzględnieniu uzupełnienia wniosku zawartego w piśmie z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data nadania 11 sierpnia 2016 r., data wpływu 14 września 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 3 kwietnia 2016 r. Wnioskodawczyni została przyjęta na Oddział ortopedii i traumatologii narządu ruchu z rozpoznaniem zwyrodnienia obu bioder na tle dysplazji, po wielokrotnych operacjach rekonstrukcyjnych. Konieczność wykonania zabiegu stwierdził lekarz specjalista dr … ze Szpitala Specjalistycznego im. … w …, który przeprowadził aloplastykę lewego biodra na tle wtórnych, zaawanasowanych podysplastycznych zmian zwyrodnieniowych.

Lekarz specjalista stwierdził konieczność wykonania zabiegu, bez którego nie istnieje możliwość podjęcia rehabilitacji. Zostało wystawione zaświadczenie lekarskie, w którym lekarz stwierdził, że „wykonana operacja jest istotnym warunkiem wszczęcia procesu rehabilitacji”.

W dniu 11 kwietnia 2016 r. Wnioskodawczyni została wypisana ze szpitala z niewydolnością nerwu piszczelowego i strzałkowego wspólnego lewej kończyny dolnej (na podstawie karty informacyjnej ze szpitala).

Za zabieg została wystawiona faktura nr … na kwotę 20 000 zł.

Po odejściu znieczulenia, ujawniły się objawy niewydolności nerwu strzałkowego i piszczelowego, włączono leczenie objawowe i rehabilitacyjne. Stopa została zaopatrzona w aparat …. W drugiej dobie po zabiegu został rozpoczęty okres wczesnej rehabilitacji wg. planu (na podstawie karty informacyjnej ze szpitala).

Wnioskodawczyni posiada orzeczenie lekarskie (nr akt …), orzekające o inwalidztwie I grupy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 18 sierpnia 2016 r. Wnioskodawczyni wskazała, że orzeczenie o niepełnosprawności Nr … wydała Obwodowa Komisja Lekarska do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia. Orzeczenie zostało podpisane przez Przewodniczącego Komisji OKIZ Nr … w …, lekarza medycyny …. Wnioskodawczyni wskazała na wypis z treści orzeczenia z dnia 8 listopada 1996 r., w którym stwierdzono: „4. Uznać, że inwalidztwo - grupy jest spowodowane stanem narządu …” - miejsce kropek jest nieuzupełnione. Wnioskodawczyni oświadcza, że przyznana Jej grupa inwalidztwa dotyczy narządu ruchu i nie leczy się na inne schorzenia, które mogą spowodować przyznanie grupy inwalidzkiej. Ponadto, w rozpoznaniu na wypisie ze szpitala jest podana informacja, że Wnioskodawczyni jest po wielokrotnych operacjach rekonstrukcyjnych z powodu dysplazji obu stawów biodrowych. Wnioskodawczyni dodaje, że nie może odpowiadać za brak danych dotyczących stanu narządu w orzeczeniu o przyznaniu Jej I grupy inwalidzkiej.

Wnioskodawczyni wyjaśnia, że zgodnie z polityką Szpitala Specjalistycznego, pacjent podpisuje umowę, w której podana jest kwota wynagrodzenia dla szpitala tj. 20 000 zł, która obejmuje zabieg, cenę materiałów i sprzętu, okres pobytu (§ 3 ust. 2 umowy) oraz czego dotyczy umowa tj. „alloplastyka krótkotrzpieniowa biodra lewego” (§ 1 umowy) oraz czas pobytu (§ 3 ust. 2 lit. c umowy) - 7 dni. Potwierdzeniem wywiązania się pacjenta z umowy jest wpłata wymaganego wynagrodzenia dla szpitala - pacjent otrzymuje fakturę potwierdzającą wpłatę. Trzecią częścią jest wypis ze szpitala potwierdzający z kolei jego wywiązanie się z umowy. Na wypisie jest informacja jaka proteza jest wszczepiona: „LECZENIE. Wszczepienie krótkotrzpleniowej niecementowej protezy do biodra lewego …, 130 retro: augmentacja panewki 3 śrubami gąbczastymi, artykulacja PE/ceramika”. Te trzy dokumenty stanowią integralna część wzajemnie się uzupełniającą. Płatność została wykonana w dniu przejęcia Wnioskodawczyni do szpitala, zgodnie z zapisami umowy (§ 3 ust. 3): „Ustala się wpłatę zaliczki za przedmiot umowy w wysokości 100% wartości wynagrodzenia, o którym mowa w § 3 ust. 2 („Zaliczka”)”. Faktura została wystawiona przez rejestratorkę medyczną, która nie mogła umieścić jaka proteza została wszczepiona oraz wyszczególnić na fakturze szczegółowych danych, gdyż nie posiada wglądu do dokumentacji medycznej, a wpłata została wykonana przeddzień operacji, więc taka dokumentacja jeszcze nie istniała. Ponadto, Wnioskodawczyni dodaje, że w obowiązującym wzorze umowy szpital nie wyszczególnia takich danych, gdyż te informacje umieszcza na wypisie.

Wnioskodawczyni wskazuje, że jeśli takie wyjaśnienia nie są jednoznaczne, to oczywiście może wystąpić ze stosownym pismem do szpitala. Wnioskodawczyni dodaje, że protezy ceramiczne nie są refundowane przez NFZ (refundacja dotyczy wyłącznie protez cementowych i metalowych) oraz szpital nie prowadzi takich rozwiązań, w których za protezę płaci pacjent, a operacja wykonana jest w ramach NFZ lub odwrotnie. Kwota zawarta w umowie obejmuje wszczepienia protezy (rozumiejąc to jako zabieg), rodzaj wszczepionej protezy (czyli samą protezę) oraz 7 dni pobytu, w czasie którego pacjent jest rehabilitowany, zgodnie z wypisem „Okres wczesnej rehabilitacji wg planu - pacjentka dostosowana do samodzielnego chodu z pomocą 2 lasek łokciowych” oraz „Po odejściu znieczulenia ujawniły się objawy niewydolności nerwu strzałkowego i piszczelowego operowanej kończyny - włączone leczenie objawowe i rehabilitacyjne”.

Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki są odpłatnością za zabiegi rehabilitacyjne, gdyż w tym czasie była Ona rehabilitowana, została wszczepiona proteza, dzięki której rehabilitacja przyczyniła się do tego, że Wnioskodawczyni może poruszać się o kulach, a nie na wózku inwalidzkim. Sama rehabilitacja bez wszczepienia protezy nie przyczyniłaby się do przywrócenia Wnioskodawczyni społecznej przydatności i sprawności - takie zabiegi stanowią rehabilitację tj. działanie, którego efektem końcowym jest maksymalne przywrócenie sprawności.

Poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki nie zostały sfinansowane przez żadną instytucję oraz nie zostały zwrócone Jej oraz mężowi w żadnej innej formie. Wydatki nie zostały zaliczone i odliczone od przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne (lub inne) Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu koszty poniesione na zabieg alloplastyki lewego biodra wraz z wszczepieniem endoprotezy?
2. Czy Wnioskodawczyni może odliczyć koszt zakupu endoprotezy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje Jej prawo odliczenia ww. wydatków na cele rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni posiada orzeczenie lekarskie, kwalifikujące Ją do I stopnia niepełnosprawności oraz wykonany zabieg został zakwalifikowany przez lekarza specjalistę jako niezbędny, stanowiący integralną część rehabilitacji, bez wykonania którego nie jest możliwe podjęcie rehabilitacji dającej efekt.

Wnioskodawczyni posiada zaświadczenie lekarza specjalisty, który stwierdza konieczność wykonania zabiegu, który jest istotnym warunkiem wszczęcia procesu rehabilitacji i jej kontynuacji. Lekarz stwierdza, że w obecnym stanie Wnioskodawczyni kwalifikuje się do zabiegu, celem likwidacji/zatrzymania procesu prowadzącego do trwałego kalectwa.

W ocenie Wnioskodawczyni, zabieg, któremu się poddała, z całą pewnością miał na celu przywrócenie Jej do normalnego życia w społeczeństwie. Oczywiście zabiegów ortopedycznych nie można utożsamiać z zabiegami rehabilitacyjnymi. Zasada ta jednak nie może prowadzić do eliminowania z zabiegów rehabilitacyjnych takich zabiegów operacyjnych, które decydują o możliwości wykonania jakiejkolwiek rehabilitacji i bez których nie jest możliwe jej podjęcie. Zabieg operacyjny, któremu Wnioskodawczyni się poddała, stanowi niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby przywrócić Wnioskodawczyni społecznie przydatną sprawność. To taki zabieg stanowi część rehabilitacji, tj. działania, którego efektem końcowym jest maksymalne przywrócenie sprawności.

Wnioskodawczyni podkreśla, że zarówno definicja zawarta w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.), jak i w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej (Dz. U. z 2011 r., poz. 721) zalicza działania lecznicze do zabiegów rehabilitacyjnych, a zatem podgląd, że tylko i wyłącznie tzw. działania bezinwazyjne uznać można za działania rehabilitacyjne nie znajduje uzasadnienia. Zabieg, któremu Wnioskodawczyni się poddała, stanowi niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia społecznej przydatności i sprawności, wyrabiania umiejętności samodzielnego wypełniania ról społecznych i zaradności osobistej oraz likwidacji barier transportowych, technicznych i urbanistycznych (zgodnie z art. 9 ww. ustawy).

Wnioskodawczyni dodaje również, że WSA w Gorzowie Wielkopolskim wskazał, że „zgodnie z Uniwersalnym słownikiem języka polskiego (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2003 r.) „rehabilitacja” to przystosowanie do normalnego życia w społeczeństwie osób, które doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami. W takim znaczeniu „rehabilitacja” to zespół działań, które mają na celu przystosowanie, przywrócenie osoby do normalnego życia w społeczeństwie. Działania te nie wykluczają z zasady zabiegów operacyjnych. Ważne jest to, aby zabiegi te były nakierowane na przywrócenie danej osoby do normalnego życia w społeczeństwie”.

Wnioskodawczyni wskazuje, że rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych należy do lekarza specjalisty, zgodnie z interpretacją indywidulaną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wydaną w 2010 r., nr IPPB4/415-856/09-4/JK2: „zabieg operacyjny polegający na stałej stabilizacji kręgosłupa za pomocą tytanowych implantów, miał na celu stworzenie warunków do dalszej efektywnej rehabilitacji i poprawy sprawności uszkodzonego organu. Ostatecznie jednak rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych należy do lekarza specjalisty”. Jeżeli zabieg chirurgiczny stanowi niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatną sprawność, to taki zabieg stanowi część rehabilitacji, tj. działania, którego efektem końcowym jest przywrócenie sprawności rehabilitowanemu. W konsekwencji, można jego koszty odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej (orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1927/09).

Na podstawie ww. interpretacji, opinii lekarza specjalisty, opinii rehabilitanta, Wnioskodawczyni podtrzymuje swoje stanowisko, że wykonany zabieg stanowi część rehabilitacji oraz zmierza do przywrócenia Jej społecznej przydatności, i taki zabieg może odliczyć w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b–7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Podnieść należy również, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W sprawie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie art. 84 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 , z późn. zm.), zgodnie z którym każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Natomiast przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje również takich pojęć jak: „zakład lecznictwa uzdrowiskowego”, „zakład rehabilitacji leczniczej”, „zakład opiekuńczo-leczniczy”, czy też „zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy”, w związku z tym w odniesieniu do zakładu lecznictwa uzdrowiskowego należy posiłkować się ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2012 r., poz. 651, z późn. zm). Natomiast w odniesieniu do pozostałych ww. pojęć należy sięgnąć do ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2013 r., poz. 217, z późn. zm).

Z wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że w dniu 3 kwietnia 2016 r. Wnioskodawczyni została przyjęta na Oddział ortopedii i traumatologii narządu ruchu w Szpitalu Specjalistycznym z rozpoznaniem zwyrodnienia obu bioder na tle dysplazji, po wielokrotnych operacjach rekonstrukcyjnych. Konieczność wykonania zabiegu stwierdził lekarz specjalista ze Szpitala Specjalistycznego, który przeprowadził aloplastykę lewego biodra na tle wtórnych, zaawanasowanych podysplastycznych zmian zwyrodnieniowych. Lekarz stwierdził konieczność wykonania zabiegu, bez którego nie istnieje możliwość podjęcia rehabilitacji. Zostało wystawione zaświadczenie lekarskie, w którym lekarz stwierdził, że wykonana operacja jest istotnym warunkiem wszczęcia procesu rehabilitacji.

W dniu 11 kwietnia 2016 r. Wnioskodawczyni została wypisana ze szpitala z niewydolnością nerwu piszczelowego i strzałkowego wspólnego lewej kończyny dolnej (na podstawie karty informacyjnej ze szpitala). Za zabieg została wystawiona faktura na kwotę 20 000 zł. Kwota zawarta w umowie obejmuje wszczepienia protezy (rozumiejąc to jako zabieg), rodzaj wszczepionej protezy (czyli samą protezę) oraz 7 dni pobytu, w czasie którego pacjent jest rehabilitowany.

Wnioskodawczyni posiada orzeczenie wydane przez Obwodową Komisję Lekarską do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia o zaliczeniu Jej do I grupy inwalidztwa. Wnioskodawczyni oświadcza, że przyznana Jej grupa inwalidztwa dotyczy narządu ruchu i nie leczy się na inne schorzenia, które mogą spowodować przyznanie grupy inwalidzkiej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię na zabieg alloplastyki lewego biodra wraz z wszczepieniem endoprotezy oraz jej zakup, nie może zostać odliczony przez Wnioskodawczynię od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani żadnego innego przepisu traktującego o odliczeniu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne lub związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Przedmiotowego zabiegu nie można zakwalifikować jako zabiegu rehabilitacyjnego (rehabilitacyjno-leczniczego), lecz wyłącznie jako zabieg o charakterze operacyjnym, na co wskazuje powołana przez Wnioskodawczynię treść zaświadczenia, w którym stwierdzono, że wykonana operacja jest warunkiem wszczęcia procesu rehabilitacji.

Wnioskodawczyni poniosła wydatek za zabieg chirurgiczny i pobyt w Szpitalu Specjalistycznym, który nie posiada statusu zakładu lecznictwa uzdrowiskowego, ani statusu zakładu rehabilitacji leczniczej, zakładu opiekuńczo-leczniczego lub pielęgnacyjno-opiekuńczego. Szpital Specjalistyczny nie spełnia wymogów do uznania go za placówkę, w której odpłatny pobyt uprawniałby do odliczenia wydatków z tym związanych za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne.

Odliczeniu od dochodu, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, podlega jedynie wydatek na zakup przez Wnioskodawczynię endoprotezy. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, na podstawie faktury, którą dysponuje Wnioskodawczyni, nie można wyodrębnić kosztów endoprotezy od kosztów całego zabiegu. Wskazany zabieg jest typowym zabiegiem operacyjnym, a nie zabiegiem fizykoterapeutycznym, wodoleczniczym, światłoleczniczym, czyli zabiegiem usprawniającym, który właśnie często przeprowadzany jest po zabiegu operacyjnym. Ustawodawca wyraźnie wskazał, jako warunek odliczenia, wydatek poniesiony na zabieg rehabilitacyjny. Gdyby wolą ustawodawcy było, aby każdego rodzaju działania medyczne (w tym operacje) uznać jako podstawę do odliczenia, to zapewne użyłby innego sformułowania. W związku z tym, Wnioskodawczyni nie może odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatku na ww. zabieg alloplastyki lewego biodra wraz z wszczepieniem endoprotezy oraz pobyt w Szpitalu i z tego względu stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo, odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji tez wyroków Sądów Administracyjnych, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną. Podkreślić należy, że przedmiotowe wyroki zostały wydane na podstawie stanów faktycznych odmiennych od stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.