Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP1.4512.515.2016.1.Msu
z 7 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2016 r. (data wpływu 11 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 listopada 2016r. (data wpływu 5 grudnia 2016r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku korekty podatku VAT w związku z inwestycją polegającą na przebudowie targowiska, na podstawie art. 90c ust. 1 – 3 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku korekty podatku VAT w związku z inwestycją polegającą na przebudowie targowiska, na podstawie art. 90c ust. 1 – 3 ustawy.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 listopada 2016r.(data wpływu 5 grudnia 2016r.) informującym o rezygnacji z dostarczania pism drogą elektroniczną e-PUAP.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina Miejska …. jako organ władzy publicznej wykonuje wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W szczególności wykonuje ona zadania własne oraz zadania zlecone z zakresu administracji rządowej nałożone ustawami, a także może wykonywać zadania z zakresu właściwości powiatu, województwa i administracji rządowej na podstawie porozumień z tymi jednostkami samorządu terytorialnego lub właściwym organem administracji rządowej. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (zwana dalej „usg”) do zadań własnych gminy należą w szczególności sprawy targowisk i hal targowych.

Gmina Miejska …. jest także zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku VAT i wykonuje czynności wpisujące się w definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. W szczególności, w ramach działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT jako podatnik na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT gmina wykonuje czynności opodatkowane o charakterze cywilnoprawnym, np. oddaje grunty w użytkowanie wieczyste, świadczy usługi w zakresie sprzedaży gruntów i budynków, świadczy usługi dzierżawy i najmu, między innymi wynajmuje lokale użytkowe, dzierżawi miejsca targowe na targowisku, jak również podlegające opodatkowaniu VAT, aczkolwiek zwolnionych z podatku czynności zwolnione z podatku VAT, np. najem lokali mieszkalnych.

Gmina jako organ władzy publicznej wykonuje zadania o charakterze publicznoprawnym, w ramach których nie jest uznawana za podatnika VAT, nałożone odrębnymi przepisami prawa, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Do tych działań należą w szczególności pobieranie podatków i opłat lokalnych, w tym opłatę targową, jako organ podatkowy.

Opłata targowa pobierana jest od osób handlujących na terenie targowiska, tj. na wszelkich miejscach, w których jest prowadzona sprzedaż, zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (Dz. U z 2016 r. poz. 716 z dnia 25.05.2016 r.) innych niż budowle czy budynki, od których pobierany jest podatek od nieruchomości, czyli w związku dokonywaniem sprzedaży na targowisku. Opłata targowa pobierana jest od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej dokonujących sprzedaży między innymi na targowisku.

Obowiązek płacenia opłaty targowej nie jest zależny od świadczeń wzajemnych ze strony Gminy na rzecz kupców dokonujących sprzedaży na targowiskach, co wprost wynika z art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym pobieranie opłaty targowej jest niezależne od należności za korzystanie z urządzeń targowych, czy też konieczności ponoszenia opłat za usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Gmina Miejska …. w 2013 roku dokonała przebudowy targowiska pn. „….” realizowaną w ramach działania „Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności miejskiej” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013. Podatek od towarów i usług o zakupów inwestycyjnych nie był „wydatkiem kwalifikowalnym”. W ramach inwestycji przebudowano targowisko miejskie, w tym dokonano przebudowy płyty targowiska, modernizacji oświetlenia, sieci wodociągowej, kanalizacyjnej i elektroenergetycznej, odwodnienie terenu z włączeniem do istniejącej kanalizacji deszczowej, wybudowano zadaszone stanowiska na co najmniej połowie powierzchni handlowej, wybudowano obiekt wyposażony w urządzenia sanitarnohigieniczne.

W efekcie inwestycji wytworzone zostały środki trwale w postaci budowli oraz budynku, o wartości powyżej 15.000 zł. Cała powierzchnia handlowa została wydzierżawienia podmiotom prowadzącym handel na targowisku. W związku z prowadzonym targowiskiem Gmina otrzymuje dochody. Są to (i) czynsze dzierżawne z tytułu wydzierżawionych stanowisk handlowych (tj. miejsca handlowe) oraz (ii) czynsz najmu za oddany w wynajem budynek sanitarny. Powyższe dochody pobierane są na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych przez Gminę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w tym zakresie.

Ponadto Gmina pobiera także opłatę targową od wszystkich handlujących na przebudowanym targowisku tj. zarówno od handlujących na dzierżawionych stanowiskach, z którymi Gmina ma zawarte umowy dzierżawy, jak i od pozostałych handlujących na targowisku.

Gmina Miejska …. na podstawie interpretacji Ministra Finansów sygnatura IPTPP2/443-707/13/JS z dnia 2 grudnia 2013 roku, zmienionej interpretacją sygnatura IPTPP2/443-707/13-5/16-S/KW z dnia 9 sierpnia 2016 r., w związku z rozstrzygnięciem zawartym w wyroku WSA w Lublinie z dnia 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 178/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2016 r. sygn. akt. I FSK 1783/14, w lipcu 2016 roku złożyła korektę deklaracji VAT-7 za m-c grudzień 2013 r, odliczając od podatku należnego, podatek naliczony od dokonanych zakupów inwestycyjnych związanych z przebudową targowiska, uznając zgodnie z powyższymi orzeczeniami, że zakupy towarów i usług wykorzystywane są wyłącznie w działalności opodatkowanej.

Z dniem 1 stycznia 2016 roku, w związku z wejściem w życie art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT Gmina Miejska …., z uwagi na bieżące wykonywanie wszystkich rodzajów działalności (działalności opodatkowanej, działalności zwolnionej i poza systemem VAT), co do których nie jest możliwe przypisanie dokonanych zakupów towarów i usług w całości do czynności dających prawo do odliczenia, stosuje odpowiednio proporcję określoną w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r. poz. 2193), a następnie proporcję wskazaną w art. 90 ustawy o VAT. Po zakończeniu roku podatkowego – w rozliczeniu za styczeń 2017 roku Gmina jest zobowiązana dokonać korekty odliczonego według proporcji wstępnej podatku naliczonego na podstawie art. 90c i art. 91. Gmina Miejska …. z tytułu podatku VAT rozlicza się z urzędem skarbowym za okresy miesięczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle dodanego od 1 stycznia 2016 roku przepisu art. 90 c ust. 1-3 ustawy o VAT, Gmina ma obowiązek w deklaracji za styczeń każdego roku, w okresie dziesięcioletniej korekty, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania, do dokonywania rocznej korekty po 1/10 kwoty podatku naliczonego, aż do zakończenia okresu korekty, od wydatków inwestycyjnych przebudowy targowiska, zaliczonych przez Gminę do środków trwałych - budynku i budowli, podlegających amortyzacji, o wartości początkowej przekraczającej 15.000 zł, w sytuacji, gdy na targowisku są dokonywane czynności pozostających poza zakresem VAT (pobieranie opłaty targowej), jak też targowisko jest wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT (pobieranie wynagrodzenia z tytułu odpłatnej dzierżawy miejsc targowych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2016 r, w związku z wejściem w życie ustawy nowelizującej, w odniesieniu do VAT naliczonego od wydatków, poniesionych na wytworzenie nieruchomości stanowiącej majątek gminy, Gmina Miejska …. nie będzie miała obowiązku korekty, o której mowa w dodanym do ustawy art. 90 c.

Obowiązujący od 1 stycznia 2016 roku art. 90c ust. 1 ustawy o VAT odsyła do art. 86 ust. 2a tej ustawy. Z kolei art. 86 ust. 2a ustawy o VAT stanowi, że w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, a sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie natomiast do treści art. 90 c ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2016 r.:

1. W przypadku nabytych towarów i usług, w odniesieniu do których kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 2a, po zakończeniu roku podatkowego, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku odliczonego przy ich nabyciu, uwzględniając dane dla zakończonego roku podatkowego Przepisy art. 91 ust. 2-9 stosuje się odpowiednio.
2. W przypadku gdy korekty podatku odliczonego dokonuje podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie art. 86 ust. 22, może on uwzględnić dane za rok podatkowy poprzedzający poprzedni rok podatkowy, jeżeli takie dane przyjęto w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w art. 86 ust. 2a.
3. Dokonując korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik może przyjąć inny sposób określania proporcji, niż został przyjęty dla danego roku podatkowego, jeżeli byłby on bardziej reprezentatywny dla zakończonego roku.
   
   

Natomiast przywołany przepis art. 91 ust. 2 ustawy wskazuje, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Roczna korekta, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu.

Gmina Miejska …. w 2013 roku wybudowała środki trwałe - budynki i budowle powyżej wartości 15.000 zł, z przeznaczeniem na działalność targowiska miejskiego. Przy czym zgodnie z dyspozycją art. 2 pkt 14a ustawy o VAT przez wytworzenie nieruchomości – rozumie się przez to wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Ponadto wskazać w tym miejscu należy, że na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 605), zgodnie z którym przepis art. 90c ustawy wymienionej w art. 1 ma zastosowanie do towarów i usług nabytych od dnia 1 stycznia 2016 r. Nie dotyczy jednak wydatków poniesionych przed dniem 1 stycznia 2016 r. na nabycie lub wytworzenie nieruchomości stanowiących majątek podatnika, wykorzystywanej dotychczas w działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza działalnością gospodarczą (innych niż cele osobiste, tj. m.in. działań w charakterze organów władzy publicznej).

Powyższa zasada zawarta w powołanym wyżej przepisie wskazuje, ze Gmina przed dniem 1 stycznia 2016 r. wytworzyła nieruchomości, które „mieszczą się” w dziesięcioletnim okresie korekty.

Wnioskodawca jak wskazano na wstępie, dokonuje na targowisku sprzedaży opodatkowanej, pobierając wynagrodzenie za dzierżawę podlegającą opodatkowaniu ze stawką 23% podatku od towarów i usług oraz pobiera od osób handlujących na tym targowisku opłatę targową.

Od 1 stycznia 2016 roku obowiązuje wydane na podstawie art. 86 ust. 22 ustawy o VAT Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015r. poz. 2193), obejmujące swoim zakresem jednostki samorządu terytorialnego. Rozporządzenie to reguluje sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany w tym rozporządzeniu „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji.

Zgodnie z § 2 pkt 9 tego rozporządzenia przez dochody wykonane urzędu - rozumie się przez to dochody obejmujące dochody publiczne, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych - wynikające ze sprawozdania rocznego z wykonania budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o:

1. dochody, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 4 lit. b-d i pkt 5 ustawy o finansach publicznych,
2. zwrot różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy, lub zwrot kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy.
3. dochody wykonane jednostki budżetowej powiększone o kwotę stanowiącą równowartość środków przeznaczonych na wypłatę przez tę jednostkę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych, celem realizacji zadań jednostki samorządu terytorialnego,
4. środki finansowe pozostające na wydzielonym rachunku, o którym mowa w art. 223 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, odprowadzone na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego,
5. wpłaty nadwyżki środków obrotowych zakładu budżetowego,
6. kwoty stanowiące równowartość środków, innych niż stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust 1 ustawy, przekazanych zakładom budżetowym, innym jednostkom sektora finansów publicznych oraz innym osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, z wyłączeniem kwot, które zostały zwrócone, celem realizacji przez te podmioty zadań jednostki samorządu terytorialnego.
7. odszkodowania należne jednostce samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty odszkodowań stanowiących zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.
   
   

Ustawa o finansach publicznych w art. 5 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 stanowi, że dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się m.in. podatki, składki, opłaty. A zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 4a ustawy o finansach publicznych są nimi też wpływy z umów najmu. Powyższe oznacza, że do określenia proporcji zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników, Gmina bierze pod uwagę zarówno dochody z tytułu opłaty targowej, jak też dochody z tytułu czynszów dzierżawy miejsc na targowisku.

Na podstawie przywołanych powyżej przepisów w ocenie Gminy wprowadzenie regulacji Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r. poz. 2193), w szczególności obowiązek określania proporcji, z uwzględnieniem dochodów Gminy pochodzących z czynności pozostających poza zakresem VAT (dochody z opłaty targowej), jak też dochodów z czynności opodatkowanych VAT (wynagrodzenie z tytułu odpłatnej dzierżawy miejsc targowych) nie ma wpływu na znaczenie słowa „wykorzystywanych” użytego w art. 86 ust. 2a ustawy VAT.

W ocenie Gminy regulacja powyższego rozporządzenia nie powoduje w żaden sposób zmiany powyższego sformułowania „wykorzystywanych” a w szczególności nie powoduje, że od 1 stycznia 2016 roku tym pojęciem należy też obejmować pobór opłaty targowej przez Gminę.

Pobór opłaty targowej na terenie targowiska nie powinien być traktowany jako wykorzystywanie tego obiektu do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, również po 1 stycznia 2016 roku, ponieważ nie można nadal łączyć poboru opłaty targowej (pobieranej na całym terenie Gminy) z wykorzystywaniem obiektu targowiska.

Wskazać w tym miejscu należy na liczne orzeczenia, w tym na orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2166/14 z dnia 18 lutego 2015 r. w którym Sąd rozstrzygnął, jak należy definiować pojęcie „wykorzystywanie nieruchomości” z art. 86 ust. 2a ustawy VAT. Sąd wypowiedział się w sposób następujący: „W sytuacji gdy nie ma definicji legalnej w ustawie o podatku od towarów i usług, zasadnym jest odwołanie się do wykładni językowej. Wykładnia językowa pojęcia wykorzystywać oznacza „użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku” (tak: Słownik Języka Polskiego PWN - dostępny na stronie internetowej www.sjp.pwn.pl). Sąd mając na uwadze charakter opłaty targowej, jak i zasady rządzące jej poborem, wskazuje, że pobór opłaty targowej nie ma wpływu na wykonywanie zadań własnych, do których należy m.in. utrzymanie targowisk i hal targowych. Nie można w związku z tym przyjąć, że nieruchomość w postaci targowiska Gmina wykorzystuje w celu poboru z mocy prawa opłaty targowej. Podkreślić bowiem należy, że gdyby Gmina nie poniosła wydatków na przebudowę/modernizację targowiska i tak byłaby zobowiązana do poboru opłaty targowej od podmiotów handlujących w tym miejscu. Wynika to z powołanych powyżej regulacji dotyczących opłaty targowej, gdzie jasno wskazano, że targowiskiem są wszelkie miejsca, w których prowadzona jest sprzedaż. Tym samym nie ma znaczenia to, w jakim miejscu sprzedaż jest dokonywana. Opłatę należy pobierać z tytułu dokonywania sprzedaży zarówno w miejscu specjalnie do tego wyznaczonym, jak i w każdym innym miejscu (z wyjątkiem budynków i ich części), np. na chodniku czy placu. Nie ma również znaczenia dla realizacji opłaty targowej to, czy sprzedaż jest dokonywana w miejscu publicznym, czy na terenie prywatnym. Opłata targowa może być więc pobrana od osoby fizycznej nawet wtedy, gdy sprzedaż w tym miejscu może być wyraźnie zakazana”.

Opłata targowa jest daniną publicznoprawną, zobowiązaniem podatkowym uregulowanym ustawą ordynacja podatkowa. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, że gmina w odniesieniu do pobieranej opłaty targowej działa w charakterze organu władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy. Tym samym jest wyłączona od opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że wykładnia spornych przepisów została już utrwalona w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, m.in.: w wyrokach z dnia 30 czerwca 2015 r., sygn. akt I FSK 1031/14, 2 września 2014 r., sygn. akt I FSK 379/14 oraz z 30 grudnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1279/14. Z powołanych przez NSA orzeczeń wynika, że należy odróżnić pobieranie opłat targowych od pobieranych pożytków o charakterze cywilnoprawnym z tytułu dzierżawy stanowisk na targowisku. Opłata targowa jest po prostu nieekwiwalentym zobowiązaniem podatkowym, powstającym z mocy prawa, z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Zatem skoro opłata targowa jest uzależniona od samego faktu sprzedaży, to nie można przyjąć, że uiszcza się ją od zajęcia powierzchni na targowisku. Innymi słowy: opłata targowa nie jest wynagrodzeniem za udostępnienie miejsca na targowisku.

Ponadto jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku sygn. akt I FSK 2032/14 - Wyrok NSA z 20 kwietnia 2016r. „Zobowiązanie podatkowe z tytułu opłaty targowej wiąże się z zaistnieniem zdarzenia jakim jest sprzedaż. Zatem, skoro opłata targowa jest uzależniona od samego faktu sprzedaży, to nie można przyjąć, że uiszcza się ją od zajęcia powierzchni na targowisku. Zasadny jest w związku z tym wniosek, że skarżąca nie wykorzystuje targowiska w celu poboru opłaty targowej. Targowisko nie jest używane w celu poboru opłaty targowej, ale służy szeroko pojętej działalności handlowej. Jak słusznie zauważyła Gmina, przyjęcie koncepcji organu podatkowego prowadziłoby do absurdalnych wniosków, że skarżąca pozbawiona byłaby prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków na wytworzenie nieruchomości, oddanych następnie w najem lub dzierżawę, w odniesieniu do których najemcy czy dzierżawcy obok czynszu są zobowiązani do uiszczenia podatku od nieruchomości”.

Po rozpoznaniu sprawy wyrokiem sygn. akt I SA/Lu 178/14 z dnia 11 czerwca 2014 r. w sprawie zaskarżonym przez Wnioskodawcę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zauważył „Opłata targowa nie jest jednak odpłatnością za realizację działań własnych gminy, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym, które podlegają zaspokojeniu zbiorowych potrzeb wspólnoty i które, zgodnie z art. 9 ust. 4 tej ustawy, realizowane są w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Opłata targowa, zgodnie z art. 15 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jest podatkiem z tytułu dokonywania sprzedaży na targowiskach, przy czym targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż niezależnie od tego czyją własnością są te miejsca”.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, również po 1 stycznia 2016 roku pojęcie „wykorzystywanie” w odniesieniu do nieruchomości z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT należy interpretować, tak jak to czyniły sądy administracyjne w cytowanych wyżej orzeczeniach. Czyli pojęcie to nadal nie obejmuje, też po 1 stycznia 2016 roku poboru opłaty targowej. Pobór tej opłaty nie jest wykorzystywaniem nieruchomości w rozumieniu art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

Zapisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015r. poz. 2193), w zakresie określania proporcji, z uwzględnieniem dochodów Gminy pochodzących z czynności pozostających poza zakresem VAT (dochody z opłaty targowej), jak też dochodów z czynności opodatkowanych VAT (wynagrodzenie z tytułu odpłatnej dzierżawy miejsc targowych) nie ma wpływu na znaczenie słowa „wykorzystywanych” w odniesieniu do nieruchomości użytego w art. 86 ust. 2a ustawy VAT.

Gmina nie ma więc obowiązku dokonywania 10-letniej korekty podatku naliczonego od nabycia i przebudowy inwestycji pn. „….”, ponieważ środki trwałe wytworzone w wyniku tej inwestycji są wykorzystywane i w następnych latach nadal będą wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT - czynności dzierżawy miejsc targowych podlegających opodatkowaniu 23% podatkiem od towarów i usług. Czynność poboru opłaty targowej nie jest ani czynnością opodatkowaną, ani zwolnioną, ani czynnością „inną niż prowadzona działalność gospodarcza” o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy VAT. Jest nieekwiwalentnym zobowiązaniem podatkowym powstającym z mocy prawa, z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania (art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej). Zatem w przypadku omówionym we wniosku nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 86 ust. 2a, a więc zapis art. 90 c ustawy o VAT - korekta kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu towarów i usług dla celów działalności gospodarczej i działalności innej niż gospodarcza - nie ma zastosowania.

W tym miejscu, należy również wskazać, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. zasady korekty podatku naliczonego w przypadku zmiany w stopniu wykorzystania nieruchomości do celów działalności gospodarczej określał art. 90a ustawy o VAT (w przypadku wykorzystywania tej nieruchomości, obok działalności gospodarczej, do celów działalności niestanowiącej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT lub do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników). Tym samym skoro opisana we wniosku nieruchomość wykorzystywana była przez Wnioskodawcę, do wykonywanej działalności gospodarczej (sprzedaż opodatkowana z tytułu dzierżawy miejsc handlowych) oraz jednocześnie dokonywano poboru opłaty targowej, a w świetle powołanego orzecznictwa nie znajdował zastosowania art. 86 ust. 7b ustawy oraz zasady dotyczące dokonywania korekt podatku naliczonego określone przepisem art. 90a ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r., to Wnioskodawca nie powinien objąć je korektą w trybie art. 90c ustawy o VAT (zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy zmieniającej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 7b ustawy, dodanym do ustawy 1 stycznia 2011 r., w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r., w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Regulacja ta wprowadziła szczególny tryb obliczania podatku naliczonego od nabycia bądź wytworzenia nieruchomości (w tym ponoszonych nakładów) w sytuacji, w której dana nieruchomość miała być używana zarówno na cele działalności gospodarczej, jak i na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Niniejsza regulacja miała zastosowanie wówczas, gdy dana nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie była wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej działalności. Obejmowała ona sytuacje, w których nieruchomość miała przeznaczenie mieszane, to znaczy była wykorzystywana w działalności, jak i na inne cele.

Z kolei zgodnie z art. 90a ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r., w przypadku gdy w ciągu 120 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym nieruchomość stanowiąca część przedsiębiorstwa podatnika została przez niego oddana w użytkowanie, nastąpi zmiana w stopniu wykorzystania tej nieruchomości do celów działalności gospodarczej, dokonuje się korekty podatku naliczonego odliczonego przy jej nabyciu lub wytworzeniu. Korekty, o której mowa w zdaniu pierwszym, dokonuje się w deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła ta zmiana, w kwocie proporcjonalnej do pozostałego okresu korekty. Jeżeli podatnik wykorzystuje tę nieruchomość w działalności gospodarczej również do czynności zwolnionych od podatku bez prawa do odliczeń, korekta powinna uwzględniać proporcję określoną w art. 90 ust. 3-10, zastosowaną przy odliczeniu.

Stosownie natomiast do art. 90a ust. 2 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 1, przepisu art. 8 ust. 2 nie stosuje się.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Natomiast w myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym, że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Przepis art. 91 ust. 3 ustawy stanowi, że korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Należy zauważyć, że od dnia 1 stycznia 2016 r. na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 605) – zwanej dalej ustawą nowelizującą – do ustawy dodane zostały m.in. przepisy art. 86 ust. 2a-2h, natomiast na podstawie art. 1 pkt 9 dodane zostały przepisy art. 90c.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W świetle art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

W myśl art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

W świetle art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku, gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Odnośnie sposobu określenia proporcji należy wskazać, że na podstawie ww. przepisu art. 86 ust. 22 ustawy zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podmiotów (Dz. U. poz. 2193), zwane dalej: rozporządzeniem. W § 6 powyższego rozporządzenia wskazano sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez uczelnie publiczne działalności i dokonywanych przez nie nabyć (tzw. sposób określenia proporcji), jak również wskazano dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

W myśl art. 90c ust. 1 ustawy, w przypadku nabytych towarów i usług, w odniesieniu do których kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 2a, po zakończeniu roku podatkowego, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku odliczonego przy ich nabyciu, uwzględniając dane dla zakończonego roku podatkowego. Przepisy art. 91 ust. 2-9 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy korekty podatku odliczonego dokonuje podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie art. 86 ust. 22, może on uwzględnić dane za rok podatkowy poprzedzający poprzedni rok podatkowy, jeżeli takie dane przyjęto w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w art. 86 ust. 2a (art. 90c ust. 2 ustawy).

Według art. 90c ust. 3 ustawy, dokonując korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik może przyjąć inny sposób określania proporcji, niż został przyjęty dla danego roku podatkowego, jeżeli byłby on bardziej reprezentatywny dla zakończonego roku.

Jednak ustawodawca wskazał w art. 6 ust. 1 ustawy nowelizującej, że przepis art. 90c ustawy wymienionej w art. 1 ma zastosowanie do towarów i usług nabytych od dnia 1 stycznia 2016 r.

Natomiast w art. 6 ust. 2 ustawy nowelizującej wskazano, że w przypadku nakładów poniesionych przed dniem 1 stycznia 2016 r. na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, do których miał zastosowanie art. 90a ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, korekty kwoty podatku naliczonego w pozostałym jej okresie dokonuje się na zasadach określonych w art. 90c wymienionym w art. 1 ustawy nowelizującej.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i wykonuje czynności wpisujące się w definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca w 2013r. dokonał przebudowy targowiska pn. „….” realizowaną w ramach działania „Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności miejskiej” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013. Podatek od towarów i usług o zakupów inwestycyjnych nie był „wydatkiem kwalifikowalnym”. W ramach inwestycji przebudowano targowisko miejskie, w tym dokonano przebudowy płyty targowiska, modernizacji oświetlenia, sieci wodociągowej, kanalizacyjnej i elektroenergetycznej, odwodnienie terenu z włączeniem do istniejącej kanalizacji deszczowej, wybudowano zadaszone stanowiska na co najmniej połowie powierzchni handlowej, wybudowano obiekt wyposażony w urządzenia sanitarnohigieniczne. W efekcie inwestycji wytworzone zostały środki trwale w postaci budowli oraz budynku, o wartości powyżej 15.000 zł. Cała powierzchnia handlowa została wydzierżawienia podmiotom prowadzącym handel na targowisku. W związku z prowadzonym targowiskiem Gmina otrzymuje dochody. Są to (i) czynsze dzierżawne z tytułu wydzierżawionych stanowisk handlowych (tj. miejsca handlowe) oraz (ii) czynsz najmu za oddany w wynajem budynek sanitarny. Powyższe dochody pobierane są na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych przez Gminę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w tym zakresie. Ponadto Gmina pobiera także opłatę targową od wszystkich handlujących na przebudowanym targowisku tj. zarówno od handlujących na dzierżawionych stanowiskach, z którymi Gmina ma zawarte umowy dzierżawy, jak i od pozostałych handlujących na targowisku. Dodatkowo wskazać należy, iż z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dysponuje interpretacją wydaną w powyższej sprawie, w związku z rozstrzygnięciem zawartym w wyroku WSA w Lublinie z dnia 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 178/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2016 r. sygn. akt. I FSK 1783/14, uznającą zgodnie z powyższymi orzeczeniami, że zakupy towarów i usług związane z przebudową przedmiotowego targowiska wykorzystywane są wyłącznie w działalności opodatkowanej.

Mając na uwadze ww. okoliczności sprawy należy wskazać, iż skoro zakupy towarów i usług związane z przebudową przedmiotowego targowiska wykorzystywane są wyłącznie w działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych to Wnioskodawcy przysługiwało pełne prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu ponoszonych wydatków, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy w terminach wskazanych w art. 86 ust. 10-13 ustawy. Zatem w rozpatrywanej sprawie nie miał zastosowania przepis art. 86 ust. 7b ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015r. regulujący kwestię obliczania podatku naliczonego w sytuacji ponoszenia nakładów na wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej.

Ustawodawca wskazał w art. 6 ust. 1 ustawy nowelizującej, że obowiązujący od 1 stycznia 2016r. przepis art. 90c ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do towarów i usług nabytych od dnia 1 stycznia 2016 r.

Natomiast art. 6 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, że w przypadku nakładów poniesionych przed dniem 1 stycznia 2016 r. na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, do których miał zastosowanie art. 90a ustawy wymienionej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, korekty kwoty podatku naliczonego w pozostałym jej okresie dokonuje się na zasadach określonych w art. 90c wymienionym w art. 1 ustawy nowelizującej.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, że zasady dokonywania rocznych korekt wskazane w art. 90c ustawy znajdą zastosowanie dopiero w odniesieniu do towarów i usług nabytych od dnia 1 stycznia 2016 r.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak wydatków na nabycie lub wytworzenie nieruchomości lub praw wieczystego użytkowania gruntów, stanowiących majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanych dotychczas w działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą VAT (zarówno działań mających charakter prywatny, jak i działań w charakterze organów władzy publicznej czy też nieodpłatnych działań statutowych).

Wskazać w tym miejscu należy, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. zasady korekty podatku naliczonego w przypadku zmiany w stopniu wykorzystania nieruchomości do celów działalności gospodarczej określał art. 90a ustawy (w przypadku wykorzystywania tej nieruchomości, obok działalności gospodarczej, do celów działalności niestanowiącej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy lub do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników). Jeśli nieruchomość była wykorzystywana zarówno do wykonywanej działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą VAT zastosowanie znajdował art. 86 ust. 7b ustawy oraz zasady dotyczące dokonywania korekt podatku naliczonego określone przepisem art. 90a ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. Natomiast od 1 stycznia 2016 r. w związku z art. 6 ust. 2 ustawy nowelizującej w odniesieniu do tych zakupów stosuje się zasady określone w art. 90c ustawy.

Jednakże analiza okoliczności sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że skoro Wnioskodawca wykorzystywał targowisko wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT, to nie miała obowiązku dokonywania korekty podatku naliczonego, o której mowa w art. 90a ustawy.

Zatem, skoro przedmiotowe targowisko zaliczane przez Gminę do środków trwałych, podlegających amortyzacji o wartości początkowej przekraczającej 15 000 zł wykorzystywane jest/będzie w działalności gospodarczej i służy czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT, to Zainteresowany nie będzie miał obowiązku dokonywania korekty podatku VAT w trybie art. 90c ust. 1- 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto tut. Organ zaznacza, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy”.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.