Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP2.4512.857.2016.1.BH
z 14 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2016 r. (data wpływu 7 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku VAT w związku z utratą prawa do stosowania zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku VAT w związku z utratą prawa do stosowania zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

I. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność gospodarczą polegającą na:

1. prowadzeniu kantorów wymiany walut, czyli działalność zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy: „transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi....”,
2. pośrednictwo finansowe, czyli działalność zwolniona z podatku VAT na podstawę art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy: „usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług”,
3. podnajem powierzchni pod bankomaty,
4. okazjonalnie refaktury kosztów (usługi telekomunikacyjne, bilety kolejowe...etc.).
   
   
   

W 2013 r. I. Sp. z ograniczoną odpowiedzialnością osiągnęła obrót z działalności zwolnionej 6 744 161,19 zł oraz z działalności opodatkowanej (refaktury kosztów) w kwocie 11 486,41 zł. W tym obrót zwolniony na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT 6 638 628,69 zł (działalność kantorowa), obrót zwolniony na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT 65 532,50 zł (pośrednictwo finansowe), zwolniona z opodatkowania sprzedaż używanych środków trwałych 40 000 zł oraz obrót z działalności opodatkowanej 11 486,41 zł.

Z dniem 1 stycznia 2014 zmianie uległ art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług nakazujący w podstawie limitu 150 000 zł ujmować usługi zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz art. 43 ust. 1 pkt 40 (działalność kantorowa i pośrednictwo finansowe). Usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz zwolnione z niego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz art. 43 ust. 1 pkt 40 przekroczyły w 2013 roku limit 150 000 zł. Spółka była więc zobligowana do rejestracji jako podatnik VAT czynny od 1 stycznia 2014 r. W roku 2014 Spółka dokonywała zarówno sprzedaży zwolnionej jak i opodatkowanej z VAT (transakcje opodatkowane i zwolnione występowały od stycznia 2014 roku).

Z powodu przeoczenia zmiany w art. 113 ust. 1 Spółka nie dokonała zgłoszenia o utracie zwolnienia z VAT w terminie. Spółka przekazała VAT-R wraz z czynnym żalem listem poleconym 4 października 2016 roku.

W deklaracji VAT-R zaznaczono pozycję o utracie zwolnienia z VAT z dniem 1 stycznia 2014 roku. Spółka przekazała również w tej samej korespondencji deklaracje podatkowe VAT-7 za okres 01/2014-08/2016 (wraz z czynnym żalem). W deklaracjach VAT-7 Spółka wykazała podatek należny od sprzedaży opodatkowanej za ww. okres oraz podatek naliczony w tym okresie od zakupu usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną (wynajem powierzchni pod bankomaty, refaktury...etc.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. zmienionego przepisu art. 113 ust. 1 I. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością utraciła zwolnienie z VAT z dniem 1 stycznia 2014 roku i była zobowiązana do rejestracji z tą datą jako podatnik VAT czynny?
2. Czy I. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością miała co do zasady prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od faktur zakupu związanych z działalnością opodatkowaną wykazanych w deklaracjach VAT-7 za okres 01/2014-08/2016?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zdaniem I. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka utraciła zwolnienie z VAT z dniem 1 stycznia 2014 roku wskutek przekroczenia w 2013 roku limitu sprzedaży określonego w zmienionym od 1 stycznia 2014 roku artykule 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z brzmieniem znowelizowanego artykułu do wartości limitu wlicza się wartość sprzedaży usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 o ile nie mają charakteru pomocniczego. Usługi kantorowe i pośrednictwa finansowego świadczone przez I. Sp. z o.o. nie mają charakteru pomocniczego.

W 2013 r. I. Sp. z ograniczoną odpowiedzialnością osiągnęła obrót zwolniony na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT w wysokości 6 638 628,69 zł (działalność kantorowa), obrót zwolniony na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT w wysokości 65 532,50 zł (pośrednictwo finansowe), obrót zwolniony ze sprzedaży używanych środków trwałych 40 000 zł oraz obrót z działalności opodatkowanej 11 486,41 zł.

Usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz zwolnione z niego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz art. 43 ust. 1 pkt 40 przekroczyły więc w 2013 roku limit 150 000 zł. Spółka była więc zobligowana do rejestracji jako podatnik VAT czynny od 1 stycznia 2014.

Ad 2

Zdaniem Spółki miała ona prawo do odliczenia VAT od zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną za okresy po utracie zwolnienia, tj. (01/2014-08/2016). Według Spółki zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie w jakim nabyte towary lub usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Spółka przekazała VAT-R wraz z czynnym żalem oraz deklaracjami VAT-7 za okres 01/2014-08/2016 listem poleconym 4 października 2016 roku. W deklaracji VAT-R zaznaczono pozycję o utracie zwolnienia z VAT z dniem 1 stycznia 2014 roku. Spółka dopełniła więc obowiązku rejestracji jako podatnik VAT czynny.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, a także mając na uwadze zasadę neutralności podatku VAT, Spółka uważa, że przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy dokonane po dniu utraty prawa do zwolnienia podmiotowego, czyli za okresy 01/2014-08/2016, ponieważ zakupy objęte zakresem pytania wykorzystywane są wyłącznie do czynności opodatkowanych i w momencie składania deklaracji za ww. miesiące Wnioskodawca złożył Naczelnikowi Urzędu Skarbowego zgłoszenie rejestracyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z póżn. zm.), zwanej dalej ustawą, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji (art. 113 ust. 2).

Treść powyższych przepisów została zmieniona ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35) zwanej dalej ustawą zmieniającą, która w tym zakresie obowiązywała od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy zmieniającej, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Z kolei przepis art. 113 ust. 2 ustawy zmieniającej stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   
   

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy, zwalnia się od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Stosownie zaś do art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Z wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą zwolnioną od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 (działalność kantorowa) oraz pkt 40 ustawy (pośrednictwo finansowe), jak również niekorzystającą ze zwolnienia od podatku VAT działalność w zakresie podnajmu powierzchni pod bankomaty, oraz okazjonalnie dokonuje refakturowania kosztów usług telekomunikacyjnych, biletów kolejowych etc. W 2013 r. Spółka osiągnęła obrót z działalności zwolnionej 6 744 161,19 zł oraz z działalności opodatkowanej (refaktury kosztów) w kwocie 11 486,41 zł, w tym obrót zwolniony na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy 6 638 628,69 zł (działalność kantorowa), obrót zwolniony na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy 65 532,50 zł (pośrednictwo finansowe), zwolniona z opodatkowania sprzedaż używanych środków trwałych 40 000 zł oraz obrót z działalności opodatkowanej 11 486,41 zł.

Wątpliwości Spółki dotyczą m.in. obowiązku rejestracji jako podatnik VAT czynny od dnia 1 stycznia 2014 r. ze względu na nowe brzmienie art. 113 ust. 1 i 2 ustawy.

Z cyt. powyżej art. 113 ust. 1 ustawy zmieniającej, wynika, że obliczając limit sprzedaży uprawniający podatnika do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy od dnia 1 stycznia 2014 r., nie bierze się pod uwagę m.in. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jednakże, w art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. b) tej ustawy wskazano, że do limitu sprzedaży o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, ale z wyjątkiem usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 ustawy, w przypadku gdy czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

A zatem w sytuacji gdy podmiot świadczy usługi, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 ustawy i usługi te mają charakter zasadniczy w działalności gospodarczej danego podatnika, wartość sprzedaży tychże usług powinna być wliczana do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Do limitu tego nie wlicza się jedynie usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 ustawy w przypadku gdy usługi te mają charakter pomocniczy.

W zdarzeniu opisanym we wniosku Spółka, w 2013 roku, oprócz usług opodatkowanych świadczyła usługi zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz pkt 40 w zakresie działalności kantorów oraz pośrednictwa finansowego i usługi te nie miały charakteru pomocniczego, a zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w związku z treścią art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., wartość tych usług powinna być wliczana przez Spółkę do limitu uprawniającego do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

Oznacza to, że Spółka miała obowiązek dokonania rejestracji dla celów podatku VAT od dnia 1 stycznia 2014 r.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Z wniosku wynika ponadto, że z powodu przeoczenia zmiany w art. 113 ust. 1 ustawy, Spółka nie dokonała zgłoszenia o utracie zwolnienia z VAT w obowiązującym terminie. Spółka przekazała VAT-R wraz z czynnym żalem w dniu 4 października 2016 roku. W deklaracji VAT-R zaznaczono pozycję o utracie zwolnienia z VAT z dniem 1 stycznia 2014 roku. Spółka przekazała również w tej samej korespondencji deklaracje podatkowe VAT-7 za okres 01/2014-08/2016 (wraz z czynnym żalem). W deklaracjach VAT-7 Spółka wykazała podatek należny od sprzedaży opodatkowanej za ww. okres oraz podatek naliczony w tym okresie od zakupu usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną (wynajem powierzchni pod bankomaty, refaktury...etc.).

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, z tytułu dokonanych zakupów związanych z działalnością opodatkowaną, wykazanego w deklaracjach VAT-7 za okres 01/2014-08/2016, złożonych w okolicznościach opisanych we wniosku.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a), kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Co do zasady, zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne (art. 96 ust. 3).

Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie (art. 96 ust. 4).

W przypadku podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 rejestracji dokonuje się, zgodnie z art. 96 ust. 5 pkt 2 ustawy, w myśl którego jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni - do aktualizacji tego zgłoszenia, przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa.

Z powyższych przepisów wynika, że podatnik dokonujący zakupu towarów i usług służących prowadzonej przez niego działalności opodatkowanej ma prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na wystawionych przez dostawców fakturach. Z przepisów ustawy wynika, że co do zasady, podatnik może dokonać odliczenia podatku VAT w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, przy czym prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

W cyt. powyżej art. 88 ust. 4 ustawy ustawodawca przewiduje sankcję w postaci pozbawienia podatnika prawa do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego w razie niezarejestrowania się, ale nie wskazuje wyraźnie, z jakim momentem – z punktu widzenia niemożności odliczenia podatku naliczonego – należy wiązać status podatnika (zarejestrowany czy nie). Z przepisu tego nie wynika wprost, aby do nabycia uprawnienia do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego koniecznym było posiadanie statusu podatnika VAT czynnego w momencie otrzymania faktury. Podatnik nabywa więc prawo do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, lecz aby uprawnienie to zrealizować musi posiadać status podatnika VAT czynnego. Prawo to podatnik może zrealizować dopiero w dniu złożenia rozliczenia (deklaracji) dla podatku od towarów i usług w obowiązującym do jej złożenia terminie.

Mając na uwadze powołane powyżej regulacje wskazać należy, że prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy zakupach towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1 ustawy) kształtuje się w danym okresie rozliczeniowym i jest realizowane poprzez złożenie deklaracji podatkowej. Rozliczenie podatku VAT w danym okresie jest konsekwencją już nabytego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego. Prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, o ile wykażą, że zakupy były związane z bieżącą lub przyszłą działalnością opodatkowaną, a warunek rejestracji jest niezbędny wyłącznie do skorzystania przez podatnika z prawa do obniżenia podatku należnego.

Zatem należy stwierdzić, że ustawa o podatku od towarów i usług nie pozbawia podatnika prawa do dokonania odliczenia podatku VAT od zakupów dokonanych przed rejestracją, o ile występują przesłanki, że zakupione towary i usługi będą wykorzystywane do bieżącej (lub przyszłej) działalności opodatkowanej (oraz ewentualnie spełniać inne warunki określone w przepisach ustawy o VAT). Niemniej ustawodawca narzucił podatnikom obowiązek rejestracji jako podatnik VAT czynny, a zatem podatnik aby zrealizować nabyte prawo do odliczenia podatku naliczonego, musi posiadać status podatnika VAT czynnego w momencie realizacji tego uprawnienia.

W konsekwencji, w odniesieniu do zdarzenia opisanego we wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur zakupu towarów i usług związanych z działalnością opodatkowaną wykazanego w deklaracjach VAT-7 za okres 01/2014-08/2016, po dokonaniu uprzedniej rejestracji dla celów podatku VAT, jako podatnik VAT czynny.

A zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2016 r. poz. 718 z póżn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.