Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP3.4512.613.2016.1.JC
z 8 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.), uzupełnionym w dniu 21 listopada 2016 r. (data wpływu 28 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 28 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (zwany dalej również Spółką) jest podatnikiem VAT, zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (zwanych dalej również WDT) na rzecz zagranicznych podmiotów mających swoje siedziby na terytorium państw członkowskich UE innych niż terytorium Polski (zwanych dalej również nabywca lub odbiorca). Dostawy dokonywane są na rzecz nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE, który podawany jest przez Wnioskodawcę na wystawianych fakturach VAT.

Faktury VAT wystawiane są przez Spółkę w momencie wydania towaru lub po jego wydaniu. Wnioskodawca na fakturze VAT dokumentującej WDT podaje zarówno swój numer identyfikacyjny, jak i numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nabywcy towarów, nadany przez dane państwo członkowskie UE inne niż Polska.

W celu zapewnienia możliwości zastosowania 0% stawki VAT, Spółka potwierdza, że towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, poprzez gromadzenie następujących dokumentów w poniżej wymienionym przypadku, oznaczonym we wniosku jako Przypadek nr 1:

Przypadek nr 1 – dotyczy sytuacji, gdy transport wykonywany jest przez przewoźnika (spedytora lub kuriera), jednak przewoźnik jako potwierdzenie wykonania usługi nie dostarcza Wnioskodawcy dokumentów przewozowych, lecz oferuje tzw. tracking.

1. Wystawiona faktura VAT z poszczególnymi sztukami ładunku;
2. Dokument transportowy, przy czym może to być: dokument przewozowy nadania (transport zlecany jest przewoźnikowi / spedytorowi) bez podpisu nabywcy, w treści którego wskazany jest m.in.: odbiorca towarów – jest nim podmiot z siedzibą w innym państwie członkowskim niż terytorium kraju, wskazany na wystawionej fakturze VAT, miejsce dostawy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, numer faktury bądź zamówienia którego dotyczy faktura, podpis przewoźnika (spedytora lub kuriera), któremu zlecono transport;
3. Dodatkowo, ponieważ wydany Spółce przez przewoźnika (kuriera lub spedytora) list przewozowy nie zawiera podpisu (i stempla) nabywcy towaru, a przewoźnik (kurier lub spedytor) udostępnia na swojej stronie internetowej usługę „śledzenia” przesyłki – monitorowania jej statusu (tzw. tracking), Spółka posiada wydruk ze strony internetowej potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie:

Czy przy dostawie udokumentowanej w sposób opisany w Przypadku nr 1, Spółka uprawniona jest będzie do zastosowania stawki 0% właściwej dla dostawy wewnątrzwspólnotowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów udokumentowanej w sposób opisany w Przypadku nr 1 Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0% właściwej dla dostawy wewnątrzwspólnotowej, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. Podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
   
2. Podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   
   

Nie ma wątpliwości, że zawarty w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT warunek stosowania stawki 0% dla transakcji WDT jest przez Spółkę spełniony. Spółka dokonuje bowiem dostaw na rzecz podmiotów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE. Informacja o własnym numerze, jak i numerze identyfikacyjnym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nabywcy, umieszczana jest każdorazowo przez Wnioskodawcę na fakturze potwierdzającej dokonanie WDT. Odnosząc się zaś do warunku zawartego w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należy stwierdzić, iż w przypadku Spółki analizie podlegać będą przepisy art. 42 ust. 3 oraz 11 ustawy VAT, określające dokumenty, które stanowią dowód wywiezienia i dostarczeni będących przedmiotem WDT do ich nabywcy.

Tymi dowodami, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. Dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);
2. Kopia faktury;
3. Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, należy rozpatrywać łącznie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. W świetle art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. Korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. Dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. Dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. Dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zdaniem Spółki dokumenty z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT mają charakter dokumentów podstawowych, natomiast dokumenty określone w ust. 11 mają charakter tzw. dokumentów pomocniczych, które mogą potwierdzać dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli podatnik nie posiada wszystkich dokumentów określonych w pkt 3 lub jeżeli nie potwierdzają one jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Należy podkreślić, iż katalog dokumentów, tzw. dokumentów pomocniczych ma charakter otwarty, co oznacza, iż Wnioskodawca ma prawo potwierdzać fakt dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim również innymi niż wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT dokumentami.

Powyższe stanowisko Spółki znalazło potwierdzenie w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2011 r. (sygn. akt I FPS 1/10), zgodnie z którą: „przy uwzględnieniu dokładnej analizy gramatycznej powyższych przepisów można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 u.p.t.u., nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami - co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”.

Zatem Wnioskodawca w celu udokumentowania dokonania WDT może posługiwać się wszelkimi posiadanymi dowodami, pod warunkiem, że mają one formę dokumentu. Odmienny pogląd byłby sprzeczny z zasadą neutralności VAT - na którą szczególną uwagę zwraca TSUE w wyrokach:

1. W sprawie C-409/04 (Teleos pic. i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise);
2. W sprawie C-146/05 (Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn).

Z przytoczonych spraw wynika bowiem, że warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy WDT (w Polsce stawka 0%) określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, jednakże warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny. Z wyroków tych wynika, iż ostatecznym rozrachunku istotne jest potwierdzenie (uwiarygodnienie) faktu dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej.

W Przypadku 1, w sytuacji w której Wnioskodawca gromadzić będzie kopię faktury VAT (bez podpisu nabywcy) zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz dokument przewozowy nadania (bez podpisu nabywcy) należy uznać, że dysponuje on kompletem dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Z uwagi jednak na fakt, że w tym przypadku dokument przewozowy nie będzie opatrzony podpisem/ stemplem nabywcy (podpisu/stempla nie zawiera również faktura VAT), posiadana przez Spółkę dokumentacja określona w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie może być uznana za jednoznacznie potwierdzającą dostarczenie towarów do nabywcy w innym niż Polska państwie członkowskim. Dlatego też, aby zabezpieczyć możliwość skorzystania z 0% stawki VAT dla WDT Wnioskodawca gromadzi dodatkowe dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Zdaniem Spółki, wydruk ze strony internetowej przewoźnika (kuriera lub spedytora) w opcji śledzenia przesyłki, potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę, w połączeniu z posiadanymi dokumentami wymienionym w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT jednoznacznie będą potwierdzać, że towary będące przedmiotem umówionej transakcji dotarły do miejsca przeznaczenia, znajdującego się w innym niż Polska państwie członkowskim UE.

Powyższy wniosek znalazł potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 stycznia 2011 r. (sygn. akt IPPP3/443-1024/10-2/KC), w której stwierdzono iż „wydruk informacji podawanych przez przewoźnika na stronie internetowej, w opcji śledzenia przesyłki potwierdzających, że dana przesyłka została doręczona nabywcy bądź wskazanemu przez nabywcę odbiorcy, dowód potwierdzający przyjęcie od nabywców towarów w innym kraju Unii Europejskiej, uprawniają go do zastosowania stawki podatku 0% dla przedmiotowej dostawy”.

Podsumowując, w stosunku do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów udokumentowanej przez Wnioskodawcę w sposób opisany w Przypadku nr 1, w świetle art. 42 ust. 1 w zw. z przepisem art. 42 ust. 3, powiązaniu z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, Spółka uprawniona będzie do zastosowania stawki VAT 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy rozumie się – co do zasady – terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Skoro podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym, opodatkowaniu nim w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m. in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V ustawy (Miejsce świadczenia).

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Według ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. (uchylony),
   
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
   
4. (uchylony),
   
   
- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%.

Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z tym kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że dany towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą bowiem powołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na skutki podatkowe korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych.

Dla zastosowania 0% stawki w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów. W świetle bowiem art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W rozpatrywanej kwestii należy odwołać się do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. 2006.347.1 ze zm.) – dalej Dyrektywa – zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powołanych przepisów Dyrektywy wyprowadzić można wniosek, że zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (ewentualnie stawki 0%) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w tych przepisach Dyrektywy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Transport wykonywany jest przez przewoźnika (spedytora lub kuriera). Spółka wystawia fakturę VAT z poszczególnymi sztukami ładunku, dokument przewozowy. Jednak przewoźnik jako potwierdzenie wykonania usługi nie dostarcza Wnioskodawcy dokumentów przewozowych, lecz oferuje tzw. tracking. Przewoźnik (kurier lub spedytor) udostępnia na swojej stronie internetowej usługę „śledzenia” przesyłki – monitorowania jej statusu (tzw. tracking). Spółka posiada wydruk ze strony internetowej potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę. Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą dokumentacji uzasadniającej zastosowanie 0% stawki podatku do dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że dokumenty opisane we wniosku nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów. W wyjątkowych sytuacjach wydruk ze strony internetowej przewoźnika (kuriera lub spedytora) w połączeniu z innymi dokumentami mogłyby być dokumentacją uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT, o której mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, z tytułu WDT realizowanych przez Spółkę. Wyjątek ten byłby „procedurą awaryjną”, kiedy to zawiodły – i to z przyczyn obiektywnych – standardy dokumentacyjne wprowadzone przepisami z zakresu podatku od towarów i usług.

Należy jednakże stwierdzić – czego Spółka nie wykazała – że przyczyną danej sytuacji mogą być tylko trudności obiektywne, z którymi Spółka nie może się uporać tylko i wyłącznie z przyczyn zewnętrznych. Spółka nie może rezygnować z ubiegania się od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, standardowych dokumentów wystawianych w transporcie międzynarodowym z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Uznawanie wydruku ze strony internetowej potwierdzającego status otrzymania towarów przez nabywcę to zbyt daleko idąca „racjonalizacja” schematu dokumentacyjnego. Schemat dokumentacyjny Spółki to odwrócenie relacji łączących przepisy, gdyż wyjątek (art. 42 ust. 11 ustawy) zastąpiłby zasadę (art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy). Przyjecie, że wydruk ze strony internetowej potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę stanowi potwierdzenie spowodowałby że Spółka zostałaby przy tym niejako zwolniona z należytej staranności przy wykazywaniu, że towary zbywane przez nią rzeczywiście zostały przemieszczone na terytorium innego kraju Unii Europejskiej. Oznaczałoby to radykalne odejście od standardu ustawowego.

W konsekwencji nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że opisany we wniosku wydruk ze strony internetowej potwierdzający status otrzymania towarów przez nabywcę jest dokumentem umożliwiającym każdorazowe zastosowanie stawki 0%.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tutejszy organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.