Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP3.4512.890.2016.1.JF
z 27 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 za zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2016 r. (data wpływu 28 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwrotu podatku na rachunek banku z siedzibą poza terytorium Polski działającym na terytorium kraju – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwrotu podatku na rachunek banku z siedzibą poza terytorium Polski działającym na terytorium kraju.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

M. Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce (dalej jako „Spółka” lub „Wnioskodawca”) posiada rachunki bankowe w banku posiadającym siedzibę w Danii, w Polsce działającym poprzez stworzony oddział wpisany do KRS i posiadający nadany mu numer NIP. Spółka otrzymuje cyklicznie zwroty podatku VAT na rachunek bankowy w banku mającym siedzibę na terytorium kraju. Spółka chce jednak dokonać zmiany rachunku bankowego dedykowanego do zwrotów podatku: na rachunek bankowy w banku posiadającym siedzibę w Danii, w Polsce działającym poprzez stworzony oddział wpisany do KRS i posiadający nadany mu numer NIP. Rachunki w polskim oddziale banku mającego siedzibę w Danii mają polskie numery IBAN.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy rachunek bankowy w banku mającym siedzibę poza terytorium Polski, działającym na terytorium kraju poprzez oddział wpisany do KRS może być wskazany do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym stosownie do art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Rachunek bankowy w banku mającym siedzibę poza terytorium Polski, działającym na terytorium kraju poprzez oddział wpisany do KRS może być wskazany do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym stosownie do art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 87 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika, do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu.

Zdaniem Wnioskodawcy rachunek w polskim oddziale banku zagranicznego winien być traktowany jako konto w banku mającym siedzibę na terytorium kraju w rozumieniu art. 87 ust. 2. Wspomniane ograniczenie powinno być rozumiane jako ograniczenie do zwrotu VAT na rachunek bankowy znajdujący się poza terytorium kraju, posiadający zagraniczny IBAN. Tymczasem rachunki posiadane przez Wnioskodawcę w polskim oddziale banku mającego siedzibę w Danii posiadają polski numer IBAN .

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 87 ust. 1-2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. Nr 710 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju albo na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku mającego siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

Podatnik wykazujący nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym ma możliwość wykazania tej nadwyżki jako kwoty do zwrotu. Przepis wskazuje wprost, że zwrot podatku następuje na rachunek bankowy podatnika - po pierwsze - wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach i – po drugie - zwrot może być dokonany wyłącznie na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju.

Literalna wykładnia tego przepisu wskazuje zatem, że zwrot różnicy podatku dokonywany jest na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach.

Odrębne przepisy, o których mowa to ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2016 r., poz. 476). Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że podatnik VAT posiada uprawnienie do wykazania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na swój rachunek bankowy. Jednocześnie podatnik ten na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników ma obowiązek wykazania w zgłoszeniu identyfikacyjnym m.in. rachunki bankowe. Przepis ten nie precyzuje jakie banki mają prowadzić rachunek podatnika. Należy uznać, że wykazać należy rachunki bankowe prowadzone dla celów prowadzonej działalności gospodarczej bez względu czy jest to bank krajowy czy zagraniczny.

W celu oceny charakteru oddziału banku posiadającego siedzibę poza terytorium Polski koniecznym staje się analiza przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w których zawarte jest ogólne uregulowanie oddziałów przedsiębiorstw zagranicznych.

Na podstawie art. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przez oddział należy rozumieć wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Art. 85 ust. 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej „oddziałami”. Do tworzenia oddziałów przez przedsiębiorców zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, którzy mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, przepis art. 13 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Natomiast na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, z państw członkowskich Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz osoby zagraniczne z państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa z Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach, jak obywatele polscy.

Zgodnie z art. 86 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorca zagraniczny posiada prawo prowadzenia działalności na terytorium Polski poprzez utworzony w tym celu oddział swojego przedsiębiorstwa. Utworzony oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności prowadzonego przedsiębiorstwa. Zatem oddział stanowi formę przedsiębiorstwa wtórnego, która pozwala przedsiębiorcy zagranicznemu wykonywać działalność gospodarczą poza głównym miejscem jej prowadzenia.

Oddział banku zagranicznego stanowi zatem oddział przedsiębiorcy zagranicznego w rozumieniu art. 85 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Znajdują względem niego odpowiednie zastosowanie przepisy działu 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej regulujące w Polsce działalność oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych. W związku z tym, że przedmiotem działalności oddziału przedsiębiorcy zagranicznego jest wykonywanie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezbędne staje się uzyskanie wpisu do rejestru przedsiębiorców do swobodzie działalności gospodarczej – art. 88 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Oddział banku zagranicznego jest zatem podstawową formą prowadzenia przez bank zagraniczny działalności w Polsce. Banki zagraniczne są uprawnione do tworzenia na terytorium kraju swoich oddziałów na podstawie Prawa bankowego oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Oddziałem banku zagranicznego jest jednostka organizacyjna banku zagranicznego wykonująca w jego imieniu i na jego rzecz wszystkie lub niektóre czynności wynikające z zezwolenia udzielonego temu bankowi. Oddział banku zagranicznego nie posiada osobowości prawnej, a kompetencje do samodzielnych działań czerpie z osobowości prawnej banku zagranicznego (stanowiącego zakład główny).

Z powyższego wynika, że przedsiębiorcy nieposiadający siedziby na terytorium kraju mogą prowadzić w Polsce działalność gospodarczą w formie oddziału swojego przedsiębiorstwa. Takim przedsiębiorstwem mogą być również banki. Rachunki bankowe prowadzone w oddziałach banków z siedzibą poza terytorium kraju mogą być również wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym składanym na podstawie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Jednakże jak wskazano powyżej na taki rachunek bankowy na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy o VAT podatnik nie może otrzymać zwrotu podatku naliczonego. Wskazuje na to wykładnia literalna przepisu regulującego zwrot podatku naliczonego nad należnym.

Wnioskodawca wskazał, że posiada rachunki bankowe w banku posiadającym siedzibę w Danii, w Polsce działającym poprzez stworzony oddział wpisany do KRS i posiadający nadany mu numer NIP. W związku z tym zamierza dedykować ten rachunek bankowy do zwrotów podatku.

Mając na uwadze analizę obowiązujących przepisów oraz przedstawione okoliczności sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy o VAT nie może żądać zwrotu podatku naliczonego na rachunek bankowy prowadzony na terytorium Polski przez oddział banku posiadającego siedzibę w Danii.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Skarbowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.