Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB2.4511.1058.2016.1.IB
z 31 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2016 r. (data wpływu do tut. organu 13 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymywania diet i zwrotu kosztów pobytu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymywania diet i zwrotu kosztów pobytu.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Finlandii, obywatelem Polski, nie posiada innego obywatelstwa. W 2016 r. przebywał na terenie Polski pracując jako naukowiec wizytujący (ang. visiting researcher) na Politechnice. Z tego tytułu otrzymywał diety dzienne oraz zwrot kosztów pobytu w kwotach odpowiednio 72 euro i 145 euro za dzień. Podczas ww. pracy był i nadal jest doktorantem w T. w Finlandii. W 2015 r. nie studiował, nie pracował ani nie przebywał na terenie Polski dłużej niż 183 dni. W Polsce zamieszkiwał tymczasowo w celu realizacji wizyty na Politechnice w Polsce. Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim z rezydentką podatkową Finlandii. Jednakże w 2016 r. będzie pozostawać na terenie Polski dłużej niż 183 dni. Posiada dwoje dzieci, obywateli polskich, które w momencie trwania wizyty w Polsce aż do teraz są zarejestrowane na pobyt stały w Finlandii.

Wizyta wymieniona w Polsce odbywała się w czasie gdy ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy znajdował się w Finlandii, składał się z następujących okresów w roku 2015/2016:

4 września 2015 r. – 4 marca 2016 r., 21 marca 2016 r. – 21 maja 2016 r. Wnioskodawca nie posiada kredytów bankowych. Od 1 października 2016 r. jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na terenie Polski. W związku z tym czas pobytu na terenie Polski w 2016 r. przekroczył 183 dni. Wnioskodawca posiada konto bankowe w Finlandii w walucie euro, które służy Mu jako konto podstawowe podczas pobytu w Finlandii do otrzymywania pensji z tytułu zatrudnienia w T. oraz zasiłków z systemu socjalnego w Finlandii. Wnioskodawca posiada dwa konta bankowe w Polsce, odpowiednio w zł i euro. Konto w zł służy do realizowania opłat podczas pobytu w Polsce. Konto w euro służyło do odbierania diet przelewanych z Politechniki w Polsce. Obydwa konta Wnioskodawca założył w marcu 2015 r. w związku z przyjazdem na Politechnikę w Polsce.

Wnioskodawca posiada 49% udziału w samochodzie o szacowanej wartości 27 000 zł zarejestrowanym na terenie Polski.

Nie posiada nieruchomości ani inwestycji w Polsce ani w Finlandii. Podczas wizyt na Politechnice w Polsce był rezydentem podatkowym w Finlandii. W związku z pobytem w Polsce na czas pracy na Politechnice ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy nie został przeniesiony do Polski ze względu na to, że Jego podstawowym adresem pozostawał adres w Finlandii. Posiadał adres zamieszkania do 30 września 2016 r. dodatkowo, nieprzerwanie od 2009 r. kontynuuje studia doktoranckie w T. W czasie pobytu na Politechnice podlegał fińskiemu ubezpieczeniu zdrowotnemu i społecznemu.

W chwili obecnej ze względu na stałą pracę na Uniwersytecie w Polsce Jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Polsce.

Zatrudnienie Wnioskodawcy w Finlandii było oparte o umowę o pracę. W związku z tym, będąc zatrudnionym w T. rozpoczął wizytę na zaproszenie Politechniki w dniu 2 września 2015 r. Wizyta skończyła się w dniu 4 marca 2016 r. wyjazdem Wnioskodawcy do Finlandii. Następna wizyta rozpoczęła się w dniu 21 marca 2016 r., a skończyła się 21 maja 2016 r. Według Wnioskodawcy pobyt na Politechnice jest traktowany jako podróż służbowa w myśl prawa fińskiego. Akt prawny obowiązujący od 1 stycznia 2016 r. według § 73 i § 752 fińskiej ustawy o podatku dochodowym (TUL) z dnia 30 grudnia 1992 r. (1535/1992) wraz z załącznikami w aktach prawnych 504/2010 i 1246/2010.

Odrębna umowa na świadczenie pracy w zakresie obowiązków naukowca wizytującego z Politechniką w Polsce nie została zawarta.

Na pełnienie dodatkowej usługi nauczania została zawarta odrębna umowa zlecenie, jednak nie jest ona przedmiotem zapytania.

Politechnika wypłacała diety dzienne oraz zwrot kosztów pobytu. Według wiedzy posiadanej przez Wnioskodawcę, przebywał On w podróży służbowej według fińskich przepisów prawa podatkowego. Rok 2016 jest pierwszym rokiem od wyjazdu Wnioskodawcy do Finlandii w 2007 r., w którym przebywał w Polsce więcej niż 183 dni w roku.

Wnioskodawca został zaproszony do Instytutu Informatyki Politechniki w ramach współpracy naukowej w projekcie E., którego jednym z zadań była wymiana naukowców pomiędzy partnerami zagranicznymi Politechniki. Jednym z partnerów zagranicznych w projekcie E. jest T. Wizyta Wnioskodawcy na Politechnice odbywała się w ramach wizyt projektu E. i była ściśle związana z Jego pracą naukową, nakierowaną na obronę doktoratu w T. w Finlandii. Z tego względu, że jedno z zadań projektu zakładało zapraszanie naukowców z zagranicy Wnioskodawca mógł zakwalifikować się do tego projektu. W momencie przyjazdu na wizytę w dniu 2 września 2015 r. z jednostką zagraniczną T. w Finlandii Wnioskodawcę łączyły następujące więzi:

• był zatrudniony jako pracownik naukowy w T., w Finlandii;
• był doktorantem w T.

Kontrakt o pracę podpisany na czas określony pomiędzy Wnioskodawcą a T. wygasł 31 grudnia 2015 r.

Jednakże w dalszym ciągu, w 2016 r. w okresach, których dotyczy zapytanie a mianowicie 1 stycznia 2016 r. – 5 marca 2016 r. oraz 21 marca 2016 r. – 21 maja 2016 r. był i do dnia dzisiejszego jest doktorantem w T. w Finlandii. Co za tym idzie celem pracy naukowej realizowanej w tych okresach na Politechnice były badania, które zostaną zawarte w pracy doktorskiej, która będzie broniona w T. w Finlandii.

W trakcie wizyty w wyżej wymienionych okresach Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Finlandii. Diety za okres 21 marca 2016 r. – 21 maja 2016 r. nie zostały jeszcze wypłacone. Jednocześnie, Wnioskodawca informuje, że podczas wizyt w obydwu okresach, tj. 1 stycznia 2016 r. – 5 marca 2016 r. oraz 21 marca 2016 r. – 21 maja 2016 r. Jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych znajdowało się na terenie Finlandii.

Wnioskodawca zakłada, że w związku z pobytem w Polsce w 2016 r. powyżej 183 dni oraz podjęciem pracy na stałe na terenie Polski od 1 października 2016 r. Jego ośrodek interesów życiowych zostanie przeniesiony do Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy prawidłowy jest taki sposób rozliczenia, że biorąc pod uwagę przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Polski w roku podatkowym 2016 Wnioskodawca będzie rozliczał się na zasadach unikania podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Finlandią czyli metodą wyłączenia z progresją. Będzie rozliczał się wspólnie z małżonką, która również przeniosła swój ośrodek interesów życiowych do Polski w tym samym czasie i rozliczenie nastąpi na formularzu PIT-36 wraz z załącznikami PIT/ZG i PIT/O na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz umowy dwustronnej o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Finlandią.?

Do jakiej wysokości podlegają zwolnieniu przedmiotowemu diety otrzymywane przez Wnioskodawcę z tytułu zagranicznej podróży służbowej, w której jako rezydent podatkowy Finlandii przebywał na wizycie na Politechnice w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy rozliczenie za rok podatkowy 2016 r. powinno nastąpić na zasadach unikania podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Finlandią czyli metodą wyłączenia z progresją. Rozliczenie powinno być złożone na formularzu PIT-36 wraz z załącznikami PIT/ZG i PIT/O na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz umowy dwustronnej o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Finlandią.

Diety otrzymywane z tytułu pobytu Wnioskodawcy na Politechnice w Polsce powinny podlegać zwolnieniu przedmiotowemu do wysokości kwoty w podróży zagranicznej określonej przez przepisy fińskie.

Wspomniana delegacja powinna być traktowana jako zagraniczna podróż służbowa. Jednakże rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej nie przewidziało sytuacji gdy zagraniczna podróż służbowa odbywa się na terytorium Polski. Dlatego rozporządzenie nie przewidziało kwoty diety z tytułu takiej podróży. Natomiast kwoty takie określają fińskie przepisy. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odwołuje się do odrębnych ustaw lub przepisów wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy. Sformułowanie „wydane przez ministra właściwego do spraw pracy” nie wskazuje, że chodzi jedynie o polskiego ministra. Oznacza to, że możliwe jest korzystanie ze zwolnienia do wysokości określonej również zagranicznymi przepisami. W sytuacji objętej wnioskiem wysokość diet została określona w fińskim rozporządzeniu ministra finansów obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. – wydanym w dniu 12 stycznia 2015 r. pod numerem A175/200/2015, gdyż Wnioskodawca był fińskim rezydentem podatkowym. Ponadto, taki sposób wykładni sprawiałby przepisy bardziej czytelnymi.

Wnioskodawca wskazuje, że w zbliżonej stanem faktycznym sytuacji została wydana interpretacja zbieżna z Jego stanowiskiem (Nr IPPB4/4511-53/16-4/MP z dnia 12 kwietnia 2015 r.).

W opinii Wnioskodawcy, mając na uwadze powyższe, należy przyjąć, że w celu ustalenia wysokości stawki diety oraz przepisów dotyczących diet należy zastosować przepisy zagraniczne, a nie przepisy prawa polskiego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2b ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2017 r. za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 8 czerwca 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2010 r. Nr 37, poz. 205) w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia (rejestracji) albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego organ statutowy lub władzę lokalną. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. konwencji jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się według następujących zasad:

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeśli osoba ta jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca będąc rezydentem podatkowym Finlandii pracował jako naukowiec wizytujący na Politechnice w Polsce. Pobyt w Polsce odbywał się w okresach 4 września 2015 r. – 4 marca 2016 r., 21 marca 2016 r. – 21 maja 2016 r. Rok 2016 jest pierwszym rokiem od wyjazdu Wnioskodawcy do Finlandii w 2007 r., w którym przebywał w Polsce więcej niż 183 dni w roku. W 2015 r. nie studiował, nie pracował ani nie przebywał na terenie Polski dłużej niż 183 dni. Pozostaje w związku małżeńskim z rezydentką podatkową Finlandii, posiada dwoje dzieci, które do chwili obecnej są zameldowane na pobyt stały w Finlandii. Nie posiada nieruchomości ani inwestycji w Polsce ani w Finlandii; posiada 49% udziału w samochodzie o szacowanej wartości 27 000 zł zarejestrowanym na terenie Polski.

W związku z podjęciem pracy na stałe na terenie Polski od 1 października 2016 r. Jego ośrodek interesów życiowych został przeniesiony do Polski.

Mając na uwadze okoliczności faktyczne przedstawione we wniosku stwierdzić zatem należy, że w 2016 r. do momentu przeniesienia przez Wnioskodawcę ośrodka interesów życiowych do Polski (w dniu 1 października 2016 r.) nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski - w Polsce podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednakże stosownie do art. 21 ust. 1 ww. konwencji z dnia 8 czerwca 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W konsekwencji, ponieważ na podstawie powołanego wyżej postanowienia konwencji diety oraz zwrot kosztów pobytu wypłacane Wnioskodawcy przez Politechnikę w Polsce przed dniem 1 października 2016 r. podlegają opodatkowaniu tylko w państwie rezydencji (tj. w Finlandii), Wnioskodawca nie ma obowiązku uwzględniania ww. dochodów w zeznaniu podatkowym za 2016 r.

Natomiast od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Polski Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski - w Polsce podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ww. ustawy, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wypłacone Wnioskodawcy w tym okresie diety oraz zwrot kosztów pobytu jako przychody z innych źródeł podlegają zatem opodatkowaniu w Polsce.

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 (art. 20 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Jednocześnie, kluczowym jest użyty przez ustawodawcę zwrot „podróż" zarówno w lit. a) dotyczącej podróży służbowej pracownika, jak i w lit. b) odnoszącej się do osoby niebędącej pracownikiem. Różnica treści lit. a) i b) związana jest wyłącznie z faktem, iż w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1666 ze zm.). Stąd w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej, w rozumieniu Kodeksu pracy. Niezależnie od powyższego, pojęcie „podróż" należy rozumieć identycznie. Przywołać w tym miejscu należy definicję podróży służbowej zawartą w przepisach Kodeksu pracy, którą posiłkowo stosuje się przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy.

Zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika.

Zatem niezależnie od stosunków pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, przyjąć należy, iż podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy bądź stałe miejsce wykonywania zadań.

Odnosząc powyższe do okoliczności faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę, w szczególności zaś uwzględniając, że diety dzienne i zwrot kosztów pobytu były wypłacane Wnioskodawcy przez Politechnikę w Polsce w związku z odbywaną wizytą na tej Politechnice i w tym okresie (4 września 2015 r. – 4 marca 2016 r., 21 marca 2016 r. – 21 maja 2016 r.) Wnioskodawca przebywał w Polsce (zamieszkiwał tymczasowo w Polsce) stwierdzić należy, że nie mamy do czynienia w tym przypadku z podróżą, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, a tym samym otrzymane przez Niego ww. świadczenia nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania na podstawie tego przepisu.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, że w zeznaniu podatkowym (PIT-36) za 2016 r. należy uwzględnić jako przychody z innych źródeł diety oraz zwrot kosztów pobytu otrzymane przez Wnioskodawcę w okresie od 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.

Natomiast diety oraz zwrot kosztów pobytu otrzymane przed dniem 1 października 2016 r. nie podlegają wykazaniu w tym zeznaniu (ani tym samym również w załączniku PIT/ZG), jak również pozostają bez wpływu na wysokość stawki podatkowej mającej zastosowanie do dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce. Brak obowiązku opodatkowania tych dochodów w Polsce nie wiąże się bowiem z zastosowaniem tzw. metody wyłączenia z progresją, o której mowa w ww. konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

Wskazać natomiast należy, że na zasadach określonych w art. 6 ust. 2-3a oraz 8-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, małżonkowie mogą być opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26e ustawy. W tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków. Ten sposób opodatkowania ma zastosowanie również w sytuacji, gdy jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód jest opodatkowany zgodnie z art. 27, lub osiągnął dochody w wysokości niepowodującej obowiązku uiszczenia podatku.

Prawo do łącznego opodatkowania dochodów przysługuje małżonkom, którzy w związku małżeńskim pozostają przez cały rok podatkowy oraz między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa. Prawo to przysługuje na wspólny wniosek małżonków wyrażony w zeznaniu podatkowym złożonym w terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy, tj. do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Przedmiotowy wniosek może być także wyrażony przez jednego z małżonków. Wyrażenie wniosku przez jednego z małżonków traktuje się na równi ze złożeniem przez niego oświadczenia o upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o łączne opodatkowanie ich dochodów. Oświadczenie to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

Zgodnie z art. 6 ust. 8 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2017 r. sposób opodatkowania, o którym mowa w art. 6 ust. 2 ww. ustawy, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym. Przy czym, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Powyższe zasady i sposób łącznego opodatkowania dochodów małżonków mają zastosowanie do małżonków podlegających w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do postanowień art. 6 ust. 3a ustawy mają również zastosowanie do:

1. małżonków, którzy mają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,
2. małżonków, z których jeden podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej a drugi ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej

• jeżeli osiągnęli podlegające opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychody w wysokości stanowiącej łącznie co najmniej 75% całkowitego przychodu osiągniętego przez oboje małżonków w danym roku podatkowym i udokumentowali certyfikatem rezydencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Przepisy art. 6 ust. 3a ww. ustawy stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnicy, o których mowa w art. 6 ust. 3a ww. ustawy, są obowiązani udokumentować wysokość całkowitych przychodów osiągniętych w danym roku podatkowym, przedstawiając zaświadczenie wydane przez właściwy organ podatkowy innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub innego państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej, w którym osoby te mają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych lub inny dokument potwierdzający wysokość całkowitych przychodów osiągniętych w danym roku podatkowym (art. 6 ust. 13 ww. ustawy).

Jednocześnie, jak stanowi art. 6 ust. 11 ww. ustawy, za całkowite przychody, o których mowa w art. 6 ust. 3a ustawy, uważa się przychody osiągnięte ze źródeł określonych w art. 10 ust. 1 ustawy, bez względu na miejsce położenia tych źródeł przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.