Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP1-3.4512.7.2017.1.KB
z 16 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2017 r. (data wpływu 9 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży biletów wstępu do A – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży biletów wstępu do A.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą z rezydencją podatkową w Polsce, podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz VAT.

W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej prowadzi obiekt zwany A. A składa się z kilku sal z dostępnymi atrakcjami stacjonarnymi, jak gry planszowe, gry elektroniczne, virtual reality oraz wielopomieszczeniowej powierzchni do gry (300 m²) w p(…) (po angielsku nazywane L(…); jest to (…))

Korzystanie z A odbywa się w sposób następujący:

1. Klient rezerwuje sobie termin (dzień, godzinę) wstępu do A i określa formę rozrywki, którą jest zainteresowany – internetowo lub telefonicznie otrzymuje on potwierdzenie rezerwacji, które może sobie wydrukować.
2. Następnie Klient przychodzi w umówionym terminie do A, zostaje poinformowany na czym polega zabawa, jakie są jej zasady.
3. Po zapoznaniu się z zasadami Klient wchodzi do wybranej (zarezerwowanej) części A i rozpoczyna zabawę.
   
   

Rozgrywka L(…) znana też jako „l(…)” – to realistyczna gra symulująca pole walki. Nazwa l(…), nie do końca jest trafna, bo z tradycyjnym paintballem wspólne ma jedynie zasady gry.

Wchodząc do gry, uczestnik otrzymuje karabin i hełm wyposażone w czujniki trafień. Po krótkiej demonstracji działania sprzętu wchodzi do areny pełnej labiryntów i eksponatów, gdzie zaczyna się gra. Drużyny znajdują się w swoich „bazach” po przeciwnych stronach areny. Po trafieniu przez przeciwnika hełm świeci diodami. Trafiający dla potwierdzenia celności dostaje potwierdzenie dźwiękowe z karabinu. Wtedy gracz przeciwny zostaje czasowo wyłączony z gry i musi aktywować się ponownie po określonym czasie, po powrocie do swojej bazy lub uzdrowiony przez medyka ze swojego zespołu.

Wiązka podczerwieni jest w 100% bezpieczna dla zdrowia, dlatego też gra nadaje się idealnie dla wszystkich niezależnie od wieku i predyspozycji.

Gracze mają możliwość przybrania różnych ról w trakcie gry (żołnierz, medyk, snajper, dowódca, wsparcie), a także grania w rozmaite scenariusze, których dokładny przebieg gracze otrzymują na koniec w postaci liczbowego raportu.

Liczba wirtualnych żyć czy amunicji, rodzaj broni, ilość zadawanych obrażeń, kryterium przyznawania punktów – te wszystkie parametry są pod kontrolą obsługi A.

Rozrywka skierowana jest dla uczestników w każdym wieku, jest świetną zabawą dla dzieci, młodzieży, dorosłych, każdy wychodzi pełen emocji, a dyskusje o grze trwają jeszcze długo po jej zakończeniu. Istotą całej zabawy jest zapewnienie Klientowi (uczestnikowi) rozrywki, możliwości przeniesienia się na określony czas do „innego świata”, zmierzenia się z przygotowanym w nim światem z quasi świata gier i rzeczywistości. Przez czas przebywania w A uczestnik może zapomnieć o istniejącym świecie, problemach i odprężyć się zarówno umysłowo, jak i fizycznie.

Podkreślić należy, że:

1. Za zwycięstwo w grze uczestnicy nie otrzymują nagród rzeczowych czy pieniężnych, celem uczestnictwa jest satysfakcja, przeżycie emocji i dobra zabawa i rozrywka, a nie uzyskanie jakiejkolwiek korzyści materialnej.
2. Zakupując usługę wstępu Klient jest uprawniony jedynie do wstępu do P i wybranej rozrywki przez określony czas. Zakup wstępu nie uprawnia do skorzystania z jakichkolwiek innych usług czy zakupu towarów.
3. Wnioskodawca świadczy inne usługi w obiekcie, tzn. sprzedaje towary (np. napoje m.in. herbatę, kawę), które są przedmiotem zupełnie innej transakcji między klientem a Wnioskodawcą, podlegającej stawce VAT właściwej dla tej transakcji.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawką VAT opodatkować sprzedaż biletów usługi wstępu do A – 8% czy 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu można opodatkować sprzedaż biletów usługi wstępu do A stawką VAT 8%.

W opisanym zdarzeniu sprzedaż biletów sprzedawana przez Wnioskodawcę usługa to usługa wstępu do A, który należy zakwalifikować jako park rozrywki, związana z rozrywką, a zatem mieszcząca się w zakresie objętym poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, objęta 8% stawką VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Przy czym co najmniej do końca 2017 r. rzeczywista stawka podatkowa jest podwyższona i wynosi 8%.

Zgodnie z Załącznikiem nr 3 do ustawy o VAT stawka 8% obowiązuje na poz. 183 – bez względu na symbol PKWiU – Usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne.

Spełnione muszą być tu trzy przesłanki:

1. usługi związane z rozrywką,
2. usługa polega wyłącznie na zapewnieniu wstępu,
3. prawo wstępu dotyczy wskazanych obiektów, w tym wesołych miasteczek i parków rozrywki.
   
   

Ad.1 oraz Ad.3 A jako park rozrywki, pojęcie rozrywki

Wnioskodawca nie ma wątpliwości, iż wskazany obiekt w postaci A – Ośrodek p(…), centrum gier planszowych i wirtualnej rzeczywistości można traktować jako park rozrywki.

A jest obiektem, który składa się z całego szeregu atrakcji, z których każda jest inna. Ustawa podatkowa nie zawiera co prawda definicji „parku rozrywki”, ale w potocznym i słownikowym tego słowa rozumieniu jest to miejsce (zarówno otwarte jak i zamknięte), które służy jego klientom do odprężenia się, zabawy, wypoczynku, rozrywki.

Jak czytamy np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPP3/443-1187/11-2/KB: „Jednocześnie nie istnieje definicja legalna ani parku rozrywki ani wesołego miasteczka. W tym celu konieczne jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez słownik języka polskiego. W odniesieniu do wesołego miasteczka definicję taką przewiduje przykładowo internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele strzelnice, kolejki. W tym samym słowniku nie znajdziemy definicji parku rozrywki. Natomiast sama rozrywka to coś, co służy odprężeniu, wypoczynkowi. Z kolei park można definiować jako duży ogród z alejkami i ścieżkami spacerowymi, jak również jako teren na którym zgromadzony jest sprzęt. Biorąc pod uwagę powyższe wydaje się że znaczenie obu pojęć jest w istocie bardzo zbliżone i obejmuje teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje w tym takie jak karuzele, kolejki i strzelnice”.

Jednym z tradycyjnych elementów typowego parku rozrywki czy wesołego miasteczka jest tzw. pałac strachów, czy dom strachów. Dawne domy strachów były atrakcją głównie bierną, uczestnik wjeżdżał wagonikiem do ciemnego pomieszczenia, w którym oglądał rozmaite efekty specjalne, a czasem był dotykany z zaskoczenia przez postaci upozorowane na upiory, kościotrupy itp. We współczesnych atrakcjach tego typu coraz częściej występują elementy interaktywne – uczestnik jest wprowadzany w fabułę, utworzoną dla danego miejsca, ma za zadanie znaleźć określone przedmioty (np. klucze), tajemne przejścia, rozwiązać zagadkę czy łamigłówkę. Przykładowo, Horror House wymaga od uczestników przejścia przez kilka pomieszczeń, z których każde jest zamknięte – a żeby to zrobić, muszą oni w niemal całkowitej ciemności, w pomieszczeniach piwnicznych i w towarzystwie aktorów odgrywających postaci bardzo podobne do tych ze znanych horrorów, odnaleźć klucze.

Gry w A spełniają kryterium interaktywności, uczestnicy są wprowadzeniu w fabułę, często sami przed rozpoczęciem gry zakładają ramy scenariusza zabawy, wymyślają misję, której realizacja uzależniona jest od działania poszczególnych uczestników. Dlatego usługa wstępu do A i znajdujących się w nim L(…) i innymi atrakcjami jest związana z rozrywką. W tym przypadku zdaniem Wnioskodawcy nie ma możliwości biernego uczestnictwa w grze.

Służy ona odprężeniu, wypoczynkowi. Uczestnik otrzymuje w ramach usługi możliwość wstępu do specjalnie przygotowanego centrum z wmontowanymi weń atrakcjami, zaś uczestnictwo w grze wiąże się z emocjami i satysfakcją. Celem korzystania z L(…), Virtual Reality czy z Gier planszowych jest wyłącznie sama rozrywka. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, wyłącznym celem usługi jest dobra zabawa, rozrywka, uczestnicy nie uzyskują korzyści materialnych czy nagród, a satysfakcję, przeżycia emocjonalne i odprężenie.

Ad. 2 Sprzedaż biletu jako usługa wstępu

Niewątpliwie mamy tutaj do czynienia ze sprzedażą usługi wstępu. Sprzedaż biletów uprawniających do wstępu do A i wybranej, znajdującej się w nim atrakcji jest niewątpliwie właśnie sprzedażą usługi wstępu do A (Parku Rozrywki).

Podkreślić należy, iż istota usługi polega na przyznania kupującemu bilet prawa wstępu do obiektu na określony czas w zamian za opłatę. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, bilet wstępu nie łączy się z jakimikolwiek innymi uprawnieniami dla uczestnika – nie uprawnia go np. do skorzystania z bufetu, kupna kawy czy herbaty w barze czy automacie. Sytuacja jest zatem odmienna niż w przypadku np. wstępu do dyskoteki, gdzie bilet wstępu łączy się nieraz z prawem do korzystania z bufetu, podawanego tam alkoholu (wystąpić wówczas mogą pewne wątpliwości, co jest usługą główną – sam wstęp czy dostęp do trunków).

Co istotne, nie ma znaczenia, czy organizator pobierający opłatę, jest właścicielem czy tylko najemcą lokalu, ani nawet to, czy organizacja zabawy jest jego działalnością główną, czy dodatkową (Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPP2/443-251/12-2/RR, Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach IBPP2/443-1138/12/RSz).

Co do zasady, prawo do wstępu polega jedynie na biernym udziale osoby uprawnionej w oferowanej rozrywce. Np. w przypadku dyskotek, wbrew pozorom, udział uczestnika powinien być uznany za bierny – to, co otrzymuje od usługodawcy sprowadza się jedynie do umożliwienia wstępu do lokalu, nie zaś umożliwieniu korzystania z określonych urządzeń. Użytkownik mógłby na dobrą sprawę jedynie stać przy ścianie lokalu i przyglądać się zabawie (niczym kibic na trybunach) albo słuchać muzyki – a i tak usługa jest zrealizowana.

W przypadku zabawy w A jest zupełnie inaczej, udział uczestnika jest czynny. Uczestniczy w grze, podejmuje określoną aktywność w postaci np. tropienia przeciwników itd. Sama idea L(…) zakłada, że uczestnik bierze aktywny udział w zabawie, a nie jedynie przygląda się.

Jednocześnie brak tutaj jakichkolwiek usług, do których nabycia uprawniałby bilet uczestnika zakup wstępu, a które wykraczałyby poza wstęp.

W wyroku w sprawie o sygnaturze III SA/Wa 126/13 WSA w Warszawie orzekł odnośnie tych samych klubów fitness odmiennie, wskazując że: „Przykładem usług świadczonych ponad usługi wyłącznie w zakresie wstępu są usługi gastronomiczne albo kosmetyczne, które, jak wskazuje praktyka, są często świadczone w tych samych klubach fitness, równolegle do usług ściśle rekreacyjnych”.

Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje pojęcie wstępu wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”.

Problem został obrazowo przedstawiony w wyroku WSA w Warszawie (III SA/Wa 3217/12): ,,Próba pozbawienia tego pojęcia treści polegającej na prawie uczestniczenia w jakimś wydarzeniu jest na gruncie językowym sztuczna i nieuprawniona, jest po prostu niezgodna z zasadami języka polskiego, w którym desygnat rzeczownika wstęp stanowi nie tylko uprawnienie do przekroczenia jakiejś rzeczywistej lub umownej granicy pomiędzy dwoma miejscami, ale takie – już po przekroczeniu tej granicy – uprawnienie do korzystania ze szczególnych właściwości tego miejsca, do którego wstęp został opłacony. (...) Trudno zatem bronić poglądu, że np. w przypadku dyskoteki albo sal tanecznych nabywca kupuje bilet wstępu po to tylko, aby biernie obserwować inne osoby tańczące albo słuchać muzyki, zaś w tym celu, aby sam mógł zatańczyć, konieczne jest jeszcze uiszczenie kolejnej opłaty za usługę obejmującą coś ponad sam wstęp. Na prawidłowość stanowiska Skarżącej wskazuje jeszcze bardziej wyraźnie porównanie poz. 186 załącznika do jego pozycji nr 184. Otóż gdyby istotnie pojęcie wstęp nie obejmowało możliwości korzystania z infrastruktury danego obiektu, to należałoby oczekiwać istnienia odrębnej opłaty za możliwość wejścia np. do muzeum, a niezależnie od tego – odrębnej opłaty za możliwość oglądania eksponatów tego muzeum”.

Taka wykładnia przepisów prowadziłaby więc do absurdu. W podobnym tonie sądy administracyjne wypowiedziały się w orzeczeniach: III SA/Wa 3204/12 – Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz I SA/Bd 1050/12 – Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia przy ustalaniu obniżonych stawek podatku w niektórych przypadkach odwołują sie do grupowań PKWiU. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku. Zastosowanie tych obniżonych stawek podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jednak tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym „Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. – 8%), pod poz. 183 zostały wymienione – bez względu na symbol PKWiU – „Usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne”.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie zawierają definicji pojęć „rekreacja” i „park rozrywki”, aby zatem poznać ich znaczenie należy sięgnąć do wykładni językowej. Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje rekreację jako „aktywny wypoczynek na świeżym powietrzu”, zaś Wielki Słownik Języka Polskiego (http://www.wsjp.pl/) za rekreację uznaje „ruchową aktywność w czasie wolnym od pracy, mającą służyć zdrowiu i dobremu samopoczuciu”. Brak jest też jednoznacznej definicji „parku rozrywki”, jak również wesołego miasteczka. W tym celu konieczne jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez słownik języka polskiego. W odniesieniu do wesołego miasteczka definicję taką przewiduje przykładowo internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (www.sip.pwn.pl) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele, strzelnice, kolejki. Natomiast sama rozrywka to coś, co służy odprężeniu, wypoczynkowi. Z kolei park można definiować jako duży ogród z alejkami i ścieżkami spacerowymi, jak również jako teren na którym zgromadzony jest sprzęt. Biorąc pod uwagę powyższe wydaje się, że znaczenie obu pojęć jest w istocie bardzo zbliżone i obejmuje teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje w tym takie jak karuzele, kolejki i strzelnice.

Tak więc pojęcie „park rozrywki” trzeba rozumieć jako miejsce zarówno otwarte jak i zamknięte, które służy jego klientom do odprężenia się, zabawy, wypoczynku, rozrywki.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu m.in. do parków rozrywki, objęte są stawką podatku w wysokości 8% na podstawie poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy. Ustawodawca nie określił jednak ani form, ani kategorii „wstępu”, do których ma zastosowanie obniżona stawka podatku w wysokości 8%.

Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje pojęcie wstępu wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”.

Zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu (lub opłaty), tzn. czy jest to jednorazowy bilet, czy też karnet upoważniający do kilku wejść. Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki – możliwość korzystania z określonych urządzeń, sali tanecznej – możliwość tańczenia, na imprezę sportową – możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, „na siłownię” – możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego – możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie.

Tym samym, nie ma uzasadnienia dla zawężania stosowania stawki obniżonej związanej ze wstępem do biernego uczestnictwa w danym przedsięwzięciu, a więc wyłącznie do wejścia do danego obiektu bez możliwości korzystania z urządzeń tam się znajdujących, jeżeli korzystanie z tych urządzeń wiąże się z typowym użytkowaniem danego obiektu w ramach wstępu do tego obiektu (tak jak np. wstęp „na siłownię”, czy do parku rozrywki).

Zatem stawkę obniżoną podatku stosuje się, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy, do usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne, co oznacza, że objęte tym przepisem są tylko te świadczenia, które normalnie (typowo) wchodzą w zakres tych usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej prowadzi obiekt zwany P. P składa się z kilku sal z dostępnymi atrakcjami stacjonarnymi, jak gry planszowe, gry elektroniczne, virtual reality oraz wielopomieszczeniowej powierzchni do gry (300 m2) w paintball na podczerwień (po angielsku nazywane L(…); jest to odmiana elektronicznego paintballu bez bólu i siniaków).

Korzystanie z A odbywa się w sposób następujący: klient rezerwuje sobie termin (dzień, godzinę) wstępu do A i określa formę rozrywki, którą jest zainteresowany – internetowo lub telefonicznie otrzymuje on potwierdzenie rezerwacji, które może sobie wydrukować, następnie Klient przychodzi w umówionym terminie do A, zostaje poinformowany na czym polega zabawa, jakie są jej zasady, a po zapoznaniu się z zasadami Klient wchodzi do wybranej (zarezerwowanej) części A i rozpoczyna zabawę.

Za zwycięstwo w grze uczestnicy nie otrzymują nagród rzeczowych czy pieniężnych, celem uczestnictwa jest satysfakcja, przeżycie emocji i dobra zabawa i rozrywka, a nie uzyskanie jakiejkolwiek korzyści materialnej. Zakupując usługę wstępu Klient jest uprawniony jedynie do wstępu do A i wybranej rozrywki przez określony czas. Zakup wstępu nie uprawnia do skorzystania z jakichkolwiek innych usług czy zakupu towarów. Wnioskodawca świadczy inne usługi w obiekcie, tzn. sprzedaje towary (np. napoje m.in. herbatę, kawę), które są przedmiotem zupełnie innej transakcji między klientem a Wnioskodawcą, podlegającej stawce VAT właściwej dla tej transakcji.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz przytoczone wyjaśnienia należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi, jako usługi związane z rozrywką i rekreacją, które dotyczą wstępu do parku rozrywki, podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy w zw. z poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę biletów wstępu do P podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.