2017.02.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP3.4512.891.2016.2.JF
z 15 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 za zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2016 r. (data wpływu 28 listopada 2016 r.) uzupełnionym w dniu 1 lutego 2017 r. (data wpływu 6 lutego 2017 r.) na wezwanie z dnia 24 stycznia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wniosek zawierał braki formalne, w związku z czym wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 1 lutego 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny uzupełniony pismem z dnia 1 lutego 2017 r.:

B. z siedzibą w Holandii (dalej „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest częścią międzynarodowego koncernu B. będącego producentem oraz dystrybutorem produktów chemicznych oraz petrochemicznych oraz plastików. Spółka na terytorium Polski dokonuje głównie dostaw wewnątrzwspólnotowych towarów ze swoich magazynów położonych za granicą.

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Spółka na terytorium kraju nie posiada fabryki, magazynu, biura sprzedaży, ani żadnej innej struktury mogącej samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą.

Celem zapewnienia odpowiedniej realizacji dostaw na rzecz polskich klientów Spółka zatrudnia jednego pracownika (dalej „Pracownik”) na umowę o pracę na czas nieokreślony (począwszy od 4 lipca ubiegłego roku). Pracownik wykonuje pracę na stanowisku pracownika działu obsługi klienta (customer service representative) obsługując krajowych odbiorców towarów spółki. Jego zadaniem jest głównie aranżowanie transportu towarów w kraju, monitorowanie realizacji zamówień oraz inne czynności administracyjne opisane we wniosku. Pracownik wykonuje swoją pracę w terenie lub korzysta z powierzchni biurowej wynajmowanej od Akademickich Inkubatorów Przedsiębiorczości. Do głównych obowiązków Pracownika należy wsparcie handlowców Spółki na rynku Europy Centralnej, w szczególności:

aranżowanie transportu sprzedawanych przez Spółkę towarów do klientów;

aranżowanie transportu od poddostawców do magazynów Spółki;

wpisywanie zakupów oraz zamówień sprzedaży do systemu teleinformatycznego Spółki

monitorowanie realizacji zamówień, kontakt z klientami w tym zakresie;

wzywanie klientów do zapłaty za dostarczane towary;

identyfikacja nowych perspektyw sprzedażowych.

Podkreślenia wymaga, że pracownik nie posiada uprawnień decyzyjnych ani umocowań do działań w imieniu Spółki tj. zawierania umów, dokonywania zamówień ani sprzedaży towarów.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że na terytorium kraju Spółka nie magazynuje swoich towarów, ale dokonuje sprzedaży towarów (tworzyw sztucznych) oraz sporadycznie zakupu materiału (dotychczas jedna transakcja). Zgodnie z wiedzą Spółki, działalność w tym zakresie nie jest regulowana i nie wymaga uzyskania pozwoleń ani koncesji. Towary do klientów krajowych zasadniczo są wysyłane z magazynów Spółki położonych poza granicami kraju. W toku prowadzonej działalności sporadycznie dochodzi do sytuacji, gdy towar wysłany do klienta na terytorium kraju z różnych przyczyn nie zostaje przez niego odebrany. Wówczas Spółka, za pośrednictwem pracownika, którego zakres obowiązków został opisany wyżej, aranżuje tego samego dnia transport towaru bezpośrednio z siedziby „niedoszłego” klienta do innych klientów Spółki mających siedzibę na terytorium kraju (wykazując w deklaracji VAT dostawę krajową), bądź też do odbiorców na terytorium Unii Europejskiej (rozpoznając wewnątrzwspólnotową dostawę towarów). Organizacja transportu każdorazowo ciąży na Spółce. Transport jest wykonywany przez zewnętrzną firmę transportową. Spółka każdorazowo jest w posiadaniu dokumentacji przewozowej (CMR).

Na terytorium kraju Spółka nabywa usługi najmu powierzchni biurowej oraz miejsca parkingowego (Akademickie Inkubatory Przedsiębiorczości), z których korzysta pracownik Spółki. Ponadto, Spółka nabywa również usługi transportowe związane z przemieszczeniem towarów wg ww. modelu.

Spółka w deklaracjach VAT wykazuje dostawę towarów, wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle opisanego powyżej stanu faktycznego Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (dalej: SMPDG) w rozumieniu przepisów o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Spółka nie posiada SMPDG w Polsce.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z kolei, na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl natomiast art. 17 ustawy o VAT, w określonych przypadkach, podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu usług świadczonych przez podmioty niemające siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju jest usługobiorca.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
1. w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4;
2. w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Ponieważ Spółka nie posiada siedziby na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, dla ustalenia miejsca świadczenia usług nabywanych przez Spółkę, konieczne jest ustalenie, czy będzie posiadała ona na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zaznaczyć, iż zarówno przepisy ustawy o VAT, jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Odnosząc się do słownika języka polskiego - „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. SMPDG zatem musi się charakteryzować pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu w sposób nieprzemijający czy też okresowy.

Podkreślenia wymaga, iż „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawne wspólnego systemu od wartości dodanej (dalej: rozporządzenie wykonawcze).

Posiłkując się art. 11 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego „na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”

Użycie przez ustawodawcę wspólnotowego nieostrych sformułowań np. wystarczająca stałość, odpowiednia struktura, zaplecze personalne i techniczne powoduje, iż koniecznym staje się zdekodowanie i wyjaśnienie treści tych sformułowań w drodze analiz ww. wyroków TSUE oraz polskich sądów administracyjnych.

W wyroku z dnia 16 października 2014 r., w sprawie C-605/12 TSUE orzekł, iż do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem, które jest jego własnością. Zdaniem TSUE decydujące jest to, aby dane miejsce prowadzenia działalności miało możliwość odbioru i wykorzystywania nabytych usług do własnych potrzeb.

Mając na uwadze powyższą definicję, przyjąć można, że elementami niezbędnymi łącznie do ukonstytuowania stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej są:

Stałość - czas, w trakcie którego utrzymywane jest SMPDG;
Zaplecze techniczne;
Zaplecze personalne;
Oraz możliwość odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb poprzez możliwość zawierania umów i podejmowania decyzji

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95), w którym TSUE stwierdził (pkt 16 orzeczenia), że stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość:

sporządzania umów bądź

podejmowania decyzji o charakterze zarządczym.

Zakres uprawnień personelu (własnego, bądź zewnętrznego) podatnika w Polsce ma niewątpliwy wpływ na określenie czy można u niego rozpoznać SMPDG. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 15 grudnia 2011 roku (sygn. IPPP3/443-1207/11-4/KB) wskazał, że nie można rozpoznać SMPDG, jeśli Spółka nie posiada zasobów pozwalających na świadczenie usług na terytorium kraju w sposób niezależny. Interpretacja została wydana w bardzo zbliżonym stanie faktycznym gdzie wnioskodawca zatrudniał w Polsce jednego pracownika, do którego obowiązków należy kontrola stanów magazynowych w Polsce, zamawianie brakujących produktów, przekazywanie zamówień od klientów, kontrola terminowości dostaw do klientów, przyjmowanie reklamacji związanych z dostawą, kontrola kosztów transportu i magazynowania oraz wysyłanie informacji o sprzedanych produktach do Niemiec.

Przekładając powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, iż Spółka nie będzie spełniała łącznie wszystkich wyżej wskazanych przesłanek niezbędnych do rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności. Stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć bowiem możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Niezależność ta objawia się w możliwości sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności.

W przedmiotowej sprawie, Polski pracownik Spółki nie posiada uprawnień decyzyjnych ani umocowań do działań w imieniu spółki tj. sporządzania i zawierania umów, dokonywania zamówień ani sprzedaży towarów.

Reasumując, biorąc pod uwagę definicję zawartą w Rozporządzeniu 282/2011, a także kryteria sformułowane w orzecznictwie TSUE Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4;

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
nabywcą jest:
- w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TSUE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease (powołanym również przez Wnioskodawcę) „przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce i na terytorium Polski dokonuje dostaw wewnątrzwspólnotowych towarów (tworzywa sztuczne) ze swoich magazynów położonych za granicą, a także sporadycznie zakupu materiału. W deklaracjach VAT wykazuje dostawę towarów, wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju. Celem zapewnienia odpowiedniej realizacji dostaw na rzecz polskich klientów Spółka zatrudnia jednego pracownika na umowę o pracę na czas nieokreślony (począwszy od 4 lipca ubiegłego roku). Jego zadaniem jest głównie organizowanie transportu towarów w kraju, monitorowanie realizacji zamówień oraz inne czynności administracyjne. Pracownik obsługuje krajowych odbiorców towarów Spółki. Organizacja transportu każdorazowo ciąży na Spółce. Transport jest wykonywany przez zewnętrzną firmę transportową. Spółka każdorazowo jest w posiadaniu dokumentacji przewozowej (CMR).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT.

Biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do uznania opisanej w stanie faktycznym działalności Spółki za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności Spółki, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w zadania związane z zapewnieniem realizacji dostaw na rzecz polskich odbiorców towarów Spółki, wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych. Jak wskazał Wnioskodawca, w Polsce Spółka dokonuje sprzedaży swoich towarów (tworzywa sztuczne), wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów za wynagrodzeniem. Niemniej jednak w przedstawionym opisie sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie dysponować w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności.

Spółka wskazuje, że na terytorium kraju nie posiada fabryki, magazynu, biura sprzedaży, ani żadnej innej struktury. Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Spółki o braku posiadania nieruchomości na terytorium kraju wykorzystywanych do działalności gospodarczej. Jak wynika z wniosku, Spółka wynajmuje powierzchnię biurową oraz miejsce parkingowe, z których korzysta pracownik Spółki.

W rozpatrywanej sprawie wynajęte biuro i miejsce parkingowe stanowią zaplecze techniczne Spółki na terytorium Polski. Natomiast pracownik zatrudniony przez Spółkę na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony zapewnia odpowiednią realizację dostaw na rzecz polskich klientów oraz obsługę krajowych odbiorców towarów Spółki. Poza tym wspiera handlowców Spółki na rynku Europy Centralnej poprzez organizację transportu towarów sprzedawanych przez Spółkę do klientów, organizację transportu od poddostawców do magazynów Spółki, wpisuje zakupy oraz zamówienia sprzedaży do systemu teleinformatycznego Spółki, monitoruje realizację zamówień, kontaktuje się z klientami w tym zakresie, wzywa klientów do zapłaty za dostarczane towary oraz identyfikuje nowe perspektywy sprzedaży. Jak wynika z powyższego, pracownik Spółki organizuje na terytorium Polski nie tylko sprzedaż towarów Spółki, ale również transport od poddostawców do magazynów znajdujących się poza terytorium kraju, obsługuje system teleinformatyczny w zakresie zakupów, zamówień, sprzedaży, zapłaty oraz kontaktuje się z klientami w tych sprawach. Prowadzona przez niego identyfikacja nowych perspektyw sprzedaży niewątpliwie wpływa na przyszłą strategię i politykę sprzedaży Spółki i utożsamia dbałość o rozwój prowadzonej działalności na terytorium Polski. W opinii tut. Organu działania prowadzone przez pracownika Spółki w opisanym zakresie są wystarczające, aby stwierdzić, że Spółka na terytorium Polski posiada wystarczające zaplecze personalne, dla uznania, że Spółka w Polsce posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jak zapewnia Spółka w stanie faktycznym pracownik Spółki na terytorium Polski „zapewnia odpowiednią realizację dostaw na rzecz polskich klientów oraz obsługę krajowych odbiorców towarów Spółki”.

Zatem, w przedmiotowej sprawie Spółka dysponuje na terytorium Polski odpowiednim zapleczem personalnym i technicznym, wykorzystywanym do prowadzenia sprzedaży towarów na rzecz klientów polskich, obsługi towarów w Polsce (organizacja transportu do polskich odbiorców, organizacja transportu od poddostawców do magazynów Spółki, wpis zakupów i zamówień do systemu teleinformatycznego, monitoring realizacji zamówień i zapłaty za dostarczane towary), identyfikacji nowych perspektyw sprzedaży, organizacji transportu niepodjętych towarów, transportu od poddostawców do magazynów Spółki (wywóz z Polski). Posiadane zaplecze wykorzystywane jest przez Spółkę do czynności opodatkowanych na terytorium Polski – poza wewnątrzwspólnotowym nabyciem występuje również wewnątrzwspólnotowa dostawa oraz sprzedaż do odbiorców krajowych. Zatem w niniejszej sprawie będzie spełnione kryterium posiadania zasobów technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W niniejszej sprawie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że pracownik nie posiada uprawnień decyzyjnych ani umocowań do działań w imieniu Spółki tj. zawierania umów, dokonywania zamówień ani sprzedaży towarów. Stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z orzecznictwem TSUE bowiem, nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie będą podejmowane przez osobę obecną w kraju. Kluczowe dla uznania, że Spółka na terytorium Polski będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności jest zapewnienie dla potrzeb prowadzonej działalności fachowego personelu, niezbędnego do pracy w ramach dostaw towarów oraz posiadanie w Polsce minimalnych środków technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności.

Należy podkreślić, że jak wskazał Wnioskodawca, Spółka w Polsce zatrudnia jednego pracownika, który zapewnia odpowiednią realizację dostaw na rzecz polskich klientów oraz obsługę krajowych odbiorców towarów Spółki. Zatem, z powyższego opisu stanu faktycznego wynika, że będzie spełnione kryterium posiadania niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej zasobów personalnych.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, zostaną spełnione przez Spółkę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Spółka w perspektywie długoterminowej prowadzi sprzedaż swoich towarów na terytorium Polski, ich obsługę, transport, monitoring ich zamówień, sprzedaży, płatności. Organizuje transport towarów nieodebranych przez odbiorców krajowych poprzez ponowną sprzedaż w Polsce lub wywóz do magazynu poza terytorium kraju. Wreszcie identyfikuje nowe perspektywy sprzedaży. Do realizacji wymienionych czynności wykorzystuje zatrudnionego pracownika oraz wynajmowane dla niego biuro wraz z miejscem postojowym. W związku z tym, zostanie również spełnione kryterium istnienia ścisłego związku pomiędzy personelem i infrastrukturą techniczną, a dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, które przesądza o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej z dnia 15 grudnia 2011 r. sygn. IPPP3/443-1207/11-4/KB należy zauważyć, że interpretacja ta została wydana w okresie, kiedy pogląd rozumienia stałego miejsca prowadzenia działalności ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału oraz orzeczeniach WSA i NSA. Na podstawie aktualnego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz sądów krajowych wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może „stworzyć” wymaganą infrastrukturę opartą np. na wynajmie (i tak jest w rozpatrywanej sprawie). W świetle aktualnych orzeczeń w literaturze przedmiotu prezentowana jest teza, że kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione nawet w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników, ale będzie wykorzystywał do prowadzonej działalności zaplecze techniczne lub personalne innego podmiotu. W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca nie korzysta z zaplecza technicznego i personalnego innego podmiotu, a korzysta z własnego pracownika oraz wynajętego przez siebie biura wraz z miejscem parkingowym. Zatem przedmiotowa interpretacja jest zgodna z aktualnym orzecznictwem ukształtowanym po wydaniu powołanej interpretacji. Wobec tego pogląd wynikający z powołanej interpretacji nie wpływa na niniejsze rozstrzygnięcie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Skarbowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin