Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP3.4512.651.2016.1.MWj
z 21 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku scedowanej wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku scedowanej wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka ... jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Posiada status małego podatnika i od czerwca 2016 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej stosuje kasową metodę rozliczeń VAT. Spółka świadczy usługi w zakresie wynajmu pojazdów samochodowych zarówno dla osób fizycznych jak i prawnych. Najem świadczony jest również w przypadkach osób poszkodowanych w wypadkach i kolizjach komunikacyjnych na zasadzie auta zastępczego. Po wykonaniu usługi wynajmu pojazdu poszkodowanemu Spółka wystawia "fakturę VAT metoda kasowa" gdzie nabywcą usługi jest poszkodowany - osoba fizyczna nie będąca czynnym podatnikiem VAT, natomiast płatnikiem za usługę jest firma ubezpieczeniowa będąca czynnym podatnikiem VAT. Wraz z fakturą sporządzana jest umowa przelewu wierzytelności (cesja) za najem auta zastępczego. Cedentem jest osoba fizyczna, a cesjonariuszem Spółka .... W umowie tej zawarte są uregulowania dotyczące przelewu wierzytelności tytułem zwrotu kosztów związanych z najmem samochodu zastępczego. Cesjonariusz (świadczący usługę) występuje do firmy ubezpieczeniowej poszkodowanego o zapłatę należności z tytułu zwrotu kosztów związanych z najmem samochodu. Faktycznym płatnikiem za wymienioną usługę jest firma ubezpieczeniowa, w której sprawca posiadał obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne i z tego źródła pokrywana jest należność. W tym przypadku Spółka nie dochodzi zapłaty za scedowaną usługę wynajmu samochodu od wynajmującego (osoby fizycznej) lecz od firmy ubezpieczeniowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy obowiązek podatkowy w przypadku scedowanej wierzytelności wobec czynnego podatnika VAT powstanie zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 tj. z dniem otrzymania całości lub części zapłaty przez czynnego podatnika VAT (firmę ubezpieczeniową)?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli wynajęcie samochodu następuje przez osobę fizyczną nie będącą podatnikiem czynnym VAT jako zwykły zakup usługi, obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2 z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, ale nie później niż 180 dnia licząc od dnia wykonania usługi. W takim przypadku nabywcą i płatnikiem świadczonej usługi jest osoba fizyczna nie będącą czynnym podatnikiem VAT. Natomiast w przypadku, gdy świadczona usługa wynajmu pojazdu zastępczego jest finansowana przez firmę ubezpieczeniową będącą czynnym podatnikiem VAT zobowiązaną do zapewnienia osobie poszkodowanej (osobie fizycznej niebędącej czynnym podatnikiem VAT) samochodu zastępczego, obowiązek podatkowy powstaje z dniem otrzymania całości lub części zapłaty zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Stosownie do zapisu zawartego w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z poźn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...).

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności na nabywcę jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta.

Z cytowanych wyżej przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w pojęciu usługi. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny między świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z definicji świadczenia usług należy wyprowadzić następujące wnioski:

• świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi,
  

• opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów, polegające na tym, że wynagrodzenie otrzymane przez wykonawcę usługi jest świadczeniem wzajemnym za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy,
  

• pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem, musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.
  
  

Należy zauważyć, że przelew wierzytelności niezwiązany z żadnymi usługami, ani dodatkowymi świadczeniami poza zapłatą ceny sprzedaży ustaloną ostatecznie w umowie cesji, nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wierzyciel dokonuje cesji wierzytelności i nie działa w tym zakresie jako usługodawca, z kolei nabywca wierzytelności nie może być usługodawcą.

Cesja wierzytelności nie jest świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli nie jest związana ze świadczeniem dodatkowych czynności, których wykonanie lub chociażby zobowiązanie do ich wykonania może stanowić o świadczeniu usługi nabywcy na rzecz zbywcy, która może również obejmować nabycie wierzytelności.

Jeśli nabywanie jest świadczeniem usługi, tj. „uwalnia” sprzedawcę od ciężaru odzyskiwania należności to w ramach ustawy o podatku od towarów i usług, w relacji usługodawca- nabywający a usługobiorca-sprzedający, usługa w całości jest „skonsumowana”, wykonana w momencie cesji wierzytelności. To właśnie w tej chwili sprzedawca pozbawiany jest wspominanego ciężaru odzyskiwania należności.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 25 lit. a ustawy, przez małego podatnika rozumie się podatnika podatku od towarów i usług, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro – przy czym przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Stosownie do przepisu art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Przy czym dla podmiotów rozliczających się metodą kasową, obowiązek podatkowy został określony w art. 21 ustawy.

I tak, w myśl art. 21 ust. 1 ustawy, mały podatnik może wybrać metodę rozliczeń polegającą na tym, że obowiązek podatkowy w odniesieniu do dokonywanych przez niego dostaw towarów i świadczenia usług powstaje:

1. z dniem otrzymania całości lub części zapłaty - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15,zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny,
2. z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 180. dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi
   - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podmiotu innego niż wymieniony w pkt 1

− po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego w terminie do końca miesiąca poprzedzającego okres, za który będzie stosował tę metodę, zwaną dalej „metodą kasową”: otrzymanie zapłaty w części powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

Przepis ust. 1 stosuje się do czynności wykonanych w okresie, w którym podatnik stosuje metodę kasową (art. 21 ust. 2 ustawy).

Metoda kasowa stanowi zatem szczególny sposób ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego, w którym powstanie obowiązku podatkowego zostało powiązane z uregulowaniem należności.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Posiada status małego podatnika i od czerwca 2016 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej stosuje kasową metodę rozliczeń VAT. Spółka świadczy usługi w zakresie wynajmu pojazdów samochodowych zarówno dla osób fizycznych jak i prawnych. Najem świadczony jest również w przypadkach osób poszkodowanych w wypadkach i kolizjach komunikacyjnych na zasadzie auta zastępczego. Po wykonaniu usługi wynajmu pojazdu poszkodowanemu Spółka wystawia „fakturę VAT metoda kasowa”, gdzie nabywcą usługi jest poszkodowany - osoba fizyczna niebędąca czynnym podatnikiem VAT, natomiast płatnikiem za usługę jest firma ubezpieczeniowa będąca czynnym podatnikiem VAT. Wraz z fakturą sporządzana jest umowa przelewu wierzytelności (cesja) za najem auta zastępczego. Cedentem jest osoba fizyczna, a cesjonariuszem Wnioskodawca. W umowie tej zawarte są uregulowania dotyczące przelewu wierzytelności za najem samochodu zastępczego. Cesjonariusz (świadczący usługę) występuje do firmy ubezpieczeniowej poszkodowanego o zapłatę należności z tytułu najmu samochodu.

W tym miejscu należy odnieść się do kwestii przelewu wierzytelności – cesji. Jak wynika z treści wniosku – w związku z zawarciem umowy przelewu wierzytelności (cesji) za najem auta zastępczego Wnioskodawca staje się cesjonariuszem, który występuje do firmy ubezpieczeniowej poszkodowanego o zapłatę należności z tytułu zwrotu kosztów związanych z najmem samochodu. Wnioskodawca nabywając wierzytelność, wchodzi w miejsce cedenta jako dotychczasowego wierzyciela. Wnioskodawca występując do firmy ubezpieczeniowej o zapłatę należności za najem samochodu zastępczego nie wykona żadnego świadczenia na rzecz firmy ubezpieczeniowej. Skoro strony, w umowie przelewu wierzytelności (cesja) poza uregulowaniami dotyczącymi przelewu wierzytelności za najem samochodu zastępczego, nie formułują żadnych obowiązków, to wystąpienie przez Wnioskodawcę do firmy ubezpieczeniowej poszkodowanego o zapłatę ww. należności jest jedynie realizacją przysługującego mu prawa podmiotowego, realizacją jego uprawnień właścicielskich. Zatem zawarcie umowy i związane z nią przejęcie wierzytelności nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania obowiązku podatkowego z powyższego tytułu. Natomiast sam fakt wypłacenia przez firmę ubezpieczeniową poszkodowanego należności związanych z najmem samochodu nie będzie miało związku z jakąkolwiek czynnością ze strony Wnioskodawcy. Zatem nie będzie tu miało miejsce odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1.

W konsekwencji powyższego, należy stwierdzić, że czynność wystąpienia we własnym imieniu i na własny rachunek Wnioskodawcy do firmy ubezpieczeniowej poszkodowanego o zapłatę należności związanych z najmem samochodu nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Natomiast Wnioskodawca będzie świadczył odpłatną usługę tylko w zakresie wynajmu auta zastępczego, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy na rzecz najemcy – osoby fizycznej (poszkodowanego). Za powyższe świadczenie Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie, o które jako cedent wierzytelności, wystąpi do firmy ubezpieczeniowej poszkodowanego. Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT rozliczającym się metodą kasową, nabywcą natomiast jest osoba fizyczna niebędąca czynnym podatnikiem podatku VAT, to obowiązek podatkowy dla Wnioskodawcy powstanie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy, z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 180. dnia, licząc od dnia wykonania usługi, a nie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz opis sprawy przedstawiony we wniosku, stwierdzić należy, że obowiązek podatkowy dla Wnioskodawcy, w przypadku świadczenia usługi najmu samochodu zastępczego na rzecz poszkodowanego - osoby fizycznej niebędącej czynnym podatnikiem podatku VAT, nie powstanie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy. Obowiązek podatkowy dla Wnioskodawcy, w przypadku świadczenia ww. usługi, powstanie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy, z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 180. dnia, licząc od dnia wykonania usługi. Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług posiadającym status małego podatnika stosującym kasową metodę rozliczeń VAT, a usługa jest wykonywana na rzecz osoby fizycznej niebędącej czynnym podatnikiem podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.