2017.02.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - 3063-ILPP2-1.4512.243.2016.2.UG

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP2-1.4512.243.2016.2.UG
z 22 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2016 r. (data wpływu 28 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2017 r. (data wpływu 2 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

prawidłowe – w części dotyczącej momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług świadczonych przez mediatora stałego oraz
nieprawidłowe – w części dotyczącej momentu wystawienia faktury na rzecz sądu z tytułu świadczenia usług mediacji.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług świadczonych przez mediatora stałego oraz momentu wystawienia faktury na rzecz sądu z tytułu świadczenia usług mediacji. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 lutego 2017 r. o informację dotyczącą wpłaty brakującej opłaty do wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako mediator stały prowadzi mediacje na zlecenie sądów. Mediacja na zlecenie sądu trwa od wydania pierwszego postanowienia sądu – kierującego sprawę do mediacji, poprzez zgodę stron, prowadzenie rozmów, aż do ostatniego postanowienia sądu przyznającego mediatorowi wynagrodzenie i zwrot poniesionych kosztów oraz ostatecznej ich zapłaty przez dział finansowy sądu.

W latach 2005-2015 mediator stały, prowadząc mediacje cywilne, był obowiązany do pobierania wynagrodzenia i poniesionych kosztów bezpośrednio od stron.

Od stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownym metod rozwiązywania sporów (patrz art. 93 pkt 1 i 2), uzupełniona rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym.

Ww. zmiany zobowiązują mediatora stałego do rozliczania mediacji bezpośrednio z organem zlecającym. Droga i czas wypłacania mediatorowi środków znacznie wydłużyły się. Procedura rozliczeniowa sądu wymaga:

od mediatora – złożenia protokołu i rozliczenia,
od sądu – akceptacji ww. rozliczenia i wydania postanowienia o przyznaniu mediatorowi środków,
od sądu i mediatora – wysłania do stron i mediatora ww. postanowienia sądu, celem akceptacji lub złożenia na postanowienie zażalenia,
od sądu i mediatora – czekania na powrót zwrotek pocztowych uprawomocnienia się oraz stwierdzenia prawomocności postanowienia.

Dopiero prawomocne postanowienie sądu jest podstawą do wypłaty mediatorowi wynagrodzenia i formalnie kończy bieg mediacji, prowadzonej na zlecenie sądu, co ma odzew również w wystawionej fakturze VAT przez mediatora.

Sam fakt zależności czasu trwania sprawy mediacyjnej od postanowienia sądu, przyznającego wynagrodzenie wydłuża zamknięcie sprawy często o kilka miesięcy, gdyż „niezwłoczność” obowiązująca sędziego w kwestii wydania postanowienia kończącego postępowanie mediacyjne jest różnie realizowana przez różnych sędziów.

Obecnie mediatorzy wysyłają do sądów zlecających mediacje w pierwszej kolejności rozliczenie zbiorcze mediacji, a inni od razu gotowe faktury VAT (Wnioskodawca wysyła faktury). W każdym z tych przypadków i tak sąd musi potwierdzić swoim postanowieniem prawidłowość i należność dokonanych przez mediatora wyliczeń wynagrodzenia i poniesionych kosztów mediacji, na podstawie ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016 r.

W przypadku wystawiania faktury VAT, zamiast rozliczenia zbiorczego do akceptacji, rodzi ryzyko korekt faktury VAT z powodu korekt sądu wobec wyliczonej wysokości ww. środków.

To powoduje, że wystawiając fakturę przed wydaniem postanowienia sądu przyznającego środki, Wnioskodawca nie wie czy:

przedmiotowa faktura będzie prawidłowa i ostateczna,
czy już powstaje po jego stronie obowiązek podatkowy i w jakiej wysokości, bo nie ma akceptacji sądu (postanowienia) i nie ma też zapłaty przez kilka miesięcy, co powoduje zawieszenie w dostępie do informacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

W którym momencie mediator powinien wystawić sądowi fakturę, skoro ostateczna wysokość wynagrodzenia jest zależna od postanowienia sądu?
Który moment jest właściwym momentem powstania dla mediatora sądowego obowiązku podatkowego w podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, mediator stały powinien:

Ad. 1

Przedstawić sądowi wyliczenie zbiorcze wskazujące zakres wykonanych prac i poniesionych kosztów związanych z realizacją mediacji na zlecenia sądu.
Sąd powinien wydać postanowienie co do akceptacji wyliczeń i przyznania mediatorowi ostatecznego wynagrodzenia i zwrotu poniesionych kosztów mediacji.
Postanowienie musi się uprawomocnić, co znajduje wyraz w stwierdzeniu przez sąd tezie prawomocności.
Mediator powinien wystawić dla tegoż sądu fakturę VAT z zaakceptowaną i przyznaną postanowieniem kwotą.

Ad. 2

2.1

Obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, gdy podatnik realizuje mediacje na zlecenie sądu, prokuratury.

2.2

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 1d ustawy o podatku VAT z dnia 11 marca 2004 r. i w myśl § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970, z późn. zm.), które określiło inne terminy powstania obowiązku podatkowego, w przypadku świadczenia mediacji na rzecz sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokurator przez osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, których sądy te lub prokuratura, na podstawie właściwych przepisów, zleciły wykonanie określonych czynności związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, co powinno zostać potwierdzone fakturą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

prawidłowe – w części dotyczącej momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług świadczonych przez mediatora stałego oraz
nieprawidłowe – w części dotyczącej momentu wystawienia faktury na rzecz sądu z tytułu świadczenia usług mediacji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług zgodnie z art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postepowaniu cywilnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 921), rozporządzenie określa wysokość wynagrodzenia mediatora, w tym stałego mediatora, zwanych dalej „mediatorem”, za prowadzenie postępowania mediacyjnego w sprawach cywilnych wszczętego na podstawie skierowania sądu i wydatki mediatora podlegające zwrotowi.

W sprawach o prawa majątkowe wynagrodzenie mediatora wynosi 1% wartości przedmiotu sporu, jednak nie mniej niż 150 złotych i nie więcej niż 2000 złotych za całość postępowania mediacyjnego (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Natomiast w myśl § 3 cyt. rozporządzenia, zwrotowi podlegają udokumentowane i niezbędne wydatki mediatora poniesione w związku z przeprowadzeniem mediacji na pokrycie kosztów:

przejazdów – w wysokości i na warunkach określonych w przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej;
wynajmu pomieszczenia niezbędnego do przeprowadzenia posiedzenia mediacyjnego, w wysokości nieprzekraczającej 70 złotych za jedno posiedzenie;
korespondencji, w wysokości nieprzekraczającej 30 złotych.

Z opisy sprawy wynika, że Wnioskodawca jako mediator stały prowadzi mediacje na zlecenie sądów. Mediacja na zlecenie sądu trwa od wydania pierwszego postanowienia sądu – kierującego sprawę do mediacji, poprzez zgodę stron, prowadzenie rozmów, aż do ostatniego postanowienia sądu przyznającego mediatorowi wynagrodzenie i zwrot poniesionych kosztów oraz ostatecznej ich zapłaty przez dział finansowy sądu. W latach 2005-2015 mediator stały, prowadząc mediacje cywilne, był obowiązany do pobierania wynagrodzenia i poniesionych kosztów bezpośrednio od stron.

Od stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownym metod rozwiązywania sporów, uzupełniona rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym.

od mediatora – złożenia protokołu i rozliczenia,
od sądu – akceptacji ww. rozliczenia i wydania postanowienia o przyznaniu mediatorowi środków,
od sądu i mediatora – wysłania do stron i mediatora ww. postanowienia sądu, celem akceptacji lub złożenia na postanowienie zażalenia,
od sądu i mediatora – czekania na powrót zwrotek pocztowych uprawomocnienia się oraz stwierdzenia prawomocności postanowienia.

Sam fakt zależności czasu trwania sprawy mediacyjnej od postanowienia sądu, przyznanego wynagrodzenia wydłuża zamknięcie sprawy często o kilka miesięcy, gdyż „niezwłoczność” obowiązująca sędziego w kwestii wydania postanowienia kończącego postępowanie mediacyjne jest różnie realizowana przez różnych sędziów.

W przypadku wystawiania faktury VAT, zamiast rozliczenia zbiorczego do akceptacji, rodzi ryzyko korekt faktury VAT z powodu korekt sądu wobec wyliczonej wysokości ww. środków.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii określenia właściwego momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla mediatora sądowego.

Generalna zasada znajdująca zastosowanie do ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego została określona w art. 19a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru, bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Z kolei, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Natomiast, stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ustępu 5 pkt 4.

Zauważyć jednak należy, że w art. 19a ust. 5 ustawy, ustawodawca w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego dla niektórych usług.

Stosownie bowiem do art. 19a ust. 5 pkt 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą 1) otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu:

wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu,
przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie,
dokonywanej w trybie egzekucji dostawy towarów, o której mowa w art. 18,
świadczenia, na podstawie odrębnych przepisów, na zlecenie sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury usług związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług,
świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty (art. 19a ust. 6 ustawy).

Wskazany przepis art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. d ustawy, ma zastosowanie zatem do świadczenia usług na rzecz sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury przez osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym, na podstawie właściwych przepisów, sądy te lub prokurator zlecili wykonanie określonych czynności związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym. Wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Skoro zatem ustawodawca w powołanym wyżej przepisie art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. d ustawy wyszczególnił m.in. sądy i prokuratury to przy świadczeniu przez Wnioskodawcę usług z zakresu mediacji na zlecenie sądów i prokuratur, które to sądy i prokuratury na podstawie właściwych przepisów, zleciły Wnioskodawcy wykonanie określonych czynności, obowiązek podatkowy z tytułu ich wykonania powstaje z chwilą otrzymania przez Wnioskodawcę całości lub części zapłaty za te usługi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym „obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, gdy podatnik realizuje mediacje na zlecenie sądu, prokuratury” uznaje się za prawidłowe.

Należy w tym miejscu zauważyć, że powołane we własnym stanowisku rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970, z późn. zm.) stało się nieaktualne z dniem 1 grudnia 2008 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, w którym momencie mediator powinien wystawić sądowi fakturę, skoro ostateczna wysokość wynagrodzenia jest zależna od postanowienia sądu.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a – 106q ustawy.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Przez sprzedaż – stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2 ustawy).

Z kolei stosownie do art. 106i ust. 3 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż:

30. dnia od dnia wykonania usług - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a;
60. dnia od dnia wydania towarów - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b, z zastrzeżeniem ust. 4;
90. dnia od dnia wykonania czynności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. c;
z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zasadą ogólną dotyczącą terminów wystawiania faktur jest to, że powinny one być wystawiane do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym czynność została wykonana (tj. wydano towar, bądź wykonano usługę). Jest to termin do którego faktura powinna być wystawiona. Jak wskazano wyżej, przepisy art. 106i ust. 2 i 3 ustawy przewidują szczególne momenty wystawiania faktur, jednakże w rozpatrywanej sprawie nie będą one miały zastosowania.

W związku z powyższym faktury VAT dokumentujące świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz sądów i prokuratur winny być wystawione na zasadach ogólnych, a więc nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonano usługę.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym mediator powinien wystawić fakturę na rzecz sądu po uprawomocnieniu się postanowienia z zaakceptowaną i przyznaną tym postanowieniem kwotą, należało uznać za nieprawidłowe.

Wskazać ponadto należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje momentu wykonania usługi, jednakże przyjąć należy, że momentem tym jest moment faktycznego wykonania wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę. Zatem, usługa jest wykonana, gdy usługodawca zrealizował wszystkie czynności składające się na określony rodzaj usług. O faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Jednocześnie, podkreślić należy, że ustalenie zakresu świadczonej usługi i w konsekwencji momentu jej wykonania powinno następować w sposób obiektywny.

W rozpatrywanej sprawie należy przyjąć, że „wykonanie usługi” następuje w momencie faktycznego zakończenia wszystkich czynności, do których wykonania zobowiązał się Wnioskodawca w ramach świadczonej usługi mediacji, tj. – jak wynika z wniosku - następnie jeszcze przed przedstawieniem sądowi zbiorczego wyliczenia. Natomiast moment uprawomocnienia się postanowienia z zaakceptowaną i przyznaną tym postanowieniem kwotą nie przesądza o terminie faktycznego wykonania tej usługi.

Tut. Organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przeszłego w podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług świadczonych przez mediatora stałego oraz momentu wystawienia faktury na rzecz sądu z tytułu świadczenia usług mediacji, natomiast wniosek w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie momentu powstania przychodu dla mediatora, został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin