Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-2.4511.51.2017.1.MKA
z 21 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2007 r. Wnioskodawca kupił domek letniskowy o powierzchni około 20 m

, który nie posiadał księgi wieczystej, gdyż był on obiektem nietrwałego użytku ośrodka wypoczynkowego, możliwym do przeniesienia, położonym na terenie dzierżawionym od nadleśnictwa. W 2016 r. domek letniskowy został sprzedany.

Kupno domku odbyło się na podstawie umowy sprzedaży, (bez formy aktu notarialnego).

Wnioskodawca podpisał z zarządcą terenu ośrodka wypoczynkowego, umowę dzierżawy terenu, na którym posadowiony jest ów domek. Struktura opisywanego domku letniskowego charakteryzuje się jego odrębnością od gruntu na jakim jest posadowiony - posadowienie na betonowych słupkach.

Domek został co prawda sprzedany na miejscu i nie był przetransportowywany. Jednakże przewiezienie domku letniskowego i posadowienie go w innym miejscu było możliwe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty podatku dochodowego od sprzedaży domku letniskowego?

Zdaniem Wnioskodawcy podatek dochodowy od przychodu uzyskanego ze sprzedaży domku letniskowego nie wystąpi - ponieważ była to ruchomość oraz Wnioskodawca był jego właścicielem powyżej 6 miesięcy od jego nabycia do chwili sprzedaży.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

• nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
• spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
• prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• innych rzeczy.

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W świetle dotychczas przytoczonych przepisów i stanu faktycznego istotnym dla niniejszego rozstrzygnięcia jest kwalifikacja do odpowiedniego źródła przychodu osiągniętego przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą domku letniskowego.

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na brak definicji nieuchronności i rzeczy w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odwołać się do odpowiednich przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2014 r., poz. 121), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Stosownie do art. 46 § 1 ww. Kodeksu nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W przypadku nieruchomości budynkowej istotą wyróżnienia jej jako nieruchomości jest spełnienie przesłanek bycia rzeczą (art. 45) i posiadanie cech budynku jako konstrukcji trwale związanej z gruntem, który ponadto może stanowić odrębny od gruntu przedmiot własności, co musi mieć oparcie w przepisie szczególnym. Natomiast zawartą w ww. art. 45 Kodeksu cywilnego definicję rzeczy, określa się, że przedmiotami materialnymi są wyodrębnione spośród innych (naturalnie lub sztucznie) w sposób umożliwiający ich traktowanie w stosunkach społecznych i gospodarczych jako dobra samoistne.

W myśl zaś z art. 47 § 1-3 Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 Kodeksu cywilnego). Częścią składową gruntu są wszystkie rzeczy trwale złączone z tą nieruchomością.

W związku z tym w świetle uregulowań zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego sprzedany w czerwcu 2016 r. domek letniskowy może być uznany za rzecz, gdyż do uznania go za rzecz, wystarczy fizyczna możliwość jego wyodrębnienia od gruntu, gdyż musi on istnieć samoistnie, co miało miejsce w przypadku domku letniskowego Wnioskodawcy.

Zatem w odniesieniu do sprzedaży domku letniskowego znajdzie zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8, gdyż w tym przypadku dochodzi do sprzedaży rzeczy. Sprzedaż rzeczy ruchomej po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jej nabycie, nie jest źródłem przychodu i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od przychodu uzyskanego ze sprzedaży domku letniskowego jako ruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego
3. oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
5. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2007 r. na podstawie umowy sprzedaży nabył domek letniskowy, który był obiektem nietrwałego użytku ośrodka wypoczynkowego, możliwym do przeniesienia. Domek ten był obiektem odrębnym od gruntu, możliwe było jego przewiezienie i posadowienie w innym miejscu. Domek ten został sprzedany w 2016 r.

Mając na uwadze powyższe w celu w celu ustosunkowania się do pytania Wnioskodawcy należy określić do jakiego źródła przychodu zaliczany jest osiągnięty przez Zainteresowanego przychód uzyskany ze sprzedaży domku letniskowego w 2016 r.

Z uwagi na brak definicji nieruchomości i rzeczy w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odwołać się do odpowiednich przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zaś z art. 45 Kodeksu cywilnego, rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

W myśl zaś art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W literaturze powszechnie akceptuje się definicję rzeczy rozumianą w ten sposób, iż "rzeczami w rozumieniu naszego prawa cywilnego są materialne części przyrody w stanie pierwotnym lub przetworzonym, na tyle wyodrębnione (w sposób naturalny lub sztuczny), że w stosunkach społeczno-gospodarczych mogą być traktowane jako dobra samoistne" (J. Wasilkowski, Zarys prawa rzeczowego, Warszawa 1963, s. 8). Na pojęcie "rzeczy" składają się więc dwie cechy o charakterze konstytutywnym: materialny ich charakter i wyodrębnienie z przyrody (Z. Radwański, J. Olejniczak, Prawo cywilne, 2011, s. 112; M. Bednarek, Mienie. Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego, Kraków 1997, s. 45 i n.), czyli muszą mieć samodzielny byt materialny.

Kodeks cywilny nie zawiera natomiast definicji ruchomości. Zatem ruchomościami są te rzeczy, które nie są nieruchomościami, określonymi w cytowanym powyżej przepisie art. 46. Cechami wyodrębniającymi ruchomości z pojęcia rzeczy są ich samodzielność fizyczna względem innych rzeczy i przenaszalność (tak orzeczenie SN z dnia 15 lutego 1961 r., 2 CR 596/59, OSPiKA 1962, z. 2, poz. 45, z aprobującą glosą A. Ohanowicza; bliżej W.J. Katner, Umowne nabycie własności ruchomości, Warszawa 1995, s. 70–73).

Jak wynika z treści opisu stanu faktycznego, przedmiotowy domek letniskowy, który został nabyty w 2007 r. jest obiektem nietrwałego użytku ośrodka wypoczynkowego możliwym do przeniesienia.

Biorąc pod uwagę oświadczenie Wnioskodawcy, że przedmiotowy domek letniskowy nie jest związany z gruntem - charakteryzuje się odrębnością od gruntu, na którym został posadowiony i może być przeniesiony w inne miejsce, a zatem nie spełnia warunku, o którym mowa w art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny dla uznania go za nieruchomość. Wobec powyższego należy przyjąć, że jest on rzeczą ruchomą w rozumieniu kodeksu cywilnego.

Jak wyżej wspomniano, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c sprzedaż rzeczy ruchomych podlega opodatkowaniu jeżeli następuje przed upływem sześciu miesięcy licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Reasumując dochód, jaki uzyskał Wnioskodawca w 2016 r. ze sprzedaży domku letniskowego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, bowiem sprzedaż ta dokonana została po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie. W konsekwencji, sprzedaż przedmiotowego domku letniskowego nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, w związku ze sprzedażą przedmiotowego domku letniskowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art.53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.