Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB4.4511.1325.2016.3.MS1
z 22 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika z tytułu nieodpłatnego korzystania przez pracowników Wnioskodawcy z pokoi gościnnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika z tytułu nieodpłatnego korzystania przez pracowników Wnioskodawcy z pokoi gościnnych oraz potwierdzenia prawidłowości ustalenia podstawy opodatkowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 1462-IPPB4.4511.1325.2016.1.MS1 z dnia 23 stycznia 2017 r. (data nadania 23 stycznia 2017 r., data doręczenia 1 lutego 2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przeformułowanie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2.

Pismem z dnia 7 lutego 2017 r. (data nadania 8 lutego 2017 r., data wpływu 13 lutego 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny.

Teatr jest samorządową instytucją kultury i działa w szczególności na podstawie:

1. Ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jednolity Dz. U. z 2012, poz. 406, z późn. zm.),
2. Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. Z 2016, poz. 446),
   
3. Ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jednolity Dz. U. Z 2013 poz. 885, z późn. zm.)
   
4. Zarządzenia Wojewody z dnia 22 grudnia 1976 r. - akt o utworzeniu,
   
5. Statutu nadanego uchwałą Rady Miejskiej z dnia 28 maja 2012 r.
   
   

Przedmiotem działalności Teatru jest tworzenie, prezentacja i popularyzacja sztuki teatralnej dla zaspokajania potrzeb i aspiracji kulturalnych społeczeństwa oraz tworzenie warunków aktywnego uczestnictwa w kulturze poprzez prowadzenie działalności artystycznej, impresaryjnej, wydawniczej, edukacji teatralnej dzieci, młodzieży i dorosłych, innej działalności.

Teatr jest właścicielem nieruchomości, na której usytuowany jest budynek Teatru. W budynku Teatru znajdują się pomieszczenia używane bezpośrednio dla tworzenia sztuki teatralnej, a także lokale użytkowe, wynajmowane podmiotom zewnętrznym oraz pokoje gościnne.

Teatr udostępnia pokoje gościnne w budynku Teatru. Z pokoi gościnnych Teatru mogą korzystać etatowi pracownicy Teatru lub inne osoby na podstawie odrębnej decyzji Dyrektora Teatru. Użytkownik może korzystać z pokoju gościnnego wyłącznie w celach mieszkaniowych.

Dyrektor Teatru wprowadził Zarządzeniem Regulamin korzystania z pokoi gościnnych znajdujących się w dyspozycji Teatru.

Zgodnie z ww. Regulaminem odpłatność za korzystanie z pokoi ustala się w wysokości zryczałtowanych kosztów zużycia energii elektrycznej, wody, centralnego ogrzewania, wywozu śmieci, stawki podatku od nieruchomości oraz kosztów utrzymania czystości i porządku w pomieszczeniach wspólnych.

Opłaty z tytułu używania pokoi gościnnych są ustalane w następujący sposób: raz w roku ustala się koszt utrzymania 1 m2 powierzchni za ostatnie 12 miesięcy (energii elektrycznej, wody, centralnego ogrzewania, wywozu śmieci, stawki podatku od nieruchomości oraz kosztów utrzymania czystości i porządku w pomieszczeniach wspólnych) i tak ustalona kwota stanowi podstawę naliczenia opłat ponoszonych przez użytkowników przez kolejnych 12 miesięcy. Wysokość opłaty ponoszonej przez użytkowników określa umowa zawierana z Teatrem w dniu udostępnienia pokoju.

Zobowiązania z tytułu korzystania z pokoi gościnnych znajdujących się w budynku Teatru regulowane są na podstawie faktur, wystawianych przez Teatr.

Teatr oddał w bezpłatne używanie dwa pokoje gościnne dwóm pracownikom etatowym Teatru. Miejsce zamieszkania tych pracowników jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów (tj. kosztów w wysokości 139,06 zł miesięcznie).

Na podstawie Zarządzenia Dyrektora Teatru w sprawie wprowadzenia Regulaminu korzystania z pokoi gościnnych znajdujących się w dyspozycji Teatru, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustalono według równowartości opłaty, jaka przysługiwałaby w razie zawarcia Umowy o korzystanie z pokoju gościnnego w budynku Teatru, i tak: opłata miesięczna za pokój o powierzchni 44,10 m² wynosiłaby 256,12 zł, natomiast za pokój o powierzchni 55,25 m² - 297,79 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Teatr prawidłowo ustalił podstawę przychodu do opodatkowania podatkiem od osób fizycznych od nieodpłatnego korzystania przez pracowników etatowych z pokoi gościnnych pełniących funkcję mieszkań służbowych i znajdujących się w budynku Teatru w kwotach odpowiednio 256,12 zł i 297,79 zł miesięcznie - ustalonych na podstawie Zarządzenia Dyrektora w sprawie wprowadzenia Regulaminu korzystania z pokoi gościnnych znajdujących się w dyspozycji Teatru.
2. Czy Teatr jako płatnik ma obowiązek obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodu uzyskanego przez swoich pracowników z tytułu nieodpłatnego korzystania przez nich z pokoi gościnnych, do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.
   
   

Przedmiotowa interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie pytania Nr 2. W zakresie pytania Nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 2

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy Teatr nie ma obowiązku obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodu uzyskanego przez pracowników - których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Teatru, a pracownik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 - z tytułu korzystania z pokoi gościnnych do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Zdaniem Wnioskodawcy limit 500 zł miesięcznie dotyczy każdego pracownika oddzielnie. Natomiast w przypadku, gdy koszt świadczenia z tytułu korzystania z pokoju gościnnego przez pracownika przekroczy w danym miesiącu 500 zł, nadwyżka tj. różnica pomiędzy kosztem korzystania z pokoju gościnnego a kwotą zwolnioną, będzie polegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), zwana dalej „ustawą PIT”.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24–25 oraz art. 30f ustawy PIT nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym (art. 9 ust. 2 ustawy PIT).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 źródłem przychodów jest stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z tego źródła uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy PIT, w przypadku pieniędzy i wartości pieniężnych przychód powstaje w momencie ich otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika, natomiast w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń w momencie ich otrzymania.

Powyższe oznacza, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane, jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie wymagany realny charakter tego rodzaju świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania, jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W pozostałych przypadkach wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2a – 2c dotyczącego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 12 ust. 2 lub 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lubi inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r.| sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Teatr – Wnioskodawca, oddał w bezpłatne używanie dwa pokoje gościnne znajdujące się w budynku Teatru, dwóm pracownikom etatowym.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca powziął wątpliwość czy jako płatnik będzie miał obowiązek pobierania zaliczek z tytułu nieodpłatnego korzystania przez pracowników z pokoi gościnnych, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

W odniesieniu do ww. wątpliwości, należy stwierdzić, że w sytuacji kiedy wszelkie koszty zakwaterowania decyduje się pokryć – kosztem własnego majątku – pracodawca, to wartość tychże świadczeń należy, w świetle przepisów podatkowych, uznać za przychód. Świadczenie to stanowi trwałe przysporzenie majątkowe po stronie pracownika. Dzięki finansowaniu omawianych wydatków pracodawca niejako „zwalnia” pracownika z konieczności finansowania tychże wydatków kosztem majątku własnego, tym samym nie doprowadzając do uszczerbku w jego majątku.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 14 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Wnioskodawca wskazał, że miejsce zamieszkania pracowników zajmujących te pokoje, jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów (tj. kosztów w wysokości 139,06 zł miesięcznie).

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i ww. przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca będzie udostępnił pracownikom miejsca w pokojach gościnnych nieodpłatnie, to wartość tych świadczeń będzie stanowić dla tych pracowników nieodpłatne świadczenie jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ten jednakże będzie korzystał ze zwolnienia – przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19, z zastrzeżeniem ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W wyniku powyższego należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym, w sytuacji gdy Wnioskodawca udostępnia miejsca w pokojach gościnnych nieodpłatnie pracownikom, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a pracownicy ci nie korzystają z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy, to Wnioskodawca nie jest obowiązany pobierać zaliczek z tytułu uzyskiwania przez pracowników nieodpłatnych świadczeń do wartości tego świadczenia nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Natomiast w sytuacji, gdy wartość tego świadczenia dla pracownika przekroczy w danym miesiącu kwotę 500 zł, nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie wówczas zobowiązany do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz sporządzenia informacji według wzoru.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.