Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-3-88/15/17-9/S/EK
z 27 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2715/15 (data wpływu orzeczenia prawomocnego – 10 lutego 2017 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 17 marca 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 17 kwietnia 2015 r. (skutecznie doręczone 20 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia obligacji przez Wnioskodawcę (pytanie 6 wniosku) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia obligacji przez Wnioskodawcę (pytanie 6 wniosku).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zamierza przeprowadzić centralizację niektórych operacji finansowych i towarzyszących im czynności w odniesieniu do części podmiotów należących do Grupy Kapitałowej [zwanych dalej: „Spółkami GK”].
Przedmiotowa centralizacja, obok zawierania przez Spółkę ze Spółkami GK określonych transakcji finansowych, będzie polegała na centralizacji w Spółce funkcji wykonywanych dotychczas przez Spółki GK samodzielnie i/lub z wykorzystaniem podmiotów trzecich i świadczeniu przez Spółkę na rzecz Spółek GK określonych usług, w tym mających na celu zastąpienie Spółkom GK przejętych od nich funkcji i czynności. Celem Centralizacji jest także zwiększenie efektywności i obniżenie kosztów działalności zarówno Spółki, jak i Spółek GK.

Powyższy proces będzie dotyczyć następujących obszarów finansowych Spółek GK:

1. Ryzyko rynkowe i finansowe obejmujące:
   1. Transakcje odsetkowe:
      1. rzeczywiste - wzajemne zobowiązanie stron transakcji do dokonywania płatności kwoty nominalnej (rzeczywista transakcja walutowa) oraz płatności odsetkowych, od ustalonej dla każdej ze stron transakcji kwoty nominalnej, obliczonych według określonych dla każdej ze stron transakcji kontraktowych stóp procentowych,
         
      2. nierzeczywiste (swap odsetkowy) - wzajemne zobowiązanie stron transakcji do dokonywania płatności odsetkowych, od ustalonej dla każdej ze stron transakcji kwoty nominalnej, obliczonych według określonych dla każdej ze stron transakcji kontraktowych stóp procentowych;
   2. Transakcje walutowe:
      1. rzeczywiste (w tym swap walutowy) - przedmiotem transakcji jest wzajemne zobowiązanie stron transakcji do przeniesienia własności na rzecz drugiej strony transakcji określonej kwoty waluty, zgodnie z przyjętym przez strony transakcji kursem wymiany,
         
      2. nierzeczywiste (NDF) - przedmiotem transakcji jest rozliczenie różnicy walutowej pomiędzy kwotami walut ustalonymi w oparciu o kontraktowy kurs wymiany a kwotami walut ustalonymi w oparciu o kurs referencyjny. Zobowiązaną do zapłaty kwoty różnicy walutowej jest strona transakcji, której kwota waluty ustalona na podstawie kursu referencyjnego jest wyższa niż kwota waluty ustalona na podstawie kontraktowego kursu wymiany;
   3. Transakcje mieszane (walutowo-odsetkowe) - składają się z zobowiązań wynikających z określonych, połączonych ze sobą funkcjonalnie transakcji walutowych i odsetkowych;
      
   4. Transakcje zmiany cen towarów (swap towarowy) - polegają na wymianie lub serii wymian uzgodnionych kwot stałych za uzgodnione kwoty zmienne; rozliczenie polega na przelaniu różnicy pomiędzy kwotą stałą i kwotą zmienną, o ile kwota stała jest większa od kwoty zmiennej, albo na przelaniu różnicy pomiędzy kwotą zmienną i kwotą stałą, o ile kwota zmienna jest większa od kwoty stałej;
      
   5. Usługę wsparcia dla zarządzania przez Spółkę GK ryzykiem rynkowym i finansowym obejmującą doradztwo w zakresie identyfikacji ryzyk, opracowanie i wdrożenie strategii zarządzania wymienionymi ryzykami, analizę zleceń oraz podejmowanie czynności faktycznych związanych z zawieraniem transakcji.
      
2. Produkty bankowe (w tym zarządzanie płynnością finansową) obejmujące:
   1. Zarządzanie rachunkami bankowymi, w odniesieniu do których świadczone będzie wsparcie dla Spółki GK w zarządzaniu przez nią płynnością środków finansowych, polegające w szczególności na:
      1. monitorowaniu zasobów środków finansowych Spółki GK znajdujących się na rachunkach bankowych Spółki GK,
         
      2. zarządzaniu skonsolidowanym rachunkiem bankowym oraz wykonywanie pozostałych obowiązków i uprawnień wynikających z umowy dotyczącej skonsolidowanego rachunku bankowego,
         
      3. pozyskiwaniu produktów bankowości transakcyjnej na rzecz Spółki GK,
         
      4. ustaleniu brzmienia dokumentacji bankowej w zakresie bankowości transakcyjnej, której stroną będzie Spółka GK;
         
   2. Finansowanie i wsparcie wewnątrzgrupowe:
      
      1. Pożyczki wewnątrzgrupowe,
         
      2. Obligacje,
         
      3. Gwarancje korporacyjne,
         
      4. Poręczenia;
   3. Udzielanie rekomendacji dotyczących:
      
      1. korzystania z systemu cash pool lub otwierania/zamykania innych rachunków bankowych,
         
      2. Finansowania,
         
      3. wykorzystania produktów trade finance (np. akredytywa, faktoring).
         
      4. korzystania z produktów bankowości transakcyjnej;
   4. Usługę wsparcia dla zarządzania przez Spółkę GK produktami bankowymi obejmującą doradztwo w zakresie wyboru produktu bankowego, przygotowania nowego produktu do wdrożenia lub zmiany obecnie wykorzystywanego, koordynację wdrożenia, pozyskiwania produktów bankowych od instytucji finansowych w imieniu Spółki GK lub na rzecz Spółki GK, w szczególności polegających na negocjowaniu oraz określaniu warunków umów i innych dokumentów dotyczących produktów bankowych, które mają być zawierane przez Spółkę GK z instytucjami finansowymi.
   
   
   

Transakcje określone w punktach 1) a-d. dotyczą instrumentów finansowych, przy czym Spółka nie występuje w ich przypadku w roli pośrednika, ale strony transakcji.

Usługi określone w punktach 1) e. i 2) a. c. i d. nie są niezbędne dla realizacji transakcji określonych odpowiednio w punktach 1) a.-d. i 2) b. i mogłyby być zagospodarowane przez same Spółki GK lub inne podmioty zewnętrzne nie uczestniczące w tych transakcjach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nabycie obligacji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Stanowisko Spółki:

Nabycie obligacji nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Brak opodatkowania nabycia obligacji.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 UVAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 UVAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 UVAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów.

Nabycie obligacji ma na celu zagospodarowanie własnych, wolnych środków finansowych. Spółka nabywając obligacje nie podejmuje czynności, które mogłyby być uznane za świadczenie usługi na rzecz emitenta tych obligacji. Tym bardziej nie można w takim przypadku mówić o dostawie towarów. W związku z tym przychody odsetkowe otrzymywane przez Spółkę w związku z nabyciem obligacji nie są objęte zakresem opodatkowania podatkiem VAT.

Takie podejście potwierdził wielokrotnie Minister Finansów w wydanych interpretacjach indywidualnych:

• IBPP2/443-399/13/IK - interpretacja wydana w dniu 9 sierpnia 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach,
  

• ITPP1/443-408/13/TS - interpretacja wydana w dniu 22 lipca 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy,
  

• ILPP1/443-361/13-4/JSK - interpretacja wydana w dniu 22 lipca 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu,
  

• ITPP1/443-409/13/DM - interpretacja wydana w dniu 15 lipca 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.
  
  
  

Na podstawie ww. wniosku Strony, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał w dniu 11 czerwca 2015 r. interpretację indywidualną nr IPPP1/4512-244/15-8/EK, w której stanowisko Strony uznał za nieprawidłowe i wskazał, że czynność nabycia obligacji, w związku z którymi Spółce przysługuje wynagrodzenie stanowi odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu i korzystające ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem Organu Strona, po uprzednim wezwaniu do naruszenia prawa, wniosła skargę na ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

WSA w wyroku z dnia 16 listopada 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2715/15 uwzględniając skargę Strony uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd stwierdził, że nabywając obligacje, a nawet osiągając przychody z faktu posiadania obligacji emitowanych przez inne podmioty, które nie są nabywane w celach handlowych, Skarżąca nie wykonuje działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Nie można uznać za działalność gospodarczą, a w konsekwencji za świadczenie usług, czynności polegającej na lokowaniu nadwyżek finansowych w papiery wartościowe jakimi są obligacje. Zatem zagospodarowanie własnych środków finansowych Spółki nie ma charakteru wynagrodzenia za usługę. Odsetki od obligacji nie mieszczą się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ustawy, w szczególności zaś nie są obrotem z tytułu świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ustawy i dlatego nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz biorąc pod uwagę wnioski płynące z wyroku WSA w Warszawie z dnia 16 listopada 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2715/15, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dokonując tej czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonej czynności można uznać, że nie ma znaczenia, czy rodzaj takiej działalności został wymieniony jako główny przedmiot działalności. Status podatnika podatku od towarów i usług jest kategorią obiektywną, niezależną od tego, jakim zakresem objęta jest główna działalność.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (Dz. U. z 2015 r., poz. 238), obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji zwanego dalej „obligatariuszem” i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Należy zauważyć, że odnośnie uznania za podatnika podatku od towarów i usług podmiotu lokującego kapitał w obligacje wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 6 lutego 1997 r., w sprawie C-80/95 Harnas & Helm, w której wskazał, że „(…) nabycie na własność i posiadanie obligacji, które nie służą innej działalności przedsiębiorstwa oraz otrzymywanie z tego tytułu dochodu nie stanowi działalności gospodarczej, która przyznaje wykonawcy tych czynności status podatnika. W konsekwencji działalność posiadacza obligacji może być zdefiniowana jako forma lokaty kapitału mieszcząca się w pojęciu zwykłego zarządzania majątkiem i jeśli generuje ona dochód w postaci odsetek, to wynikają one ze zwykłego posiadania obligacji. Jednakże nie mogą być one uważane za wynagrodzenie w zamian za dokonanie czynności lub wykonywanie działalności gospodarczej przez tego, kto takie odsetki otrzymuje.”

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, powołanych regulacji prawnych oraz ww. orzeczenia prowadzi do stwierdzenia, że skoro – jak wynika z treści wniosku – Wnioskodawca nabywa obligacje wyłącznie w celu zagospodarowania własnych, wolnych środków finansowych na własne potrzeby, celem zarządzania tymi środkami, nie występują przesłanki do uznania, że w transakcji ich nabycia działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji, nabycie to nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.