2017.02.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1535/11-5/17-S/AKo
z 24 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2011 r. (data wpływu 20 października 2011 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usługi trwałej zabudowy wnękowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2011 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usługi trwałej zabudowy wnękowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Z.) prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem są usługi budowlane polegające na instalacji stolarki budowlanej: montażu okien, drzwi, zabudowy balkonów, zabudowy balustradowej, a także usługi trwałej zabudowy wnękowej, kuchennej i łazienkowej.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wykonuje usługi trwałej zabudowy wnękowej polegające na wytwarzaniu z zakupionych w tym celu materiałów: płyt meblowych, blatów, luster i elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów i prowadnic) elementów stałej zabudowy wnękowej, a następnie na trwałym ich montażu w budynkach i lokalach mieszkalnych – obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym, o których mowa w art. 41 ust. 12a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) (dalej zwana „ustawą o VAT”). W wyniku wykonanych przez Z. robót powstają zabudowy zmontowane w jedną całość z trwale umiejscowionych elementów.

Szczegółowy opis czynności wykonywanych w ramach świadczonej usługi:

po dokonanym pomiarze pomieszczeń, projektant/handlowiec podczas spotkania z klientem uzgadnia szczegóły zamówienia; klient informowany jest o wstępnej wycenie, zapoznaje się z rysunkiem poglądowym,

po akceptacji przez klienta ceny i projektu tworzonego indywidualnie na zlecenie zainteresowanego dochodzi do podpisania umowy,

realizacja usługi następuje w uzgodnionym terminie, po wykonaniu usługi klient ocenia efekt końcowy pod kątem zgodności z przedmiotem zamówienia, po czym klient otrzymuje dokumentację (gwarancję, fakturę VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługa trwałej zabudowy wnękowej świadczona przez Z. na warunkach opisanych w stanie faktycznym w obiektach budowlanych objętych społecznym programem mieszkaniowym, o których mowa w art. 41 ust. 12a ustawy o VAT opodatkowana jest od 1 stycznia 2011 roku podatkiem od towarów i usług według stawki preferencyjnej, o której mowa w art. 41 ust. 2 w zw. z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do treści art. 41 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm) (dalej zwanej „ustawą o VAT”) dla towarów usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Przy czym na mocy art. 146a pkt 2 ustawy o VAT od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 8%.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 12 ustawy o VAT stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Stosownie do art. 41 ust. 12a ustawy o VAT przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b. Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a, stosownie do art. 41 ust. 12b ustawy o VAT nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Zgodnie z treścią powołanych powyżej przepisów stawka preferencyjna dotyczy dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji i przebudowy obiektów budowlanych objętych społecznym programem mieszkaniowym, przy czym ustawa o VAT definiując, co należy rozumieć pod pojęciem budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zawiera legalnej definicji pozostałych pojęć m.in. budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy.

Stosownie do treści art. 5a ustawy o VAT, według stanu prawnego obowiązującego od 1 stycznia 2011 roku, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Powyższe oznacza, że przy identyfikowaniu towarów i usług dla celów stosowania podatku od towarów i usług bezpośrednie stosowanie przepisów w sprawie klasyfikacji statystycznych, w tym rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r., w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293) ma miejsce jedynie wówczas, gdy przepis przywołuje dany symbol statystyczny. Stosownie do powyższego identyfikując dla celów ustawy o VAT pojęcia: remont, modernizacja, termomodernizacja, przebudowa, należy posłużyć się wykładnią językową tych pojęć z uwzględnianiem wykładni celowościowej a znaczenie klasyfikacji statystycznych może być stosowane jedynie pomocniczo. Należy również zwrócić uwagę, co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 lipca 2010 roku (sygn. akt I FSK 1218/09), iż definicjami z ustawy Prawo budowlane należy dla potrzeb definiowania pojęć zawartych w przepisach podatkowych również posługiwać się ostrożnie i pomocniczo.

Stosowanie stawki preferencyjnej jest wyjątkiem od zasady opodatkowania dostaw towarów i świadczenia usług według stawki podstawowej. Dlatego, aby w pełni zrealizować zasadę wyrażoną w paremii exceptiones non sunt extentendae, należy dokładnie zdefiniować pojęcia, od których ustawa uzależnia stosowanie stawki obniżonej.

I tak, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, http://sjp.pwn.pl), przez:

„budowę” należy rozumieć „budowanie domu, mostu, drogi itp.; też: miejsce, gdzie trwają takie prace (1), zespół i wzajemne powiązanie części składowych całości (2), tworzenie, organizowanie czegoś (3)”,

„remont” należy rozumieć „doprowadzenie jakiegoś budynku lub urządzenia do stanu używalności”,

„modernizację” należy rozumieć „unowocześnienie i usprawnienie czegoś”.

Według innej definicji słownikowej (źródło: Wikipedia, wolna encyklopedia) przez:

„budowę” należy rozumieć „wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także jego odbudowa, rozbudowa i nadbudowa”,

„remont” należy rozumieć „przywrócenie wartości użytkowej (funkcjonalności, sprawności techniczno-ekonomicznej) obiektu (maszyny, urządzenia, budynku)”,

„modernizację” należy rozumieć „unowocześnienie, uwspółcześnienie produktu, trwałe ulepszenie, np. istniejącego obiektu budowlanego prowadzące do zwiększenia jego wartości użytkowej”.

Stosując pomocniczo definicje zawarte w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), (dalej zwana „ustawą Prawo budowlane”) zgodnie z treścią odpowiednio art. 3 pkt 6, art. 7, art. 7a, art. 8 tej ustawy, przez:

„budowę” należy rozumieć „wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego”,

„roboty budowlane” należy rozumieć „budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego”,

„przebudowę” należy rozumieć „wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość długość, szerokość bądź liczba kondygnacji”,

„remont” należy rozumieć „wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym”.

Ustawa Prawo budowlane nie zawiera definicji modernizacji. Użycie w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT pojęcia modernizacji oznaczałoby więc wolę objęcia przez ustawodawcę preferencyjną stawką podatkową katalogu czynności wykraczających poza definicje określone w tejże ustawie, które to definicje, zgodnie z powołanym orzecznictwem i tak stosuje się pomocniczo.

Przy badaniu znaczenia pojęć „remont” czy „modernizacja” użytych w treści art. 41 ust. 12 ustawy o VAT należy odwołać się z jednej strony do językowego znaczenia, z drugiej do wykładni celowościowej, a więc analizy, czy usługi zabudowy wnękowej w obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym można uznać za mieszczący się w intencjach ustawodawcy wprowadzającego dla tych usług preferencyjną stawkę podatku VAT. Odnosząc się do celu, któremu w intencji prawodawcy służyć miała preferencyjna stawka podatku od towarów i usług w omawianym przypadku podzielić należy pogląd zaprezentowany jeszcze na tle poprzedniego stanu prawnego w orzeczeniach NSA z 24 czerwca 2005 r. (sygn. akt FSK 2691/04 i I FSK 112/05), jak i z 9 września 2005 r. (sygn. akt I FSK 76/05 i I FSK 79/05), zgodnie z którym (…) powinno się w tym względzie mieć na uwadze to, że trwale umiejscowione szafy wnękowe mieściły się w zakresie pojęciowym robót zaliczanych do remontu i modernizacji lokalu mieszkalnego, na który to cel ponoszone wydatki zmniejszały podatek dochodowy (por. załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia rodzajów wydatków na remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy – Dz. U. Nr 156, poz. 788, ze zm.: wydanego na podstawie delegacji zawartej w art. 27a ust. 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm., dalej u.p.d.o.f.). Oczywiście art. 27a u.p.d.o.f. obecnie nie obowiązuje, jednak nie zmienia to wniosku, że wydatki poniesione z robotami związanymi z trwale umiejscowionymi szafami wnękowymi uznane zostały za zasługujące na ulgę w podatku dochodowym, a cel tejże regulacji był tożsamy z celem przyświecającym prawodawcy przy objęciu preferencyjną stawką podatku od towarów i usług m.in. usług budowy, remontu, modernizacji w obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym, o których mowa w przedmiotowej sprawie. Cel tych unormowań to przyczynianie się do rozwijania budownictwa mieszkaniowego, a przede wszystkim poprawy warunków mieszkaniowych ludności i podniesienia standardów w tej dziedzinie. Prawodawca czynił w ten sposób zadość dyspozycji ustawy zasadniczej, która nakazuje władzom publicznym prowadzić politykę mieszkaniową służącą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli (art. 75 ust. 1 zdanie 1 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r.). Wykonywanie stałej zabudowy wnękowej, bez możliwości przeniesienia jej do innego obiektu spełnia wymogi podnoszenia standardów w dziedzinie warunków mieszkaniowych ludności – podnosi użyteczność i funkcjonalność mieszkania czy budynku mieszkalnego.

Czynności, które wykonuje Z. (usługi stałej zabudowy wnękowej) polegające na wykonywaniu szeregu czynności związanych z dopasowywaniem montowanych elementów, przez zmianę ich kształtu i rozmiaru do indywidualnych potrzeb klientów należy uznać za świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, z uwagi na fakt, że dominującym elementem tych czynności jest świadczenie usług a nie dostawa towarów.

Powyższe potwierdzają również wyroki sądów administracyjnych. Takie stanowisko wyraził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 czerwca 2005 r. (sygn. akt I FSK 112/05), w którym stwierdził, iż usługi polegające na trwałej zabudowie wnękowej winny być zatem uznane za czynność związaną z remontem i modernizacją lokalu, a nie wytwarzaniem rzeczy ruchomej.

Z kolei NSA w wyroku z dnia 13 lipca 2010 r., (sygn. akt I FSK 1218/09) stwierdził, że zastosowanie jednej stawki podatku od towarów i usług zarówno dla usługi, jak i dostawy materiałów wykorzystywanych do jej wykonania, uwarunkowane jest zakresem w jakim prowadzona jest działalność gospodarcza oraz przedmiotem umowy zawartej ze zleceniodawcą. Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa remontowa budowlana modernizacyjna, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia itp.). O objęciu w takich sytuacjach jednolitą stawką podatku ww. usług wypowiadały się organy podatkowe m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 6 października 2009 r. (IBPP2/443-637/09/WN).

Usługi stałej zabudowy wnękowej świadczone przez Z. z pewnością przyczyniają się do zwiększenia wartości użytkowej i funkcjonalności mieszkania lub budynku mieszkalnego i podnoszą standard warunków mieszkaniowych. Spełniają zatem wszystkie cechy do uznania ich za „modernizację”, stosownie do wykładni językowej oraz celowościowej tego pojęcia. Co więcej, pomimo faktu, że posługując się pojęciami „remontu” i „modernizacji” w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT ustawodawca nie odwołał się do klasyfikacji statystycznych, to stosując je jedynie pomocniczo, usługi stałej zabudowy wnękowej należałoby zaklasyfikować jako „Roboty budowlane specjalistyczne” (PKWiU 43).

W objaśnieniach Głównego Urzędu Statystycznego w rozwinięciu: 43.32.10.0 – „Roboty instalacyjne stolarki budowlanej” odnaleźć można następujące uwagi:

„Grupowanie to obejmuje:

roboty związane z instalowaniem futryn drzwiowych i okiennych oraz drzwi (z wyłączeniem drzwi automatycznych i obrotowych) i okien, okiennic, żaluzji drzwiowych i okiennych żaluzji listwowych, drzwi garażowych itp. wykonanych z dowolnego materiału,

wzmacnianie drzwi zewnętrznych oraz instalowanie wzmocnionych drzwi,

instalowanie drzwi przeciwpożarowych,

roboty związane z instalowaniem wewnętrznych schodów, szaf ściennych, szafek kuchennych na wymiar,

roboty związane z instalowaniem desek poszycia ścian, zakładaniem boazerii itp.,

roboty związane z instalowaniem ruchomych przegród oraz podsufitki na konstrukcji metalowej,

instalowanie werand i oranżerii w prywatnych domach”.

Reasumując:

czynności składające się na wykonanie trwałej zabudowy wnękowej stanowią świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, do których stosuje się jednolitą stawkę,

czynności wykonywane w ramach trwałej zabudowy wnękowej spełniają wszelkie przesłanki do tego, aby zgodnie z wykładnią językową, wykładnią celowościową, przy pomocniczym użyciu pojęć występujących na gruncie ustawy Prawo budowlane oraz z pomocniczym uwzględnieniem przepisów dot. klasyfikacji statystycznych wyrobów i usług uznać je za jedną z czynności, o których mowa w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT tj.: „budowy”, „remontu” lub „modernizacji”,

o ile do świadczenia powyższych usług dochodzi w obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy o VAT to ustalając wysokość podatku zastosowanie znajdzie treść przepisu art. 41 ust. 2 ustawy o VAT.

Co więcej, zastosowanie stawki preferencyjnej dla opodatkowania usług wykonania trwałej zabudowy wnękowej po 1 stycznia 2011 roku na warunkach, o których mowa w ustawie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 22 kwietnia 2011 r. (IPPP1-443-202/11-2/IGo) oraz w interpretacji z 17 maja 2011 r. (IPPP3/443-295/11-2/KT).

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Z. jest następujące:

Zdaniem Wnioskodawcy świadczenie usług w warunkach opisanych w stanie faktycznym opodatkowane jest stawką preferencyjną, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT.

W dniu 9 grudnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP1/443-1535/11-2/AW, w której stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznane zostało za nieprawidłowe. W wydanej interpretacji tut. Organ wskazał, że w myśl art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – zgodnie z art. 41 ust. 12a ww. ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b. Z kolei przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11 (art. 2 pkt 12 cyt. ustawy).

W ww. interpretacji Organ stwierdził, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do przepisów prawa budowlanego. I tak, w myśl art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o:

budowie – należy przez to rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (pkt 6),

robotach budowlanych – należy przez to rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego (pkt 7),

przebudowie – należy przez to rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; (…) (pkt 7a),

remoncie – należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych, polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym (pkt 8).

Modernizacja oznacza z kolei unowocześnienie, uwspółcześnienie produktu, trwałe ulepszenie np. istniejącego obiektu budowlanego prowadzące do zwiększenia jego wartości użytkowej.

Tut. Organ podkreślił, że z uwagi na to, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Preferencyjna stawka podatku miała i ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności związanych z budownictwem mieszkaniowym, jednakże nie do wszystkich usług dotyczących samego instalowania, czy montażu różnych towarów. Świadczonych przez Wnioskodawcę usług w zakresie wykonania stałej zabudowy wnękowej, kuchennej, łazienkowej nie można uznać za konserwację, remont, modernizację a także budowę, bowiem czynności te nie dotyczą substancji samego budynku. Stałą zabudowę wnękową należy uznać za wyposażenie budynku (lokalu), a fakt trwałego ich przytwierdzenia do ścian, podłoża i sufitu, w przedmiotowej sprawie, pozostaje bez znaczenia, bowiem nie nastąpi zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego budynku. Montaż stałej zabudowy należy uznać za czynność związaną z zaopatrywaniem lokalu mieszkalnego w elementy wyposażenia niestanowiące jego elementów konstrukcyjnych lub części składowych. Bez wyposażenia w postaci zabudowy wnękowej, które podnoszą funkcjonalność i wartość mieszkania, lokal nie traci swojego charakteru mieszkalnego i w dalszym ciągu spełnia w tym zakresie kryteria wynikające z przepisów prawa budowlanego.

Ponadto modernizacja winna dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Natomiast stała zabudowa nie jest czynnością związaną z elementami konstrukcyjnymi obiektów mieszkalnych, podnosi jedynie ich funkcjonalność i wartość, przy czym należy podkreślić że podobną funkcjonalność i wartość można zapewnić umieszczając w obiekcie „zwykłą” szafę czy też „zwykłe” meble kuchenne nie przymocowane do ścian lub podłogi.

Wobec powyższego, wbrew opinii Wnioskodawcy, tut. Organ stwierdził, że wykonywane przez niego usługi, polegające na wykonaniu stałej zabudowy w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, nie stanowią usług wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, jak również usług, o których mowa w § 7 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu 23% stawką podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT.

Powyższa interpretacja była przedmiotem skargi złożonej przez Wnioskodawcę.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1210/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz stwierdził, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości. Sąd uznał, że wydana interpretacja indywidualna jest niepełna prawnie, pomija też całkowicie przypadek stałej zabudowy w budynkach jednorodzinnych o powierzchni użytkowej do 300 m², jak też stałej zabudowy wykonywanej w lokalach mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych, nie przekraczających powierzchni użytkowej do 150 m² jak też w budynkach instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską. Wszystkie te obiekty bowiem mogą posłużyć do zabudowy świadczonej przez Skarżącego, mieszcząc się w definicji art. 41 ust. 12a przy zastosowaniu art. 14 ust. 12b i 12c ustawy o VAT. Badany przepis użył określenia „obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części” i nie zawierając w swej treści definicji użytego pojęcia. Podsumowując WSA stwierdził, że Minister Finansów powinien wydać ponownie interpretację indywidualną odnosząc się do całości zagadnienia prawnego postawionego przez Skarżącego w kontekście badanych przepisów.

Minister Finansów pismem z dnia 19 lutego 2013 r. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 728/13 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. NSA zgodził się z zarzutem skargi kasacyjnej, że pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie spełniają wymogów ustawowych w zakresie wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia i jej uzasadnienia. W istocie bowiem nie ma całkowitej pewności w zakresie tego, z jakich powodów zaskarżona interpertacja narusza prawo. Ograniczenie się do sformułowania o „braku wykładni globalnej art. 41 ust. 12, ust. 12a, 12b i 12c ustawy o VAT” nie wyjaśnia motywów rozstrzygnięcia. Dalej Sąd wskazał, że „brak wskazania przez Sąd I instancji, który przepis prawa materialnego i z jakich powodów został naruszony w zaskarżonym wyroku powoduje, jak trafnie wskazuje skarga kasacyjna, że wada uzasadnienia sądu I instancji jest na tyle istotna, że koniecznym jest uchylenie zaskarżonego wyroku”. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł też, że „Ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny dokona merytorycznej oceny zarzutów skargi i w pełnym zakresie dokona kontroli legalności zaskarżonej interpretacji. Oceniając zasadność skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny zobowiązany będzie do uwzględnienia uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r., I FPS 2/13 (…)”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w dniu 17 listopada 2014 r. ponownie rozpatrzył sprawę i wydał wyrok sygn. akt III SA/Wa 1927/14, w którym uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, że nie może być ona wykonana w całości. WSA, powołując się na uchwałę z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13 wskazał, że zawarto w niej tezę, że „(...) w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 2 ustawy o VAT. (...)

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, czynności składające się na świadczenie kompleksowe polegające na trwałej zabudowie meblowej z uprzednio nabytych komponentów, które polegają na montażu elementów mebli do zabudowy kuchennej, wnękowej, łazienkowej itp., przygotowanych na konkretny wymiar i wbudowanych w budynku mieszkalnym lub lokalu mieszkalnym w sposób trwały, mają charakter usługi, jeśli polegają na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową. (…) Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią”.

Dalej WSA wskazał, że „Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). (…) montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu, mieszcząc się w pojęciu modernizacji”.

W konsekwencji WSA stwierdził, że czynności polegające na zaprojektowaniu, wykonaniu elementów zabudowy wnękowej, kuchennej lub łazienkowej i następnie ich montaż w sposób trwały do elementów konstrukcyjnych w obiektach budowlanych budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym wymienionych w art. 41 ust. 12a ustawy o VAT, stanowią usługę modernizacji opodatkowaną według stawki podatku określonej w art. 41 ust. 12 w zw. art. 41 ust. 2 ustawy o VAT. Usługi takie podlegają więc opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 8%.

Pismem z dnia 30 grudnia 2014 r. Minister Finansów wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem z dnia 12 października 2016 r. sygn. akt I FSK 492/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Ministra Finansów i – powołując się na uchwałę z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13 – wyjaśnił, że „w omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu. Dlatego też należy uznać, że wskazane wyżej czynności przedstawione przez podatnika we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części. W przypadku zaś, gdy modernizacja dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Oznacza to, że do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, z uwzględnieniem rozstrzygnięcia zawartego w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1927/14, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ww. ustawy.

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 powołanej ustawy).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22% , z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. I tak, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% , z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1 (art. 41 ust. 2).

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na przepis art. 146a pkt 1 i 2 powołanej ustawy, stosownie do którego w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – według ust. 12a cyt. przepisu – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Obiektami budownictwa mieszkaniowego są budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (art. 2 pkt 12 cyt. ustawy).

Jednocześnie – na podstawie art. 41 ust. 12b ustawy o VAT – do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej – ust. 12c ww. art. 41.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania 8% stawki, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej 8% stawki podatku.

Zauważyć należy, że ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje następujące grupy budynków: 111 – budynki mieszkalne jednorodzinne, 112 – budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – budynki zbiorowego zamieszkania.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę (Z.) wynika, że prowadzi on działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem są usługi budowlane polegające na instalacji stolarki budowlanej: montażu okien, drzwi, zabudowy balkonów, zabudowy balustradowej a także usługi trwałej zabudowy wnękowej, kuchennej i łazienkowej. Z. wykonuje usługi trwałej zabudowy wnękowej, polegające na wytwarzaniu z zakupionych w tym celu materiałów: płyt meblowych, blatów, luster i elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów i prowadnic) elementów stałej zabudowy wnękowej a następnie na trwałym ich montażu w budynkach i lokalach mieszkalnych – obiektach objętych społecznym programem mieszkaniowym, o których mowa w art. 41 ust. 12a ustawy o VAT. W wyniku wykonanych robót powstają zabudowy zmontowane w jedną całość z trwale umiejscowionych elementów. W odniesieniu do opisanej sytuacji wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT do świadczonej usługi trwałej zabudowy wnękowej.

W tym miejscu należy podkreślić, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, zatem powinny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie i w przepisach wykonawczych do niej. Preferencyjna stawka podatku ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Z uwagi na fakt, że przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie definiują pojęć wymienionych w cyt. wyżej art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, tj.: „budowa”, „remont”, „modernizacja”, „przebudowa”, „termomodernizacja”, „przebudowa” w celu wyjaśnienia ich znaczenia należy odwołać się do rozumienia tych terminów przyjętego w języku powszechnym.

I tak, według Słownika Języka Polskiego PWN (wydanie internetowe: http://sjp.pwn.pl): „budowa” to: 1. «budowanie domu, mostu, drogi itp.; też: miejsce, gdzie trwają takie prace», 2. «zespół i wzajemne powiązanie części składowych całości», 3. «tworzenie, organizowanie czegoś», zaś „budować” – «wznosić jakiś obiekt». Z kolei „remont” to «doprowadzenie jakiegoś budynku lub urządzenia do stanu używalności». Za „modernizację” uważa się «unowocześnienie i usprawnienie czegoś», natomiast za „przebudowę” – 1. «dokonywanie zmian w budowie czegoś», 2. «zmiana istniejącego stanu czegoś na inny».

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13, czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części.

W znaczeniu słownikowym („Słownik współczesnego języka polskiego”, red. Bogusław Dunaj, wyd. Wilga), „remont” oznacza zespół czynności, w wyniku których przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia; naprawa, odnowienie czegoś, natomiast „montaż” to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli, zakładanie instalacji. Z kolei „instalować” oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

Niewątpliwie współczesne wymagania rodzą potrzebę modernizacji budynków mieszkalnych lub ich części. Prace modernizacyjne wiążą się często ze zmianami konstrukcyjnymi w budynku. Przyczyną modernizacji jest konieczność unowocześnienia istniejących budynków, zmiana rozwiązań przestrzenno-funkcjonalnych oraz poprawienie standardu wyposażenia.

Przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Świadczenie kompleksowe (złożone) to zgodnie z orzecznictwem TSUE szereg działań podejmowanych przez podatnika na rzecz konsumenta, które z gospodarczego punktu widzenia tworzy jedną całość i z podatkowego punktu widzenia nie powinno być w sposób sztuczny dzielone.

Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg-Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV,OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny, wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Dokonując interpretacji przepisu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT w kontekście stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji, należy uwzględnić ww. uchwałę 7 sędziów NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13. Zgodnie z tezą zaprezentowaną w powyższej uchwale „w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.)”.

Powyższa uchwała nie precyzuje jednak w jakim stopniu przymocowanie komponentów meblowych do elementów konstrukcyjnych modernizowanego obiektu może zostać uznane za „trwałą zabudowę meblową”. Jej treść nie wyjaśnia zatem tego, czy za trwałą zabudowę można uznać jedynie taką, która dotyczy wykorzystywanych obecnie technik połączenia komponentów meblowych ze ścianami, podłogami czy sufitami obiektu budowlanego lub jego części w sposób jedynie uniemożliwiający przestawienie takiej zabudowy, czy może takie połączenie zabudowy z elementami konstrukcyjnymi budynku (lokalu), które ingeruje w substancję budynku w stopniu uniemożliwiającym demontaż zabudowy meblowej bez uszkodzenia czy to jej komponentów, czy też elementów konstrukcyjnych budynku. Zdaniem NSA za prawidłowe należy uznać stanowisko, według którego za trwałą zabudowę można uznać jedynie taką, która jest zamontowana w ten sposób, że ingeruje w substancję budynku w stopniu uniemożliwiającym demontaż zabudowy meblowej bez uszkodzenia, czy to jej komponentów, czy też elementów konstrukcyjnych budynku. Przemawia za tym stanowisko wyrażone w uchwale, wskazujące, że tylko „istotne” wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) będzie uprawniało do zastosowania stawki obniżonej. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu. Dlatego też NSA uznał, że czynności, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowlanym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części.

Odniesienie wskazanego wyżej stanu prawnego do przedstawionego opisu sprawy prowadzi do wniosku, że opisane przez Wnioskodawcę we wniosku czynności są znacząco zbliżone do przedstawionych w stanie faktycznym sprawy, na gruncie której została podjęta ww. uchwała. Decydujące znaczenie w tej sprawie ma zatem ocena czy zabudowa meblowa, którą Wnioskodawca wykonuje w ramach prowadzonej działalności, tworzy z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową. Wnioskodawca wskazał, że wykonuje usługi trwałej zabudowy wnękowej, polegające na wytwarzaniu z zakupionych w tym celu materiałów: płyt meblowych, blatów, luster i elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów i prowadnic) elementów stałej zabudowy wnękowej a następnie na trwałym ich montażu w budynkach i lokalach mieszkalnych. W wyniku wykonanych robót powstają zabudowy zmontowane w jedną całość z trwale umiejscowionych elementów.

W konsekwencji należy uznać, że czynności polegające na montażu trwałej zabudowy meblowej (wnękowej, kuchennej, łazienkowej) są zaopatrywaniem budynku w elementy wyposażenia – mebli na indywidualne zamówienie klienta, czyli w sprzęt użytkowy. Wyposażenie (w postaci trwałej zabudowy meblowej) jest połączone w sposób trwały z elementami budynku (lokalu), a tym samym zabudowę taką należy uznać za modernizację budynku (lokalu).

W powołanej uchwale znajduje się stwierdzenie, że modernizacją jest takie wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego, które stanowiłoby wraz z zabudową określoną funkcję użytkową. Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że do opisanych w stanie faktycznym czynności, polegających na montażu trwałej zabudowy meblowej (kuchennej, wnękowej, łazienkowej), która jest produkowana z zakupionych materiałów: płyt meblowych, blatów, luster i elementów metalowych (okuć, zawiasów, uchwytów i prowadnic) dociętych na konkretny wymiar i trwale montowanych w budynkach i lokalach mieszkalnych zaliczanych do obiektów budownictwa mieszkaniowego objętego społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie ma stawka 8%, gdyż stanowią one czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin