Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.270.2016.1.DS
z 28 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2016 r. (data wpływu 30 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na podjęcie działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 23 lutego 2017 r. (data wpływu 27 lutego 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na podjęcie działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W lutym 2016 r. Wnioskodawczyni złożyła w Powiatowym Urzędzie Pracy wniosek o przyznanie bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności.

Jako podstawę prawną ubiegania się o dofinansowanie wskazano we wniosku:

1. ustawę z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645),
2. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 1041, z późn. zm.),
3. ustawę z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2 lipca 2004 r. (Dz. U. z 2010, Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.),
4. ustawę z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404, z późn. zm.),
5. rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 TWE (Dz. Urz. UE-sp. z 2008 r. 1 str. 339, z późn. zm.).
   
   

Wniosek został rozpatrzony pozytywnie decyzją z dnia 29.08. 2016 r.

W dniu 29.08.2016 r., będąc osobą bezrobotną, Wnioskodawczyni podpisała z Powiatowym Urzędem Pracy umowę o przyznanie jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej. Pomoc udzielona została w ramach projektu „Aktywizacja osób młodych pozostających bez pracy w powiecie słupeckim (II) w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój współfinansowany ze środków Unii europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu społecznego”.

Zgodnie z podpisaną umową dofinansowanie stanowi pomoc de minimis w rozumieniu przepisów rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013 r., str. 1) i zostało udzielone zgodnie z przepisami tego rozporządzenia.

Działalność gospodarcza została zarejestrowana w dniu 7.09.2016 r. Jako datę rozpoczęcia Wnioskodawczyni wskazała 7.09.2016 r. Działalność polega głównie na sprzedaży detalicznej prowadzonej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów, i wyrobów tytoniowych (PKD 47.11 Z).

Wnioskodawczyni jest podatnikiem VAT, ale oświadczyła, że mimo, iż przysługuje jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w wykazywanych wydatkach lub prawo do zwrotu podatku naliczonego Wnioskodawczyni nie skorzysta z możliwości odliczenia naliczonego podatku VAT od zakupionych w ramach przyznanego dofinansowania towarów i usług.

Kwota dofinansowania, tj. 17.000 zł wpłynęła na rachunek bankowy 29.08.2016 r.

Dofinansowanie przeznaczone zostało na zakup towarów handlowych, artykułów budowlanych do remontu sklepu i wyposażenia niezbędnego do prowadzenia DG, tj. regały sklepowe, lada, waga elektroniczna, szyld reklamowy, kasa fiskalna + szuflada do kasy, regały na warzywa, stojaki, gablota na cukierki, szafka na dokumenty, biurko, krzesło obrotowe, noże, deska, pojemniki próżniowe, koszyki. Wszystkie zakupy udokumentowane zostały fakturą VAT, rachunkami. Wszystkie zaplanowane zakupy były wyszczególnione w specyfikacji wydatków dołączonej do wniosku o dofinansowanie i były niezbędne do podjęcia działalności.

Wydatki, o których mowa w pytaniu nr 2, czyli „wydatki na zakup towarów handlowych, wyposażenia i pozostałe firmowe wydatki” zostały poniesione po dacie wpływu dofinansowania na rachunek bankowy. Kwota dofinansowania wpłynęła na rachunek bankowy 29.08.2016 r., wydatki poniesiono w okresie od dnia 7.09.2016 r. do dnia 7.11.2016 r. Wnioskodawczyni działalność rozpoczęła w dniu 7.09.2016 r.

Wnioskodawczyni poczyniła następujące wydatki:

Pozycję nr 1 Wnioskodawczyni zakwalifikowała jako towary handlowe i wliczyła w koszty uzyskania przychodu kwotę netto 4.202,29 zł.

Pozycję nr 2, 8+9 Wnioskodawczyni zakwalifikowała jako wyposażenie i wliczyła w koszty uzyskania przychodu w kwocie netto 4.188,35 zł.

Pozostałe pozycje Wnioskodawczyni zakwalifikowała do pozostałych firmowych wydatków i wliczyła bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu netto 3.614,54 zł.

Wydatki na remont lokalu sfinansowane z dotacji stanowiły tylko część, zakup materiałów budowlanych przewyższyły kwotę 3.500 zł i zostały zakwalifikowane jako środek trwały. Nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodów. Do ewidencji wyposażenia Wnioskodawczyni wprowadziła pozycje nr 2, 8+9, zakwalifikowała je jako wyposażenie. Wydatki na ich zakup nie przekroczyły z osobna kwoty 3.500 zł netto. Wnioskodawczyni remont lokalu zaliczyła do środków trwałych i nie wprowadziła do KPiR. Bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów zaliczyła ona pozostałe pozycje.

W uzupełnieniu do powyższego opisu Wnioskodawczyni doprecyzowała, że otrzymała dotację na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2016 r., poz. 645).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej otrzymane przez bezrobotnego od Powiatowego Urzędu Pracy (współfinansowane ze środków Unii Europejskiej) są zwolnione od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym?
2. Czy wydatki poniesione za zakup wymienianego wyposażenia i pozostałe firmowe wydatki (niestanowiące środków trwałych) oraz zakup towarów handlowych sfinansowane ww. dofinansowaniem stanowią koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, bazując już na wydanych interpretacjach podatkowych (np. IBPBI/1/415-404/09/RM, ILPB1/415-1395/10-2/AO, ITPB1/415-15/10/HD, IPTPB3/4511-160/15-4/KJ) oraz informacjach uzyskanych na infolinii Krajowej Informacji Podatkowej:

1. Jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na rozpoczęcie działalności gospodarczej przez Powiatowy Urząd Pracy (współfinansowane ze środków Unii Europejskiej) są zwolnione z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
2. Wydatki poniesione na zakup wyposażenia, pozostałe wydatki firmowe i towar handlowy sfinansowane ww. dofinansowaniem można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Wobec powyższego, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien – w myśl powołanego wyżej przepisu – spełniać następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem i być poniesiony w celu jego osiągnięcia,
2. nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Fakt sfinansowania wydatków na zakup wyposażenia, pozostałych wydatków firmowych i towaru handlowego z jednorazowych środków przyznanych osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ przepis ten nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodów, wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137 wymienionej ustawy.

Podsumowując, wyposażenie niestanowiące środków trwałych i pozostałe firmowe wydatki sfinansowane ww. dofinansowaniem można zaksięgować bezpośrednio w kolumnie 13 KPiR w kwocie netto, a towary handlowe bezpośrednio w kolumnie 10 KPiR w kwocie netto.

Również na podstawie artykułu 14 ust. 2 pkt 2 otrzymane środki finansowe z tytułu dotacji, jeżeli nie są wykorzystywane w celu nabycia lub wytworzenia środków trwałych, uważa się za przychód z działalności gospodarczej. Przychód ten jednak jest zwolniony z podatku dochodowego.

Zgodnie bowiem z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to wskazuje przychody zwolnione od podatku dochodowego, wymieniane są wśród nich:

• pkt 121 – jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
• pkt 129 – dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego,
• pkt 136 – płatności na realizację projektów w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich, otrzymane z Banku Gospodarstwa Krajowego, z wyłączeniem płatności otrzymanych przez wykonawców,
• pkt 137 – środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu finansowanego z udziałem środków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 146).
  
  

W związku z powyższym przychód jaki stanowią jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej przez Urząd Pracy jest zwolniony od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że za koszt uzyskania przychodu nie uznaje się „wydatków, i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137”.

Zgodnie z przepisami wydatki finansowane dotacją lub płatnościami z funduszy europejskich nie mogą być traktowane jako koszt uzyskania przychodu.

Tutaj jednak pojawia się jeden wyjątek. W art. 23 nie wymieniono art. 21 ust. 1 pkt 121, który mówi o środkach stanowiących przychód zwolniony z podatku dochodowego, przyznawanych z Funduszu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy: „Starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia (…)”.

Wymieniono tu zatem rodzaj poniesionych wydatków, które pomimo, że są finansowane ze środków podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, mogą być kwalifikowane jako koszt. Katalog wydatków poniesionych na podjęcie działalności nie jest zamknięty, więc zaliczyć do nich można również zakup wyposażenia, pozostałych wydatków firmowych oraz towarów handlowych, które zgodnie ze stanowiskiem przyjętym wyżej mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, pamiętając o wyłączeniu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Na tej podstawie do kosztów uzyskania przychodów zaliczono wydatki na zakup wyposażenia (regały sklepowe, kasa fiskalna + szuflada), zakup towaru handlowego oraz pozostałe wydatki firmowe (noże, lada, stojak, waga elektryczna, gablota, szafka, biurko, krzesło obrotowe, deska, szyld reklamowy, pojemniki, koszyki).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy – jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Natomiast stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 645, ze zm.): starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

Wnioskodawczyni otrzymała w 2016 r. dotację na podjęcie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Dofinansowanie to przeznaczyła m.in. na wydatki niestanowiące środków trwałych, w tym zakup towarów handlowych i wyposażenia niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej, a także inne firmowe wydatki. Wszystkie te zakupy udokumentowane zostały fakturą VAT i rachunkami.

Mając na uwadze powyższe regulacje i przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że środki otrzymane przez Wnioskodawczynię na podjęcie działalności gospodarczej, w części przeznaczonej na zakup towarów handlowych, wyposażenia i inne wydatki firmowe, przyznane jej, jako bezrobotnemu, na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, stanowią dla Wnioskodawczyni przychód ze źródła działalność gospodarcza, jednak – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są zwolnione z opodatkowania.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

W związku z tym sfinansowanie zakupu towarów handlowych, wyposażenia i innych wydatków firmowych (tj. na nabycie składników majątkowych, które nie są zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych), niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 cytowanej ustawy.

Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Warto także przytoczyć treść art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ww. ustawy, zgodnie z którym: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Z powyższego wynika, że podatek VAT może stanowić koszt uzyskania przychodów m.in. w sytuacji, gdy podatnikowi nie przysługuje odliczenie podatku naliczonego. Zatem przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a cytowanej ustawy nie znajdzie zastosowania w sytuacji, gdy podatnikowi takie prawo przysługuje, lecz podatnik z niego nie korzysta (podatnik zrezygnował z prawa odliczenia podatku naliczonego). W przepisie tym ustawodawca posłużył się sformułowaniem „nie przysługuje obniżenie kwoty (…) podatku od towarów i usług” – w związku z tym nie można uznać, że niekorzystanie z prawa obniżenia podatku jest równoznaczne z nieprzysługiwaniem prawa do obniżenia podatku. W konsekwencji podatnik nie ma swobodnego wyboru między możliwością odliczenia podatku VAT a możliwością zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku VAT. Oświadczyła także, że przysługuje jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w wykazywanych wydatkach lub prawo do zwrotu podatku naliczonego, jednak z niego nie skorzysta.

Wobec tego wybór Wnioskodawczyni nie może wpłynąć na możliwość zaliczenia podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów. Jak bowiem wskazano zaliczenie podatku naliczonego do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest wyłącznie w przypadkach określonych w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawczyni jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup towarów handlowych, wyposażenia oraz innych firmowych wydatków w kwotach netto.

Odnosząc się natomiast do kwestii ewidencjonowania sfinansowanych dotacją wydatków w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1037 ze zm.). Zawarte w załączniku Nr 1 do ww. rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wskazują, w jakich kolumnach wpisywać określone przychody i koszty.

Zgodnie z pkt 10 „Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” – Kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu, natomiast zgodnie z pkt 13 – Kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. W kolumnie tej wpisuje się w szczególności takie wydatki, jak: czynsz za lokal, opłatę za energię elektryczną, gaz, wodę, c.o., opłatę za telefon, zakup paliw, wydatki dotyczące remontów, amortyzację środków trwałych, składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracowników w części finansowanej przez pracodawcę, składki na ubezpieczenie wypadkowe pracowników, wartość zakupionego wyposażenia.

Dlatego też Wnioskodawczyni jest zobowiązana zakup towarów handlowych wpisać w kolumnę 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów, natomiast zakup wyposażenia i inne firmowe wydatki w kolumnę 13 księgi.

Reasumując – jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej otrzymane przez Wnioskodawczynię jako bezrobotnego, od Powiatowego Urzędu Pracy (współfinansowane ze środków Unii Europejskiej) są zwolnione od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie wydatki poniesione za zakup wymienianego wyposażenia i pozostałe firmowe wydatki (niestanowiące środków trwałych) oraz zakup towarów handlowych sfinansowane ww. dofinansowaniem stanowią koszt uzyskania przychodu.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Organ podatkowy informuje także, że załączniki dołączone do wniosku nie były przedmiotem oceny. Dlatego też nie podlegają interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.