Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.2.2017.2.AP
z 13 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2016 r. (data wpływu 3 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lutego 2017 r. (data wpływu 3 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 31 stycznia 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.2.2017.1.AP, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 31 stycznia 2017 r. (data doręczenia 16 lutego 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 22 lutego 2017 r. (data wpływu 3 marca 2017 r.), nadanym za pośrednictwem … w dniu 23 lutego 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza dokonywać transakcji z kontrahentami, którzy wykonują działalność gospodarczą za granicą. Wartość jednorazowych transakcji będzie przekraczać w przeliczeniu na złote polskie kwotę 15 000 zł. Przedmiotowe transakcje związane będą z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, a poniesione z tego tytułu wydatki stanowić będą koszty związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Jednocześnie nie będą kosztami wskazanymi w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zagraniczny kontrahent nie prowadzi na terytorium Polski działalności gospodarczej, ale prowadzi działalność gospodarczą na terytorium innego państwa. Wnioskodawca będzie występował jako kupujący, natomiast zagraniczny kontrahent jako sprzedający. Kontrahent zagraniczny, oczekuje uregulowania należności z tytułu sprzedaży niezwłocznie, tj. gotówką zapłaconą z momentem zawarcia przedmiotowej transakcji.

W piśmie z dnia 22 lutego 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano, że Wnioskodawca, którego podpis widnieje na złożonym wniosku jest podmiotem zainteresowanym w przedmiotowej sprawie i nie występuje w imieniu innego podatnika. Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zamierza dokonać przedmiotowych transakcji, tj. transakcji z zagranicznymi kontrahentami, które to podmioty wykonują działalność gospodarczą za granicą. Wartość jednorazowej transakcji przekroczy równowartość 15 000 zł. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2 stycznia 1991 r. Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo podatkowe sklasyfikowana w PKD 69.20.Z. Wnioskodawca prowadzi również działalność gospodarczą w zakresie pozaszkolnych form edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowaną, ujętą w PKD pod symbolem 85.59.B. Przychody Wnioskodawcy z działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem liniowym uregulowanym w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe transakcje dotyczyć będą zakupu przez Wnioskodawcę dwóch samochodów osobowych wykorzystywanych przez Niego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Kwoty jednorazowych transakcji, które będą miały miejsce po 1 stycznia 2017 r. będą przekraczały równowartość 15 000 zł. Przedmiotowe transakcje nie będą zawierane na terytorium Polski. Będą zawarte na terytorium Niemiec. Wnioskodawca będzie dokonywał ww. transakcji z kontrahentami niemieckimi prowadzącymi działalność na terenie Niemiec.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązujących od 1 stycznia 2017 r., Wnioskodawca regulując całą należność wobec zagranicznego kontrahenta, wynikającą z transakcji zawartej poza terenem Polski gotówką, będzie miał prawo do zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, gdy wartość transakcji zawartej w walucie obcej, po przeliczeniu wynosić będzie powyżej 15 000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo uregulowania należności wynikających z dokonanych transakcji na rzecz zagranicznego kontrahenta, które przekraczać będą w przeliczeniu na złote polskie 15 000 zł w formie gotówkowej, Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast w myśl art. 22p ww. ustawy, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które obowiązują od 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy;

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Obowiązek dokonania zapłaty przez rachunek bankowy ma więc zastosowanie wówczas, gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca, zaś wartość transakcji przekracza określony poziom. W myśl art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Niemniej jednak w myśl art. 1 tej ustawy, ustawa reguluje podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów w tym zakresie. Stąd też w odniesieniu do transakcji dokonywanych za granicą, z zagranicznymi przedsiębiorcami, obowiązująca w Polsce ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie nakłada obowiązku przekazywania środków pieniężnych za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Zapłata przez polskiego przedsiębiorcę w gotówce dla zagranicznego kontrahenta, bez względu na wartość transakcji, jest zatem w świetle obowiązujących przepisów dopuszczalna i nie będzie skutkować w myśl obowiązującego od 1 stycznia 2017 r. art. 22p ustawy o podatku od osób fizycznych, wykluczeniem takiego wydatku z kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2017 r., podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (w treści obowiązującej od 1 stycznia 2017 r.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Z powyższego wynika, że obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. przepis art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze znowelizowaną treścią art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazuje, że podatnicy nie będą mogli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków przekraczających kwotę 15 000 zł, w stosunku do których płatność następować będzie z pominięciem rachunku płatniczego. Ustawodawca w uzasadnieniu do nowelizacji jednoznacznie wskazał, że proponuje się wprowadzenie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmian, które mają na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego.

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 5 pkt 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej użyte w ustawie określenie przedsiębiorca zagraniczny – oznacza osobę zagraniczną wykonującą działalność gospodarczą za granicą oraz obywatela polskiego wykonującego działalność gospodarczą za granicą.

Jak z powyższego wynika przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną posiadająca wynikającą z przepisów prawnych zdolność prawną („ułomne osoby prawne”) wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej posługuje się wielokrotnie pojęciem przedsiębiorcy – należy tutaj wskazać na powołane powyżej pojęcie przedsiębiorcy zagranicznego prowadzącego działalność gospodarczą, ale także na pojęcia oddziału przedsiębiorcy zagranicznego, przedsiębiorcy zawieszającego działalność. W tych wszystkich sytuacjach jest to zatem podmiot, który został zdefiniowany w art. 4 cyt. ustawy.

Odnosząc się zatem do przedstawionych okoliczności oraz wydatków, w pierwszej kolejności wskazać trzeba, że art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do tych transakcji, których drugą stroną jest inny przedsiębiorca, co wynika wprost z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Chodzi tu zatem o umowę zawieraną pomiędzy przedsiębiorcami wykonującymi działalność gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza dokonywać transakcji z kontrahentami, którzy wykonują działalność gospodarczą za granicą. Przedmiotowe transakcje dotyczyć będą zakupu przez Wnioskodawcę dwóch samochodów osobowych wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Przedmiotowe transakcje nie będą zawierane na terytorium Polski. Będą zawarte na terytorium Niemiec. Wartość jednorazowych transakcji będzie przekraczać w przeliczeniu za złote polskie kwotę 15 000 zł. Przedmiotowe transakcje związane będą z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie występował jako kupujący, natomiast zagraniczny kontrahent jako sprzedający. Kontrahent zagraniczny, oczekuje uregulowania należności z tytułu sprzedaży niezwłocznie, tj. gotówką zapłaconą z momentem zawarcia przedmiotowej transakcji.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując zakupu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej towarów handlowych (samochodów osobowych) o wartości przewyższającej 15 000 zł w formie gotówkowej, z pominięciem rachunku bankowego, stosownie do postanowień przepisu art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty wydatkowanej na ich nabycie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.