Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB2.4511.1024.2016.1.IB
z 24 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2016 r. (data wpływu 8 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka będąca Wnioskodawcą zatrudnia pracowników na stanowiskach serwisowych. Pracownicy są obywatelami polskimi, mającymi w Polsce stałe miejsce zamieszkania. Stałym miejscem pracy jest siedziba Spółki w Polsce. Ze względu na potrzeby poznania nowych technologii pracownicy odbywają liczne zagraniczne podróże służbowe do Wielkiej Brytanii, w trakcie których wykonują pracę odbiegającą charakterem od ich czynności wykonywanych w Polsce. Spółka nie posiada siedziby ani zakładu za granicą. Każdy wyjazd jest potwierdzany poleceniem wyjazdu służbowego, a Spółka wypłaca pracownikowi należności z tytułu podróży służbowych na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Koszty dodatkowe pobytu w trakcie trwania delegacji związane z zakwaterowaniem oraz wykorzystywaniem środków transportu (transport na lotnisko, bilety lotnicze, transport na miejscu) pokrywa Spółka. Spółka wysyłając pracownika nie zna z góry okresu jego pobytu poza granicami kraju. Zaliczki na podatek dochodowy są pobierane w Polsce do dnia przekroczenia 183 dni pobytu w Wielkiej Brytanii w danym roku podatkowym. Polskim rokiem podatkowym jest okres 12 miesięcy od 1 stycznia do 31 grudnia. Dla potrzeb rozliczenia podatkowego pracowników w zakresie tych podróży służbowych Spółka przyjmuje brytyjski rok podatkowy od 6 kwietnia bieżącego roku do 5 kwietnia roku następnego. Po przekroczeniu 183 dni pracownik zostanie zobowiązany do odprowadzania zaliczek w Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy jeżeli zsumowane dni pobytu w czasie delegacji na terenie Wielkiej Brytanii przekroczą 183 dni w okresie dwunastu miesięcy w danym roku podatkowym dochód z pracy wykonywanej na terenie Wielkiej Brytanii będzie podlegał opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii od pierwszego dnia pobytu w okresie tych 12 miesięcy czy po przekroczeniu 183 dni?
2. Czy po przekroczeniu 183 dni pobytu Spółka powinna zaprzestać pobierania zaliczek na podatek dochodowy ze stosunku pracy - nie odprowadzać go w Polsce?
3. Czy w związku z tym, że praca jest wykonywana w Polsce i Wielkiej Brytanii należy wynagrodzenie pracownika dzielić proporcjonalne do dni roboczych przepracowanych w danym miesiącu w Polsce i w Wielkiej Brytanii - w ten sposób ustalać miesięczny dochód do opodatkowania w Polsce i dochód do opodatkowania w Wielkiej Brytanii?
4. Czy okres 183 dni należy liczyć według polskiego roku podatkowego to jest od 1 stycznia do 31 grudnia, czy należy przyjąć brytyjski rok podatkowy od 6 kwietnia bieżącego roku do 5 kwietnia roku następnego, czy 12 kolejnych miesięcy liczonych od daty pierwszego wyjazdu?
   

Zdaniem Wnioskodawcy w oparciu o treść art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4, 14, 15, 16, 17, 18 i 19 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz.U. Nr 250, poz. 1840), w zakresie stawianych we wniosku pytań stanowisko jest prezentowane w następujący sposób:

Ad 1) Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy łączny okres pobytu na terenie Wielkiej Brytanii podczas delegacji przekroczy 183 dni, w okresie 12 miesięcy w danym roku podatkowym dochód będzie podlegał opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii licząc od dnia przekroczenia 183 dni wykonywanej pracy w tym Państwie. Za dany rok podatkowy Wnioskodawca przyjmuje brytyjski rok podatkowy od 6 kwietnia bieżącego roku do 5 kwietnia roku następnego.

Ad 2) Po przekroczeniu 183 dni pobytu pracownika za granicą Spółka powinna zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych z pracy w Wielkiej Brytanii i zobowiązać pracownika do odprowadzania zaliczek w Wielkiej Brytanii.

Ad 3) W związku z tym, że praca wykonywana jest zarówno w Polsce, jak i w Wielkiej Brytanii należy po przekroczeniu 183 dni co miesiąc ustalać wynagrodzenie za pracę w Polsce jak i w Wielkiej Brytanii. Należy miesięczne wynagrodzenie dzielić proporcjonalnie do dni przepracowanych w danym kraju. Od tej części wynagrodzenia, która jest wykonywana w Polsce należy pobierać zaliczki na podatek i odprowadzać do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce, a pozostałą część wynagrodzenia pracownik powinien opodatkować w Wielkiej Brytanii.

W przypadku opodatkowania wynagrodzenia za pracę w Wielkiej Brytanii składka na ubezpieczenie społeczne naliczona od tego wynagrodzenia i potrącona przez pracodawcę podlegałaby odliczeniu od pozostałego dochodu osiągniętego za pracę w Polsce na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), natomiast składka na powszechne ubezpieczenie zdrowotne podlegałaby odliczeniu od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad 4) Wnioskodawca liczy okres 183 dni według brytyjskiego roku podatkowego od 6 kwietnia bieżącego roku do 5 kwietnia roku następnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 14 ust. 1 konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz.U. Nr 250, poz. 1840) z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 14 ust. 2 ww. konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.

Określenie „zakład” w rozumieniu ww. konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostało zdefiniowane w art. 5 tej konwencji.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. konwencji, wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Wielkiej Brytanii. Natomiast

art. 14 ust. 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana

(w Wielkiej Brytanii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Jeżeli zatem wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma siedziby w Wielkiej Brytanii i pracodawca ten nie prowadzi działalności za pomocą położonego w ww. kraju zakładu to dochód pracownika za pracę w Wielkiej Brytanii podlega opodatkowaniu w tym kraju tylko w sytuacji, gdy łączny okres pobytu pracownika na terenie tego kraju przekroczy 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym. Wówczas nie będzie bowiem spełniony warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 2 lit. a) ww. konwencji i dochód pracownika będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1, tj. w Wielkiej Brytanii oraz w Polsce, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca była tam wykonywana.

W przeciwnym natomiast razie, tj. w sytuacji gdy pracownik przebywa na terenie Wielkiej Brytanii przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, dochód z tytułu pracy tam wykonywanej podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce i w tym przypadku nie znajduje zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Jednocześnie wskazać również należy, że wspomniany warunek odnoszący się do okresu 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Tego rodzaju postanowienie w umowie oznacza mianowicie, iż okres ten nie może być przekroczony „w każdorazowym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym”. Należy brać pod uwagę wszystkie możliwe kolejne dwunastomiesięczne okresy, nawet okresy, które, do pewnego stopnia, pokrywają się z innymi. Jeżeli na przykład pracownik przebywał w danym państwie 150 dni między 1 kwietnia 2001 r. a 31 marca 2002 r., lecz był obecny w nim 210 dni między
1 sierpnia 2001 r. a 31 lipca 2002 r., to pobyt pracownika przekraczał 183 dni podczas drugiego dwunastomiesięcznego wskazanego wyżej okresu, mimo iż nie spełnił on wymogu minimalnej obecności podczas pierwszego okresu, a pierwszy okres pokrywa się częściowo z drugim.

W konsekwencji, pojęcie „dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym jest pojęciem autonomicznym w stosunku do pojęcia „roku podatkowego”. Wynika to już z wykładni językowej art. 15 ust. 2 lit. a) umowy. Mowa jest w nim bowiem o „dwunastomiesięcznym okresie” rozpoczynającym się lub kończącym w danym „roku podatkowym” skoro więc okres dwunastomiesięczny, tylko i wyłącznie, może rozpocząć się lub zakończyć w danym „roku podatkowym”, to oczywiste jest, że „okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni” są częścią „okresu dwunastomiesięcznego, nie zaś częścią „roku podatkowego” (roku kalendarzowego). Z punktu widzenia oceny spełnienia przedmiotowego warunku istotne jest więc to, czy okres (lub okresy) łącznie 183 dni nie został przekroczony w okresie dwunastomiesięcznym, nie zaś w roku podatkowym.

Przy tym, ustalając okres lub okresy rozpoczynające się lub kończące w danym roku podatkowym, o którym mowa powyżej, należy mieć na uwadze rok podatkowy państwa, w którym jest wykonywana praca (tj. w niniejszej sprawie Wielkiej Brytanii).

Okres dwunastomiesięczny rozpoczyna swój bieg z momentem faktycznego rozpoczęcia pobytu pracownika w drugim Umawiającym się Państwie. Stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD) obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na „dniach fizycznej obecności”. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują z kolei m.in. przepisy art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem

art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów płatnik wykonuje zatem swoje obowiązki w ten sposób, iż oblicza i pobiera w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikowi wynagrodzeń ze stosunku pracy. Dodatkowo, w przypadku pracy wykonywanej za granicą kwestie opodatkowania tego dochodu reguluje stosowna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Płatnik natomiast odstępuje od poboru zaliczek na podatek przy spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w przypadku gdy wypłacane dochody podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. Przy tym, okolicznością o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym nie jest istotne czy i jak pracownik albo pracodawca wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju oddelegowania, lecz istotne jest czy zgodnie z odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

Mając zatem na uwadze powyższe, od wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii, które podlegają opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii Wnioskodawca nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy w Polsce, z uwzględnieniem dyspozycji art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast od wynagrodzeń za pracę wykonywaną w Wielkiej Brytanii podlegających opodatkowaniu wyłącznie w Polsce oraz od wynagrodzeń za pracę wykonywaną w Polsce Wnioskodawca ma obowiązek obliczania zaliczek na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 32 ww. ustawy.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych:

1. zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
   
2. potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu
   

• odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 27b ust. 1 ww. ustawy podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę:

1. składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1793, 1807, 1860 i 1948):
   
   
   
   1. opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
      
   2. pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
      
      
      - obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku;
      
      
      
2. składki zapłaconej w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 4.
   

Kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki (art. 27b ust. 2 ww. ustawy).

Potrącone i odprowadzone w Polsce (zgodnie z przepisami powołanych wyżej ustaw o systemie ubezpieczeń społecznych oraz o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych) przez Wnioskodawcę z opodatkowanych w Wielkiej Brytanii wynagrodzeń składki na ubezpieczenie społeczne mogą być odliczone od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast składka na powszechne ubezpieczenie zdrowotne może być odliczona od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b)
ww. ustawy.

Reasumując, mając na uwadze powołany wyżej stan prawny, przedstawiony stan faktyczny oraz w kontekście pytań zadanych we wniosku stwierdzić zatem należy, że z punktu widzenia oceny spełnienia warunku określonego w art. 14 ust. 2 lit. a) konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej istotne jest to, czy okres (lub okresy) przebywania łącznie 183 dni nie został przekroczony w okresie dwunastomiesięcznym, nie zaś w roku podatkowym.

W konsekwencji też, Spółka – Wnioskodawca, uwzględniając dyspozycję art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie pobiera zaliczek na podatek od wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii w przypadku gdy okres lub okresy przebywania pracownika na terenie tego kraju przekroczą łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym brytyjskim roku podatkowym. Przy tym, na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 ww. konwencji, tj. w Wielkiej Brytanii oraz w Polsce podlega wówczas opodatkowaniu dochód pracownika uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca była tam wykonywana.

Biorąc pod uwagę, że po przekroczeniu łącznie 183 dni pobytu pracownika w Wielkiej Brytanii w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, pracownik Wnioskodawcy będzie również pracował w Polsce Wnioskodawca jako płatnik powinien co miesiąc ustalać wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Wielkiej Brytanii oraz wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce (np. stosując metodę proporcjonalnego dzielenia wynagrodzenia w stosunku do liczby dni roboczych przepracowanych w danym kraju). Jednocześnie jednak wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje kwestii ustalania wynagrodzenia ze stosunku pracy, w tym wynagrodzenia za pracę wykonywaną za granicą.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.