Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.95.2017.2.MMA
z 14 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lutego 2017 r. (data wpływu 21 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 lutego 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.95.2017.1.MMA, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 lutego 2017 r. (data doręczenia 14 lutego 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 17 lutego 2017 r. (data wpływu 21 lutego 2017 r.), nadanym za pośrednictwem …. dnia 20 lutego 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych …. jest państwową jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która wchodzi w skład Lasów Państwowych na podstawie art. 32 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r., poz. 2100, ze zm.) - dalej „ustawa o lasach”. Zasięg terytorialny Dyrekcji obejmuje w całości dwa województwa: śląskie i opolskie oraz częściowo województwa: małopolskie, świętokrzyskie i łódzkie. Jest jedną z największych regionalnych Dyrekcji Lasów Państwowych w Polsce. Zakres zadań Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych określony został w art. 34 ustawy o lasach oraz w § 19 Statutu Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, stanowiącego załącznik do Zarządzenia Nr 50 Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie nadania statutu Państwowemu Gospodarstwu Leśnemu Lasy Państwowe. Z ww. przepisów wynika, że Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych m.in. inicjuje, koordynuje oraz nadzoruje działalność nadleśniczych i kierowników jednostek organizacyjnych o zasięgu regionalnym; organizuje wspólne przedsięwzięcia nadzorowanych jednostek organizacyjnych w zakresie ochrony lasu i racjonalnej gospodarki leśnej; współdziała z terenowymi organami administracji państwowej oraz organami samorządowymi stopnia wojewódzkiego. Jednocześnie Dyrektor, zgodnie z art. 45 ustawy o lasach oraz § 2 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 stycznia 2003 r. w sprawie stanowisk, stopni służbowych oraz zasad wynagradzania w Służbie Leśnej (Dz. U. Nr 11, poz. 123), należy do Służby Leśnej, na której ciążą obowiązki związane z realizacją zapisów ww. ustawy w zakresie zarządzania lasami Skarbu Państwa, prowadzenia gospodarki leśnej w sposób zrównoważony z zachowaniem ochrony i utrzymywania trwałości lasów.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o lasach, w Lasach Państwowych tworzy się Służbę Leśną. Stanowisko Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych zaliczone jest do Służby Leśnej na podstawie § 2 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 stycznia 2003 r. w sprawie stanowisk, stopni służbowych oraz zasad wynagradzania w Służbie Leśnej. Ustawa o lasach i akty wykonawcze do niej zawierają regulacje dotyczące obowiązków i praw Służby Leśnej. Z przepisów powołanej ustawy, zwłaszcza z art. 45 ust. 1 wynika, że jest to grupa pracownicza, na której ciążą obowiązki związane z wykonaniem tej ustawy w zakresie zarządzania lasami Skarbu Państwa, prowadzenia gospodarki leśnej w sposób zrównoważony z zachowaniem ochrony i utrzymania trwałości lasów.

Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych …. posiada samochody służbowe. Zasady korzystania z nich określa Zarządzenie Nr 19 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 5 marca 2008 r. w sprawie stanu liczbowego samochodów osobowych i osobowo-terenowych oraz zasad wykorzystywania samochodów prywatnych w celach służbowych w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych (….).

Zgodnie z § 2 ww. zarządzenia, Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych, jako kierownik jednostki organizacyjnej, uprawniony jest do korzystania z samochodu służbowego.

Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych …. (dalej „Dyrektor”) zamierza wystąpić do Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych o zgodę na korzystanie z samochodu służbowego marki Skoda Suberb na dojazdy pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem świadczenia pracy, wnosząc jednocześnie o wyznaczenie miejsca garażowania pojazdu w miejscu swojego zamieszkania.

W przypadku uzyskania zgody Dyrektor zamierza korzystać z samochodu służbowego w celu dojazdów pomiędzy swoim miejscem zamieszkania, a stałym miejscem pracy - siedzibą Wnioskodawcy oraz do innych wyjazdów służbowych, tj. wyjazdów na teren 38 nadzorowanych nadleśnictw, położonych głównie na terenie województwa śląskiego i opolskiego. Powyższe rozwiązanie usprawni realizację zadań ustawowych, a także pozwoli na odpowiednio szybką reakcję w przypadku zaistnienia dużego pożaru lasu, dużych zniszczeń spowodowanych wichurami, bądź innych sytuacji kryzysowych. Wykonywanie powyższych obowiązków odbywać się będzie również poza wyznaczonymi godzinami pracy oraz poza stałym miejscem pracy, gdzie konieczny jest sprawny dojazd samochodem służbowym.

Garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Dyrektora stanowiłoby konsekwencję wykonywania przez niego obowiązków służbowych wymagających mobilności i stałej gotowości. Ponadto garażowanie samochodu w miejscu zamieszkania Dyrektora zagwarantuje w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do jego użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy po stronie Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych, zamierzającego korzystać z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy z jednoczesnym garażowaniem samochodu w swoim miejscu zamieszkania, powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, i czy w związku z tym Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych …., jako płatnik, będzie zobowiązana do uwzględnienia tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), w opisanym zdarzeniu przyszłym, po stronie Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych nie powstanie jakikolwiek przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że po stronie Dyrektora nie wystąpi żadne przysporzenie majątkowe, Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych, jako płatnik, z tytułu zaistnienia opisanego zdarzenia przyszłego nie będzie zobowiązana i uprawniona do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W analizowanym przypadku ustalenie miejsca garażowania samochodu w miejscu zamieszkania Dyrektora podyktowane będzie realizowaniem dojazdów z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy oraz innych wyjazdów służbowych, wykonywanych w ramach powierzonych Dyrektorowi obowiązków. Samochód wykorzystywany będzie wyłącznie w powyższym celu i nie będzie służył realizacji celów prywatnych Dyrektora. Garażowanie samochodu, będącego własnością Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych …., w miejscu zamieszkania Dyrektora, wynikać będzie zatem wprost z charakteru wykonywanej przez niego pracy, zakresu obowiązków i miejsc, w których wykonuje on swoje obowiązki służbowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadniczego, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście obowiązujących pracowników przepisów określających m.in. zasady użytkowania i dbania o mienie zakładu pracy.

Zgodnie z art. 100 § 2 Kodeksu pracy, pracownik obowiązany jest w szczególności do ochrony mienia zakładu pracy. Ponadto stosownie do treści art. 124 § 2 Kodeksu pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w art. 124 § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Samochód służbowy ma umożliwić Dyrektorowi realizowanie celów służbowych w sposób jak najbardziej efektywny. Dyrektor będzie udawał się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania samochodu), do miejsca wykonywania swoich obowiązków. Przykładem może być tutaj chociażby spotkanie w sprawie służbowej, narada służbowa, dojazd do miejsca pożaru, spotkanie zespołów kryzysowych, czy też wizyta w urzędzie lub przejazd do innego niż miejsce pracy oddziału terenowego.

Charakter pracy związany z pełnieniem obowiązków służbowych powoduje, że samochód służbowy jest niezbędny Dyrektorowi w celu pozostawania przez niego w pełnej gotowości do wykonywania swoich obowiązków (wyjazdów poza siedzibę Wnioskodawcy lub jej jednostek w różnych porach, także poza ustalonymi godzinami pracy).

Ponadto, przyjazd po samochód do siedziby Wnioskodawcy byłby dodatkowym kosztem dla Wnioskodawcy z powodu wydłużenia czasu pracy potrzebnego na wykonanie zadania. Pracownik (Dyrektor) poświęcałby w takiej sytuacji mniej czasu na efektywne wykonywanie pracy z powodu dojazdów do siedziby Wnioskodawcy, tylko po to, aby odebrać samochód służbowy. Mając na uwadze powyższe okoliczności przyjąć należy, że samochód służbowy będzie wykorzystywany przez Dyrektora wyłącznie w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych, przy uwzględnieniu charakteru wykonywanej pracy, w której bardzo ważna jest dyspozycyjność oraz docieranie na miejsce w możliwie najkrótszym czasie. Należyte wywiązywanie się przez Dyrektora z obowiązków pracowniczych osiągnięte może być tylko, jeżeli ma on możliwość wyjazdu do miejsca wykonywania pracy bezpośrednio z miejsca zamieszkania. Mając na względzie wskazane okoliczności przyjąć należy, że celem udostępnienia samochodu służbowego Dyrektorowi z wyznaczeniem miejsca jego garażowania w miejscu zamieszkania Dyrektora będzie zapewnienie ciągłej gotowości do wykonywania zadań służbowych w terenie i możliwość dbania o mienie zakładu pracy.

W świetle powyższego należy uznać, że przejazdy Dyrektora samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy oraz inne wyjazdy służbowe, wykonywane w ramach prawidłowego wywiązywania się z obowiązków służbowych, w tym dbałości o mienie zakładu pracy - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Zatem wartości przejazdów nie można uznać za przychód Dyrektora ze stosunku pracy w sytuacji, gdy przejazdy i parkowanie stanowić będą realizację celu służbowego jakim jest dbałość o mienie zakładu pracy wyrażające się poprzez garażowanie samochodu w miejscu zamieszkania, w celu wykonywania przez Dyrektora obowiązków służbowych wymagających mobilności i stałej gotowości.

Wnioskodawca dodaje, że w podobnym stanie faktycznym dotyczącym Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we Wrocławiu organ podatkowy - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe (interpretacja indywidualna Nr ILPB2/415-1032/12-2/AJ z dnia 13 lutego 2013 r.). Powyższa interpretacja jest kontynuacją dominującej linii interpretacyjnej organów podatkowych, por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 lipca 2012 r., Nr IPPB2/415-402/12-2/MK, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 17 grudnia 2015 r. Nr IPTPB1/4511-606/15-2/SJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest państwową jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która wchodzi w skład Lasów Państwowych na podstawie art. 32 ust. 2 pkt 3 ustawy o lasach. Wnioskodawca posiada samochody służbowe. Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych zamierza wystąpić o zgodę na korzystanie z samochodu służbowego na dojazdy pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem świadczenia pracy z jednoczesnym garażowaniem pojazdu w miejscu swojego zamieszkania.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że wykorzystanie samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca zamieszkania do stałego miejsca pracy z jednoczesnym garażowaniem samochodu w swoim miejscu zamieszkania oraz do innych wyjazdów służbowych, nie będzie skutkowało, po stronie Dyrektora, powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile samochód ten nie będzie służył osobistym celom pracownika, lecz wykorzystywany będzie w ramach realizacji zadań służbowych. W konsekwencji, przejazdy pracownika z miejsca zamieszkania (garażowania samochodu) do miejsca pracy, nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem usprawnią realizację zadań ustawowych, a także pozwolą na szybką reakcję w przypadku zaistnienia dużego pożaru lasu, dużych zniszczeń spowodowanych wichurami, bądź innych sytuacji kryzysowych. Wykonywanie powyższych obowiązków odbywać się będzie również poza wyznaczonymi godzinami pracy oraz poza stałym miejscem pracy, gdzie konieczny jest sprawny dojazd samochodem służbowym.

W związku z powyższym, Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie zobowiązany do ustalenia wartości świadczenia z tytułu korzystania przez pracownika z samochodu służbowego z jednoczesnym garażowaniem, na zasadach określonych w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym do obliczenia i pobrania od tego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.