Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB1.4511.1054.2016.1.JŁ
z 6 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2016 roku (data wpływu 14 grudnia 2016 roku) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2016 roku został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi obecnie jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Posiada nieruchomość stanowiącą wspólność ustawową majątkową małżeńską zabudowaną budynkami i budowlami w postaci: bramy wjazdowej, drogi wewnętrznej, hali produkcyjnej, którą wykorzystuje do prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta wpisana jest do ewidencji środków trwałych. Budynki i budowle wchodzące w skład nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w 2011 roku.

Wnioskodawca rozważa możliwość zaprzestania wykorzystywania ww. nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej oraz wycofania jej z prowadzonej ewidencji środków trwałych. Jednocześnie może On prowadzić wynajem nieruchomości poza działalnością gospodarczą. Wnioskodawca po wycofaniu wskazanych środków trwałych z ewidencji środków trwałych, rozważa zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność w formie jednoosobowej działalności gospodarczej może ulec w 2017 roku przekształceniu w spółkę kapitałową (spółkę z o.o.) w trybie określonym w art. 584¹-584¹³ Kodeksu spółek handlowych (dalej K.s.h.).

Na obecnym etapie, Wnioskodawca przygotowuje plan przekształcenia, który będzie podlegał badaniu przez biegłego rewidenta, wyznaczonego przez Sąd Rejonowy. W dalszej kolejności, planowane jest podpisanie oświadczenia o przekształceniu oraz aktu założycielskiego spółki z o. o., a także powołanie jej organów, a następnie złożenie wniosku o wpis spółki do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Wnioskodawca rozważa także zgłoszenie nowej działalności gospodarczej po wykreśleniu dotychczasowej działalności gospodarczej z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej w związku z przekształceniem tej działalności w spółkę kapitałową. Wówczas nieruchomość wycofana z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w okresie nieprzekraczającym 3 lat zostałaby ponownie wprowadzona do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i byłaby wykorzystywana do prowadzenia tej działalności gospodarczej w postaci najmu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy wskazane wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych i zaprzestanie wykorzystywania jej do prowadzenia działalności gospodarczej, będzie skutkować koniecznością dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych za okres, w którym była ona wykorzystywana w ramach prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej i kiedy znajdowała się w ewidencji środków trwałych?
2. W jakiej wysokości należy ustalić wartość początkową nieruchomości wycofanej z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy a wprowadzonej okresie nieprzekraczającym 3 lat od ich wycofania ponownie do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy?

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy pytania oznaczonego nr 2. W zakresie pytania oznaczonego nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową nieruchomości wycofanej z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla Jego dotychczasowej działalności gospodarczej a wprowadzonej okresie nieprzekraczającym 3 lat od ich wycofania ponownie do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji dotychczasowej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu ogólnego wywodu dotyczącego odpisów amortyzacyjnych zaprezentowanego w pkt 1 powyżej należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zgodnie z art. 22g ust. 13 ustawy powyższy przepis stosuje się odpowiednio w razie podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata, jeżeli przed przerwą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji.

Nieruchomość wskazana powyżej jest wprowadzona do ewidencji w dotychczasowej działalności Wnioskodawcy. W opisanym zdarzeniu przyszłym, nieruchomość wycofana z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w okresie nieprzekraczającym 3 lat od ich wycofania, zostanie ponownie wprowadzona do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tym samym, spełniona zostanie przesłanka z art. 22g ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że do ustalenia wartości początkowej zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 12 ustawy, zgodnie z którym wartość przedmiotowej nieruchomości należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji dotychczasowej działalności gospodarczej.

Dla pełnej jasności należy dodać, że zgodnie z przepisem art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca winien dokonywać odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowej nieruchomości wprowadzonej do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej:

1. z uwzględnieniem wysokości odpisów dokonanych do dnia wycofania tych nieruchomości z ewidencji w dotychczasowej działalności gospodarczej oraz
2. kontynuując metodę amortyzacji przyjętą w dotychczasowej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 22b ust. 1 powoływanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 roku – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Według art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalania wartości początkowej, który jest zróżnicowany m. in. z uwagi na sposób nabycia, reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 13 pkt 1 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata.

Przepis art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi obecnie jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wnioskodawca posiada nieruchomość stanowiącą wspólność ustawową majątkową małżeńską zabudowane budynkami i budowlami, które wykorzystuje do prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta wpisana jest do ewidencji środków trwałych. Budynki i budowle wchodzące w skład nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca rozważa możliwość zaprzestania wykorzystywania nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej oraz wycofania jej z prowadzonej ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca po wycofaniu wskazanych środków trwałych z ewidencji środków trwałych, zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca może prowadzić wynajem tych nieruchomości poza działalnością gospodarczą. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność w formie jednoosobowej działalności gospodarczej może ulec w przyszłości przekształceniu w spółkę kapitałową w trybie określonym w art. 584¹ – 584¹³ Kodeksu spółek handlowych. Wnioskodawca rozważa także zgłoszenie nowej działalności gospodarczej po wykreśleniu dotychczasowej działalności gospodarczej z CEiDG w związku z przekształceniem tej działalności w spółkę kapitałową. Wówczas nieruchomość wycofana z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w okresie nieprzekraczającym 3 lat zostałaby ponownie wprowadzona do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i byłaby wykorzystywana do prowadzenia tej działalności gospodarczej w postaci najmu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż Wnioskodawca, przyjmując do nowej działalności gospodarczej środki trwałe, które wchodziły wcześniej w skład przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, a więc były wykorzystywane przez niego w prowadzonej uprzednio działalności gospodarczej, może dokonywać ich amortyzacji.

Jednakże z uwagi na fakt, iż przedmiotowe środki trwałe były amortyzowane przez Wnioskodawcę w prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej, a następnie te same środki trwałe będą przedmiotem amortyzacji w prowadzonej przez Wnioskodawcę nowej działalności gospodarczej (podjętej po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata), to wartość początkową tych środków trwałych winien on ustalić na podstawie cyt. wyżej art. 22g ust. 13 pkt 1 w zw. z art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez Wnioskodawcę oraz kontynuować stosowaną wcześniej metodę amortyzacji przedmiotowych środków trwałych.

Przy dokonywaniu amortyzacji tych środków trwałych Wnioskodawca powinien również uwzględnić dokonane wcześniej odpisy amortyzacyjne. Środki trwałe już zamortyzowane w dotychczasowej działalności gospodarczej, należy ująć w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nowej działalności gospodarczej, jednak bez możliwości ich amortyzacji.

Reasumując, powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakładają na Wnioskodawcę, w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, wprowadzonej do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej, obowiązek dokonywania odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów dokonanych przez Wnioskodawcę oraz obowiązek kontynuowania przyjętej metody amortyzacji.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na wydaną niniejszą interpretację indywidualną.

Tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Ponadto, zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.