Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPP3.4512.32.2017.1.MD
z 10 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016, poz. 1948), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2017 r. (data wpływu 17 stycznia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 1 marca 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowej na rzecz jej dotychczasowego użytkownika wieczystego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 1 marca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowej na rzecz jej dotychczasowego użytkownika wieczystego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina … (dalej jako „Gmina”) chce dokonać zbycia nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste w dniu 27 lutego 1995 r. na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego na podstawie art. 32 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2016 r., poz. 2147, z późn. zm.). Prawo użytkowania wieczystego zostało ustanowione na okres 99 lat, tj. do dnia … 2094 r. Użytkownikiem wieczystym jest jeden podmiot.

W dniu … 2014 r. użytkowanie wieczyste zostało sprzedane na rzecz kolejnego użytkownika wieczystego. Wówczas w akcie notarialnym Rep. A nr … w § 3 sprzedający oświadczył, że niniejsza czynność nie podlega opodatkowaniu VAT.

Sprzedaż dotyczy działki stanowiącej tereny zabudowane budynkiem usługowym stanowiącym własność użytkownika wieczystego. Nieruchomość przeznaczona jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny zabudowy usługowej. Sprzedaż tego prawa nastąpi w formie aktu notarialnego. „Zawarcie” aktu notarialnego nastąpi zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami.

Zbycie dotyczy tylko nieruchomości gruntowej, gdyż budynki stanowią własność użytkownika wieczystego przedmiotowej nieruchomości

Wartość sprzedaży nieruchomości gruntowej określił rzeczoznawca majątkowy wykonując operat szacunkowy. Wartość zbycia nieruchomości gruntowej stanowi różnicę między wartością rynkową prawa własności nieruchomości gruntowej a wartością prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości gruntowej. Budynki znajdujące się na tej nieruchomości nie stanowią przedmiotu wyceny, gdyż stanowią własność użytkownika wieczystego omawianej nieruchomości gruntowej.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu do wniosku zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego?

Zdaniem Gminy, czynność prawna polegająca na zbyciu nieruchomości na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego w świetle przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r, poz. 710, z późn. zm.) nie podlega opodatkowaniu VAT, gdyż dostawa towaru nastąpiła w momencie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego. Zatem zbycie prawa własności nieruchomości (gruntowej zabudowanej budynkami stanowiącymi własność użytkownika wieczystego) na rzecz jej użytkownika wieczystego, stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego nieruchomości będącej już we „władaniu” użytkownika wieczystego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r, poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

(….);

6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wyrażenia zawartego w przytoczonym przepisie, tj. „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”, nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Uznając grunt za towar, ustawodawca nie definiuje odrębnie w ustawie tego pojęcia.

W związku z tym należy odwołać się do pojęcia „nieruchomość”, sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) – dalej jako „K.c.” Według tego przepisu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Według art. 233 K.c., w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy K.c. (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 K.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

W myśl art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147, z późn. zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

Według ust. 2 tego artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Gmina chce dokonać zbycia nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego na podstawie art. 32 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Na tym tle Gmina powzięła wątpliwość dotyczącą obowiązku opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowej na rzecz jej dotychczasowego użytkownika wieczystego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów potwierdzić należy stanowisko Gminy, że sprzedaż nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste na rzecz jej użytkownika wieczystego stanowi (na gruncie cywilistycznym) jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, gdyż w sensie ekonomicznym od momentu ustanowienia prawa użytkowania wieczystego użytkownik dysponuje tym gruntem jak właściciele. Tym samym sprzedaży – na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami – nieruchomości gruntowej jej użytkownikowi wieczystemu nie można uznać za przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Nie można bowiem na nabywcę użytkowania wieczystego przenieść prawa, którym już dysponuje. Sprzedaż zatem prawa własności nieruchomości, będąca w istocie (na gruncie ustawy) przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości, nie może być traktowana jako ponowna dostawa tego samego towaru między tymi samymi stronami, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy. Tym samym, skoro brak jest przedmiotu opodatkowania, to czynność, o którą pyta Gmina, nie może podlegać opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.