2017.03.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP1.4512.1036.2016.2.BS
z 17 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2016 r. (data wpływu 13 grudnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 16 lutego 2017 r. (data wpływu 20 lutego 2017 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 lutego 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 15 lutego 2017 r., złożonym w dniu 16 lutego 2017 r. (data wpływu 20 lutego 2017 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 lutego 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 lutego 2017 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Deweloper”, „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest przedsiębiorcą, tj. prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje m.in. budowy zespołów budynków mieszkalnych wielorodzinnych, z garażami podziemnymi, infrastrukturą techniczną i wjazdami.

W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, Wnioskodawca na podstawie umów deweloperskich zobowiązuje się do ustanowienia odrębnej własności lokali mieszkalnych i do przeniesienia własności tych lokali na nabywców. Z własnością lokali mieszkalnych związane są udziały nieruchomości wspólnej, to jest udziały we współwłasności działki gruntu pod budynkiem oraz udziały we współwłasności wspólnych części budynku i urządzeń, które nie będą służyć do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali, zgodnie z przepisami o własności lokali.

Ustanowienie odrębnej własności lokali i przeniesienie ich własności na rzecz konkretnych nabywców odbywa się w drodze umowy przeniesienia własności lokalu, w terminie określonym w umowie deweloperskiej, po spełnieniu przez danego nabywcę wszelkich świadczeń pieniężnych wynikających z umowy deweloperskiej oraz po odbiorze lokalu przez danego nabywcę. Umowa przeniesienia własności lokalu zawiera również postanowienia dotyczące podziału do korzystania z nieruchomości wspólnej.

Odbiór lokalu przez danego nabywcę następuje po uzyskaniu przez Dewelopera ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku.

Zgodnie z umową deweloperską, odbiór i wydanie danemu nabywcy przedmiotu umowy następuje przed zawarciem umowy przeniesienia własności lokalu oraz po zapłacie przez danego nabywcę ceny za lokal.

Odbiór lokalu dokonywany jest na podstawie protokołu odbioru.

Od dnia wydania lokalu dany nabywca zobowiązany jest do regularnego i terminowego pokrywania kosztów utrzymania lokalu oraz kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej, a w szczególności: kosztów związanych z centralnym ogrzewaniem, ciepłą i zimną wodą oraz kanalizacją i energią elektryczną według wskazań indywidualnych liczników, a także kosztów związanych z wywozem nieczystości, energią elektryczną, centralnym ogrzewaniem i wodą w częściach wspólnych, utrzymaniem porządku, konserwacją wind, ubezpieczenia budynku oraz utrzymaniem ochrony, w części odpowiadającej przyszłemu udziałowi w nieruchomości wspólnej, jaki związany będzie z własnością lokalu. Opłaty związane z utrzymaniem części wspólnych nieruchomości nabywca zobowiązany jest regulować na rachunek bankowy Dewelopera.

W budynkach wielorodzinnych znajdują się również samodzielne lokale niemieszkalne, stanowiące garaż, zawierający między innymi miejsca parkingowe.

Garaż podziemny na danym piętrze jest jednym, wyodrębnionym lokalem. Nabywcy lokali mieszkalnych w budynkach mają możliwość nabycia prawa używania i pobierania pożytków z miejsc parkingowych w garażu.

Z własnością garażu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, to jest udział we współwłasności działki gruntu pod budynkiem oraz udział we współwłasności wspólnych części budynku i urządzeń, które nie będą służyć do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali (udział w nieruchomości wspólnej), zgodnie z przepisami o własności lokali.

Odbiór i wydanie danemu nabywcy udziału w garażu następuje zgodnie ze stosowanymi odpowiednio postanowieniami umowy deweloperskiej dotyczącymi odbioru lokalu mieszkalnego.

W protokole odbioru lokalu Nabywca oświadcza m.in. że odebrał lokal oraz że przyjmuje do wiadomości i wyraża zgodę na to, że od dnia odebrania lokalu będzie ponosił koszty utrzymania nieruchomości wspólnej, że będzie mógł korzystać z garażu oraz że będzie ponosił koszty utrzymania garażu, jak również oświadcza i wyraża zgodę na to, że od dnia odbioru lokalu będzie pokrywał koszty eksploatacji i mediów.

W budynkach, w których Deweloper realizuje umowy deweloperskie, istnieją wspólnoty mieszkaniowe, których Deweloper jest członkiem, aż do momentu wykonania wszystkich umów deweloperskich (do momentu przeniesienia własności wszystkich lokali mieszkalnych na nabywców).

Wspólnota mieszkaniowa, realizując wspólny interes właścicieli nieruchomości, nabywa towary i usługi w ramach zarządu nieruchomością wspólną, jak również nabywa towary i usługi na potrzeby utrzymania poszczególnych lokali właścicieli.

Ponieważ, zgodnie z przepisami o własności lokali to właściciele lokali ponoszą wydatki związane z utrzymaniem ich lokali oraz uczestniczą w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej (tj. wydatki na remonty i bieżącą konserwację; opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za windę; ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne (chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali); wydatki na utrzymanie porządku i czystości; wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy), wspólnota mieszkaniowa obciąża Dewelopera (w okresie między wydaniem lokali nabywcom, ale przed przeniesieniem na nich własności lokali w drodze aktu notarialnego to Deweloper jest właścicielem przedmiotowych lokali) stosownie do przypadającego na niego udziału w nieruchomości wspólnej:

kosztami utrzymania nieruchomości wspólnej;

kosztami ochrony nieruchomości;

kosztami konserwacji windy;

kosztami centralnego ogrzewania;

kosztami wywozu nieczystości;

kosztami energii elektrycznej dostarczanej do garażu;

kosztami ochrony garażu;

kosztami eksploatacji stanowisk garażowych

– dalej: „Koszty eksploatacyjne”.

Obciążenie dokumentowane jest rachunkiem wystawionym przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz Dewelopera.

Ponieważ zgodnie z postanowieniami umów deweloperskich zawartych z nabywcami, nabywcy zobowiązują się do ponoszenia kosztów eksploatacyjnych, Wnioskodawca przenosi na każdego z nabywców, który odebrał swój lokal, lecz który nie uzyskał jeszcze własności tego lokalu, opłaty eksploatacyjne za lokal mieszkalny, za miejsca postojowe w garażu oraz ewentualnie za komórkę lokatorską. Wartość kosztów eksploatacyjnych przeniesionych przez Wnioskodawcę na konkretnych nabywców jest równa wartości opłat przyporządkowanych do konkretnych lokali i miejsc postojowych, którymi wcześniej wspólnota mieszkaniowa obciążyła Wnioskodawcę. Obciążenie dokumentowane jest fakturą VAT.

Zaistniały stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe opisane w niniejszym wniosku dotyczą sytuacji, która ma miejsce w okresie między wydaniem lokalu nabywcy, a przeniesieniem na niego własności lokalu w drodze aktu notarialnego.

Na tle przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nabrał wątpliwości dotyczących możliwości zastosowania zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług Kosztów eksploatacyjnych, którymi Wnioskodawca obciąża nabywców lokali mieszkalnych (w tym nabywców, którzy nabyli również udział w garażu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca, przenosząc na nabywcę lokalu mieszkalnego (któremu wydano lokal, lecz na którego nie przeniesiono jeszcze własności lokalu) koszty eksploatacyjne związane z tym lokalem mieszkalnym, powinien w odniesieniu do tych kosztów zastosować zwolnienie od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy Wnioskodawca, udzielając prawa do używania garażu nabywcy lokalu (któremu wydano lokal mieszkalny, lecz na którego nie przeniesiono jeszcze własności tego lokalu) koszty eksploatacyjne związane z miejscem postojowym, powinien w odniesieniu do tych opłat zastosować zwolnienie od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca, przenosząc na nabywcę lokalu mieszkalnego (któremu wydano lokal, lecz na którego nie przeniesiono jeszcze własności lokalu) koszty eksploatacyjne związane z tym lokalem mieszkalnym, powinien w odniesieniu do tych kosztów zastosować zwolnienie od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?
Wnioskodawca, udzielając prawa do używania garażu nabywcy lokalu (któremu wydano lokal mieszkalny, lecz na którego nie przeniesiono jeszcze własności tego lokalu) koszty eksploatacyjne związane z miejscem postojowym, powinien w odniesieniu do tych opłat zastosować zwolnienie od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?

Uzasadnienie stanowiska w odniesieniu do pytania nr 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy o podatku od towarów i usług – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku opisanym we wniosku, świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz przyszłych nabywców usługi polegające na udostępnieniu lokalu mieszkalnego w okresie przed przeniesieniem na nabywcę prawa własności do lokalu stanowią czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Opisane świadczenie spełnia łącznie przesłanki, które determinują zaistnienie takiej czynności:

istnienie stosunku prawnego między świadczącym a odbiorcą świadczenia,
istnienie świadczenia na rzecz innego podmiotu, który jest konsumentem odnoszącym skonkretyzowaną korzyść z tego świadczenia,
istnienie wynagrodzenia pozostającego w bezpośrednim związku z danym świadczeniem.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W ocenie Wnioskodawcy, usługi, które Wnioskodawca świadczy przyszłym nabywcom lokali mieszkalnych w budynkach (w okresie między odbiorem lokalu a przeniesieniem na nabywcę prawa własności lokalu), będą korzystały ze zwolnienia, o którym mowa w przepisie art. 43 ust.1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten formułuje przesłanki, które należy spełnić, aby możliwe było zastosowanie wspomnianego zwolnienia od opodatkowania. Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się m.in. usługi:

w zakresie wynajmowania części nieruchomości,
wykonywane na własny rachunek,
wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wskazane wyżej przesłanki powinny zostać spełnione łącznie. W ocenie Wnioskodawcy, wszystkie powyższe przesłanki są spełnione (co zostanie wykazane poniżej).

W pierwszej kolejności, w ocenie Wnioskodawcy, należy wskazać, że w okresie między odbiorem lokalu przez nabywcę a przeniesieniem na niego własności lokalu w drodze aktu notarialnego, Wnioskodawca świadczy na rzecz przyszłych nabywców usługi w zakresie wynajmowania części nieruchomości.

Umowa najmu zdefiniowana została w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 380, ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”). W myśl art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (przy czym czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju). Przepisy Kodeksu cywilnego zawierają również regulację odnoszącą się do najmu lokali (art. 680 i nast. Kodeksu cywilnego).

Wnioskodawca zaznacza jednak, że podatek od towarów i usług (VAT) jest zharmonizowany na poziomie europejskim na mocy Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE seria L Nr 347, str. 1, ze zm., dalej: „Dyrektywa Rady 2006/112/WE”, „Dyrektywa”). Na potrzeby systemu podatku od wartości dodanej, zwolnienia przewidziane w Dyrektywie 2006/112/WE należy traktować jako pojęcia autonomiczne prawa unijnego, a co za tym idzie, powinny być one definiowane z punktu widzenia prawa wspólnotowego (zob. wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 września 2000 r. w sprawie C-358/97 Komisja przeciwko Irlandii, Rec. str. 1-6301, pkt 51; z dnia 16 stycznia 2003 r. w sprawie C-315/00 Maierhofer, Rec. str. I-563, pkt 25 oraz z dnia 12 czerwca 2003 r. w sprawie C-275/01 Sinclair Collis, Rec. str. I-5965, pkt 22). Uznanie pojęć dotyczących zwolnień w systemie podatku od wartości dodanej ma na celu uniknięcie różnic w stosowaniu systemu VAT pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej.

Zwolnienie, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, znajduje oparcie w obligatoryjnym zwolnieniu dla dzierżawy i wynajmu nieruchomości, o którym mowa w przepisie art. 135 ust. 1 lit. I Dyrektywy 2006/112/WE, jednak ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani same przepisy Dyrektywy nie zawierają wskazań na temat tego, jakie stosunki prawne można uznać za najem.

Wskazówek, co do rozumienia pojęcia najmu na gruncie regulacji o podatku od towarów i usług, dostarcza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w którym Trybunał opowiada się za szeroką koncepcją definiowania tego pojęcia i która uznaje za najem taki stosunek prawny, w którym najemcy przyznane zostaje, za wynagrodzeniem i na określony czas, prawo do zajmowania danej nieruchomości w taki sposób jak właściciel, z wykluczeniem osób trzecich z korzystania z tego prawa (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 25 października 2007 r., w sprawie C-174/06 Ministerio delle Finanze - Uofficio IVA di Milano przeciwko CO.GE.P. Srl oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 marca 2005 r., w sprawie C-428/02 Fonden Marselisborg Lystbadehavn przeciwko Skatteministeriet).

W odniesieniu do usług udostępnienia przyszłym nabywcom lokalu mieszkalnego w okresie między odbiorem lokalu, ale przed przeniesieniem na nabywcę prawa własności, usługi świadczone przez Wnioskodawcę można uznać za najem, ponieważ:

przyszły nabywca lokalu mieszkalnego, w okresie przed przeniesieniem na niego własności, zajmuje dany lokal w taki sposób, jak właściciel;
przyszły nabywca lokalu korzysta z udostępnionego mu lokalu z wyłączeniem osób trzecich;
lokal udostępniony jest przyszłemu nabywcy na czas określony (do czasu uzyskania przez niego prawa własności lokalu) – po tym czasie lokal zajmowany jest jako własność, a już nie na podstawie najmu;
lokal udostępniony jest przyszłemu nabywcy za wynagrodzeniem.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku opisanym we wniosku, Wnioskodawca świadczy na rzecz przyszłego nabywcy usługę najmu odnoszącą się do części nieruchomości.

W odniesieniu do pozostałych przesłanek zwolnienia, o których mowa w punktach (ii) i (iii) powyżej, tj. wynajmowanie na własny rachunek i wyłącznie na cele mieszkaniowe, ich spełnienie nie budzi wątpliwości. Wnioskodawca bowiem świadczy przedmiotowe usługi we własnym imieniu, na własne ryzyko i na własną odpowiedzialność. Potwierdza to zresztą fakt, że wspólnota mieszkaniowa obciąża kosztami eksploatacyjnymi właśnie Dewelopera, a nie nabywcę danego lokalu (docelowo właściciela po wykonaniu umowy deweloperskiej). Z kolei udostępnianie przez Wnioskodawcę lokali nabywcom w okresie przed uzyskaniem przez nich prawa własności lokalu, realizowane jest wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, usługi świadczone na rzecz przyszłych nabywców lokali mieszkalnych, w okresie między wydaniem lokalu przyszłemu nabywcy, a momentem przeniesienia na niego własności lokalu, należy uznać za usługi w zakresie wynajmowania części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, co umożliwia objęcie tej transakcji zwolnieniem od opodatkowania, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy, zwolnieniem, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT będzie kwota, którą Wnioskodawca otrzyma od nabywców z tytułu świadczonych usług. Wynagrodzenie stanowią opłaty eksploatacyjne płacone przez nabywcę lokalu na rzecz Dewelopera do momentu przeniesienia na nabywcę własności lokalu.

W przypadku świadczonych usług za podstawę opodatkowania uznać należy „wszystko, co stanowi zapłatę”, a zatem całość świadczenia pieniężnego pobieranego przez Wnioskodawcę od nabywcy, tj. łącznie z kosztami dodatkowymi. W myśl powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, do podstawy opodatkowania z tytułu świadczonych usług, należy zatem wliczyć wartość kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji.

W opisanym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca przenosi na przyszłego nabywcę lokalu opłaty eksploatacyjne, którymi Wnioskodawcę obciążyła wspólnota mieszkaniowa. Przy czym, rozliczenie opłat eksploatacyjnych następuje w cenach stosowanych przez wspólnotę mieszkaniową. Wnioskodawca nie stosuje marży.

Na marginesie należy zauważyć, że zgodnie z art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Powyższe należy rozumieć w ten sposób, że podmiot świadczący (Wnioskodawca) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. „Refaktura” jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Przeniesienie opłat eksploatacyjnych, o których mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką Wnioskodawca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia.

Reasumując, w analizowanej sytuacji wydatki związane z opłatami eksploatacyjnymi stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę świadczoną przez Wnioskodawcę. Z powyższego wynika, że opłaty eksploatacyjne przenoszone na przyszłego nabywcę lokalu stanowią wynagrodzenie za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowią świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego przyszłego nabywcę.

Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że przyszły nabywca nie ponosi odrębnie i niezależnie od wynagrodzenia za użytkowanie lokalu mieszkalnego kosztów dodatkowych, wynikających z umów zawartych bezpośrednio z dostawcami towarów bądź świadczącymi usługi. W przypadku braku takich umów, usługi świadczone przez Wnioskodawcę pozostają usługami złożonymi z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu – de facto najmu lokali mieszkalnych. Usługi i dostawy pomocnicze, takie jak ochrona nieruchomości czy koszty utrzymania nieruchomości wspólnej itp., nie stanowią celu samego w sobie, lecz są środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku – bez usługi podstawowej przenoszenie opłat eksploatacyjnych utraciłoby swój sens (zob. przykładowo wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing). Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku opisanym we wniosku, przedmiotem świadczenia na rzecz przyszłych nabywców jest usługa główna, tj. prawo do użytkowania lokali mieszkalnych, a opłaty eksploatacyjne, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę świadczoną przez Wnioskodawcę, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Ponadto z punktu widzenia przyszłych nabywców istotny jest zakup usługi polegającej na możliwości użytkowania lokalu mieszkalnego. Nie ma zatem podstaw prawnych, aby w przedmiotowej sprawie sztucznie rozdzielać jedną usługę najmu na poszczególne usługi obce (refakturowane) oraz stosować dla nich odrębne stawki VAT. Konsekwencje podatkowe powinny być przyporządkowane świadczeniu wiodącemu, jakim jest najem lokalu do czasu przeniesienia jego własności na podstawie umowy deweloperskiej.

Tym samym ponoszone przez Wnioskodawcę opłaty eksploatacyjne przenoszone na przyszłych nabywców stanowią wynagrodzenie w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usług najmu powierzchni mieszkalnych na rzecz przyszłych najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług w zakresie wynajmowania lokali mieszkalnych.

Zatem biorąc pod uwagę okoliczności, które mają miejsce w opisanym zaistniałym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym, należy uznać, że Wnioskodawca w okresie od wydania lokalu mieszkalnego do przeniesienia na nabywcę prawa własności tego lokalu, przyznaje przyszłemu nabywcy prawo do zajmowania lokalu mieszkalnego na takich zasadach jak właściciel, z wyłączeniem innych osób, za wynagrodzeniem, na okres do przeniesienia własności lokalu na nabywcę. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługi świadczone przez Wnioskodawcę, o których mowa w zaistniałym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, należy uznać za usługi w zakresie wynajmowania, korzystające ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast ponoszone przez Wnioskodawcę opłaty eksploatacyjne przenoszone na przyszłych nabywców stanowią podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, z tytułu świadczenia usług najmu powierzchni mieszkalnych na rzecz przyszłych najemców. Zwolnienie od opodatkowania w zakresie wynajmowania lokali mieszkalnych, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, stosuje się zatem do opłat eksploatacyjnych przenoszonych na przyszłego nabywcę lokalu.

Uzasadnienie stanowiska w odniesieniu do pytania nr 2

W ocenie Wnioskodawcy, opłaty eksploatacyjne związane z zakupionymi przez przyszłych nabywców lokali mieszkalnych miejscami parkingowymi w garażu podziemnym, wchodzą do zakresu podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia w zakresie wynajmowania oraz korzystają ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy przenoszone na nabywców koszty eksploatacji związane z miejscami parkingowymi w garażu stanowią element świadczenia zasadniczego, jakim jest usługa w zakresie wynajmowania lokalu dla celów mieszkalnych.

Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę pozostają usługami złożonymi z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu – de facto najmu lokali mieszkalnych. Pojedyncza usługa traktowana jest jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Zdaniem Wnioskodawcy kluczowe znaczenie dla uznania, że opłaty eksploatacyjne dotyczące miejsc postojowych w garażu należy zakwalifikować jako świadczenie pomocnicze do usługi udostępnienia przez Wnioskodawcę lokali mieszkalnych na rzecz przyszłych nabywców, ma związek tego pomieszczenia z lokalem mieszkalnym. Wnioskodawca przyjmuje, że związek taki istnieje w każdym z przypadków, kiedy przyszły nabywca lokalu mieszkalnego decyduje się również na nabycie miejsc postojowych w garażu. Garaże są bowiem użytkowane przez nabywców lokali mieszkalnych w budynkach stanowiących własność Wnioskodawcy. Zatem o fakcie zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług decyduje w przedstawionym wyżej stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym wyłącznie kryterium tożsamości podmiotowej najemcy lokalu mieszkalnego oraz garażu bez względu na fakt, że miejsce postojowe w garażu stanowi część pomieszczenia użytkowego, a także wobec okoliczności, że na użytkowanie lokalu mieszkalnego oraz użytkowanie garażu regulowane są odrębnymi umowami. Wszystkie te okoliczności bowiem mieszczą się zdaniem Wnioskodawcy w pojęciu „świadczenia kompleksowego”.

Użytkowanie miejsc parkingowych w garażu jest świadczeniem pomocniczym do użytkowania lokalu mieszkalnego i z ekonomicznego punktu widzenia jest niezbędne dla przyszłego nabywcy lokalu mieszkalnego do pełnego wykorzystania użytkowanego lokalu mieszkalnego. Rozdzielenie obu świadczeń miałoby charakter sztuczny.

W takim przypadku opłaty eksploatacyjne związane z użytkowaniem miejsca parkingowego należy traktować jako opłatę należną z tytułu świadczenia usług w zakresie wynajmowania lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym dla opłat eksploatacyjnych związanych z miejscami postojowymi w garażu nabywanego obok lokalu mieszkalnego należy stosować opodatkowanie podatkiem VAT wg stawki przewidzianej dla samej usługi w zakresie wynajmowania lokalu mieszkalnego przeznaczonego wyłącznie na cele mieszkalne, tj. według stawki zwolnionej, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Koszty bezpośrednio związane z zasadniczą usługą jaką jest udostępnienie lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe, zwiększają łączną kwotę należną transakcji. Takim kosztem bezpośrednio związanym z usługą zasadniczą są opłaty eksploatacyjne związane z miejscem postojowym w garażu wielostanowiskowym znajdującym się w budynku.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, będzie on miał prawo do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT również do opłat eksploatacyjnych dotyczących miejsc parkingowych w garażu, które należy zaliczyć do podstawy opodatkowania usługi w zakresie wynajmowania lokalu mieszkaniowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również :

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tę usługę.

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w ustawie, jak i w przepisach wykonawczych do ustawy, ustawodawca przewidział stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje m.in. budowy zespołów budynków mieszkalnych wielorodzinnych, z garażami podziemnymi, infrastrukturą techniczną i wjazdami. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Odbiór lokalu dokonywany jest na podstawie protokołu odbioru.

Od dnia wydania lokalu dany nabywca zobowiązany jest do regularnego i terminowego pokrywania kosztów utrzymania lokalu oraz kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej.

W budynkach wielorodzinnych znajdują się również samodzielne lokale niemieszkalne, stanowiące garaż, zawierający między innymi miejsca parkingowe. Garaż podziemny na danym piętrze jest jednym, wyodrębnionym lokalem. Nabywcy lokali mieszkalnych w budynkach mają możliwość nabycia prawa używania i pobierania pożytków z miejsc parkingowych w garażu.

Odbiór i wydanie danemu nabywcy udziału w garażu następuje zgodnie ze stosowanymi odpowiednio postanowieniami umowy deweloperskiej dotyczącymi odbioru lokalu mieszkalnego.

Ponieważ, zgodnie z przepisami o własności lokali to właściciele lokali ponoszą wydatki związane z utrzymaniem ich lokali oraz uczestniczą w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, wspólnota mieszkaniowa obciąża Dewelopera (w okresie między wydaniem lokali nabywcom, ale przed przeniesieniem na nich własności lokali w drodze aktu notarialnego to Deweloper jest właścicielem przedmiotowych lokali) stosownie do przypadającego na niego udziału w nieruchomości wspólnej tzw. Kosztami eksploatacyjnymi, szczegółowo wymienionymi w opisie sprawy. Obciążenie dokumentowane jest rachunkiem wystawionym przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz Dewelopera.

Wnioskodawca przenosi na każdego z nabywców, który odebrał swój lokal, lecz który nie uzyskał jeszcze własności tego lokalu, opłaty eksploatacyjne za lokal mieszkalny, za miejsca postojowe w garażu oraz ewentualnie za komórkę lokatorską. Wartość kosztów eksploatacyjnych przeniesionych przez Wnioskodawcę na konkretnych nabywców jest równa wartości opłat przyporządkowanych do konkretnych lokali i miejsc postojowych, którymi wcześniej wspólnota mieszkaniowa obciążyła Wnioskodawcę. Obciążenie dokumentowane jest fakturą VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości zastosowania zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług Kosztów eksploatacyjnych, którymi Wnioskodawca obciąża nabywców lokali mieszkalnych (w tym nabywców, którzy nabyli również udział w garażu) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy w okresie między wydaniem lokalu nabywcy, a przeniesieniem na niego własności lokalu w drodze aktu notarialnego.

Wnioskodawca wyraził zdanie, że w odniesieniu do usług udostępnienia przyszłym nabywcom lokalu mieszkalnego w okresie między odbiorem lokalu, ale przed przeniesieniem na nabywcę prawa własności, usługi świadczone przez Wnioskodawcę można uznać za najem oraz w konsekwencji, że do Kosztów eksploatacyjnych zastosowanie znajdzie zwolnienie od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Natomiast przenoszone na nabywców Koszty eksploatacji związane z miejscami parkingowymi w garażu stanowią element świadczenia zasadniczego, jakim jest usługa w zakresie wynajmowania lokalu dla celów mieszkalnych. Zatem, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy zwolnienie zastosowanie znajdzie również dla Kosztów eksploatacyjnych dotyczących miejsc parkingowych w garażu.

Z takim twierdzeniem Wnioskodawcy nie można się zgodzić.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdził się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel. Konstruując definicję dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług, ustawodawca w art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług posłużył się celowo zwrotem „rozporządzania towarem jak właściciel”, wskazując, że dostawa towarów nie jest tożsama z przeniesieniem własności w rozumieniu prawa cywilnego. Tym samym, przy klasyfikacji zdarzenia gospodarczego należy przeanalizować, czy doszło do przekazania kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, że nabywca może nią rozporządzać jak właściciel, a taka możliwość pojawia się dopiero z chwilą przekazania towaru, co w sprawie będącej przedmiotem wniosku następuje w dacie wydania lokalu, również w sytuacji, gdy czynność ta ma /będzie miała miejsce przed zawarciem umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego.

Tak w piśmiennictwie i orzeczeniach krajowych sądów administracyjnych, jak i w orzecznictwie TSUE podkreśla się ten właśnie faktyczny, ekonomiczny element jako istotny z punktu widzenia skutków podatkowych, wskazując, że pojęcia takie, jak „wydanie towaru”, czy „wykonanie usługi” należy rozumieć jako czynności faktyczne, pamiętając o autonomii prawa podatkowego, zwłaszcza w stosunku do prawa cywilnego. Wydania rzeczy nie można zatem utożsamiać z przeniesieniem własności rzeczy.

Okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, że Wnioskodawca wydaje towar (lokal wraz z udziałem w garażu), którym nabywca może rozporządzać jak właściciel. Oznacza to, że Wnioskodawca dokonuje dostawy towaru (lokalu /miejsca postojowego) na rzecz nabywcy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Okoliczność ta wyklucza świadczenie przez Wnioskodawcę usług najmu tego samego lokalu /garażu na rzecz nabywcy. Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy nie można przyznać Nabywcy w tym przypadku w ramach stosunku najmu prawa do zajmowania lokalu /garażu jak właściciel, skoro na podstawie innego stosunku prawnego, tj. w ramach dostawy ww. towarów, nabywca już rozporządza nimi jak właściciel.

W związku z analiza przedstawioną powyżej, ponieważ Wnioskodawca nie świadczy usług najmu lokalu – co wykazano powyżej – do Kosztów eksploatacyjnych przenoszonych na nabywcę tego lokalu nie może zastosować zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy i konsekwentnie, z uwagi na powyższą argumentację, zwolnienia tego nie może zastosować również do Kosztów eksploatacyjnych przenoszonych na nabywcę lokalu, który nabył również udział w garażu.

Natomiast w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie art. 8 ust. 2a ustawy, zgodnie z którym, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zatem, Wnioskodawca każdą z usług wchodzących w skład tzw. Kosztów eksploatacji powinien opodatkować odrębnie według stawek właściwych dla każdej z nich.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin