Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP1.4512.99.2017.1.MP
z 22 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2017 r. (data wpływu 8 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia budynków do wynajmu nie związanego z zarejestrowaną działalnością gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opodatkowania przeniesienia budynków do wynajmu nie związanego z zarejestrowaną działalnością gospodarczą.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W latach 2001 - 2003 Wnioskodawczyni wybudowała na posiadanej działce czterokondygnacyjny budynek usługowo-mieszkalny (ok. 1850 metrów kw. powierzchni użytkowej). W 2004 r. zawarła umowę wynajmu tego obiektu i wybrała zryczałtowany podatek dochodowy jako formę opodatkowania.

Od 1 lutego 2008 r. rozpoczęła indywidualną działalność gospodarczą w zakresie usług prawniczych. Wówczas wynajem przedmiotowego budynku został zgłoszony jako działalność gospodarcza - jako formę opodatkowania Wnioskodawczyni wybrała podatek liniowy 19%.

W latach 2014 – 2016 r. został wybudowany drugi budynek usługowy (ok. 750 metrów kw. powierzchni użytkowej) również na działce, której Wnioskodawczyni jest właścicielką. Koszt prowadzonej inwestycji był uwzględniany jako koszt uzyskania przychodu, jak również był odliczany podatek VAT.

Oba budynki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych: pierwszy w styczniu 2008 r., natomiast drugi w maju 2016 r.

Pozwolenie na użytkowanie pierwszego budynku wydane zostało w październiku 2003 r., natomiast pozwolenie dotyczące drugiego budynku wydane zostało w maju 2016 r.

Podatek VAT odliczany był wyłącznie od wydatków związanych z budową drugiego budynku w okresie od maja 2014 r. do czerwca 2016 r. w kwocie 314 243,00 zł.

Wnioskodawczyni oświadcza, iż:

• w przypadku pierwszego budynku użytkowego upłynęło 13 lat od pierwszego zasiedlenia, natomiast w przypadku budynku wybudowanego w 2016 r. nie doszło jeszcze do pierwszego zasiedlenia,
  
• nie ponosiła wydatków na ulepszenie przedmiotowych budynków.
  
  

Od dnia zgłoszenia działalności gospodarczej, tj. od 1 lutego 2008 r. głównym źródłem przychodów był zgłoszony wynajem.

Obecnie planuje zintensyfikować swoją działalność prawniczą a zgodnie ze stanowiskiem samorządu radców, prowadząc działalność prawniczą nie może prowadzić żadnej innej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego będzie zmuszona zlikwidować działalność gospodarczą w zakresie wynajmu, jednakże nadal chce wynajmować przedmiotowe budynki. Jednocześnie działalność prawniczą zamierza prowadzić w formie spółki komandytowej jako komplementariusz (na podstawie wpisu do KRS). Tak więc dokona wykreślenia działalności gospodarczej z CEIDG zarówno w zakresie wynajmu, jak również działalności prawniczej a następnie podejmie kroki w celu zarejestrowania nowego podmiotu w KRS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie :

Jakie skutki w podatku VAT spowoduje wykreślenie z CEIDG działalności gospodarczej i przeniesienie budynków do wynajmu nie związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą ?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Z 2016 r., poz. 710 ze zm.) mówi o towarach należących do przedsiębiorstwa podatnika przekazanych na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem. Wg art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje również wynajem. Stąd w myśl ustawy o VAT, wynajmujący jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą czyli przedsiębiorcą. Dlatego przekazanie w przyszłości lokali użytkowych z wynajmu w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej do wynajmu nie związanego z zarejestrowaną działalnością gospodarczą nie spowoduje skutków w podatku VAT. Będzie to przesunięcie towarów w ramach jednej działalności opodatkowanej VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn.zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielką dwóch budynków usługowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i przeznaczonych na wynajem.

W przypadku pierwszego budynku użytkowego upłynęło 13 lat od pierwszego zasiedlenia, natomiast w przypadku budynku wybudowanego w 2016 r. nie doszło jeszcze do pierwszego zasiedlenia. Wnioskodawczyni nie ponosiła wydatków na ulepszenie przedmiotowych budynków.

Obecnie Wnioskodawczyni planuje zintensyfikować prowadzoną działalność prawniczą a zgodnie ze stanowiskiem samorządu radców, prowadząc działalność prawniczą nie może prowadzić żadnej innej działalności gospodarczej. Wobec powyższego będzie zmuszona zlikwidować działalność gospodarczą w zakresie wynajmu, jednakże nadal chce wynajmować przedmiotowe budynki. Jednocześnie działalność prawniczą zamierza prowadzić w formie spółki komandytowej jako komplementariusz (na podstawie wpisu do KRS). Tak więc dokona wykreślenia działalności gospodarczej z CEIDG zarówno w zakresie wynajmu, jak również działalności prawniczej a następnie podejmie kroki w celu zarejestrowania nowego podmiotu w KRS.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 ), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pojęcie „działalność gospodarcza” na potrzeby podatku od towarów i usług zostało zdefiniowane w art. 15 ust. 2 powołanej ustawy. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu obejmuje obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne lub rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji „prywatny” najem lokali niemieszkalnych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W analizowanej sprawie nie nastąpi dostawa towaru w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, bowiem nie nastąpi przekazanie opisanych budynków na cele osobiste. Budynki te nadal będą wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym świadczy planowany ich wynajem również po wykreśleniu obecnie prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawczyni nadal będzie prowadzić działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, polegającą na wynajmie przedmiotowych budynków.

W konsekwencji, czynność polegająca na wycofaniu budynków z obecnie prowadzonej działalności - w sytuacji, gdy będą one w dalszym ciągu wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych – nie będzie rodziła żadnych konsekwencji w podatku od towarów i usług.

Organ podatkowy informuje ponadto, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.