Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP1.4512.103.2017.1.AP
z 21 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2017 r. (data wpływu 27 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy sprzedaż używanych samochodów pożarniczych nie podlega opodatkowaniu podatkiem (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy sprzedaż używanych samochodów pożarniczych nie podlega opodatkowaniu podatkiem (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jako podmiot prawa publicznego zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2016 r., poz. 446, ze zm.) realizuje zadania użyteczności publicznej, którymi są zadania własne gminy. Zadania te realizowane są przez Gminę zarówno w charakterze relacji administracyjnoprawnych – czynności nie stanowiące działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, jak i na podstawie umów cywilnoprawnych, czyli czynności stanowiące działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Gmina jest czynnym podatnikiem, zarejestrowanym we właściwym urzędzie skarbowym. W zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych Gminie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ponadto Gmina składa jako podatnik stosowne deklaracje rozliczeniowe dla potrzeb podatku od towarów i usług.

W art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym, wymieniono jako zadania własne Gminy m.in. sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Definicję działalności gospodarczej przedstawia art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie, z którym:

„Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Natomiast jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji, których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zatem aby korzystać z powyżej wskazanego wyłączenia z zakresu opodatkowania VAT muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

1. czynności muszą być wykonywane przez podmiot podlegający prawu publicznemu,
2. czynności muszą być wykonywane przez ten podmiot działający jako organ władzy publicznej (w charakterze organu władzy publicznej) tzn. nie są to czynności wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych, lecz wykonywane w ramach reżimu publicznoprawnego przy wykorzystaniu z władztwa administracyjnego.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, w związku z czym przyznano jej na podstawie ust. 2 powołanego przepisu osobowość prawną. Stosownie do art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych Gminy należą sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia
i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego.

W najbliższym czasie Gmina zamierza sprzedać używany samochód specjalny o przeznaczeniu pożarniczym STAR 266, rok produkcji 1994, oraz samochód specjalny o przeznaczeniu pożarniczym ŻUK A-151B, rok produkcji 1981. Sprzedaż nastąpi po rozstrzygnięciu pisemnego przetargu nieograniczonego. W roku 2002 Gmina zakupiła podwozie samochodu STAR 266,
a następnie w 2003 roku wykonano zabudowę do celów przeciwpożarowych i przekazała go do użytkowania Ochotniczej Straży Pożarnej w K. Przedmiotowe dostosowanie samochodu nie wiązało się z działalnością gospodarczą, a tym samym Gmina nie miała prawa do obniżenia kwoty podatku o kwotę podatku naliczonego. Samochód pożarniczy ŻUK A-151B został zakupiony przez Gminę w 1985 r. Gmina odkupiła przystosowany samochód do celów pożarniczych od obcej Ochotniczej Straży Pożarnej i przekazała go nieodpłatnie do użytkowania Ochotniczej Staży Pożarnej w P. Gminie przy nabyciu tych samochodów nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego
i nigdy nie były wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Samochód pożarniczy STAR 266 oraz samochód pożarniczy ŻUK A-151B wykorzystywane były przez Ochotnicze Straże Pożarne w celu zapewnienia ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, tj. czynności nie stanowiących działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zakup samochodów pożarniczych nigdy nie wiązał się z zamiarem ich zbycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż używanych samochodów pożarniczych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?
2. Czy Gmina przy sprzedaży używanych samochodów pożarniczych powinna zastosować zwolnienie od opodatkowania (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1

Sprzedaż samochodów pożarniczych nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług. Gminie przy nabyciu tych samochodów nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Samochody pożarnicze służyły do wykonywania zadań własnych Gminy – spraw porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej. Tym samym brak jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą.

Ad. 2

Jeżeli jednak sprzedaż samochodów pożarniczych podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, nie da się zastosować zwolnienia od podatku od towarów i usług. Aby sprzedaż samochodów mogła być zwolniona z podatku od towarów i usług to muszą być spełnione warunki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, który mówi, iż „zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego”. W opisanym wyżej przypadku spełniony został tylko jeden warunek, mianowicie Gminie nie przysługiwało przy nabyciu tych samochodów prawo do odliczenia podatku od towarów i usług, natomiast drugi warunek nie został spełniony, bo samochody pożarnicze nie były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej, lecz wyłącznie do działalności niepodlegającej ustawie o podatku od towarów i usług. Fakt ten skutkuje brakiem możliwości zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług przy sprzedaży przedmiotowych samochodów i należy zastosować podstawową stawkę 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 powyższej ustawy, do zakresu działania Gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych Gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty
(art. 7 ust. 1 cyt. ustawy). Zadania własne obejmują sprawy m.in. w zakresie porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego (art. 7 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy).

Trybunał Sprawiedliwości UE w dniu 20 marca 2014 r. wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, że transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.”

Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku jednostki samorządu terytorialnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio
art. 15 ustawy) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina zamierza sprzedać używany samochód specjalny o przeznaczeniu pożarniczym STAR 266, rok produkcji 1994, oraz samochód specjalny o przeznaczeniu pożarniczym ŻUK A-151B, rok produkcji 1981. Sprzedaż nastąpi po rozstrzygnięciu pisemnego przetargu nieograniczonego. W roku 2002 Gmina zakupiła podwozie samochodu STAR 266, a następnie w 2003 roku wykonano zabudowę do celów przeciwpożarowych i przekazała go do użytkowania Ochotniczej Straży Pożarnej w K. Przedmiotowe dostosowanie samochodu nie wiązało się z działalnością gospodarczą, a tym samym Gmina nie miała prawa do obniżenia kwoty podatku o kwotę podatku naliczonego. Samochód pożarniczy ŻUK A-151B został zakupiony przez Gminę w 1985 r. Gmina odkupiła przystosowany samochód do celów pożarniczych od obcej Ochotniczej Straży Pożarnej i przekazała go nieodpłatnie do użytkowania Ochotniczej Staży Pożarnej w P. Gminie przy nabyciu tych samochodów nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego i samochody te nigdy nie były wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Samochód pożarniczy STAR 266 oraz samochód pożarniczy ŻUK A-151B wykorzystywane były przez Ochotnicze Straże Pożarne w celu zapewnienia ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, tj. czynności nie stanowiących działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zakup samochodów pożarniczych nigdy nie wiązał się z zamiarem ich zbycia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania, czy sprzedaż używanych samochodów pożarniczych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, należy stwierdzić, że skoro samochody specjalne o przeznaczeniu pożarniczym STAR 266 oraz ŻUK A-151B są używane przez Wnioskodawcę w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej

w rozumieniu VAT, były faktycznie użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność niepodlegającą opodatkowaniu (realizacja celów zadań własnych Gminy) i Wnioskodawcy przy nabyciu przedmiotowych samochodów nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, to w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając powyższe samochody pożarnicze nie działa w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem sprzedaż tych samochodów nie podlega opodatkowaniu VAT.

Podsumowując, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że sprzedaż przez Gminę używanych samochodów pożarniczych STAR … oraz ŻUK … nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z udzieleniem pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, pytanie nr 2 (oznaczone we wniosku jako nr 3) o treści: „Czy Gmina przy sprzedaży używanych samochodów pożarniczych powinna zastosować zwolnienie od opodatkowania”, stało się bezprzedmiotowe.

Tut. Organ informuje, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie uznania czy sprzedaż używanych samochodów pożarniczych nie podlega opodatkowaniu podatkiem (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Natomiast w części dotyczącej uznania czy dokumentem potwierdzającym sprzedaż powinna być umowa sprzedaży (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.