Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB3.4511.86.2016.1.GG
z 23 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem w … sp.j. (dalej: Spółka). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w formie trzech aptek ogólnodostępnych na podstawie ważnego zezwolenia. W toku działalności rozlicza się gotówkowo i bezgotówkowo. Z tytułu dostaw towarów do aptek płatności realizowane są głównie w gotówce przez pracowników apteki przyjmujących zamówienie. W praktyce, w przypadku złożenia zamówienia w hurtowni farmaceutycznej Spółka otrzymuje fakturę, za którą należność w gotówce uiszcza pracownik apteki przy dostawie towarów do apteki. Jednemu zamówieniu odpowiada jedna lub kilka faktur. Kwota należności wynikająca z jednego zamówienia nie przekracza 15 000 zł. Należność uiszczana jest w całości (jednorazowo) za jedną fakturę. Spółka utrzymuje stałą współpracę handlową z hurtowaniami, jednakże nie zawiera z nimi umów ramowych, poszczególne umowy dostaw traktowane jako pojedyncze transakcje zawierane są przy składaniu bądź przyjęciu każdego zamówienia. Przy składaniu zamówienia Spółka otrzymuje informacje o cenach zamawianych towarów i ewentualnych upustach. Na etapie składanego zamówienia Spółka może nie wiedzieć, która hurtownia farmaceutyczna przyjmie zamówienie. Wynika to z faktu, że zamówienie następuje przez system komputerowy, który wybiera najkorzystniejszą w danym momencie ofertę hurtowni farmaceutycznej w odpowiedzi na złożone zamówienie. Z chwilą zaakceptowania zamówienia przez hurtownię zawierana jest umowa ze Spółką.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów (proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zysku Spółki) koszty w takiej części, w jakiej suma płatności Wnioskodawcy na rzecz hurtowni farmaceutycznych w roku podatkowym przekracza 15 000 zł, a płatności są dokonywane bez pośrednictwa rachunku płatniczego, jeżeli wraz z każdym zamówieniem towarów zawierana jest jedna nowa umowa z hurtownią farmaceutyczną, a całkowita płatność wynikająca z takiej umowy (niezależnie od liczby wystawionych faktur dotyczących tej umowy) nie przekracza kwoty 15 000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.f), podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm., dalej: u.s.d.g.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Art. 22 ust. 1 u.s.d.g. stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Z przedstawionego przepisu wynika, że przedsiębiorca jest obowiązany do dokonywania lub przyjmowania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego w przypadku transakcji z innym przedsiębiorcą oraz gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł.

Z zestawienia tego przepisu z przepisem art. 22p ust. 1 u.p.d.o.f. wynika, że podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej jednorazowa wartość transakcji z innym przedsiębiorcą przekroczyła 15 000 zł i została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Z punktu widzenia przedstawionych przepisów istotne jest ustalenie znaczenia pojęcia „jednorazowa wartość transakcji”. U.s.d.g. nie definiuje tego pojęcia. Wskazówki co do jego rozumienia można odnaleźć w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 684, z późn zm.).

Zgodnie z art. 4 pkt 1 tej ustawy, transakcja handlowa oznacza umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością. W podobny sposób pojęcie to zinterpretowało Ministerstwo Gospodarki w odpowiedzi z dnia 4 października 2004 r. na interpelację poselską, gdzie zauważono, że „pod pojęciem jednorazowa wartość transakcji” należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami”.

Powyższe wskazuje, że jednorazowa wartość transakcji musi stanowić wartość należności lub zobowiązań, wynikających z umowy. Jeżeli zatem między stronami jest zawarta umowa, z której wynika obowiązek dostaw towarów lub świadczenia usług, to jednorazową wartością transakcji będzie kwota wynagrodzenia wskazana w tej umowie. Jeżeli dana umowa przewiduje szereg płatności, np. płatnych w różnych terminach, to kwoty te należy zsumować. Wskazuje na to bezpośrednio przepis art. 22 ust. 1 u.s.d.g., stanowiąc o jednorazowej wartości transakcji, „bez względu na liczbę wynikających z niej płatności”.

Powyższe wskazuje, że transakcją jest umowa, w której powinny być określone należności lub zobowiązania stron. Jeżeli z takiej umowy wynika szereg płatności, to płatności te należy zsumować. Obowiązek sumowania nie dotyczy jednak wszystkich transakcji z danym podmiotem w danym czasie. W przypadku, w którym z danym podmiotem faktycznie zawierana jest każdorazowo nowa umowa, także w formie ustnej, znajdująca swoje urzeczywistnienie w złożonym zamówieniu i wystawionej fakturze, nie można uznać, że wszystkie płatności płacone na rzecz jednego podmiotu stanowią „jednorazową wartość transakcji” (chyba że w związku z jednym zamówieniem wystawiono kilka faktur).

Warto mieć bowiem na względzie, że gdyby ustawodawca chciał objąć zakresem art. 22p ust. 1 u.p.d.o.f. w zw. z art. 22 ust. 1 u.s.d.g. wszystkie płatności dokonywane na rzecz jednego kontrahenta w danym roku, to w inny sposób sformułowałby te przepisy. W takim wypadku w przepisach nie byłoby mowy o „jednorazowej wartości transakcji”, lecz o „łącznej kwocie wymagalnych należności, wynikających z transakcji zawieranych z danym podmiotem w roku podatkowym”. Warto mieć na względzie, że można znaleźć przykłady w polskich przepisach, gdzie ustawodawca zastosował tego rodzaju rozwiązanie. Dla przykładu należy odwołać się do przepisów regulujących obowiązek dokumentacyjny w transakcjach pomiędzy podmiotami powiązanymi.

Zgodnie z art. 25a ust. 2 u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym do końca 2016 r. obowiązek sporządzenia dokumentacji obejmował transakcję lub transakcje między podmiotami powiązanymi, w których łączna kwota (lub jej równowartość) wynikająca z umowy lub rzeczywiście zapłacona w roku podatkowym łączna kwota wymagalnych w roku podatkowym świadczeń przekracza równowartość (...).

W obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. art. 25a u.p.d.o.f. ustawodawca w ust. 1d tego przepisu wyraźnie wskazał, że „za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość 50 000 euro, z tym że w przypadku podatników, których przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły równowartość (...)”.

W przepisie tym ustawodawca wskazał na sposób kalkulacji transakcji lub innego zdarzenia mającego istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika. Ustawodawca wprost odwołał się do ich „łącznej wartości”. Tym samym dopuścił on możliwość sumowania transakcji.

Podobnie w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) przewidziany jest obowiązek zastosowania odwrotnego obciążenia po przekroczeniu limitu kwotowego, także gdy mamy do czynienia z „jednolitą gospodarczo transakcją”. Definicja tego pojęcia zawarta jest „w art. 17 ust. 1d tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem za „jednolitą gospodarczo transakcję”, o której mowa w ust. 1c, uznaje się transakcję obejmującą umowę, w ramach której występuje jedna lub więcej dostaw towarów wymienionych w poz. 28-28c załącznika nr 11 do ustawy, nawet jeżeli są one dokonane na podstawie odrębnych zamówień lub wystawianych jest więcej faktur dokumentujących poszczególne dostawy. Przepis ten wyraźnie więc dopuszcza możliwość sumowania jednostkowych dostaw towarów, wskazując przy tym, że nie ma znaczenia, że dostawy są dokonywane na podstawie odrębnych zamówień lub wystawiane są odrębne faktury. Ustawodawca więc wprost przewidział zakres, jakim objęta jest jednolita gospodarczo transakcja. Wprost dopuścił możliwość sumowania transakcji.

Taka możliwość, jak wskazana w przepisach dotyczących dokumentacji cen transferowych i jednolitej gospodarczo transakcji, nie jest przewidziana w art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Trzeba mieć na względzie, że przepis ten ma charakter restrykcyjny względem podatnika. Prowadzi on bowiem do ograniczenia jego podstawowego prawa do pomniejszenia przychodu o koszt jego uzyskania, które stanowi istotę podatku o charakterze dochodowym. Z tego względu nie jest dopuszczalna rozszerzająca wykładnia tego przepisu. Gdyby intencją ustawodawcy było objęcie tym przepisem wszystkich transakcji z danym podmiotem, wynikających z różnych umów, to wprost by to uregulował. Kierując się zatem racjonalnością ustawodawcy, nie można przyjmować niedozwolonej, rozszerzającej wykładni przepisu. Warto zaznaczyć, że analizowane przepisy wskazują wprost na jeden przypadek sumowania płatności. Dotyczy to sytuacji, gdy z tytułu jednej transakcji wynika wiele płatności. Obejmuje to zatem sytuację, gdy jedna umowa (w tym przypadku zamówienie) przewiduje szereg płatności z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług np. przez wystawienie kilku faktur, zastosowanie mechanizmu płatności ratalnej lub w związku z etapowym wykonywaniem umowy. Wyraźnie jednak z tej regulacji wynika, że sumowanie płatności może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy płatności te wynikają z jednej transakcji (czyli jednej umowy).

W sytuacji zatem, gdy mamy do czynienia z wieloma transakcjami (umowami) i wieloma płatnościami na rzecz jednego kontrahenta, na gruncie omawianych przepisów, nie ma podstaw do sumowania płatności.

Mając na uwadze powyższe zdaniem Wnioskodawcy może On (proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zysku Spółki) zaliczać do kosztów uzyskania przychodów koszty w takiej części, w jakiej suma płatności Wnioskodawcy na rzecz hurtowni farmaceutycznych w roku podatkowym przekracza 15 000 zł, a płatności są dokonywane bez pośrednictwa rachunku płatniczego, jeżeli wraz z każdym zamówieniem towarów zawierana jest nowa umowa z hurtownią farmaceutyczną, zawarta choćby w formie ustnej, a całkowita płatność wynikająca z umowy (niezależnie od liczby wystawionych faktur dotyczących tej umowy) nie przekracza kwoty 15 000 zł. W tym przypadku bowiem nie ma podstaw w przepisach do sumowania płatności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem w … (dalej: Spółka). W toku działalności Spółka rozlicza się gotówkowo i bezgotówkowo. Z tytułu dostaw towarów do aptek płatności realizowane są głównie w gotówce przez pracowników apteki przyjmujących zamówienie. W praktyce, w przypadku złożenia zamówienia w hurtowni farmaceutycznej Spółka otrzymuje fakturę, za którą należność w gotówce uiszcza pracownik apteki przy dostawie towarów do apteki. Jednemu zamówieniu odpowiada jedna lub kilka faktur. Kwota należności wynikająca z jednego zamówienia nie przekracza 15 000 zł. Należność uiszczana jest w całości (jednorazowo) za jedną fakturę. Spółka utrzymuje stałą współpracę handlową z hurtowaniami, jednakże nie zawiera z nimi umów ramowych, poszczególne umowy dostaw traktowane jako pojedyncze transakcje zawierane są przy składaniu bądź przyjęciu każdego zamówienia. Przy składaniu zamówienia Spółka otrzymuje informacje o cenach zamawianych towarów i ewentualnych upustach. Na etapie składanego zamówienia Spółka może nie wiedzieć, która hurtownia farmaceutyczna przyjmie zamówienie. Wynika to z faktu, że zamówienie następuje przez system komputerowy, który wybiera najkorzystniejszą w danym momencie ofertę hurtowni farmaceutycznej w odpowiedzi na złożone zamówienie. Z chwilą zaakceptowania zamówienia przez hurtownię zawierana jest umowa ze Spółką.

Zgodnie z treścią art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829 i 1948), została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Wskazać należy, że art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dodany został przez art. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 780), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. Ma on zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r., z wyłączeniem wynikającym z art. 4 ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy zmieniającej.

W ustępie 2 cytowanego powyżej artykułu wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

–w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części, z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Pojęcie „transakcja” nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego ani cywilnego. W takim przypadku należy posłużyć się znaczeniem słownikowym. Według Internetowego Słownika Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl) transakcja to operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług lub umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług lub też zawarcie takiej umowy.

Skoro działalność gospodarcza to realizacja szeregu umów zawieranych zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, dalej: Kodeks cywilny) i wykonywanych w celach zarobkowych w warunkach zorganizowania i ciągłości, stąd przez pojęcie „transakcji” należałoby rozumieć umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/dostaw towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami w ramach prowadzonych przez nich działalności.

Takie rozumienie pojęcia „transakcja” znajduje swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. 2016 r., poz. 684, z późn. zm.), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Jeżeli między firmą a dostawcą towarów zawarta została umowa lub złożono zamówienie, to wówczas „pod pojęciem jednorazowa wartość transakcji” należy rozumieć ogólną wartość należności wynikającej z tej umowy/zamówienia. W takiej sytuacji, gdy z umowy takiej będzie wynikać że płatności (ich suma) będą przekraczały powyższy limit, to wszystkie płatności powinny być realizowane w formie bezgotówkowej (za pośrednictwem rachunku płatniczego), niezależnie od wysokości płatności za pojedyncze transakcje dokonywane w ramach tej umowy/zamówienia.

W zbliżony sposób pojęcie „jednorazowa wartość transakcji” zostało zinterpretowane przez Ministerstwo Gospodarki w odpowiedzi z dnia 4 października 2004 r. na interpelację poselską, w której stwierdzono, że: „Pod pojęciem „jednorazowa wartość transakcji” należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami”.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego tutejszy Organ stwierdza, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zysku Spółki wartość transakcji dokonywanych bez pośrednictwa rachunku płatniczego, jeżeli całkowita płatność wynikająca z jednej umowy/zamówienia (niezależnie od liczby wystawionych faktur dotyczących płatności z tej umowy/zamówienia) nie przekracza kwoty 15 000 zł, pomimo że suma płatności na rzecz hurtowni farmaceutycznych w roku podatkowym przekroczyła 15 000 zł.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Niniejsza interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego dotyczy wyłącznie oceny stanowiska Wnioskodawcy w kwestii będącej przedmiotem zapytania. Tym samym, tutejszy Organ informuje, że interpretacja indywidualna nie odnosi się do innych zagadnień przedstawionych przez Wnioskodawcę.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Organ podatkowy równocześnie wskazuje, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od stanu faktycznego, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.