Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB5.4510.7.2017.1.AJ
z 23 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2017 r. (data wpływu 5 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie

• uprawnienia do zwolnienia z opodatkowania określonego w art. 6 ust. 1 pkt 11a updop – jest nieprawidłowe,
  

• uprawnienia do zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 18 i art. 63 TFUE w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 updop – jest nieprawidłowe,
  

• zwolnienia z opodatkowania dochodów z odsetek na podstawie art. 11 ust. 3 lit. a polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uprawnienia do zwolnienia z opodatkowania określonego w art. 6 ust. 1 pkt 11a updop, a także na podstawie art. 18 i art. 63 TFUE w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 updop oraz w zakresie zwolnienia z opodatkowania dochodów z odsetek na podstawie art. 11 ust. 3 lit. a polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca z siedzibą w Wielkiej Brytanii (dalej: "Wnioskodawca" lub "Rada") jest instytucją prawa publicznego Wielkiej Brytanii, powołaną do życia na podstawie "Ustawy o Emeryturach i Rentach z 2004 r." (dalej: Ustawa o Emeryturach i Rentach) - aktu prawnego Parlamentu Wielkiej Brytanii. Przepisy Ustawy o Emeryturach i Rentach powołujące do życia Wnioskodawcę stanowią transpozycję do prawa brytyjskiego przepisów dyrektywy Rady nr 80/987/EWG z 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 5, t. 4 str. 261), występująca obecnie w skodyfikowanej wersji w postaci dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2008/94/WE z 22 października 2008 r. (Dz. Urz. UE z 28 października 2008 r.; dalej "Dyrektywa").

Wnioskodawca reprezentuje i zarządza P. Fund (dalej: "P."), który jest państwowym funduszem powołanym do życia na podstawie przepisów Ustawy o Emeryturach i Rentach. Na podstawie sekcji 110 i 111 Ustawy o Emeryturach i Rentach, w gestii Rady pozostają wszelkie czynności związane z funkcjonowaniem P. jako funduszu, stanowiącego wydzieloną organizacyjnie masę majątkową, w której gromadzone są środki przeznaczone na cele publiczne. Rada jest uprawniona do występowania w imieniu P., zaciągania zobowiązań i nabywania praw, jak też dysponowania mieniem P. w inny sposób przewidziany przepisami odpowiednich ustaw, co ma odzwierciedlenie w księgach prowadzonych dla P.. Zgodnie z powyższym, P. w istocie stanowi sumę zapisów księgowych dokonywanych przez Radę. Rada posiada osobowość prawną i jest podatnikiem podatku dochodowego w Wielkiej Brytanii - jej podmiotowość jako podatnika podatku dochodowego jest potwierdzona przez Her Majesty’s Revenue and Customs (dalej: "HRMC") - właściwy organ podatkowy Wielkiej Brytanii.

Z uwagi na powyższe, użyte w dalszej części wniosku stwierdzenia odnoszące się do nabywania przez P. rzeczy i praw powinny być rozumiane w ten sposób, źe to Rada zaciąga zobowiązanie lub staje się wierzycielem w imieniu i na rzecz P.

Głównym celem powołania Rady jak i P. było zapewnienie gwarancji wypłaty świadczeń emerytalnych na rzecz pracowników objętych pracowniczymi funduszami emerytalnymi, na wypadek, gdyby pracodawca w rozumieniu prawa brytyjskiego, organizujący i finansujący dany pracowniczy fundusz emerytalny, okazał się niewypłacalny, zaś sam pracowniczy fundusz emerytalny nie posiadał wystarczających aktywów na zaspokojenie swych zobowiązań. W przypadku niewypłacalności pracodawcy, Wnioskodawca gwarantuje, że dany pracownik, wraz z osiągnięciem wieku emerytalnego, otrzymywał będzie świadczenia emerytalne wypłacane z danego pracowniczego funduszu emerytalnego, pomimo niewypłacalności jego pracodawcy. Zarówno P. jak i Rada zostały powołane do życia na podstawie art. 8 Dyrektywy.

Zgodnie z prawem Wielkiej Brytanii, pracownicze fundusze emerytalne są, co do zasady, tworzone przez pracodawców i finansowane ze składek odprowadzanych przez pracownika i pracodawcę lub wyłącznie przez pracodawcę. Pracownicze fundusze emerytalne występują poza krajowym obligatoryjnym systemem zabezpieczenia społecznego. W Wielkiej Brytanii pracownicze fundusze emerytalne działają w formie trustu, który nie posiada osobowości prawnej. Czynności prawne w imieniu trustu podejmują powiernicy. Zgodnie z przepisami brytyjskiego prawa podatkowego, powiernicy trustów są traktowani jako jeden podatnik podatku dochodowego, jeżeli wszyscy są rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii. Z prawnego punktu widzenia, relacje zachodzące między Radą i P. mogą być porównane do relacji zachodzących między trustem a jego powiernikiem.

Rada posiada status podatnika podatku dochodowego w Wielkiej Brytanii, tzn. jest uznawana za podatnika przez HRMC jako podmiot polegający opodatkowaniu. Na potwierdzenie swojej podmiotowości podatkowej Rada dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej wystawionym przez HRMC.

Rada jak i P. działają na podstawie przepisów Ustawy o Emeryturach i Rentach, która ma status aktu prawnego Wielkiej Brytanii. Rada posiada prawo do wykonywania swoich ustawowych obowiązków na podstawie upoważnienia wyrażonego przez Parlament Wielkiej Brytanii w drodze ustawy.

Zgodnie z Ustawą o Emeryturach i Rentach, Parlament sprawuje nadzór nad P. za pośrednictwem Sekretarza Stanu do Sprawy Pracy i Emerytur (dalej: "Sekretarz Stanu"). Relacje zachodzące pomiędzy ministrami i Sekretarzem Stanu, Parlamentem i Radą, jak również P. opisane zostały w Framework Document z marca 2015 r. (dalej: "Framework Document"), posiadającego formę porozumienia podpisanego przez wyżej wymienionych. Z analizy postanowień Framework Document, w szczególności jego sekcji 3.0 wynika, że Sekretarz Stanu oraz Minister do spraw Emerytur jest odpowiedzialny przed Parlamentem za działalność prowadzoną przez Radę jak i P.. Ponadto, uprzednia zgoda Sekretarza Stanu jest konieczna do zaciągnięcia przez Radę zobowiązań związanych z jej działalnością operacyjną, które nie zostały uwzględnione w budżecie Rady, zobowiązań, które mogą być uznane za nowe lub kontrowersyjne oraz zobowiązań, które mogą w znaczący sposób zwiększać przyszłe koszty funkcjonowania Rady.

Aktywa zgromadzone w P., jako funduszu, są ewidencjonowane w rejestrze prowadzonym przez instytucję finansową.

Ponadto, wyłącznym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (i) gromadzenie środków finansowych, między innymi poprzez przejmowanie aktywów pracowniczych funduszy emerytalnych narażonych na ryzyko niewypłacalności oraz dokonywanie wypłat świadczeń emerytalnych na rzecz uprawnionych uczestników danego pracowniczego funduszu emerytalnego po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego oraz (ii) dokonywanie inwestycji w aktywach zgromadzonych w P. poprzez nabywanie papierów wartościowych, włączając w to papiery wartościowe wyemitowane na rynkach zagranicznych.

W sytuacjach szczegółowo opisanych w Ustawie o Emeryturach i Rentach, w szczególności w sytuacji stwierdzenia przez Radę niewypłacalności danego pracodawcy, Rada, w imieniu P., przejmuje wszelkie prawa i obowiązki pracowniczego funduszu emerytalnego prowadzonego przez pracodawcę, po uprzednim zawiadomieniu pracodawcy o swoim zamiarze. Następstwem przejęcia danego pracowniczego funduszu emerytalnego jest wstąpienie Rady w miejsce dotychczasowych zarządzających danym funduszem oraz zapewnienie, aby osoby uprawnione do otrzymania świadczeń emerytalnych uzyskały należne im świadczenia w zgodzie z polityką emerytalną panującą w danym funduszu do momentu jego przejęcia przez Wnioskodawcę.

Majątek Rady i P. stanowią między innymi (i) mienie nabyte wraz z przejęciem danego pracowniczego funduszu emerytalnego, (ii) obowiązkowe składki odprowadzane przez pracownicze fundusze emerytalne (Rada jest uprawniona do ustalenie wysokości i pobierania składek, które pracownicze fundusze emerytalne w Wielkie Brytanii są zobowiązane odprowadzać do P. - składki te zasilają majątek zgromadzony w P. oraz mają charakter daniny publicznoprawnej w rozumieniu prawa Wielkiej Brytanii), (iii) finansowanie dłużne pozyskane przez Radę w celu prawidłowego wykonywania zobowiązań przez Wnioskodawcę, (iv) oraz inne dochody i składniki majątku wskazane w sekcji 173 Ustawy o Emeryturach i Rentach.

Poza przejmowaniem majątków pracowniczych funduszy emerytalnych i gromadzeniem majątku na warunkach opisanych w Ustawie o Emeryturach i Rentach Wnioskodawca jest uprawniony do inwestowania aktywów, którymi dysponuje, celem odpowiedzialnego zarządzania powierzonymi mu finansami. Zgodnie z Ustawą o Emeryturach i Rentach, podejmując decyzje o inwestycjach posiadanych aktywów, Rada powinna w pierwszej kolejności mieć na uwadze interes członków pracowniczych funduszy emerytalnych, których świadczenia Wnioskodawca gwarantuje.

Polityka inwestycyjna Wnioskodawcy przewiduje między innymi nabywanie papierów wartościowych, które generują zysk dla ich posiadacza w formie należnych odsetek lub dywidend. W sytuacji, gdy Rada zdecyduje się na nabycie papierów wartościowych wyemitowanych przez zagraniczne podmioty, płatności z tytułu odsetek lub dywidend, do których zobowiązany jest wypłacający, dokonywane są na rachunek bankowy prowadzony w Wielkiej Brytanii dla Rady, która jest osobą uprawnioną do otrzymywania ww. płatności.

Wnioskodawca jest w posiadaniu szeregu papierów wartościowych wyemitowanych przez polskie podmioty, dających Radzie prawo do otrzymywania dochodu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Rada nie wyklucza nabywania dalszych papierów wartościowych, generujących należne płatności na rzecz Wnioskodawcy w przyszłości. Przeważającą część papierów wartościowych posiadanych przez Radę stanowią obligacje Skarbu Państwa, które dają Wnioskodawcy prawo do otrzymywania płatności odsetkowych w ciągu 2017 r. jak też lat następnych. Rada posiada także akcje polskich spółek, które dają jej prawo do otrzymywania dywidend.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca prowadził działalność inwestycyjną w latach ubiegłych, na jego rzecz były wypłacane odsetki i dywidendy z tytułu posiadanych obligacji Skarbu Państwa oraz akcji spółek z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Od wypłacanych na rzecz Rady odsetek i dywidend płatnicy pobierali zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych.

W 2011 r. Wnioskodawca otrzymał płatności odsetkowe z tytułu posiadanych obligacji Skarbu Państwa. Ponadto, w związku z posiadaniem akcji spółek T. Spółka Akcyjna oraz K. Spółka Akcyjna, Wnioskodawca otrzymał płatności od ww. spółek tytułem należnej dywidendy. Z tytułu otrzymania ww. płatności, Wnioskodawca zapłacił w Polsce podatek u źródła, który każdorazowo został pobrany przez płatników. W związku z tym, że zdaniem Rady dokonane wypłaty powinny podlegać zwolnieniu z podatku, Rada wystąpiła w dniu 30 grudnia 2016 r. do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego oraz do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2011 i jej zwrot na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Rada, jako podmiot zarządzający P., jest uprawniona do skorzystania z podmiotowego zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 11 a) ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst, jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.; dalej "Ustawa o CIT") i w związku z czym nie będzie miała obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tytułu otrzymywanych płatności odsetkowych i dywidend z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ?
   
2. Czy Rada, jako podmiot zarządzający P., jest uprawniona do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania z dochodów osiąganych w Polsce na podstawie art. 18 i 63 ust. 1 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE z 2012 r., Nr C 326, s.1; dalej "TFUE") w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4) Ustawy o CIT jako instytucja o charakterze gwarancyjnym powołana na podstawie art. 8 Dyrektywy i porównywalna do Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz funduszy emerytalnych i funduszy inwestycyjnych prowadzących pracownicze fundusze emerytalne w Polsce, które korzystają z podmiotowego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych i w związku z czym nie będzie miała obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tytułu otrzymywanych płatności odsetkowych i dywidend z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ?
   
3. Czy Rada, jako podmiot zarządzający P., jest uprawniona do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania odsetek otrzymywanych z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 11 ust. lit. a) Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 29 grudnia 2006 r.; dalej "Konwencja") jako część administracji rządowej Wielkiej Brytanii, w związku z czym nie będzie miała obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tytułu otrzymywanych płatności odsetkowych z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Rada powinna korzystać z podmiotowego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 11a) Ustawy o CIT. W związku z tym, płatności odsetkowe oraz dywidendy, które Rada będzie otrzymywać z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powinny być wolne od podatku u źródła pobieranego w Polsce.

Charakter prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jednoznacznie potwierdza powyższą tezę.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 11) Ustawy o CIT zwolnione od podatku dochodowego są fundusze emerytalne utworzone na podstawie przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych. Z dniem 1 stycznia 2011 r. powyższe zwolnienie zostało rozszerzone także na instytucje emerytalne posiadające siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzące program emerytalny, w zakresie dochodów związanych gromadzeniem oszczędności na cele emerytalne. Zwolnienie to przysługuje tym podmiotom, które spełnią następujące warunki wyrażone w art. 6 ust. 1 pkt 11a) Ustawy o CIT:

1. podlegają w państwie, w którym mają siedzibę, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania,
2. prowadzą swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych władz państwa, w którym mają siedzibę,
   
3. ich działalność podlega nadzorowi właściwych władz państwa, w którym mają siedzibę,
4. posiadają depozytariusza prowadzącego rejestr aktywów tych podatników,
   
5. przedmiotem ich działalności jest wyłącznie gromadzenie środków pieniężnych i ich lokowanie, z przeznaczeniem na wypłatę uczestnikom programu emerytalnego po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego;

Mając na uwadze poniższą argumentację, nie powinno być wątpliwości, że w przypadku Wnioskodawcy, powyższe warunki są spełnione.

Posiadanie statusu podatnika podatku dochodowego w Wielkiej Brytanii

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Zgodnie z postanowieniami sekcji 4 The P. Fund (Tax) Reguiations 2006 (dalej: "The P. Fund (Tax)"), dla celów podatkowych P. powinien być traktowany tożsamo z pracowniczymi funduszami emerytalnymi, działającymi na terytorium Wielkiej Brytanii.

W Wielkiej Brytanii pracownicze fundusze emerytalne działają w formie trustu, który nie posiada osobowości prawnej. Czynności prawne w imieniu trustu podejmują powiernicy. Zgodnie z przepisami brytyjskiego prawa podatkowego, powiernicy trustów są traktowani jako jeden podatnik podatku dochodowego, jeżeli wszyscy są rezydentami podatkowymi Wielkiej Brytanii.

W związku z tym, na podstawie powyższej normy odsyłające wyrażonej bezpośrednio w The P. Fund (Tax), Rada posiada status podatnika podatku dochodowego, ponieważ P. jest traktowany analogicznie jak pracownicze fundusze emerytalne.

Status Rady jako podatnika podatku dochodowego w Wielkiej Brytanii może być potwierdzony za pomocą certyfikatu rezydencji podatkowej wystawionego przez HRMC.

Prowadzenie działalności na podstawie zezwolenia właściwych władz państwa swojej siedziby P. jest funduszem prawa publicznego, ustanowionym na podstawie Ustawy o Emeryturach i Rentach, której postanowienia odnoszą się do wszelkich istotnych kwestii związanych ramami organizacyjnymi i zasadami funkcjonowania P.. Ustawa o Emeryturach jest aktem prawa Wielkiej Brytanii, uchwalonym przez Parlament zgodnie z procedurą legislacyjną przewidzianą w konstytucyjnym porządku państwa. Postanowienia Ustawy o Emeryturach i Rentach dotyczą w szczególności sposobu utworzenia P., polityki inwestycyjnej, zasad zarządzania finansami Wnioskodawcy, organu zarządzającego P. (tj. Rady) jak też samych członków Rady. Uprawnienia Rady wynikają bezpośrednio z odpowiednich przepisów prawa.

W ocenie wnioskodawcy, zezwolenie o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 11 a) lit. b) Ustawy o CIT powinno być interpretowane szeroko. Przepis ten jest adresowany do podmiotów, które nie mają swojej siedziby na terytorium RP, a więc zasadniczo podlegać będą reżimom prawnym odmiennym od polskiego. Już ze względu na ten fakt badanie spełniania warunku posiadania zezwolenia na prowadzenia działalności funduszu emerytalnego powinno odbywać się z uwzględnieniem przepisów prawnych państwa, w którym dany podmiot ma swoją siedzibę. W związku z tym, owo zezwolenie może wynikać zarówno z oficjalnego oświadczenia właściwego organu władzy publicznej, ale także nie powinno budzić wątpliwości, że może ono być wyrażone w akcie prawnym rangi ustawy, uchwalonym przez parlament danego państwa.

Na szerokie rozumienie pojęcia "zezwolenie" wskazują organy podatkowe i sądy administracyjne. Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z 31 maja 2016 r. (nr IPPB5/4510-375/16-2/PW), badając dopuszczalność zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 11 a) Ustawy o CIT względem funduszu emerytalnego z siedzibą w Holandii, uznał, że fundusz posiada zezwolenie na prowadzenie działalności w Holandii z tego powodu, że Narodowy Bank Holandii nie sprzeciwił się wpisaniu go do rejestru funduszy emerytalnych. Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, analizując możliwość objęcia przedmiotowym zwolnieniem funduszu emerytalnego z Kanady stwierdził, że w szczególności niedopuszczalne jest wymaganie od zagranicznych podatników podlegania identycznym wymogom prawnym, co polskie podmioty, w celu zastosowania zwolnienia i wystarczające powinno być ustalenie, że uwarunkowania prawne mają charakter zbliżony do polskich, a konstrukcja prawna i schemat działania funduszu są podobne do funduszy krajowych (por. Wyrok WSA we Wrocławiu z 7 września 2016 r., I SA/Wr 250/16).

Z uwagi na powyższe, w przedmiotowej sprawie należy przyjąć, że Rada, jako podmiot powołany do życia przez Parlament Wielkiej Brytanii mocą Ustawy o Emeryturach i Rentach, który to zarządza majątkiem P., posiada stosowne zezwolenie na prowadzenie swojej działalności, czym jednocześnie wypełnia warunek niezbędny do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 11 a) lit. b) Ustawy o CIT.

Nadzór właściwych władz państwa nad działalnością Wnioskodawcy

Nadzór nad P. sprawuje Parlament Wielkiej Brytanii, za pośrednictwem Sekretarza Stanu.

Zgodnie z postanowieniami Ustawy o Emeryturach i Rentach, zarządzanie P. zostało powierzone Radzie, która podejmuje wszelkie decyzje dotyczące inwestycji i zarządzania aktywami P.. Głównymi zadaniami Rady jest ustalanie i nakładanie składek i opłat na określone pracownicze fundusze emerytalne oraz podejmowanie decyzji o przejęciu danego pracowniczego funduszu emerytalnego w razie zaistnienia niewypłacalności pracodawcy. Ustawa o Emeryturach i Rentach określa także zasady powoływania członków Rady, ich kadencję oraz zasady określania ich wynagrodzeń. Zasady funkcjonowania Rady, podobnie jak P., wynikają wprost z przepisów Ustawy o Emeryturach i Rentach.

Sprawowanie nadzoru nad Radą i jej członkami jest więc faktycznym sprawowaniem nadzoru nad P.

Relacje zachodzące pomiędzy ministrami i Sekretarzem Stanu, Parlamentem i Radą, jak również P. opisane zostały w Framework Document z marca 2015 r. (dalej: "Framework Document"), posiadającego formę porozumienia podpisanego przez wyżej wymienionych. Z analizy postanowień Framework Document, w szczególności jego sekcji 3.0 wynika, że Sekretarz Stanu oraz Minister do spraw Emerytur jest odpowiedzialny przed Parlamentem za działalność prowadzoną przez P.. Ponadto, uprzednia zgoda Sekretarza Stanu jest konieczna do zaciągnięcia przez Radę zobowiązań związanych z jej działalnością operacyjną, które nie zostały uwzględnione w budżecie Rady, zobowiązań, które mogą być uznane za nowe lub kontrowersyjne oraz zobowiązań, które mogą w znaczący sposób zwiększać przyszłe koszty funkcjonowania Rady.

Zgodnie z Ustawą o Emeryturach i Rentach, Parlament sprawuje nadzór nad P. za pośrednictwem Sekretarza Stanu. Rada jest zobowiązana niezwłocznie po zakończeniu roku obrotowego P., przedłożyć Sekretarzowi Stanu roczne sprawozdanie z jej działalności w danym roku finansowym. Sprawozdanie Rady odnosi się, w szczególności, do celów strategicznych Rady, czynności podjętych przez Dyrektora Naczelnego Rady w celu zapewnienia, że Rada funkcjonuje w sposób efektywny oraz zadań i celów Rady na przyszłość. Sekretarz Stanu przekazuje sprawozdanie z działalności Rady Parlamentowi.

Ponadto, Sekretarz Stanu posiada konkretne uprawnienia względem poszczególnych członków Rady. Wyznacza on Przewodniczącego Rady, zaś powołanie Dyrektora Naczelnego Rady wymaga jego zatwierdzenia.

Powyższe wskazuje, że Rada, która zarządza P., podlega ścisłemu nadzorowi władz Wielkiej Brytanii. Parlament jak i Sekretarz Stanu muszą być informowani o działalności Rady oraz o sytuacji finansowej P. Ponadto, Sekretarz Stanu ma wpływ na wybór kluczowych osób w Radzie.

Warto w tym miejscu przypomnieć tezę prezentowaną w najnowszym orzecznictwie, zgodnie z którą dokonanie porównania w zakresie działalności danego funduszu w zakresie zezwolenia właściwych władz na prowadzenie działalności, jak też podlegania nadzorowi musi nastąpić z uwzględnieniem właściwych regulacji przyjętych w kraju, w którym fundusz ma siedzibę (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 7 września 2016 r., sygn. I SA/Wr 250/16).

Depozytariusz prowadzący rejestr aktywów zaksięgowanych w P.

Zgodnie z polityką inwestycyjną Wnioskodawcy, może on, w imieniu P., nabywać instrumenty finansowe oraz czerpać z nich korzyści w celu rzetelnego gospodarowania posiadanymi aktywami.

W celu prowadzenia rejestru posiadanych aktywów, Wnioskodawca zawarł umowę ze spółką N. (dalej: "Bank") z dnia 27 lutego 2015 r. na mocy której Bank zobowiązał się do identyfikowania instrumentów finansowych i ich przechowywania w imieniu Wnioskodawcy. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że umowa z Bankiem została podpisana w celu zapewnienia bezpiecznego przechowywania inwestycji lokowanych w P.. W konsekwencji, warunek posiadania depozytariusza prowadzącego rejestr aktywów, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 11 lit. d) Ustawy o CIT został w przypadku Wnioskodawcy spełniony.

Gromadzenie środków pieniężnych i ich lokowanie, z przeznaczeniem na wypłatę uczestnikom programu emerytalnego po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 11 a) lit. e) Ustawy o CIT, ostatnim z warunków stawianych przez polskie prawo zagranicznym funduszom emerytalnym celem zastosowania zwolnienia podmiotowego jest, aby wyłącznym przedmiotem działalności danego funduszu było gromadzenie środków pieniężnych i ich lokowanie, z przeznaczeniem na wypłatę uczestnikom programu, po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego.

Jak Wnioskodawca wskazał powyżej, P. i Rada zostały powołane na podstawie Ustawy o Emeryturach i Rentach celem zagwarantowania wypłaty świadczeń emerytalnych uczestnikom pracowniczych funduszy emerytalnych w sytuacji niewypłacalności pracodawcy organizującego dany fundusz emerytalny. Głównym zadaniem P. i Rady jest gromadzenie środków finansowych w sposób opisany we wcześniejszej części Wniosku, m. in. poprzez przejęcie aktywów pracowniczych funduszy emerytalnych zagrożonych niewypłacalnością, i dokonywanie wypłat o charakterze świadczeń emerytalnych na rzecz uprawnionych uczestników tych funduszy, po osiągnięciu przez nich odpowiedniego wieku (wieku emerytalnego).

Należy wskazać, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca przejmie zarządzanie danym pracowniczym funduszem emerytalnym na podstawie przepisów Ustawy o Emeryturach i Rentach, wchodzi on w pełnię praw i obowiązków danego funduszu i realizuje jego zobowiązania względem osób uprawnionych, tj. dokonuje wypłaty świadczeń emerytalnych. Pomimo więc, że Wnioskodawca nie zarządza funduszem emerytalnym prawa brytyjskiego w ścisłym znaczeniu tego pojęcia, na skutek wykonywania swoich ustawowych obowiązków znajduje się w sytuacji, w której w istocie zasady jego działalności sprowadzają się do podstawowych zasad funkcjonowania pracowniczych funduszy emerytalnych (tj. gromadzenia aktywów z przeznaczeniem ich na wypłatę uczestnikom programu emerytalnego po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego).

Ponadto, w celu prawidłowego wywiązania się z ustawowych obowiązków oraz celem zapewnienia wypłaty świadczeń emerytalnych na zadowalającym poziomie, Rada jest uprawniona do dokonywania inwestycji w aktywach P., poprzez nabywanie papierów wartościowych, również emitowanych na zagranicznych rynkach i czerpanie z nich dochodów.

Powyższe (tj. zarządzanie majątkiem oraz inwestycjami) stanowi wyłączny przedmiot działalności Wnioskodawcy, wynikający wprost z odpowiednich przepisów Ustawy o Emeryturach i Rentach.

Mając na uwadze powyższe, należy jednoznacznie podkreślić, że Wnioskodawca, spełnia warunki do zastosowania względem niego zwolnienia podmiotowego z podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 11 a) Ustawy o CIT. Ponadto, specyficzny zakres kompetencji Wnioskodawcy, który jest uprawniony do wejścia w prawa i obowiązki danego funduszu emerytalnego będącego rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii, co do którego nie byłoby wątpliwości, że podlegałby zwolnieniu z opodatkowania w Polsce od całości swoich dochodów, jeszcze dosadniej potwierdza tezę, że Rada (oraz zarządzany przez nią P.), jako instytucja powołana do zapewnienia zabezpieczenia emerytalnego w Wielkiej Brytanii, powinna korzystać ze zwolnienia z opodatkowania względem inwestycji dokonywanych w Polsce.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca powinien być uznany za podmiot zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, jako spełniający warunki do zwolnienia przewidziane w art. 6 ust. 1 pkt 11 a) Ustawy o CIT. Tak więc płatności otrzymywane przez Wnioskodawcę z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w postaci odsetek lub dywidend powinny być wolne od podatku u źródła.

Ad. 2

Rada powinna korzystać ze zwolnienia z opodatkowania względem wszystkich dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności względem płatności odsetkowych i dywidend wypłacanych w związku z posiadaniem przez Radę papierów wartościowych wyemitowanych przez polskie podmioty. Ekonomiczna przyczyna powołania Rady jak i P. była tożsama z tą, która legła u podstaw powołania Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (dalej: "Fundusz") działającego w Polsce, tj. ochrona interesów pracowników oraz ich praw do otrzymania należnych świadczeń od pracodawcy, w sytuacji zaistnienia niewypłacalności pracodawcy.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że z uwagi na posiadanie szczególnego charakteru instytucji gwarancyjnej w rozumieniu Dyrektywy, status Rady (oraz zarządzanego przez nią P.) dla celów podatkowych w Polsce nie różni się od statusu Funduszu, utworzonego na podstawie art. 9 ustawy z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1256 ze zm. (dalej: "Ustawa o Ochronie Roszczeń"). Ponieważ status P. i Rady jak i Funduszu jest zasadniczo porównywalny, z podatkowego punktu widzenia instytucje te powinny być traktowane tożsamo.

Ustawa o Ochronie Roszczeń dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia do polskiego porządku prawnego przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2002/74/WE z 23 września 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady nr 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy. Przepisy obu powyższych dyrektyw ze zmianami występują aktualnie w wersji skodyfikowanej pod postacią Dyrektywy. Ustawa o Ochronie Roszczeń aktualnie dokonuje więc transpozycji przepisów Dyrektywy.

Zarówno Fundusz, jak i Rada (oraz zarządzany przez nią P.) zostali powołani do życia na podstawie polskich i brytyjskich przepisów implementujących Dyrektywę, w tożsamym celu, czyli zagwarantowania wypłaty należnych pracownikom świadczeń w przypadku niewypłacalności pracodawcy. Uprawnienie do realizacji swoich zadań zarówno P. jak i Fundusz wywodzi z przepisów Dyrektywy.

Jak stanowi Ustęp 3 preambuły do Dyrektywy "Konieczne jest zapewnienie ochrony pracowników w przypadku nie wypłacalności pracodawcy oraz w celu zapewnienia pracownikom minimalnego stopnia ochrony w szczególności dla zagwarantowania zaspokojenia roszczeń, biorąc pod uwagę konieczność zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego we Wspólnocie. W tym celu państwa członkowskie powinny ustanowić instytucję, która gwarantuje płatność kwoty pozostającej do spłaty zainteresowanym pracownikom".

Artykuł 3 Dyrektywy stanowi, że państwa członkowskie podejmują środki niezbędne, aby instytucje gwarancyjne zapewniły wypłatę należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracowników, wynikających z umowy o pracę lub stosunku pracy. Wykonując zalecenie prawodawcy unijnego wyrażone w ww. przepisie Dyrektywy, polski ustawodawca w art. 9 Ustawy o Ochronie Roszczeń powołał do życia Fundusz. Pracodawcy w rozumieniu polskiego prawa są zobowiązani opłacać składki za pracowników na Fundusz. Fundusz jest państwowym funduszem celowym, w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.

Zgodnie z art. 12 Ustawy o Ochronie Roszczeń, w razie niewypłacalności pracodawcy niezaspokojone roszczenia pracownicze podlegają zaspokojeniu ze środków Funduszu. Zaspokojeniu ze środków fundusz podlegają należności z tytułu:

1. wynagrodzenia za pracę;
   
2. przysługujących pracownikowi na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy:
   1. wynagrodzenia za czas niezawinionego przez pracownika przestoju, za czas niewykonywania pracy (zwolnienia od pracy) i za czas innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
      
   2. wynagrodzenia za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby, o którym mowa w art. 92 Kodeksu pracy,
      
   3. wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego,
      
   4. odprawy pieniężnej przysługującej na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników,
      
   5. ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, o którym mowa w art. 171 § 1 Kodeksu pracy, należny za rok kalendarzowy, w którym ustał stosunek pracy,
      
   6. odszkodowania, o którym mowa w art. 361 § 1 Kodeksu pracy,
      
   7. dodatku wyrównawczego, o którym mowa w art. 230 i 231 Kodeksu pracy;
3. składek na ubezpieczenia społeczne należnych od pracodawców na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.
   
   
   

Zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem, Fundusz ani inna instytucja publiczna nie gwarantuje pracownikowi wypłaty świadczeń z tytułu uczestnictwa w pracowniczym programie emerytalnym. Dzieje się tak z tego powodu, że w Polsce zakładowe lub międzyzakładowe programy emerytalne funkcjonujące na podstawie ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych mogą być prowadzone wyłącznie w jednej z następujących form:

1. funduszu emerytalnego;
   
2. umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego;
   
3. umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym;
   
4. zarządzania zagranicznego.
   
   

Zgodnie z art. 10 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych, utworzenie programu następuje m. in. poprzez zawarcie umowy z instytucją finansową, utworzenie przez pracodawcę towarzystwa emerytalnego lub nabycie akcji takiego towarzystwa. Co do zasady więc, pracodawca chcąc utworzyć dany program emerytalny zobowiązany jest do zawarcia umowy z towarzystwem emerytalnym zarządzającym funduszem emerytalnym lub towarzystwem funduszy inwestycyjnych zarządzającym funduszami inwestycyjnymi, lub też z zagraniczną instytucją finansową w przypadku zarządzania zagranicznego. Niezależnie od polityki emerytalnej obowiązującej w danym pracowniczym programie, wypłacalność świadczeń emerytalnych na rzecz uprawnionych pracowników objętych pracowniczym programem emerytalnym zależeć będzie od danego towarzystwa funduszy inwestycyjnych lub towarzystwa emerytalnego, a więc instytucji finansowych działających na podstawie zezwolenia i pozostających pod ścisłym nadzorem państwa.

Powyższy skrótowy opis funkcjonowania pracowniczych programów emerytalnych w Polsce jest konieczny do wykazania, że posiadają one z Radą (oraz zarządzanym przez nią P.) wspólny mianownik, zakorzeniony w przepisach Dyrektywy - mianowicie gwarancję wypłaty świadczeń emerytalnych na rzecz pracowników objętych tymi funduszami / programami, w przypadku niewypłacalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 8 Dyrektywy, państwa członkowskie zapewniają podjęcie środków koniecznych dla ochrony interesów pracowników i osób, które opuściły przedsiębiorstwo lub zakład pracodawcy przed dniem zaistnienia niewypłacalności pracodawcy, w zakresie nabytych przez nich praw do świadczeń emerytalnych lub praw do nabycia uprawnień do tych świadczeń w przyszłości, w tym świadczeń dla osób w razie śmierci żywiciela, przysługujących im z tytułu uczestnictwa w dodatkowych zakładowych lub międzyzakładowych programach emerytalnych istniejących poza krajowymi ustawowymi systemami zabezpieczenia społecznego. Wspomniany przepis Dyrektywy jest przyczyną, dla której zostały powołane P. i Rada - w celu zagwarantowania wypłaty świadczeń emerytalnych z pracowniczych funduszy na rzecz uprawnionych osób po osiągnięciu przez nie wieku emerytalnego w sytuacji, gdy pracodawca organizujący dany program emerytalny stanie się niewypłacalny, brytyjski prawodawca zdecydował się powołać Radę i P..

Z kolei w Polsce transpozycja art. 8 Dyrektywy nastąpiła w opisany powyżej sposób, a więc poprzez zobligowanie pracodawcy chcącego wprowadzić pracowniczy program emerytalny do zawarcia umowy z instytucją finansową nadzorowaną przez państwo, która będzie przechowywać aktywa pochodzące ze składek odprowadzanych przez pracowników i pracodawców na wypłatę przyszłych emerytur. W przypadku niewypłacalności pracodawcy, wypłata świadczeń na rzecz pracowników może odbyć się za pośrednictwem towarzystwa funduszy inwestycyjnych lub towarzystwa emerytalnego, co do zasady stanowiących niezależne od pracodawcy podmioty.

Zarówno Fundusz, jak i fundusze inwestycyjne i fundusze emerytalne, w ramach których prowadzone mogą być pracownicze programy emerytalne, podlegają w Polsce podmiotowemu zwolnieniu z opodatkowania odpowiednio na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 4) (zwolnienie dla funduszy celowych), pkt 10) (zwolnienie dla funduszy inwestycyjnych) i pkt 11 (zwolnienie dla funduszy emerytalnych) Ustawy o CIT. W związku z powyższym, należy rozważyć, czy brak zwolnienia z opodatkowania dochodów osiąganych w Polsce, przewidzianego dla Wnioskodawcy, jako podmiotu zarządzającego instytucją gwarancyjną w rozumieniu Dyrektywy, nie stanowi dyskryminacji podmiotów porównywalnych i czy w konsekwencji nie narusza art. 18 i 63 ust. 1 TFUE.

Zgodnie z art. 18 TFUE, zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową. Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, mogą przyjąć wszelkie przepisy w celu zakazania takiej dyskryminacji.

Na podstawie art. 63 ust. 1 TFUE, zakazane są wszelkie ograniczenia w przepływie kapitału między Państwami Członkowskimi oraz między Państwami Członkowskimi a państwami trzecimi.

Zgodnie z kolei z art. 65 TFUE, art. 63 ust. 1 TFUE nie narusza prawa Państwa Członkowskiego do stosowania odpowiednich przepisów prawa podatkowego traktujących odmiennie podatników ze względu na różne miejsce zamieszkania lub inwestowania kapitału. Jednakże, środki i procedury podjęte przez dane Państwo Członkowskie nie powinny stanowić arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia w swobodnym przepływie kapitału i płatności w rozumieniu art. 63 TFUE.

Powyższe przepisy interpretowane łącznie należy rozumieć w ten sposób, że przyznanie zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym instytucji jednego z Państw Członkowskich i odmowa przyznania takiego zwolnienia w kraju instytucji pochodzącej z innego Państwa Członkowskiego, w sytuacji, gdy obie te instytucje są porównywalne, stanowi naruszenie swobody przepływu kapitału i nieuprawnioną dyskryminację tej drugiej instytucji. Jeżeli przykład powyższy odniesie się do instytucji uprawnionych do prowadzenia działalności inwestycyjnej, takie nierówne traktowanie powoduje, że podmioty trzecie są ograniczone w swobodzie lokowania aktywów za sprawą niesprawiedliwego nałożenia ciężarów publicznoprawnych na jedną z instytucji, wyłącznie ze względu na bycie przez nią rezydentem innego Państwa Członkowskiego (inwestycje prowadzone za sprawą podmiotu zobowiązanego do zapłaty podatku z oczywistych przyczyn są mniej atrakcyjne od tych prowadzonych za pośrednictwem podmiotu zwolnionego).

Bezsprzecznie, brak zwolnienia z opodatkowania w Polsce osiąganych przez Radę dochodów, przy zagwarantowaniu zwolnienia Funduszowi oraz funduszom inwestycyjnym oraz funduszom emerytalnym prowadzącym pracownicze programy emerytalne, stanowi naruszenie zasady równego traktowania względem Wnioskodawcy i w sposób nieuzasadniony ogranicza swobodę przepływu kapitału pomiędzy państwami członkowskimi UE. W tym miejscu należy podkreślić, że mimo iż podatki bezpośrednie należą (co do zasady) do kompetencji państw członkowskich, państwa te muszą wykonywać te kompetencje z poszanowaniem prawa Unii (por. wyrok z 10 maja 2012 r . w połączonych sprawach C-338/11 do C-347/11 Santander Asset Management SGIIC), co oznacza, że i w tym zakresie obowiązują zasady ogólne wynikające z TFUE.

W orzeczeniu TSUE 10 kwietnia 2014 r. w sprawie Emerging Markets Trybunał wyraził istotny w przedmiotowej sprawie pogląd, że "w świetle art. 63 ust. 1 TFUE zakazane są wszelkie ograniczenia w przepływie kapitału między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi - zakaz ten nie narusza prawa państw UE do stosowania odpowiednich przepisów ich prawa podatkowego, traktujących odmiennie podatników ze względu na różne miejsce zamieszkania lub inwestowania kapitału, a także do podejmowania wszelkich środków niezbędnych do zapobiegania naruszeniom ich ustaw i aktów wykonawczych, zwłaszcza w sferze podatkowej (art. 65 ust. 1 lit. a i b TFUE). Podejmowane na podstawie art. 65 ust. 1 TFUE środki i procedury nie powinny stanowić arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia w swobodnym przepływie kapitału i płatności (art. 65 ust. 3 TFUE). Z przytoczonych regulacji wynika wniosek, że państwa członkowskie mogą ustanawiać w przepisach krajowych rozróżnienie pomiędzy rezydentami i nierezydentami podatkowymi wyłącznie w sytuacji, gdy rozróżnienie to nie stanowi arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia w swobodnym przepływie kapitału - aby zatem przepisy podatkowe danego państwa EU mogły zostać uznane za zgodne z postanowieniami TFUE dotyczącymi swobodnego przepływu kapitału, odmienne traktowanie powinno obejmować sytuacje, które nie są obiektywnie porównywalne".

Konieczne jest więc zbadanie porównywalności Rady (oraz zarządzanego przez nią P.) do podmiotów polskich, które występują w podobnej roli. Jak podkreśla się w orzecznictwie, porównywalność ta nie może być oceniana formalistycznie, ale z uwzględnieniem realizacji celu, jakiemu służą porównywane instytucje (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 7 września 2016 r., sygn. I SA/Wr 250/16).

Mając na uwadze zatem kryterium porównywalności oparte na ocenie celu utworzenia danego podmiotu i jego funkcji ekonomicznych stwierdzić należy, że analizowane w sprawie instytucje o charakterze gwarancyjnym, a więc po jednej stronie P. zarządzany przez Wnioskodawcę, zaś po drugiej Fundusz oraz fundusze inwestycyjne i emerytalne prowadzące pracownicze programy emerytalne, są porównywalne ze względu na ich zakres działalności. Należy zwrócić uwagę, że zarówno Rada zarządzająca P. (częściowo) jak i Fundusz dysponują środkami pieniężnymi pochodzącymi ze składek odprowadzanych przez pracodawców. Zarówno Fundusz, jak i fundusze inwestycyjne i emerytalne prowadzące pracownicze programy emerytalne oraz Wnioskodawca mogą przeznaczać zgromadzone środki wyłącznie na wypłatę świadczeń na rzecz pracowników. Jedyną różnicą w tym zakresie jest fakt, że Fundusz gwarantuje wypłatę świadczeń w postaci wynagrodzenia za pracę oraz świadczeń podobnych, zaś Rada (zarządzająca P.) świadczeń emerytalnych, lecz różnica ta jest niwelowana, jeśli weźmie się pod uwagę całokształt polskiego systemu pracowniczych programów emerytalnych i roli odgrywanej przez fundusze inwestycyjne i fundusze emerytalne prowadzące pracownicze programy emerytalne. Kolejno, zarówno P. jak i Fundusz oraz (w pewnym zakresie) fundusze inwestycyjne i emerytalne prowadzące pracownicze programy emerytalne funkcjonują na podstawie tożsamej regulacji, tj. przepisów Dyrektywy. Jedynie wewnętrzne różnice w systemach prawnych oraz systemach organizacji opieki emerytalnej spowodowały, że w Polsce i Wielkiej Brytanii instytucja gwarancji wypłaty świadczeń pracownikom objętym pracowniczymi programami emerytalnymi na wypadek niewypłacalności pracodawcy została inaczej transponowana do lokalnego porządku prawnego.

Do powyższych argumentów należy dodać już podkreślany w niniejszym wniosku tożsamy cel ekonomiczny powołania do życia Rady i P. oraz Funduszu. Nie ma wątpliwości, że obie instytucje istnieją w celu zagwarantowania pracownikom, których pracodawcy okazali się niewypłacalni, wypłaty świadczeń należnych tym osobom z tytułu posiadania statusu pracownika. Z uwagi na swój gwarancyjny charakter, Fundusz, jako fundusz celowy utworzony na podstawie przepisów ustawy o finansach publicznych, podlega podmiotowemu zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 6 ust. 1 pkt pkt 4) Ustawy o CIT, co jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę cel wydatkowania gromadzonych przez niego środków. W takim samym celu gromadzone i wydatkowana są aktywa zgromadzone w P., o czym świadczą powyższe wyjaśnienia Wnioskodawcy oraz załączone do niniejszego wniosku dokumenty. Brak jest racjonalnych przyczyn aby twierdzić, że w ramach Unii Europejskiej instytucje gwarantujące wypłatę świadczeń pracowniczych powinny być różnicowane dla celów zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych wyłącznie z tego powodu, że funkcjonują one w różnych Państwach Członkowskich. Brak zwolnienia Rady (zarządzającej aktywami zgromadzonymi w P.) z podatku w Polsce stanowi więc jej dyskryminację.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, nie może być wątpliwości, że Rada (i zarządzany przez nią P.) funkcjonuje na zasadzie analogicznego systemu, polegającego na gromadzeniu środków na wypadek niewypłacalności pracodawcy i wypłaty świadczeń emerytalnych na rzecz pracowników, co funkcjonujący w Polsce Fundusz czy fundusze inwestycyjne i emerytalne prowadzące pracownicze programy emerytalne na podstawie umowy z pracodawcą, korzystające w Polsce ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym. Oznacza to, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do zwolnienia z podatku kwot otrzymywanych odsetek i dywidend zgodnie z zasadami prawa unijnego wyrażonymi w art. 18 i 63 ust. 1 TFUE w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT.

Ad. 3

Zgodnie z art. 11 ust. 3 lit. a) Konwencji, zwolnieniu z opodatkowania podatkiem u źródła podlegają odsetki otrzymywane przez osobę uprawnioną, będącą rządem jednego z umawiających się państw, jego jednostką terytorialną lub organem lokalnym, bankiem centralnym umawiającego się państwa lub jakąkolwiek instytucją będącą w całości własnością rządu umawiającego się państwa.

Ze względu na status Rady, jako instytucji powołanej do życia przez Parlament Wielkiej Brytanii przepisami Ustawy o Emeryturach i Rentach, przychody z tytułu odsetek wypłacanych z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powinny podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem u źródła.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników niebędących rezydentami polskimi odsetek ustala się w wysokości 20% przychodów. Zgodnie z art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT, ww. przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. W przedmiotowej sprawie z tytułu wypłat odsetek od posiadanych obligacji skarbowych w 2011 r., pobrany został podatek w wysokości 5% wartości wypłacanych odsetek, zgodnie z art. 11 ust. 2 Konwencji.

Z dokumentów stanowiących załącznik do niniejszego wniosku wynika tryb utworzenia Rady oraz P.. P. jest funduszem prawa publicznego Wielkiej Brytanii, utworzonym na podstawie Ustawy o Emeryturach i Rentach. Wszelkie aktywa posiadane przez P. z prawnego punktu widzenia są własnością Rady, która zarządza P. i jest jednocześnie organem władzy publicznej - jednym z organów sprawujących nadzór nad funduszami emerytalnymi w Wielkiej Brytanii. Żadna osoba fizyczna nie ma prawa udziału w majątku P. lub prawa do udziału w osiągniętym przez niego zysku, za wyjątkiem prawa do wypłaty świadczenia emerytalnego w wypadkach przewidzianych w ustawach. P. gromadzi i inwestuje (za pośrednictwem Rady) aktywa i środki pieniężne, które mają charakter środków publicznych.

P. nie jest także zwykłym funduszem emerytalnym, lecz wspólnie z Radą są podmiotami prawa publicznego powołanym w celu zagwarantowania wypłacalności pracowniczych funduszy emerytalnych w przypadku zaistnienia niewypłacalności pracodawcy. Jako podmiot o specjalnym charakterze, Rada zarządza pieniędzmi publicznymi i może je rozdysponowywać jedynie na cele określone w odpowiednich przepisach prawa. Ze względu na ten fakt, Rada powinna być postrzegana, jako część administracji rządowej Wielkiej Brytanii. Warto tu podkreślić, że Rada, zarządzając P., ma prawe ustalać i egzekwować składki, jakie pracownicze fundusze są zobowiązane odprowadzać na rzecz P., które stanowią jedno ze źródeł finansowania P. i jednocześnie mają charakter daniny publicznoprawnej. Tak zarysowany przejaw władzy, która została ustawowo nadana Radzie, potwierdza tezę, że specjalny status Wnioskodawcy daje mu prawo do korzystania ze zwolnienia, jakie przysługuje podmiotom o charakterze publicznoprawnym, jak wskazano powyżej.

W związku z powyższym, w sytuacji, w której rezydencja podatkowa Wnioskodawcy zostanie potwierdzona odpowiednim certyfikatem rezydencji podatkowej wystawionym przez brytyjską administrację podatkową, do Wnioskodawcy powinien znaleźć wprost zastosowanie przepis art. 11 ust. 3 lit. a) Konwencji. Wnioskodawca nie będzie więc zobowiązany do zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu otrzymanych w przyszłości odsetek od podmiotów z siedzibą w Rzeczypospolitej Polskiej.

Na marginesie Wnioskodawca pragnie wskazać, że fakt iż toczy się postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty i zwrotu podatku dochodowego zainicjowane wnioskiem Rady złożonym w Pierwszym Mazowieckim Urzędzie Skarbowym i Dolnośląskim Urzędzie Skarbowym (dalej: "Postępowanie"), nie powinien mieć wpływu na rozpatrzenie niniejszego wniosku i wydanie interpretacji. Przedmiotem toczącego się Postępowania jest wyłącznie ocena, czy Radzie należy się zwrot podatku pobranego przez płatników w 2011 r. z tytułu wypłaconych na jej rzecz odsetek i dywidend. Z kolei przedmiotem niniejszego wniosku jest ocena zasad opodatkowania płatności wynikających z prowadzonych inwestycji, otrzymywanych przez Wnioskodawcę w przyszłości, tj. po dniu złożenia niniejszego Wniosku. Z powyższych względów przedmiot Postępowania jak i zakres niniejszego wniosku są różne.

W literaturze przedmiotu, orzeczeniach organów podatkowych oraz sądów administracyjnych podkreśla się, że brak jest przesłanek do odmowy wydania interpretacji indywidualnej z tej przyczyny, że toczące się postępowanie wobec tego samego podatnika, nawet w podobnej sprawie, dotyczy innych okresów niż okres objęty wnioskiem. Jak wskazuje H. Filipczyk "te same elementy stanu faktycznego co te objęte kontrolą lub postępowaniem mogą figurować we wniosku, jeśli wniosek obejmuje inny okres rozliczeniowy niż ten, wobec którego jest prowadzona kontrola lub postępowanie" (por. H. Filipczyk, Zakres przedmiotowy interpretacji indywidualnej, Monitor Podatkowy 2014, nr 3, s. 20). Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że fakt zakwestionowania rozliczeń podatnika w drodze kontroli w innym okresie rozliczeniowym w podatku dochodowym od osób prawnych, niż okres objęty wnioskiem o interpretację, nie może być powodem do odmowy wydania interpretacji przez organ podatkowy (por. wyrok NSA z 17 września 2015 r., sygn. II FSK 3395/13; por. także wyrok WSA w Rzeszowie z 10 maja 2012 r., sygn. I SA/Rz 209/12). Powyższa teza wynika również z interpretacji indywidualnych wydanych przez Ministra Finansów. Jak stwierdził organ podatkowy "Zakresem jego zastosowania (art. 14 § 5 Ordynacji podatkowej - przyp. aut.) nie są natomiast objęte przypadki, gdy przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji jest zdarzenie przyszłe. Nie jest bowiem możliwe, aby zaistniały stan przyszły był przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej ani by w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej." (por. interpretacja indywidualna Ministra Finansów z 15 marca 2010 r., sygn. ITPB3/423-808b/09/MT; por. także w tym zakresie interpretacja Ministra Finansów z 13 maja 2013 r., sygn. IBPP3/443-168/13/AŚ).

Z powyższych względów Wnioskodawca stoi na stanowisku, że interpretacja powinna być wydana zgodnie z niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie metodologii rozpoznania kosztu uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w zakresie

• uprawnienia do zwolnienia z opodatkowania określonego w art. 6 ust. 1 pkt 11a updop – jest nieprawidłowe,
  

• uprawnienia do zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 18 i art. 63 TFUE w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 updop – jest nieprawidłowe,
  

• zwolnienia z opodatkowania dochodów z odsetek na podstawie art. 11 ust. 3 lit. a polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania – jest prawidłowe.
  
  
  

Ad. 1

Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 11a ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”) zwalnia się od podatku podatników posiadających siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego prowadzących program emerytalny, w zakresie dochodów związanych z gromadzeniem oszczędności na cele emerytalne, którzy spełniają łącznie następujące warunki:

1. podlegają w państwie, w którym mają siedzibę, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania,
2. prowadzą swoją działalność na podstawie zezwolenia właściwych władz państwa, w którym mają siedzibę,
   
3. ich działalność podlega nadzorowi właściwych władz państwa, w którym mają siedzibę,
4. posiadają depozytariusza prowadzącego rejestr aktywów tych podatników,
5. przedmiotem ich działalności jest wyłącznie gromadzenie środków pieniężnych i ich lokowanie, z przeznaczeniem na wypłatę uczestnikom programu emerytalnego po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego.
   
   

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Wnioskodawcę, „głównym celem powołania Rady jak i P. było zapewnienie gwarancji wypłaty świadczeń emerytalnych na rzecz pracowników objętych pracowniczymi funduszami emerytalnymi, na wypadek, gdyby pracodawca w rozumieniu prawa brytyjskiego, organizujący i finansujący dany pracowniczy fundusz emerytalny, okazał się niewypłacalny, zaś sam pracowniczy fundusz emerytalny nie posiadał wystarczających aktywów na zaspokojenie swych zobowiązań”.

W tym stanie rzeczy nie sposób uznać Wnioskodawcę (zarządzającego P.) za „podatnika prowadzącego program emerytalny” w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 11a updop.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu wynika, że działalność Wnioskodawcy ukierunkowana jest na zabezpieczenie wypłaty świadczeń emerytalnych przez podmioty trzecie prowadzące programy emerytalne (w tym poprzez przejęcie aktywów i zobowiązań oraz inwestycje kapitałowe), a nie nie na samodzielne prowadzenie programu emerytalnego (w tym poprzez gromadzenie środków ze składek emerytalnych uczestników danego programu).

Pokreślić przy tym należy, że powołany przepis art. 6 ust. 1 pkt 11a updop, wprowadza wyjątek od zasady powszechności opodatkowania, dlatego też przepisy ten - jako statuujący zwolnienie od opodatkowania - należy interpretować ściśle, zgodnie z zasadami wykładni językowej i w granicach tej wykładni.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Rada powinna korzystać z podmiotowego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 11a updop – należy uznać za nieprawidłowe.

Zakres działalności (Wnioskodawcy zarządzającego P.) jest odmienny niż wskazany przez polskiego Ustawodawcę w art. 6 ust. 1 pkt 11a updop i warunkujący możliwość objęcia zwolnieniem określonym w tym przepisie.

Ad. 2

Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 4 updop zwalnia się od podatku państwowe fundusze celowe, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.).

Nie ulega wątpliwości, że Rada (zarządzająca P.) jako podmiot prawa brytyjskiego nie jest wymieniona w powołanej wyżej ustawie i nie jest państwowym funduszem celowym w rozumieniu tej ustawy.

Wnioskodawca wywodzi prawo do zwolnienia z opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Polsce:

• z bezpośredniego stosowania postanowień art. 18 i 63 ust. 1 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE z 2012 r., Nr C 326, s.1; dalej "TFUE") w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 updop;
  

• ze stwierdzenia, że Rada (zarządzająca P.) jako instytucja o charakterze gwarancyjnym powołana na podstawie art. 8 Dyrektywy w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy jest porównywalna do Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz funduszy emerytalnych i funduszy inwestycyjnych prowadzących pracownicze fundusze emerytalne w Polsce korzystających z podmiotowego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, gdyż ekonomiczna przyczyna powołania Rady jak i P. była tożsama z tą, która legła u podstaw powołania Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (dalej: "FGŚP") działającego w Polsce, tj. ochrona interesów pracowników oraz ich praw do otrzymania należnych świadczeń od pracodawcy, w sytuacji zaistnienia niewypłacalności pracodawcy.
  
  
  

Organ podatkowy nie kwestionuje możliwości bezpośredniego stosowania postanowień art. 18 i 63 ust. 1 TFUE w przypadku stwierdzenia sprzeczności przepisów prawa krajowego z zasadami niedyskryminacji i swobody przepływu kapitału wyrażonymi w tych regulacjach.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 kwietnia 2016 r. I SA/Wr 1966/15 przesłanki zwolnienia podmiotowego z art. 6 ust. 1 pkt 4, pkt 10, pkt 11 i pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy oceniać poprzez pryzmat zasady równego traktowania polskich podmiotów korzystających ze zwolnienia podatkowego i ich odpowiedników (podmiotów równoważnych) z Unii Europejskiej oraz państw trzecich.

Jednocześnie Sąd wskazał, że „Fundusz domagał się uwzględnienia zwolnienia wskazując, że jest podmiotem systemu ubezpieczeń społecznych w prowincji Q., który jest porównywalny do ZUS–u, FUS-u, otwartych funduszy emerytalnych i funduszy inwestycyjnych łącznie. Dokonując zatem porównania Funduszu do korzystających za zwolnienia rezydentów, należy brać pod uwagę cechy i zakres działalności wszystkich tych podmiotów łącznie.

W ocenie Sądu, żądanie dokonania takiego porównania nie ma żadnego racjonalnego uzasadnienia a tym bardziej nie ma oparcia w jakichkolwiek podstawach prawnych”.

Organ podatkowy podziela pogląd Sądu, że wywodzenie zwolnienia z opodatkowania z porównania całokształtu rozwiązań systemowych w zakresie zabezpieczenia świadczeń emerytalnych nie znajduje uzasadnienia w jakichkolwiek przepisach prawa.

W opinii Organu podatkowego, brak jest podstaw do przyjęcia, że podobieństwo lub zbieżność samej ekonomicznej przyczyny powołania Rady (jak i P.) oraz FGŚP lub funduszy emerytalnych jest wystarczające do stwierdzenia ich porównywalności w kontekście ewentualnego nierównego traktowania podmiotu zagranicznego w stosunku do podmiotów krajowych.

Gdyby przyjąć tok rozumowania Wnioskodawcy, należałoby stwierdzić, że wszystkie warunki zwolnienia określone w art. 6 ust. 1 pkt 10a i 11a updop są zbędne (ekonomiczne przyczyny powstania spółek inwestycyjnych nie spełniających warunków zwolnienia mogą być przecież tożsame do np. funduszy inwestycyjnych otwartych spełniających te warunki) – a tego nie da się pogodzić z zasadą racjonalności Ustawodawcy.

Jak wskazał natomiast sam Wnioskodawca prezentując własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego „zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem, Fundusz (FGŚP - przyp. Organu podatkowego) ani inna instytucja publiczna nie gwarantuje pracownikowi wypłaty świadczeń z tytułu uczestnictwa w pracowniczym programie emerytalnym”.

W opinii Organu podatkowego nie ma instytucji polskiego prawa porównywalnej w zakresie ram działania, celów, realizowanych funkcji, sposobów finansowania do Wnioskodawcy, a w szczególności nie można uznać za instytucję porównywalną do Wnioskodawcy polskiego funduszu emerytalnego, którego głównym zadaniem jest gromadzenie środków pieniężnych i ich lokowanie z przeznaczeniem na wypłatę członkom funduszu emerytury po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego (por. art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych opubl. w Dz. U. z 2016 r. poz. 291, z późn. zm.), a nie funkcja gwarancyjna w stosunku do beneficjentów innych funduszy emerytalnych.

Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy za instytucję „porównywalną” nie można także uznać FGŚP (podlegającego zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 4 updop).

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1256, ze późn. zm.) Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych jest państwowym funduszem celowym i posiada osobowość prawną.

Stosownie do treści art. 25 ust. 1 ww. ustawy dochodami Funduszu są:

1. składki płacone przez pracodawców;
2. odsetki od lokat nadwyżek finansowych Funduszu;
   
3. zapisy i darowizny;
4. dobrowolne wpłaty pracodawców;
5. odsetki od zwrotu sum wypłaconych tytułem świadczeń, zwróconych po terminie;
6. dodatnia różnica wartości ze sprzedaży nieruchomości i praw z nią związanych i jej równowartości, o której mowa w ust. 2;
7. dotacja budżetowa;
   
8. dochody z tytułu zbycia akcji i udziałów objętych przez Fundusz przed dniem 1 stycznia 2002 r.
   
   

W myśl art. 12 ust. 2 powołanej ustawy zaspokojeniu ze Środków Funduszu podlegają należności główne z tytułu:

1. wynagrodzenia za pracę;
   
2. przysługujących pracownikowi na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy:
   1. wynagrodzenia za czas niezawinionego przez pracownika przestoju, za czas niewykonywania pracy (zwolnienia od pracy) i za czas innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
      
   2. wynagrodzenia za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby, o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.)),
      
   3. wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego,
      
   4. odprawy pieniężnej przysługującej na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
      
   5. ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, o którym mowa w art. 171 § 1 Kodeksu pracy, należny za rok kalendarzowy, w którym ustał stosunek pracy,
      
   6. odszkodowania, o którym mowa w art. 361 § 1 Kodeksu pracy,
      
   7. dodatku wyrównawczego, o którym mowa w art. 230 i 231 Kodeksu pracy;
3. składek na ubezpieczenia społeczne należnych od pracodawców na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.
   
   

Nie ulega zatem wątpliwości, że FGŚP, w przeciwieństwie do Wnioskodawcy nie pełni funkcji gwarancyjnej w zakresie wypłaty świadczeń emerytalnych beneficjentom pracowniczych funduszy emerytalnych, lecz przede wszystkim pełni taką funkcję w odniesieniu do wynagrodzeń, odpraw, dodatków oraz składek na ubezpieczenia społeczne.

Inne są też całkowicie źródła finansowania tych podmiotów - FGŚP (w przeciwieństwie do Wnioskodawcy) nie przejmuje aktywów pracowniczych funduszy emerytalnych ani nie osiąga dochodów z inwestycji w papiery wartościowe.

W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że brak jest podstaw do twierdzenia, że FGŚP i Wnioskodawca znajdują się w porównywalnej sytuacji.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 18 i 63 ust. 1 TFUE w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 updop.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 2, zgodnie z którym

Rada spełnia przesłanki do zwolnienia z podatku kwot otrzymywanych odsetek i dywidend zgodnie z zasadami prawa unijnego wyrażonymi w art. 18 i 63 ust. 1 TFUE w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 updop należy uznać – za nieprawidłowe.

Ad. 3

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zwolnienia z opodatkowania dochodów z odsetek na podstawie art. 11 ust. 3 lit. a polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania należy uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy (w zakresie pytania oznaczonego nr 3).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.