Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP2-3.4512.211.2016.2.IP
z 17 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2016 r. (data wpływu 13 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lutego 2017 r. (data wpływu 21 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania sprzedaży lokalu użytkowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania sprzedaży lokalu użytkowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Wniosek uzupełniono o brakującą opłatę od wniosku, doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 oraz sformułowanie własnego stanowiska korespondującego z treścią przeformułowanego pytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotowa sprawa dotyczy sprzedanego w dniu 10 października 2016 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej lokalu użytkowego położonego w A. Sprzedaż ta została opodatkowana podatkiem od towarów i usług w wysokości 23% (netto 1.600.000 zł, podatek VAT 368.000 zł). Podstawą do opodatkowania ww. sprzedaży stawką podatku VAT w wysokości brutto 1.968.000 zł było uznanie przez Wnioskodawcę, że podpisana przed sądem ugoda z byłym najemcą lokalu, tytułem zwrotu kosztów poniesionych na adaptację lokalu, stanowi podwyższenie wartości sprzedanego lokalu. Wartość podpisanej ugody, której zapłata ma dopiero nastąpić, przekracza 30% wartości początkowej lokalu i na tę okoliczność były najemca wystawi fakturę VAT, w stosunku do której będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Lokal ten zakupiony został w 2005 r. w ramach prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej w formie spółki jawnej, gdzie w 2013 r. Wnioskodawca stał się jej sukcesorem generalnym. Z tytułu przedmiotowego zakupu spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Lokal ten był elementem sporu na drodze sądowej ciągnącego się od 2010 r. Stronami sporu były: S. S.A. (zwana dalej: „Najemcą”) oraz B. (zwany dalej: „Wynajmującym”) działający pod firmą „C.”, będący sukcesorem generalnym sp.j. Wynajmującemu przysługiwał udział w wysokości 1/2 w spółdzielczym prawie własności wskazanego lokalu. Początki sprawy sięgają natomiast dnia 31 maja 2007 r., kiedy Wynajmujący zawarł z poprzednikiem prawnym Najemcy oraz drugim współuprawnionym ze spółdzielczego prawa własności umowę najmu (dalej zwaną: „Umową”) lokalu do dnia 2012 r. Strony ustaliły, że lokal będzie wykorzystywany przez Najemcę do prowadzenia działalności gastronomicznej, włączając sprzedaż napojów alkoholowych.

Warto wspomnieć, że wspomniana sprawa nie była jedyną, która toczyła się przed Sądem – równolegle prowadzonych było kilka wieloinstancyjnych postępowań o zapłatę przez Wynajmującego na rzecz Najemcy odszkodowania za poniesione straty i utracone korzyści.

Wskazana na początku opisywanego stanu faktycznego Umowa została rozwiązana przez Najemcę oświadczeniem, które miało być sporządzone w dniu 27 stycznia 2009 r. Powoływano się na jednostronnie zinterpretowany § 3 pkt 6 Umowy, który – w opinii Najemcy – był podstawą do rozwiązania umowy z uwagi na brak dostarczenia w zakreślonym terminie zgody spółdzielni na sprzedaż alkoholu w wynajmowanym lokalu.

Najemca próbował dowieść w swoim pozwie, że rozwiązanie umowy było zasadne, oraz że w dalszych okresach podejmował inicjatywy w zakresie zawarcia ugody.

Wynajmujący natomiast stał na stanowisku, że Umowa została bezpodstawnie rozwiązana, a twierdzenia Najemcy nie znajdują pokrycia w rzeczywistości. Wskazał bowiem szereg argumentów podających w wątpliwość możliwość skorzystania z § 3 pkt 6 Umowy w zaistniałym stanie faktycznym. Ostatecznie Sąd stanął na stanowisku, że Najemca rozwiązał umowę w sposób uzasadniony.

Pozwem z dnia 15 stycznia 2015 r. Najemca dochodził przed Sądem roszczenia o zapłatę 713.068,00 PLN wraz ze stosownymi odsetkami tytułem zwrotu poniesionych na lokal nakładów od Wynajmującego, natomiast w dniu 15 czerwca 2016 r. na rozprawie przed Sądem Okręgowym zawarto ugodę. We wskazanej ugodzie Wynajmujący (B.) zobowiązał się zapłacić kwotę 371.467,50 PLN jako 60% należności głównej oraz część należności odsetkowych, które wynikały z pozwu. Mniejsza część należności ma zostać zapłacona do końca bieżącego roku, natomiast druga, większa część do końca września 2017 r. Z chwilą natomiast spłaty należności Najemca złoży Wynajmującemu oświadczenie o umorzeniu pozostałych roszczeń.

W piśmie z dnia 17 lutego 2017 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że Wnioskodawca (w tym spółka, której Wnioskodawca jest sukcesorem) od dnia zakupu do dnia sprzedaży nie ponosił i nie poniósł żadnych wydatków na ulepszenie (modernizację) przedmiotowego lokalu użytkowego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W związku z powyższym nie korzystał też z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od takich wydatków.

Lokal był przedmiotem wynajmu i służył czynnościom opodatkowanym przez co najmniej 5 lat. Lokal nie był wykorzystywany nigdy przez Wnioskodawcę (Spółkę) na cele działalności zwolnionej od podatku. W październiku 2016 r. przedmiotowy lokal został sprzedany.

Obiekt ten był modernizowany jedynie przez firmę S. S.A. we własnym zakresie, która przedmiotowy lokal wynajęła od Wnioskodawcy na prowadzenie działalności gastronomicznej. Celem modernizacji lokalu przez firmę S. S.A. było przystosowanie lokalu do prowadzenia przez nią działalności gastronomicznej.

Kwota, którą wydatkowała na jego modernizacje opiewa na wartość 713.068 zł i przekracza 30% wartości zakupionego przez Wnioskodawcę (Spółkę) lokalu.

Po rozwiązaniu umowy najmu przedmiotowego lokalu przez firmę S. S.A., dochodziła przed sądem roszczenia o zapłatę przez Wnioskodawcę powyższej sumy jako zwrotu poniesionych nakładów na ww. lokal zgodnie z umową najmu, ponieważ umowę rozwiązano z przyczyn bieżących po stronie Wnioskodawcy.

W dniu 15 czerwca 2016 r. na rozprawie prze Sadem Okręgowym zawarto ugodę, w której Wnioskodawca B. zobowiązał się zapłacić kwotę 371.467,50 zł jako 60% należności głównej wraz z należnymi odsetkami wynikającej z roszczenia firmy S. S.A.

Z chwilą zapłaty należności, tj. do 30 września 2017 r. firma S. S.A. złoży Wnioskodawcy oświadczenie o umorzeniu pozostałych roszczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy Wynajmujący przy sprzedaży lokalu powinien był wystawić fakturę powiększoną o podatek VAT w wysokości 23%, czy zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 poz. 10 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 17 lutego 2017 r.), w przedmiotowej sprawie poniesione nakłady stanowią inwestycję w obcym środku trwałym i są sumą wydatków poniesionych przez Najemcę w stosunku do niestanowiącego jego własności środka trwałego – lokalu. W takim znaczeniu inwestycja ta nie ma statusu towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT i w związku z tym, przeniesienie jej kosztów na właściciela środka trwałego nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako dostawa towaru.

Zwrot nakładów poniesionych przez Najemcę na modernizację lokalu nie może być uznany za dostawę towarów, rozumianą jako „odrębny przedmiot własności”, ponieważ efekty tych nakładów, stanowiąc nierozerwalną całość z nieruchomością lokalową, już w chwili ich poniesienia należą do jej właściciela. Czynność przeniesienia poniesionych nakładów inwestycyjnych na właściciela nieruchomości (czyli Wynajmującego) nie jest dostawą towarów także z tej przyczyny, że nie mieści się w definicji towaru, zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, dlatego też stanowi świadczenie usług.

Brzmienie art. 8 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Natomiast spod pojęcia usługi należy wyłączyć takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, ponieważ stanowi ono dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

W przypadku art. 676 K.c. świadczoną usługą jest pozostawienie ulepszeń za zapłatę sumy odpowiadającej ich wartości w chwili przekazania. W przypadku tym mamy do czynienia ze świadczeniami wzajemnymi, bezpośrednimi i do tego ekwiwalentnymi w postaci pozyskania przez Wynajmującego ulepszeń poczynionych przez najemcę, za wynagrodzenie w formie zapłaty sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu. Usługa ta realizowana jest przez Najemcę w momencie rozliczania (a nie poniesienia) nakładów, a więc spłaty przez Wynajmującego należności wynikającej z ugody.

Odbiorcą świadczenia jest osoba odnosząca ze świadczenia korzyść choćby potencjalną, czyli Wynajmujący lokal albowiem świadczenie spowodowało wzrost wartości nieruchomości.

Ponadto zwrot nakładów poniesionych na modernizację lokalu będącego przedmiotem najmu, nie może być uznany za dostawę towarów, rozumianą jako odrębny przedmiot własności, ponieważ efekty tych nakładów, stanowiąc nierozerwalną całość z nieruchomością już w chwili ich poniesienia należą do jej właściciela. Czynność przeniesienia poniesionych nakładów inwestycyjnych na właściciela nieruchomości nie jest dostawą towarów także z tej przyczyny, że nie mieści się w definicji towaru, zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zgodnie z którą przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Ponadto, zgodnie art. 676 K.c. jeżeli Najemca ulepszył rzecz najętą Wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Przepis art. 47 § 1-3 K.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 Kodeksu cywilnego). Stwierdzić zatem należy, że w przedstawionym powyżej stanie faktycznym poniesione nakłady stanowią inwestycję w obcym środku trwałym i są sumą wydatków poniesionych przez najemcę w stosunku do niestanowiącego jej własności środka trwałego. W takim znaczeniu inwestycja ta nie jest towarem, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT i w związku z tym przeniesienie jej kosztów na właściciela środka trwałego nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako dostawa towaru.

W przypadku art. 676 K.c. czynnością tą jest zatrzymanie ulepszeń za zapłatę sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu. Niewątpliwie w przypadku tym mamy do czynienia ze świadczeniami wzajemnymi, bezpośrednimi i do tego ekwiwalentnymi w postaci pozyskania przez Wynajmującego ulepszeń poczynionych przez najemcę, za wynagrodzenie w formie zapłaty temuż najemcy sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu. Usługa ta realizowana jest przez najemcę w momencie rozliczania (a nie poniesienia) nakładów, a więc zwrotu ulepszonej rzeczy, gdyż w tym czasie wydzierżawiający (wynajmujący) staje się faktycznym dysponentem tych ulepszeń, które zatrzymuje.

Mając powyższe na względzie przyjąć należy, że usługą jest każde, co do zasady, odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca odnosi z niego choćby nawet potencjalną korzyść. Dla potrzeb podatku VAT musi zatem wystąpić konsumpcja świadczenia, albowiem podatek ten obciąża właśnie konsumpcję. Istnienie bezpośredniego odbiorcy świadczenia jest podstawową cechą świadczenia. W rozpoznawanej sprawie odbiorcą świadczenia będzie Wynajmujący albowiem świadczenie najemcy spowodowało wzrost wartości nieruchomości, do którego przysługuje mu udział w wysokości 1/2 w spółdzielczym prawie własności wskazanego lokalu. W przedmiotowej sprawie przedmiotem obrotu są więc nakłady na lokal Wynajmującego, który jako odbiorca świadczenia odniósł z tego tytułu korzyść w postaci ulepszenia lokalu.

W związku z rozwiązaniem umowy najmu z dniem 27 stycznia 2009 r. i przy braku zapisów w ugodzie dotyczących zwrotu nakładów, z tym dniem nastąpiło nieodpłatne przekazanie nakładów. W sytuacji kiedy nieodpłatne przekazanie zachodzi w warunkach, gdy podatnikowi przysługuje prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, to traktuje się je jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że czynność przekazania nakładów podlega opodatkowaniu stawką w wysokości 23%, gdyż jak już wyżej wskazano, za świadczenie usług uznaje się każdą transakcję, która w świetle art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowi dostawy a w niniejszej sprawie mamy do czynienia z zbyciem prawa, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Wskazana czynność przekazania nakładów podlega opodatkowaniu stawką w wysokości 23%, gdyż za świadczenie usług uznaje się każdą transakcję, która w świetle art. 7 ustawy o VAT nie stanowi dostawy a w niniejszej sprawie mamy do czynienia z zbyciem prawa, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Opisana usługa powinna być udokumentowana fakturą sprzedaży VAT. Należy ją wystawić nie później niż do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonano usługę lub transakcję (art. 106i ust. 1 ustawy o VAT), a więc po spłacie całej należności wynikającej z ugody.

Natomiast, jeśli chodzi o kwestię możliwości zaliczenia wydatków z opisanego wyżej świadczenia na poczet kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży lokalu, art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, zachowania albo ich zabezpieczenia. A zatem stanowisko Wynajmującego jest następujące:

Ad 1. Odpłatne zbycie nieruchomości jest oczywiście źródłem przychodu, jednak do celów podatkowych przychody są pomniejszane o koszty ich uzyskania. Biorąc pod uwagę fakt, że spłata należności wynikającej z ugody możliwa jest jedynie ze środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości – to kwota przeznaczona na ową spłatę jest kosztem uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 podatku dochodowego od osób fizycznych, a nie wydatkiem na jego ulepszenie.

Ad 2. W sytuacji więc, kiedy Wynajmujący dokonał sprzedaży przedmiotowego lokalu, to zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy podatku od towarów i usług, powinien wystawić fakturę VAT ze stawką zwolnioną, gdyż spłata należności wynikającej z ugody nie stanowi wydatków na ich ulepszenie, a tym samym nie mamy do czynienia z art. 43 ust. l pkt 10a pdp. b) ustawy o VAT wykluczającym zwolnienie z podatku

Ad 3. W przedmiotowej sprawie kwota transakcji brutto nie ulegnie zmianie, korektę stanowić będzie podstawa opodatkowania netto i podatek VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę mamy do czynienia z kosztami uzyskania przychodu z tytułu zwrotu poniesionych nakładów, jako odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że lokal użytkowy zakupiony został w 2005 r. w ramach prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej w formie spółki jawnej, gdzie w 2013 r. Wnioskodawca stał się jej sukcesorem generalnym. Z tytułu przedmiotowego zakupu spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Wnioskodawca (w tym spółka, której Wnioskodawca jest sukcesorem) od dnia zakupu do dnia sprzedaży nie ponosił i nie poniósł żadnych wydatków na ulepszenie (modernizację) przedmiotowego lokalu użytkowego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W związku z powyższym nie korzystał też z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od takich wydatków. Lokal był przedmiotem wynajmu i służył czynnościom opodatkowanym przez co najmniej 5 lat. Lokal nie był wykorzystywany nigdy przez Wnioskodawcę (Spółkę) na cele działalności zwolnionej od podatku. W październiku 2016 r. przedmiotowy lokal został sprzedany. Obiekt ten był modernizowany jedynie przez firmę S. S.A. we własnym zakresie, która przedmiotowy lokal wynajęła od Wnioskodawcy na prowadzenie działalności gastronomicznej. Celem modernizacji lokalu przez firmę S. S.A. było przystosowanie lokalu do prowadzenia przez nią działalności gastronomicznej. Kwota, którą wydatkowała na jego modernizacje opiewa na wartość 713.068 zł i przekracza 30% wartości zakupionego przez Wnioskodawcę (Spółkę) lokalu. Po rozwiązaniu umowy najmu przedmiotowego lokalu przez firmę S. S.A., dochodziła przed sądem roszczenia o zapłatę przez Wnioskodawcę powyższej sumy jako zwrotu poniesionych nakładów na ww. lokal zgodnie z umową najmu, ponieważ umowę rozwiązano z przyczyn bieżących po stronie Wnioskodawcy.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy przy sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego powinien wystawić fakturę powiększoną o podatek od towarów i usług w wysokości 23%, czy zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego, „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Przy czym, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy to należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy prawa należy wskazać, że kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka, której Wnioskodawca jest sukcesorem generalnym nabyła lokal użytkowy w 2005 r. w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W związku z zakupem Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca (w tym Spółka, której Wnioskodawca jest sukcesorem) od dnia zakupu do dnia sprzedaży nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie (modernizację) przedmiotowego lokalu użytkowego, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Lokal był przedmiotem wynajmu i służył czynnościom opodatkowanym przez co najmniej 5 lat.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE – należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie przedmiotowego lokalu użytkowego. Powyższe wynika z faktu, że lokal był wykorzystywany jako przedmiot najmu przez Spółkę i przez Wnioskodawcę – jej generalnego sukcesora. Ponadto od pierwszego zasiedlenia lokalu do jego dostawy (w 2016 r.) upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Co istotne – jak oświadczył Wnioskodawca – ani on, ani Spółka, której jest sukcesorem generalnym nie ponieśli nakładów na ulepszenie przedmiotowego lokalu użytkowego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W konsekwencji powyższego, sprzedaż lokalu użytkowego spełniała przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z tym, że dostawa lokalu użytkowego korzystała ze zwolnienia w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, rozpatrywanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stało się bezzasadne.

W tym miejscu należy wskazać, że zasady dotyczące wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż (dostawę towarów i świadczenie usług) uregulowane zostały w Dziale XI rozdziale 1 ustawy.

W myśl art. 106a pkt 1 ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

I tak, stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Natomiast zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Z powyższych przepisów wynika, że podatnik – co do zasady – ma obowiązek wystawić fakturę, która dokumentuje sprzedaż dokonywaną na rzecz innego podatnika. Natomiast wyjątki od tej zasady wskazano w art. 106b ust. 2 ustawy.

Natomiast w myśl art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT.

Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w przewidzianym przepisem terminie.

Odnosząc przytoczone wyżej przepisy do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że ponieważ dostawa lokalu użytkowego nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynął okres dłuższy niż dwa lata, sprzedaż ww. lokalu korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponieważ sprzedaż lokalu korzysta ze zwolnienia od podatku Zainteresowany co do zasady może wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, ale nie jest do tego zobowiązany. Obowiązek wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż w analizowanym przypadku występuje wyłącznie w okolicznościach wskazanych w art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy, tj. na złożone w określonym terminie żądanie nabywcy.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego, w szczególności na informacji, że ani Wnioskodawca ani Spółka, której jest sukcesorem generalnym, nie ponieśli nakładów na ulepszenie przedmiotowego lokalu użytkowego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W świetle powyższego tut. Organ zaznacza, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile zaistniały stan faktyczny pokrywać się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego, wydana interpretacja straci zatem swoją aktualność.

Jednocześnie należy zauważyć, że ponieważ niniejsza interpretacja dotyczy przepisów w zakresie podatku od towarów i usług nie rozstrzygano w niej, czy w okolicznościach analizowanej sprawy, np. w związku z zawarciem przez Wnioskodawcę ugody sądowej odnośnie nakładów poniesionych na przedmiotowy lokal przez najemcę, nie nastąpiło ulepszenie ww. lokalu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W tym zakresie oparto się wyłącznie na oświadczeniu Wnioskodawcy.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Nadmienić należy, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania sprzedaży lokalu użytkowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Natomiast wniosek w pozostałej części został załatwiony w dniu 17 marca 2017 r. odrębnymi pismami.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.