Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB4.4511.33.2017.2.JR
z 24 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2017 r. (data wpływu 31 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 marca 2017 r. (data wpływu 16 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania w 2012 r. odszkodowania za utracony zarobek z Republiki Czeskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania w 2012 r. odszkodowania za utracony zarobek z Republiki Czeskiej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 27 lutego 2017 r., nr 1061-IPTPB4.4511.33.2017.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 27 lutego 2017 r. (data doręczenia 7 marca 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 10 marca 2017 r. (data wpływu 16 marca 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 13 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na mocy umowy o pracę zawartej w listopadzie 1999 r. wykonywał pracę na rzecz kopalni w Republice Czeskiej (dalej: płatnik).

W listopadzie 2011 r. u Wnioskodawcy stwierdzono chorobę zawodową. Ponadto stwierdzono, że ze względu na stan zdrowia jest stale niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy i na podstawie orzeczenia lekarskiego rozwiązano stosunek pracy z kopalnią w 2012 r.

Ze względu na stwierdzoną chorobę zawodową płatnik z siedzibą na terenie Republiki Czeskiej wypłaca Wnioskodawcy (do dnia złożenia wniosku) odszkodowanie za utratę zarobku według § 371 czeskiego Kodeksu pracy. Prawo do rekompensaty (tłumacze przysięgli zamiennie używają w tym przypadku słów: odszkodowanie, rekompensata, renta, wyrównanie) za utratę zarobku powstało w maju 2012 r. Mimo, że tłumacze języka czeskiego używają zamiennie słów odszkodowanie, rekompensata, renta, wyrównanie, należy przyjąć, że otrzymywane przez Wnioskodawcę środki pieniężne są odszkodowaniem, czyli wynagrodzeniem za poniesioną stratę. Świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawcę stanowi odszkodowanie w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej – czeskiego Kodeksu pracy i z przepisów wykonawczych do ustawy.

Podstawą prawną wypłaty świadczenia jest art. 371 czeskiego Kodeksu pracy. Świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawcę nie jest rentą wypłacaną na podstawie Kodeksu cywilnego. W przypadku spełnienia warunków do otrzymania wyrównania z tytułu utraty wynagrodzenia, na podstawie czeskiego Kodeksu pracy, prawo to przysługuje najdłużej do ukończenia 65 roku życia. Świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawcę stanowi odpowiednik odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Wysokość rekompensaty za utratę zarobku równa się różnicy między przeciętnym miesięcznym zarobkiem brutto po przeszeregowaniu, ewentualnie tzw. zarobkiem fikcyjnym wraz z ewentualną częściową rentą inwalidzką w wysokości według odpowiednich regulacji przepisów o zabezpieczeniu socjalnym. Rekompensata za stratę na zarobku przyznawana jest co miesiąc według rzeczywiście osiągniętego przez Wnioskodawcę zarobku. Poszkodowany ma względem płatnika obowiązek zgłaszania wszelkich okoliczności, które mogą mieć wpływ na wysokość prawa do renty, między innymi żądanie o emeryturę i jej przyznanie, zmianę zatrudnienia lub rozpoczęcie innej pracy zarobkowej, wpis/ wypis do ewidencji ubiegających się o pracę. W przypadku nie dostarczenia potrzebnych dokumentów w ustalonym terminie – odszkodowanie za stratę zarobku nie jest wypłacone (zawieszone). Od wypłaconych świadczeń, o których mowa powyżej płatnik z siedzibą na terenie Republiki Czeskiej pobierał zaliczki na podatek dochodowy. Renta inwalidzka nie została przyznana i tym samym nigdy nie będzie wypłacona.

W piśmie z dnia 10 marca 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2017 r. dotyczy 2016 r.

Wnioskodawca w 2016 r. posiadał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032). Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przebywa bowiem najbliższa rodzina Wnioskodawcy, ma tu dom rodzinny. W 2016 r. Wnioskodawca przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W 2016 r. Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie ze źródeł położonych w Czechach, mające charakter odszkodowawczy, jest zwolnione z podatku dochodowego na gruncie prawa polskiego i tym samym nie wykazuje się go w zeznaniu podatkowym PIT-36?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie wypłacane w Czechach podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie wykazuje się go w zeznaniu podatkowym PIT-36.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw z pewnymi wyjątkami. Należy zauważyć, że treść tego artykułu, odwołując się do przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie ogranicza się jedynie do polskiego systemu prawnego, a więc w kontekście tej regulacji mogą być brane pod uwagę również przepisy prawa wewnętrznego innych państw. Ponadto biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści art. 10, 12, 18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy przeprowadzać taką interpretację przepisów prawa krajowego, aby nie dyskryminować osób, które uzyskały świadczenia z zagranicy.

Z uwagi na fakt, że otrzymywane świadczenie jest odszkodowaniem wypłacanym na podstawie czeskiego Kodeksu pracy i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej i nie jest wypłacane na podstawie ugody czy też umowy, należy stwierdzić, że odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych i nie trzeba go wykazywać w zeznaniu podatkowym.

Wnioskodawca wskazał, że w podobnej sprawie ww. stanowisko przedstawił organ podatkowy w indywidualnej interpretacji z dnia 26 marca 2012 r., nr IBPBII/1/415-1040/11/HK, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 28 listopada 2014 r., nr IBPBII/2/415-942/14/MM. Ponadto, według Wnioskodawcy, należy zaakceptować argumentację zawartą w wyrokach WSA w Gliwicach z dnia 6 września 2011 r., sygn. akt I SA/Gl 541/11 oraz z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt I SA/GI 546/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że począwszy od 1 maja 2004 r., czyli od dnia akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, z uwagi na zasadę interpretacji prawa wewnętrznego w sposób umożliwiający sprawne funkcjonowanie gospodarki w ramach integracji europejskiej, interpretacja prawa wewnętrznego powinna być dokonywana w zgodności z prawem europejskim (por. ETS Marleasing, C-106/89, 13 listopada 1991 r., Zb. Orz. s. 1-4135).

Za źródło istnienia obowiązku dokonywania wykładni prawa krajowego w świetle celu i brzmienia norm wspólnotowych należy uznać art. 10 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Przepis ten stanowi, że państwa członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki w celu realizacji zobowiązań wynikających z prawa wspólnotowego.

Zgodnie z art. 18 tego Traktatu – każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w samym Traktacie i środkach przyjętych w celu jego wykonania.

Z kolei art. 39 TWE ustanawia zasadę swobody przepływu osób wewnątrz Wspólnoty.

Żaden przepis prawa krajowego nie może naruszać tych fundamentalnych zasad wspólnotowego prawa pierwotnego, przy czym takie naruszenie istnieje zarówno wtedy, gdy prawo krajowe wprost ogranicza te zasady ustanawiając np. zakaz przemieszczania się, jak też wtedy, gdy prawo krajowe w sposób pośredni, faktyczny prowadzi do skutku ograniczającego te zasady, gdyż niekorzystnie różnicuje sytuację prawną obywatela w zależności od pewnych kryteriów niedopuszczalnych z punktu widzenia wymogów prawa wspólnotowego. Takim kryterium jest m.in. kryterium podejmowania pracy zarobkowej, jeśli ma ono znaczenie dla sytuacji prawnopodatkowej obywatela.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2016 r. – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przywołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1 i 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy). Co do zasady więc osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody za jej granicą charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest rezydentem polskim (ma miejsce zamieszkania w Polsce), a otrzymywane odszkodowanie za uratę zarobku jest wypłacane z Czech, zastosowanie w niniejszej sprawie znajdzie Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 991, z późn. zm.).

Ww. umowa nie zawiera przepisu odnoszącego się wprost do odszkodowań, zatem w myśl tej umowy odszkodowanie należy zakwalifikować jako tzw. „inny dochód”, którego zasady opodatkowania reguluje art. 20 ww. Umowy.

Co do zasady, zgodnie z tym przepisem części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie (tj. w Polsce), bez względu na to, skąd one pochodzą, które nie zostały wymienione w poprzednich artykułach niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (tylko w Polsce).

Zatem, otrzymane świadczenie w postaci odszkodowania za utracone zarobki, pochodzące z Czech a wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Do opodatkowania ww. świadczenia w Polsce zastosowanie mają przepisy polskiego prawa podatkowego – ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zauważyć należy, że treść przywołanej regulacji nie odwołuje się do przepisów konkretnych ustaw czy wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. To oznacza, że stosowania przywołanego zwolnienia od podatku nie można ograniczać do odszkodowań wydanych na podstawie przepisów ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń wchodzących w skład polskiego prawodawstwa.

Stosownie do treści art. 1 Konwencji w sprawie odszkodowania za wypadki przy pracy, przyjętej w Genewie w dniu 10 czerwca 1925 r. (Dz. U. z 1937 r., Nr 86, poz. 617) każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą konwencję, zobowiązuje się do zapewnienia stosownego odszkodowania ofiarom wypadków przy pracy lub członkom ich rodziny.

Jednocześnie zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242, z późn. zm.) – z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

1. „zasiłek chorobowy” – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
2. „świadczenie rehabilitacyjne” – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;
3. „zasiłek wyrównawczy” – dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
4. „jednorazowe odszkodowanie” – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
5. „jednorazowe odszkodowanie” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;
6. „renta z tytułu niezdolności do pracy” – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
7. „renta szkoleniowa” – dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
8. „renta rodzinna” – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
9. „dodatek do renty rodzinnej” – dla sieroty zupełnej;
10. dodatek pielęgnacyjny;
11. pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.
    
    

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na mocy umowy o pracę zawartej w listopadzie 1999 r. wykonywał pracę na rzecz kopalni w Republice Czeskiej (dalej: płatnik). W listopadzie 2011 r. u Wnioskodawcy stwierdzono chorobę zawodową. Ponadto stwierdzono, że ze względu na stan zdrowia jest stale niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy i na podstawie orzeczenia lekarskiego rozwiązano stosunek pracy z kopalnią w 2012 r.

Ze względu na stwierdzoną chorobę zawodową płatnik z siedzibą na terenie Republiki Czeskiej wypłaca Wnioskodawcy (do dnia złożenia wniosku) odszkodowanie za utratę zarobku według § 371 czeskiego Kodeksu pracy. Prawo do rekompensaty za utratę zarobku powstało w maju 2012 r. Mimo, że tłumacze języka czeskiego używają zamiennie słów odszkodowanie, rekompensata, renta, wyrównanie, według Wnioskodawcy, należy przyjąć, że otrzymywane przez Niego środki pieniężne są odszkodowaniem, czyli wynagrodzeniem za poniesioną stratę. Świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawcę stanowi odszkodowanie w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej – czeskiego Kodeksu pracy i z przepisów wykonawczych do ustawy. Podstawą prawną wypłaty świadczenia jest art. 371 czeskiego Kodeksu pracy. Świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawcę nie jest rentą wypłacaną na podstawie Kodeksu cywilnego. W przypadku spełnienia warunków do otrzymania wyrównania z tytułu utraty wynagrodzenia, na podstawie czeskiego Kodeksu pracy, prawo to przysługuje najdłużej do ukończenia 65 roku życia. Świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawcę stanowi odpowiednik odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Wysokość rekompensaty za utratę zarobku równa się różnicy między przeciętnym miesięcznym zarobkiem brutto po przeszeregowaniu, ewentualnie tzw. zarobkiem fikcyjnym wraz z ewentualną częściową rentą inwalidzką w wysokości według odpowiednich regulacji przepisów o zabezpieczeniu socjalnym. Rekompensata za stratę na zarobku przyznawana jest co miesiąc według rzeczywiście osiągniętego przez Wnioskodawcę zarobku. Poszkodowany ma względem płatnika obowiązek zgłaszania wszelkich okoliczności, które mogą mieć wpływ na wysokość prawa do renty, między innymi żądanie o emeryturę i jej przyznanie, zmianę zatrudnienia lub rozpoczęcie innej pracy zarobkowej, wpis/ wypis do ewidencji ubiegających się o pracę. W przypadku nie dostarczenia potrzebnych dokumentów w ustalonym terminie – odszkodowanie za stratę zarobku nie jest wypłacone (zawieszone). Od wypłaconych świadczeń, o których mowa powyżej płatnik z siedzibą na terenie Republiki Czeskiej pobierał zaliczki na podatek dochodowy. Renta inwalidzka nie została przyznana i tym samym nigdy nie będzie wypłacona. Przedmiotowy wniosek dotyczy 2016 r. Wnioskodawca w roku, którego dotyczy zapytanie posiadał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032). Na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przebywa bowiem najbliższa rodzina Wnioskodawcy, ma tu dom rodzinny. W roku tym Wnioskodawca przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032).

W 2016 r. Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce.

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, ze zm.) – źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Przepis art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Przepisy wewnętrzne prawa czeskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zatem organ podatkowy nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygnięcia, czy wysokość lub zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie czeskim. W tej kwestii jest związany opisem stanu faktycznego zawartym we wniosku.

Należy jednak zauważyć, że treść cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do treści przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państwach (w tym przypadku Czech). Co więcej, biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści cyt. art. 10, 12, 18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy stwierdzić, że koniecznym jest, aby przy interpretowaniu przepisów prawa krajowego nie dyskryminować osób, które świadczenia uzyskują z zagranicy.

Mając zatem na uwadze art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazanie opisu stanu faktycznego, że przyznane świadczenie stanowi odszkodowanie w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej – czeskiego Kodeksu pracy oraz zapisów wykonawczych do ustawy należy stwierdzić, że odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia na podstawie uregulowań polskiego prawa podatkowego.

Skoro otrzymane przez Wnioskodawcę w 2016 r. odszkodowanie z Czech korzysta ze zwolnienia na postawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie należy go wykazywać w rocznym zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2016 (PIT-36).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Organ jednocześnie zaznacza, że interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.