INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2011 r. (data wpływu 30 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłaty za korzystanie ze środowiska z tytułu składowania odpadów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłaty za korzystanie ze środowiska z tytułu składowania odpadów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina jest właścicielem składowiska odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne oraz świadczy usługi w zakresie zagospodarowania odpadów przyjmowanych na to składowisko, w tym usługi składowania. Zarządzającym składowiskiem odpadów jest Wnioskodawca. Usługi składowania odpadów opodatkowane są 8% stawką podatku od towarów i usług. Podmiot przyjmujący odpady na składowisko, w celu ich składowania zobowiązany jest do odprowadzania opłaty z tytułu korzystania ze środowiska. Opłata ta obecnie jest elementem ceny netto.

Zgodnie z treścią art. 275 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska obowiązany jest podmiot korzystający ze środowiska, przy czym podmiotem tym, w myśl art. 279 ust. 2 ustawy, w przypadku składowania jest posiadacz odpadów, tj. zarządzający składowiskiem w rozumieniu przepisów ustawy o odpadach.

Na podstawie art. 272 ustawy – Prawo ochrony środowiska, opłata za korzystanie ze środowiska stanowi jeden ze środków finansowo-prawnych ochrony środowiska.

Opłaty z tytułu korzystania ze środowiska uregulowane są niezależnie od podatnika, a ich wysokość wynika z przepisów ww. ustawy Prawo ochrony środowiska. Opłaty za korzystanie ze środowiska mają charakter powszechny, z góry ustalony obwieszczeniem Ministra Środowiska, wobec wszystkich podmiotów składujących odpady i należy je odprowadzać co pół roku na rachunek właściwego Urzędu Marszałkowskiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłata za korzystanie ze środowiska może być wyłączona z obrotu od opodatkowania i tym samym nie stanowić elementu ceny netto opłaty za przyjmowanie odpadów na składowisko odpadów, a co za tym idzie nie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku przeprowadzonej analizy dostępnych interpretacji podatkowych opłatę należy traktować jako część kwoty należnej z tytułu świadczonej usługi zagospodarowania odpadów (element kalkulacyjny ceny) i opodatkować według stawki właściwej dla tej usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy zauważyć, iż przedmiotem określonej czynności jest konkretna usługa, a nie zbiór dowolnie wyodrębnionych w jej ramach usług czy też części. Zatem w świetle powołanego powyżej przepisu art. 29 ust. 1 ustawy, kwota należna obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych z dostawą towarów czy świadczeniem usługi kształtujące cenę, której sprzedawca żąda od nabywcy. Tak skalkulowana kwota należności powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego towaru czy świadczonej usługi.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Gmina jest właścicielem składowiska odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne oraz świadczy usługi w zakresie zagospodarowania odpadów przyjmowanych na to składowisko, w tym usługi składowania. Zarządzającym składowiskiem odpadów jest Wnioskodawca. Usługi składowania odpadów opodatkowane są 8% stawką podatku od towarów i usług. Podmiot przyjmujący odpady na składowisko, w celu ich składowania zobowiązany jest do odprowadzania opłaty z tytułu korzystania ze środowiska. Opłata ta obecnie jest elementem ceny netto. Zgodnie z treścią art. 275 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska obowiązany jest podmiot korzystający ze środowiska, przy czym podmiotem tym w myśl art. 279 ust. 2 ustawy, w przypadku składowania jest posiadacz odpadów, tj. zarządzający składowiskiem w rozumieniu przepisów ustawy o odpadach. Na podstawie art. 272 ustawy – Prawo ochrony środowiska, opłata za korzystanie ze środowiska stanowi jeden ze środków finansowo-prawnych ochrony środowiska. Opłaty z tytułu korzystania ze środowiska uregulowane są niezależnie od podatnika, a ich wysokość wynika z przepisów ww. ustawy Prawo ochrony środowiska. Opłaty za korzystanie ze środowiska mają charakter powszechny, z góry ustalony obwieszczeniem Ministra Środowiska, wobec wszystkich podmiotów składujących odpady i należy je odprowadzać co pół roku na rachunek właściwego Urzędu Marszałkowskiego.

Z powyższego wynika, iż Wnioskodawca pobiera opłatę za korzystanie ze środowiska od składujących odpady, ponadto sam jako posiadacz odpadów wnosi opłatę za korzystanie ze środowiska na rzecz Urzędu Marszałkowskiego.

Stosownie do treści art. 273 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.), opłata za korzystanie ze środowiska jest ponoszona za:

1. wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza;
2. wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi;
3. pobór wód;
4. składowanie odpadów.

Na podstawie art. 275 ww. ustawy, do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska oraz administracyjnych kar pieniężnych są obowiązane, z zastrzeżeniem art. 284 ust. 2, podmioty korzystające ze środowiska.

Opłaty za korzystanie ze środowiska podmiot korzystający ze środowiska wnosi na rachunek urzędu marszałkowskiego właściwego ze względu na miejsce korzystania ze środowiska (art. 277 ust. 1 cyt. ustawy).

W myśl art. 279 ust. 2 wskazanej ustawy, w razie składowania lub magazynowania odpadów podmiotem korzystającym ze środowiska, obowiązanym do ponoszenia opłat za korzystanie ze środowiska oraz administracyjnych kar pieniężnych, jest, z zastrzeżeniem ust. 3, posiadacz odpadów w rozumieniu przepisów ustawy o odpadach.

Z powyższego wynika, iż opłata za korzystanie ze środowiska, poza wyjątkami wskazanymi w treści tego przepisu, ciąży na podmiocie, któremu przekazuje się odpady (posiadającym zezwolenie w zakresie gospodarki odpadami), a nie podmiocie który przekazuje te odpady.

Zatem podmiot przekazujący odpady podmiotowi posiadającemu zezwolenie na zagospodarowanie tych odpadów skutecznie uwalnia się od odpowiedzialności za nie, a więc zwalnia się od obowiązku ponoszenia opłat za ich zagospodarowanie, który to obowiązek przechodzi na podmiot przejmujący odpady do dalszego ich zagospodarowania.

Wnioskodawca odprowadzając opłatę za korzystanie ze środowiska na rzecz Urzędu Marszałkowskiego, obciążając nią jednocześnie podmioty składujące odpady, przenosi koszty tej opłaty na składujących odpady.

Zainteresowany nie jest inkasentem tej opłaty, a zatem nie może dokonywać czynności polegających na pobraniu opłaty od podmiotu zobowiązanego do jej uiszczenia i wpłacaniu jej we właściwym terminie do Urzędu Marszałkowskiego. Ponadto, jak już wskazano wyżej, składujący odpady nie jest podmiotem zobowiązanym do uiszczenia takiej opłaty, gdyż przekazując odpady na składowisko, skutecznie się od niej uwolnił.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że opłata za korzystanie ze środowiska ponoszona przez posiadacza odpadów (w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcę) i wnoszona na rachunek Urzędu Marszałkowskiego znajduje się poza zakresem obowiązywania ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż jej istota wskazuje na inny niż cywilnoprawny charakter czynności.

Opłaty za korzystanie ze środowiska określa bowiem rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 października 2008 r. w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 196, poz. 1217 ze zm.), które zostało wydane na podstawie art. 290 ww. ustawy Prawo ochrony środowiska. Opłaty te są przychodami funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej, zaś środki tych funduszy są przeznaczone na finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej.

Do ponoszenia tych opłat obowiązany jest podmiot korzystający ze środowiska. W przypadku składowania odpadów, jak już wskazano wyżej, zgodnie z art. 279 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska podmiotem tym jest posiadacz odpadów – zarządzający składowiskiem odpadów.

Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany we własnym zakresie ustalić wysokość należnej opłaty za korzystanie ze środowiska i wnieść ją na rachunek właściwego urzędu marszałkowskiego. Obowiązek ponoszenia opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku jako opłaty za korzystanie ze środowiska ciąży na zarządzającym składowiskiem.

Obowiązek uiszczania opłat przez podmioty korzystające ze środowiska nie jest związany ze zwrotnym świadczeniem przez fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej usług bądź innych czynności wymienionych w art. 5 ustawy i w związku z tym opłaty te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Nie ulega jednak wątpliwości, że ww. opłaty za korzystanie ze środowiska, którymi Wnioskodawca obciąża swoich kontrahentów, stanowią koszty ponoszone przez niego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą – świadczeniem usług składowania odpadów komunalnych. Koszty te co prawda obciążają Wnioskodawcę, lecz w imię dobrze pojętego rachunku ekonomicznego, może on koszty te przenieść na nabywców świadczonych przez siebie usług składowania odpadów, skoro opłaty te są ponoszone w związku z ich świadczeniem. Przeniesienie takie może się dokonać jedynie drogą wkalkulowania przez Zainteresowanego tych opłat w cenę świadczonych usług składowania odpadów.

Skoro bowiem korzystający ze środowiska (tj. Wnioskodawca) obciąża kosztami tych opłat swoich klientów, to stanowią one element kalkulacyjny ceny, co w konsekwencji powoduje wzrost ceny świadczonej usługi będącej przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zatem w transakcjach dokonywanych pomiędzy Zainteresowanym – świadczącym usługi składowania odpadów a jego kontrahentami nie może być mowy o „pobieraniu” opłaty jako daniny publicznej przez zarządzającego składowiskiem odpadów oraz „przekazywaniu” na rzecz Urzędu Marszałkowskiego. Jak już bowiem zaznaczono powyżej, zarządzający składowiskiem odpadów nie działa jako inkasent opłaty za korzystanie ze środowiska, zatem nie może dokonywać czynności polegających na jej pobraniu i wpłaceniu w odpowiednim terminie do Urzędu Marszałkowskiego, wręcz przeciwnie, to on sam jest podmiotem zobowiązanym do uiszczenia takiej opłaty. Chcąc więc przenieść jej ciężar na swoich kontrahentów może to uczynić wyłącznie poprzez wkalkulowanie jej w ogólne koszty działalności gospodarczej, uwzględniając ją tym samym przy kalkulowaniu ceny świadczonych usług (w przedmiotowej sprawie umieszczania odpadów na składowisku). Opłata ta jest zatem kosztem prowadzenia działalności w zakresie składowania odpadów komunalnych i zarządzający składowiskiem, będąc zobowiązanym do jej uiszczenia musi uwzględnić ją w procesie kalkulacji kosztów związanych z prowadzeniem takiej specyficznej działalności gospodarczej, jak i cen świadczonych usług.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opłata za korzystanie ze środowiska jest ściśle związana ze świadczoną usługą składowania odpadów, tym samym jest częścią należności z tytułu świadczenia usługi. Zatem na całość świadczenia należnego od nabywcy składa się na równi z usługą składowania odpadów kwota opłaty za korzystanie ze środowiska. W konsekwencji zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opłata za korzystanie ze środowiska stanowi uzupełniający (obok należności za usługę składowania odpadów) element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, opłatę za korzystanie ze środowiska należy traktować jako część kwoty należnej z tytułu świadczonej usługi składowania odpadów (element kalkulacyjny ceny) i opodatkować według stawki właściwej dla tej usługi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.