2017.03.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP2-1.4512.21.2017.2.AP
z 27 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2017 r. (data wpływu 19 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 marca 2017 r. (data wpływu 14 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn.: „Termomodernizacja budynku (…)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn.: „Termomodernizacja budynku (…)”. Powyższy wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 marca 2017 r. o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Instytucja kultury, będący samorządową instytucją kultury nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Instytucja kultury, ze względu na niską wartość osiąganych obrotów, korzystała bowiem do tej pory ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT, Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.).

Instytucja kultury powołana została w celu realizacji zadań własnych Gminy (dalej: Gmina) w zakresie kultury, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, dalej: ustawa o samorządzie gminnym).

Instytucja kultury prowadzi gospodarkę finansową na zasadach określonych w ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. 2012 r., poz. 406, ze zm.) i samodzielnie gospodaruje przydzielonym jej mieniem oraz prowadzi samodzielną gospodarkę w ramach posiadanych środków, kierując się efektywnością ich wykorzystania.

Instytucja kultury będzie realizowała projekt pn.: „Termomodernizacja budynku (…)” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020 – poddziałanie 3.2.1 Efektywność energetyczna w budynkach publicznych.

W ramach zadania:

zmodernizowana zostanie istniejąca instalacja centralnego ogrzewania poprzez montaż nowego kotła olejowego,
ocieplone zostaną ściany zewnętrzne budynku i stropodach,
wymieniona zostanie stolarka okienna i drzwiowa,
wymieniona zostanie instalacja oświetleniowa,
na dachu budynku zainstalowane zostaną panele fotowoltaiczne.

Faktury dokumentujące poniesione wydatki w ramach realizacji ww. inwestycji będą wystawiane na instytucję kultury.

Instytucja kultury nieodpłatnie użytkuje budynek (stanowiący własność Gminy), który będzie przedmiotem inwestycji. Zmodernizowany w ramach projektu budynek, po jego oddaniu do użytkowania, dalej będzie użytkowany nieodpłatnie przez instytucję kultury. Po zakończeniu inwestycji, Instytucja kultury dalej zamierza wykorzystywać przedmiotowy budynek, w szczególności na potrzeby wykonywania zadań własnych Gminy w zakresie kultury.

Niemniej jednak, instytucja kultury zamierza sporadycznie dokonywać także wynajmu pomieszczeń w użytkowanym budynku na rzecz zainteresowanych podmiotów zewnętrznych, np. na potrzeby organizacji imprez okolicznościowych.

Instytucja podkreśliła, iż wartość sprzedaży przez nią dokonywana nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 tys. PLN. Instytucja kultury przewiduje również, iż w kolejnych latach sprzedaż przez nią dokonywana nie przekroczy łącznie w roku podatkowym kwoty 150 tys. PLN.

Pismem z dnia 10 marca 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy o następujące informacje:

Wnioskodawca wskazał, iż Instytucja kultury jest podmiotem posiadającym odrębną osobowość prawną na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2012 r., poz. 406, z późn. zm.). Ośrodek ponadto podkreślił, że funkcjonuje w formie samorządowej instytucji kultury, a zatem Ośrodek nie jest jednostką budżetową ani zakładem budżetowym utworzonym przez Gminę.
Wnioskodawca wskazał, że nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca, ze względu na niską wartość osiąganych obrotów, korzystał bowiem do tej pory ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, ze zm.). Ośrodek podkreślił, że nie dokonuje wspólnych rozliczeń VAT wraz z Gminą, bowiem mając na uwadze postanowienia ustawy z dnia 5 września 2016 o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. 2015, poz. 1454). Ośrodek nie jest podmiotem zobowiązanym do wspólnego rozliczania VAT wraz z Gminą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Instytucji kultury będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją projektu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Instytucji kultury nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją projektu.

Uzasadnienie

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z doktryną prawa podatkowego, przedmiotem opodatkowania są zdarzenia faktyczne lub prawne, z którymi prawo łączy powstanie obowiązku podatkowego. W związku z powyższym, aby uznać daną czynność za podlegającą opodatkowaniu VAT, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj.:

konieczne jest wystąpienie czynności, z którą prawo łączy powstanie obowiązku podatkowego oraz
czynność ta musi mieć charakter odpłatny.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje natomiast, iż świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy czym zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągłych dla celów zarobkowych.

W tym miejscu zauważyć należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zatem, najem jako usługa wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie podmiotowe dla pewnej grupy podatników. Instytucja kultury wskazała, że zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 tys. PLN, przy czym zgodnie z art. 1 pkt 22 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, wskazany w przepisie limit dokonywanej sprzedaży został zwiększony do kwoty 200 tys. PLN.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumieć należy odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Ponadto, w świetle art. 113 ust. 5 ustawy o VAT, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tą kwotę.

Zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy o VAT, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku m.in. na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne. Wówczas, zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy o VAT naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika jako „podatnika VAT zwolnionego”.

W świetle powyższego, do momentu nieprzekroczenia wartości sprzedaży opodatkowanej VAT (w tym z tytułu najmu pomieszczeń) w wysokości 150 tys. PLN (200 tys. PLN od 1 stycznia 2017 r.), zdaniem Instytucji kultury nie będzie miała ona obowiązku zarejestrowania się jako „podatnik VAT czynny” oraz będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Jak wskazane zostało w opisie sprawy wartość sprzedaży dokonywana przez instytucję kultury nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 tys. PLN. Instytucja kultury przewiduje również, iż w kolejnych latach sprzedaż przez nią dokonywana nie przekroczy łącznie w roku podatkowym kwoty 150 tys. PLN. Zatem, zdaniem instytucji kultury może ona korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy o VAT.

Na prawidłowość powyższego stanowiska wskazuje przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2016 r., sygn. IPPP2/4512-563/16-2/KOM, w której Organ wskazał, iż „(....) w związku z nieprzekroczeniem w roku podatkowym wartości sprzedaży w kwocie 150 000 zł sprzedaż dokonywana przez Wnioskodawczynię w zakresie świadczenia usług PR polegających na przygotowaniu i dystrybucji informacji prasowych, przygotowywaniu kampanii promocyjnej w mediach społecznościowych, analizie mediów oraz kontaktach z dziennikarzami może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Zaznaczyć należy, że jeżeli jednak faktyczna wartość sprzedaży wszystkich świadczonych przez Wnioskodawczynię usług przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, (...) to zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę i Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, na mocy którego zostanie zarejestrowana jako podatnik VAT czynny”.

Instytucja kultury wskazała, iż zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści wskazanej powyżej regulacji wynika zatem, iż prawo do odliczenia VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.:

nabywcą towarów/usług jest podatnik VAT oraz
nabywane towary/usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Zdaniem instytucji kultury pierwsza ze wskazanych przesłanek nie zostanie spełniona z uwagi na fakt, iż nie jest ona czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT.

W świetle powyższego, zdaniem instytucji kultury, nie przysługuje jej prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków związanych z realizacją projektu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ponadto, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, ustawa definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności. Powyższa definicja ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z treści wskazanych wyżej przepisów wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

wykorzystywanych do czynności nieobjętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),
wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Instytucja kultury, będący samorządową instytucją kultury nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał, że jest podmiotem posiadającym odrębną osobowość prawną na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Ponadto podkreślił, że funkcjonuje w formie samorządowej instytucji kultury, a zatem nie jest jednostką budżetową ani zakładem budżetowym utworzonym przez Gminę. Zainteresowany podkreślił, że nie dokonuje wspólnych rozliczeń VAT wraz z Gminą.

Instytucja kultury, ze względu na niską wartość osiąganych obrotów, korzystała do tej pory ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy.

Instytucja kultury powołana została w celu realizacji zadań własnych gminy w zakresie kultury, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o samorządzie gminnym.

Instytucja kultury prowadzi gospodarkę finansową na zasadach określonych w ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej i samodzielnie gospodaruje przydzielonym jej mieniem oraz prowadzi samodzielną gospodarkę w ramach posiadanych środków, kierując się efektywnością ich wykorzystania.

Instytucja kultury będzie realizowała projekt pn.: „Termomodernizacja budynku (…)”.

Faktury dokumentujące poniesione wydatki w ramach realizacji ww. inwestycji będą wystawiane na instytucję kultury.

Instytucja podkreśliła, że wartość sprzedaży przez nią dokonywana nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 tys. PLN. Instytucja kultury przewiduje również, że w kolejnych latach sprzedaż przez nią dokonywana nie przekroczy łącznie w roku podatkowym kwoty 150 tys. PLN.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy Instytucji kultury będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn.: „Termomodernizacja budynku (…)”.

Odnosząc się do opisu sprawy, w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że na mocy art. 113 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z ustawą z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie innych usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024), przepis art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2017 r. otrzymał nowe brzmienie: „Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku”.

Należy również zaznaczyć, że stosownie do art. 18 ust. 1 ww. ustawy – podatnicy, u których łączna wartość sprzedaży w 2016 r. była wyższa niż 150.000 zł i nie przekroczyła 200.000 zł, mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Przez sprzedaż należy rozumieć, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych

odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Natomiast przepis art. 113 ust. 5 ustawy stanowi, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 (art. 113 ust. 9 ustawy).

Ponadto, zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z powołanych wyżej przepisów wynika zatem, że – co do zasady – podmiot prowadzący działalność gospodarczą do momentu osiągnięcia określonego w przepisach limitu obrotu ma prawo do korzystania ze zwolnienia w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy.

Katalog czynności, których wykonywanie przez podatnika skutkuje automatycznym wyłączeniem z korzystania ze zwolnienia od podatku VAT – w oparciu o art. 113 ustawy – bez względu na osiągniętą wartość sprzedaży, określony został w ust. 13 tego przepisu.

I tak, zgodnie z przepisem art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Na podstawie art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Przepis art. 96 ust. 4 ustawy stanowi, że naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Z kolei, w myśl art. 96 ust. 5 ustawy – jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni - do aktualizacji tego zgłoszenia, (…).

W konsekwencji, mając na uwadze powyższe, podatnik ma prawo korzystać ze zwolnienia określonego w art. 113 do chwili, gdy wartość sprzedaży opodatkowanej (obrotu) nie przekroczy w danym roku kwoty 200.000 zł zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy. Zwolnienie to ma zastosowanie pod warunkiem, że podatnik nie zrezygnuje ze zwolnienia albo nie wykona do tego momentu żadnej z czynności wykluczającej możliwość skorzystania z tego zwolnienia, określonej w art. 113 ust. 13 ustawy. Po przekroczeniu ww. kwoty, rezygnacji ze zwolnienia albo dokonaniu czynności wykluczającej możliwość skorzystania ze zwolnienia, podatnik jest zobowiązany do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, na mocy którego zostanie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Jak wskazano wyżej rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Zatem w analizowanej sprawie, biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, z uwagi na fakt, że korzysta ze zwolnienia wynikającego z art. 113 ust. 1 ustawy, a także przewiduje, że w kolejnych latach sprzedaż dokonywana przez Instytucję kultury również nie przekroczy łącznie w roku podatkowym kwoty 150 tys. PLN, Zainteresowanemu nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją przedmiotowego projektu.

Podsumowując, Instytucji kultury nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „Termomodernizacja budynku (…)”, z uwagi na fakt, że sprzedaż dokonywana przez Wnioskodawcę korzysta i będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy i w konsekwencji Zainteresowany nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W efekcie, nie zostaną spełnione przesłanki warunkujące prawo do odliczenia, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

Podkreślić należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i stanowiska własnego Zainteresowanego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności dotyczy to kwestii zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy sprzedaży dokonywanej przez Wnioskodawcę.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin