Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.78.2017.1.HD
z 31 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2017 r. (data wpływu 27 stycznia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 16 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia od opodatkowania dofinansowania do szkieł korekcyjnych (soczewek kontaktowych lub okularów) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia od opodatkowania dofinansowania do szkieł korekcyjnych (soczewek kontaktowych lub okularów).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z przepisami obowiązującego prawa pracy Wnioskodawca kieruje pracowników na badania lekarskie, które mają potwierdzić zdolność pracownika do wykonywania pracy na danym stanowisku.

Obowiązkowe badania profilaktyczne to: wstępne (przed zatrudnieniem pracownika), okresowe (co kilka lat w zależności od warunków pracy i decyzji lekarza) oraz kontrolne (po każdej nieobecności w pracy spowodowanej chorobą, która trwała dłużej niż 30 dni).

Jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wskażą potrzebę używania szkieł korekcyjnych podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego, pracodawca ma obowiązek zapewnienia pracownikowi okularów lub szkieł kontaktowych.

Zarówno pracownik zatrudniony na cały etat, jak i na ½ etatu pracuje przy monitorze ekranowym przynajmniej połowę dobowego czasu pracy.

Zalecenia lekarskie, na zaświadczeniach wydawanych przez Poradnię Medycyny Pracy, na podstawie badania okulistycznego stwierdzają konieczność stosowania szkieł korekcyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dofinansowanie do szkieł korekcyjnych (soczewek kontaktowych lub okularów) jest przychodem pracownika zatrudnionego zarówno na cały etat, jak i na ½ etatu, zwolnionym od opodatkowania na podstawie przepisów?
2. Czy pod kątem zwolnienia podatkowego po stronie pracownika – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie istnieje ograniczenie dotyczące limitu kwoty dofinansowania do szkieł korekcyjnych (soczewek kontaktowych lub okularów)?

Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie pracownika wartość świadczenia, jakim są sfinansowane przez pracodawcę szkła korekcyjne (soczewki kontaktowe lub okulary), stanowi przychód ze stosunku pracy, jednak ze wzglądu na fakt, iż świadczenie to przyznawane jest w związku z zapewnieniem bezpiecznych warunków pracy – korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie od opodatkowania przysługuje zarówno pracownikom zatrudnionych na ½ etatu, jak i na cały etat.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, przepisy podatkowe nie określą limitu kwoty dofinasowania do szkieł korekcyjnych (soczewek lub okularów), ograniczające to zwolnienie. Aby skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracownik musi posiadać zaświadczenie od lekarza medycyny pracy, które zaleca noszenie szkieł korekcyjnych.

Wobec tego Wnioskodawca może w ciągu roku wielokrotnie dofinansowywać koszt zakupu szkieł korekcyjnych (soczewek lub okularów) temu samemu pracownikowi, gdyż powołany art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy nie określa kwoty granicznej dofinansowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w powołanym zwolnieniu, w zakresie regulacji dotyczących okularów korygujących, jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Dz. U. Nr 148, poz. 973).

Stosownie do § 8 ust. 2 ww. rozporządzenie, pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom okulary korygujące wzrok, zgodne z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach, wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego.

Obowiązek zapewnienia okularów przez pracodawców powinien być realizowany w odniesieniu do pracowników użytkujących w czasie pracy monitor ekranowy co najmniej przez połowę dobowego wymiaru czasu pracy (§ 2 pkt 4 tego rozporządzenia).

Z wniosku wynika, że jeżeli na podstawie badań okulistycznych, przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, zaleceniem lekarza medycyny pracy zawartym w wydawanym zaświadczeniu jest konieczność stosowania przez pracownika szkieł korekcyjnych Wnioskodawca – jako pracodawca ma obowiązek zapewnienia mu okularów lub szkieł kontaktowych. Wnioskodawca podaje również, że zarówno pracownik zatrudniony na cały etat, jak i na ½ etatu pracuje przy monitorze ekranowym przynajmniej połowę dobowego czasu pracy.

Mając na uwadze zacytowane wyżej przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe – do których, jako odrębnych przepisów odsyła art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stwierdzić należy, że kwestią zasadniczą jest, aby pracownik – względem którego stwierdzono, na podstawie badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, potrzebę stosowania przy obsłudze monitora okularów korygujących wzrok – został zaopatrzony w okulary zgodne z zaleceniem lekarza, tj. o określonych parametrach (odpowiednich do stanu wzroku pracownika), przeznaczone do pracy przy monitorze. W niektórych przypadkach lekarz może zalecić stosowanie przy obsłudze monitora zamiast okularów szkieł (soczewek) kontaktowych, które spełniają ten sam cel. Te przypadki mogą być związane z określonymi wadami wzroku pracownika, przy których nie jest możliwe skorygowanie wzroku przy pomocy okularów.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że jeżeli lekarz specjalista, w wyniku badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, zaleci pracownikowi stosowanie przy obsłudze monitora zamiast okularów szkieł korekcyjnych (soczewek kontaktowych) pracodawca ma obowiązek je zapewnić. Z tych względów należy uznać, że w tych szczególnych sytuacjach świadczenie w postaci zapewnienia szkieł korekcyjnych (soczewek kontaktowych) stanowi przychód pracownika pracującego przy monitorze ekranowym przynajmniej połowę dobowego czasu pracy (zatrudnionego zarówno na cały etat, jak i na ½ etatu), który korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, zauważyć należy, że art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera limitu kwoty, która podlega zwolnieniu z opodatkowania. Jednakże należy mieć na uwadze, że wysokość środków finansowych, jakie pracodawca przeznacza na szkła korekcyjne (soczewki kontaktowe lub okulary), powinna być tak skalkulowana, aby umożliwiała ich zakup zgodnie z zaleceniem lekarza.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.