2017.04.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP1.4512.23.2017.2.KC
z 11 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2017 r. (data wpływu 9 stycznia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 marca 2017 r. (data wpływu 31 marca 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 17 marca 2017 r. (data doręczenia 21 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia z VAT dla usług wykonywanych w ramach akcji sprzedażowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek Strony, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia z VAT dla usług wykonywanych w ramach akcji sprzedażowej. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 marca 2017 r. (data wpływu 31 marca 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 17 marca 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 marca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca i ubezpieczyciel zawarli Umowę agencyjną (dalej: „Umowa agencyjna”), której przedmiotem jest wykonywanie działalności agencyjnej w rozumieniu przepisów ustawy tj. z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym przez Wnioskodawcę - Agenta na rzecz ubezpieczyciela. Agent świadczy na rzecz ubezpieczyciela usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego.

W chwili obecnej, ww. podmioty rozważają podpisanie aneksu do ww. umowy. Intencją Stron będzie regulowanie wysokości wynagrodzenia należnego Spółce (Agentowi) z tytułu wykonywania czynności agencyjnych związanych z pośredniczeniem przy zawarciu i obsłudze umów ubezpieczenia zawieranych na podstawie ogólnych warunków grupowego ubezpieczenia.

Strony uzgodniły, że wynagrodzeniem z tytułu usług świadczonych przez Spółkę będzie Prowizja Podstawowa i Prowizja Serwisowa za każde umówione spotkanie z potencjalnym ubezpieczonym (klientem) oraz za przeprowadzenie drugiej rozmowy z klientem, której celem będzie badanie poziomu satysfakcji klientów, z zastrzeżeniem, że dodatkowa rozmowa dotyczy tylko Klientów, którym przedstawiono pełną ofertę ubezpieczenia.

Ponadto, ubezpieczyciel zlecił Spółce realizację akcji sprzedażowej polegającej na nawiązaniu kontaktu telefonicznego z osobami znajdującymi się w bazie danych Agenta i zaproponowaniu im spotkania w sprawie przystąpienia do Umowy ubezpieczenia (dalej: „Akcja sprzedażowa”).

W trakcie prowadzonej rozmowy z Klientem, Wnioskodawca - Agent zobowiązany jest do przedstawienia podstawowych informacji o produktach ubezpieczyciela oraz do umówienia spotkania z klientem w celu przedstawienia pełnej oferty.

Z tytułu przeprowadzenia Akcji sprzedażowej, niezależnie od Prowizji Podstawowej i Prowizji Serwisowej, Agent otrzyma wynagrodzenie za nawiązanie kontaktu telefonicznego z klientem.

W uzupełnieniu z dnia 27 marca 2017 r. (data wpływu 31 marca 2017 r.) Spółka wskazała, że aktywnie poszukuje potencjalnych Klientów poprzez wykonywanie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego i czynności agencyjnych polegających na pozyskiwaniu danych potencjalnych klientów będących podmiotami gospodarczymi - małe firmy, przedsiębiorcy lub osoby prawne zatrudniające od 5 do 20 osób.

„Agent zobowiązany jest do wykonywania czynności agencyjnych, które polegają na:

podejmowaniu kontaktu telefonicznego z Potencjalnymi Klientami zgodnie z wytycznymi Towarzystwa określonymi w Załączniku nr 1 do niniejszego aneksu („ Załącznik nr 1);
przedstawieniu Potencjalnym Klientom informacji o umowach ubezpieczenia oferowanych przez Towarzystwo w celu umówienia spotkania z Potencjalnym Klientem zainteresowanym umowami ubezpieczenia oferowanymi przez Towarzystwo, w celu doprowadzenia do zawarcia umowy ubezpieczenia.
ustaleniu z potencjalnym Klientem zainteresowanym umowami ubezpieczenia oferowanymi przez Towarzystwo danych koniecznych do zawarcia umowy ubezpieczenia i przekazaniu ich Towarzystwu.”

Wnioskodawca informuje potencjalnych Klientów o produktach Towarzystwa - oraz przekazuje informacje marketingowe, przedstawia podstawowe informacje o produkcie i niestandardowe rozwiązania stosowane przez Towarzystwo, odpowiada na pytania Klienta i umawia spotkanie.

„Agent zobowiązany jest do wykonywania czynności agencyjnych, które polegają na:

podejmowaniu kontaktu telefonicznego z Potencjalnymi Klientami zgodnie z wytycznymi Towarzystwa
przedstawieniu Potencjalnym Klientom informacji o umowach ubezpieczenia oferowanych przez Towarzystwo w celu umówienia spotkania z Potencjalnym Klientem zainteresowanym umowami ubezpieczenia oferowanymi przez Towarzystwo, w celu doprowadzenia do zawarcia umowy ubezpieczenia 3. ustaleniu z potencjalnym Klientem zainteresowanym umowami ubezpieczenia oferowanymi przez Towarzystwo danych koniecznych do zawarcia umowy ubezpieczenia i przekazaniu ich Towarzystwu.”

Z tytułu wykonywania czynności wyżej wskazanych Wnioskodawcy przysługuje wyłącznie prowizja uzależniona od liczby Potencjalnych Klientów, których dane zostały przekazane Towarzystwu zgodnie z postanowieniami umowy oraz z którymi Spółka prawidłowo umówiła spotkanie.

Za prawidłowo umówione spotkanie uważa się spotkanie w stosunku, do którego Towarzystwo nie zgłosiło Wnioskodawcy sprzeciwu lub reklamacji i podczas którego Klient potwierdził zainteresowanie ofertą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie za przeprowadzenie Akcji sprzedażowej podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy;

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za przeprowadzenie Akcji sprzedażowej podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1), rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 41 ust. 1 Ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art, 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści Ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 37 ww. ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 Ustawy o VAT, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7) i pkt 37-41), który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7) i 37-41). Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Ponadto, jak wynika z przepisu art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;

usług doradztwa;

usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ww. ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT, zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Zasady wykonywania pośrednictwa ubezpieczeniowego w zakresie ubezpieczeń osobowych i majątkowych sformułowane zostały przez ustawodawcę w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (dalej: „Uopu”).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy, pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia (wyłącznie przez ubezpieczyciela jako podmiot ustawowo do nich uprawniony).

Z kolei pośrednictwo ubezpieczeniowe jest wykonywane wyłącznie przez agentów ubezpieczeniowych lub brokerów ubezpieczeniowych, z zastrzeżeniem art. 3 (art. 2 ust. 2 cyt. ustawy).

Według art. 4 ww. ustawy, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje:

czynności w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń, zwane dalej „czynnościami agencyjnymi”, polegające na: pozyskiwaniu klientów, wykonywaniu czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia, zawieraniu umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych (działalność agencyjna) albo

czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej „czynnościami brokerskimi”, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska).

Stosownie do art. 6 ust. 2 Uopu, za pośrednictwo ubezpieczeniowe nie uznaje się działalności polegającej na dostarczaniu osobom zainteresowanym ochroną ubezpieczeniową ogólnych informacji o możliwości zawierania umów ubezpieczenia oraz o warunkach i skutkach takich umów, w szczególności o zakresie ochrony ubezpieczeniowej, jeżeli informacje są dostarczane przez podmiot wykonujący działalność inną niż pośrednictwo ubezpieczeniowe, pozostają w związku z tą działalnością i nie mają na celu doprowadzenia do zawarcia lub wykonania umowy ubezpieczenia.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy, agentem ubezpieczeniowym jest przedsiębiorca wykonujący działalność agencyjną na podstawie umowy agencyjnej zawartej z zakładem ubezpieczeń i wpisany do rejestru agentów ubezpieczeniowych. Zgodnie z art. art. 9 ust. 1 ww. ustawy, czynności agencyjne mogą być wykonywane wyłącznie przez osobę fizyczną, która spełnia łącznie następujące warunki:

posiada pełną zdolność do czynności prawnych;

nie była prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo:
- przeciwko życiu i zdrowiu,
- przeciwko wymiarowi sprawiedliwości,
- przeciwko ochronie informacji,
- przeciwko wiarygodności dokumentów,
- przeciwko mieniu,
- przeciwko obrotowi gospodarczemu,
- przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi,
- skarbowe;

daje rękojmię należytego wykonywania czynności agencyjnych;

posiada co najmniej średnie wykształcenie;

zdała egzamin przeprowadzony przez zakład ubezpieczeń.

Natomiast zgodnie z ust. la pkt 1) ww. artykułu, warunki, o których mowa w ust. 1, powinni spełniać również agenci ubezpieczeniowi będący osobami fizycznymi.

Stosownie zaś do art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa”), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy odnotować na samym początku, że terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w art. 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECRI-5811, paragraf 43).

Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych.

Natomiast, „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł jednak, że istotą transakcji ubezpieczeniowej w ogólnym rozumieniu jest, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skania C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, że tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B (a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Natomiast zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M, Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Wskazać należy, że Wnioskodawca, jako agent ubezpieczyciela zgodnie z przedmiotem działalności przedsiębiorstwa spółki prowadzi między innymi działalność w zakresie: pozostałej finansowej działalności usługowej, gdzie indziej nie sklasyfikowanej z wyłączeniem funduszy emerytalnych (PKD 64.99.Z), działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych (PKD 66.22.Z.), pozostała działalność wspomagająca ubezpieczenia i fundusze emerytalne (PKD 66.29.Z.).

Wnioskodawca jako agent ubezpieczeniowy zamierza dodatkowo wprowadzić wynagrodzenie za każde umówione spotkanie z potencjalnym ubezpieczonym (klientem) oraz za przeprowadzenie drugiej rozmowy z klientem, której celem będzie badanie poziomu satysfakcji klientów, z zastrzeżeniem, że dodatkowa rozmowa dotyczy tylko Klientów, którym przedstawiono pełną ofertę ubezpieczenia.

Ponadto, ubezpieczyciel zlecił Spółce realizację Akcji sprzedażowej polegającej na nawiązaniu kontaktu telefonicznego z osobami znajdującymi się w bazie danych Agenta i zaproponowaniu im spotkania w sprawie przystąpienia do Umowy ubezpieczenia z ubezpieczycielem. W trakcie prowadzonej rozmowy z Klientem, Wnioskodawca - Agent zobowiązany jest do przedstawienia podstawowych informacji o produktach ubezpieczyciela oraz do umówienia spotkania z klientem w celu przedstawienia pełnej oferty.

Wnioskodawca spełnia warunki uprawniające do prowadzenia działalności pośrednika ubezpieczeniowego wskazane w ustawie o pośrednictwie ubezpieczeniowym, gdyż pracownicy Spółki są do pośredniczenia pomiędzy klientami a ubezpieczycielem w zakresie zawierania umów ubezpieczenia. Spełniony jest zatem warunek podmiotowy do uznania świadczonych przez Wnioskodawcę usług za usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie wykonuje ,,czynności ubezpieczeniowych”. Czynność ubezpieczeniowa jako taka, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia, do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Tak rozumiana „czynność ubezpieczeniowa”, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia od podatku a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast z opisu sprawy wynika, że między Wnioskodawcą oraz ubezpieczonymi nie będzie istniał żaden stosunek prawny ubezpieczenia. Wnioskodawca nie wystąpi w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta. Wnioskodawca nie będzie świadczył również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

W konsekwencji, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będące przedmiotem wniosku, nie będą stanowiły usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynika, że prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

W tym miejscu należy wskazać na pkt 19 wyroku w sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien, w którym TSUE stwierdził, że po drugie, należy stwierdzić, że ani Szósta Dyrektywa, ani dyrektywa Rady 77/92/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie środków mających ułatwić skuteczne osiągnięcie swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności agentów przejściowych dotyczących tych działalności (ex grupa ISIC 630) oraz, w szczególności, środków przejściowych dotyczących tych działalności (Dz. U. L 26, s. 14) nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do zawarcia której się on przyczynił.

Jednak w pkt 4 ww. wyroku w sprawie Taksatorringen, na który powołuje się sąd krajowy w postanowieniu odsyłającym, Trybunał orzekł, że pojęcie „usług pokrewnych, świadczonych przez brokerów i pośredników ubezpieczeniowych” w rozumieniu art. 13 część B lit. a) Szóstej Dyrektywy dotyczy wyłącznie świadczeń dokonywanych przez profesjonalistów, którzy pozostają w stosunku jednocześnie z ubezpieczycielem i ubezpieczonym - pkt 20 cyt. wyroku w sprawie C-124/07.

Wnioskodawca jest agentem ubezpieczeniowym i będzie pozyskiwał klientów, wykonywał czynności przygotowawcze zmierzające do zawierania umów. Zatem spełni warunki podmiotowe wynikające z Uopu, czynności przez niego wykonywane są uznawane, w myśl tej ustawy, za pośrednictwo ubezpieczeniowe (czynności związane z zawieraniem i wykonywaniem umów ubezpieczenia).

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy:

wynagrodzenie za przeprowadzenie Akcji sprzedażowej podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT.

Reasumując, usługi wykonywane przez Wnioskodawcę w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37) Ustawy o VAT, jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 Nr 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Ponadto, jak wynika z przepisu art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Zwolnienia zawarte w art. 43 ustawy uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą. W myśl art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę agencyjną z ubezpieczycielem, której przedmiotem jest wykonywanie działalności agencyjnej w rozumieniu przepisów ustawy tj. z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Wnioskodawca jako Agent świadczy na rzecz ubezpieczyciela usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego.

W chwili obecnej, ww. podmioty rozważają podpisanie aneksu do ww. umowy. Intencją Stron będzie regulowanie wysokości wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy z tytułu wykonywania czynności agencyjnych związanych z pośredniczeniem przy zawarciu i obsłudze umów ubezpieczenia zawieranych na podstawie ogólnych warunków grupowego ubezpieczenia.

Strony uzgodniły, że wynagrodzeniem z tytułu usług świadczonych przez Wnioskodawcę będzie Prowizja Podstawowa i Prowizja Serwisowa za każde umówione spotkanie z potencjalnym ubezpieczonym (klientem) oraz za przeprowadzenie drugiej rozmowy z klientem, której celem będzie badanie poziomu satysfakcji klientów, z zastrzeżeniem, że dodatkowa rozmowa dotyczy tylko Klientów, którym przedstawiono pełną ofertę ubezpieczenia.

Ponadto, ubezpieczyciel zlecił Wnioskodawcy realizację akcji sprzedażowej polegającej na nawiązaniu kontaktu telefonicznego z osobami znajdującymi się w bazie danych Agenta i zaproponowaniu im spotkania w sprawie przystąpienie do Umowy ubezpieczenia (dalej: „Akcja sprzedażowa”). W trakcie prowadzonej rozmowy z Klientem, Wnioskodawca - Agent zobowiązany jest do przedstawienia podstawowych informacji o produktach ubezpieczyciela oraz do umówienia spotkania z klientem w celu przedstawienie pełnej oferty.

Z tytułu przeprowadzenia Akcji sprzedażowej, niezależnie od Prowizji Podstawowej i Prowizji Serwisowej, Agent otrzyma wynagrodzenie za nawiązanie kontaktu telefonicznego z klientem.

Wnioskodawca wskazał, że aktywnie poszukuje potencjalnych Klientów poprzez wykonywanie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego i czynności agencyjnych polegających na pozyskiwaniu danych potencjalnych klientów będących podmiotami gospodarczymi. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę jako Agenta to:

podejmowanie kontaktu telefonicznego z Potencjalnymi Klientami zgodnie z wytycznymi Towarzystwa,
przedstawienie Potencjalnym Klientom informacji o umowach ubezpieczenia oferowanych przez Towarzystwo w celu umówienia spotkania z Potencjalnym Klientem zainteresowanym umowami ubezpieczenia oferowanymi przez Towarzystwo, w celu doprowadzenia do zawarcia umowy ubezpieczenia,
ustalenie z potencjalnym Klientem zainteresowanym umowami ubezpieczenia oferowanymi przez Towarzystwo danych koniecznych do zawarcia umowy ubezpieczenia i przekazaniu ich Towarzystwu.

Ponadto, Wnioskodawca informuje potencjalnych Klientów o produktach Towarzystwa - oraz przekazuje informacje marketingowe, przedstawia podstawowe informacje o produkcie i niestandardowe rozwiązania stosowane przez Towarzystwo, odpowiada na pytania Klienta i umawia spotkanie.

Z tytułu wykonywania czynności w ramach umowy agencyjnej, Wnioskodawcy przysługuje wyłącznie prowizja uzależniona od liczby Potencjalnych Klientów, których dane zostały przekazane Towarzystwu zgodnie z postanowieniami umowy oraz z którymi Wnioskodawca prawidłowo umówił spotkanie.

Za prawidłowo umówione spotkanie uważa się spotkanie w stosunku, co do którego Towarzystwo nie zgłosiło Wnioskodawcy sprzeciwu lub reklamacji i podczas którego Klient potwierdził zainteresowanie ofertą.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy wynagrodzenie za przeprowadzenie Akcji sprzedażowej podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT.

Odnosząc się do przepisów dotyczących zwolnienia z VAT dla wybranych usług, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli ustawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Jest ustalonym prawem precedensowym, że terminy używane do określenia zwolnień stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich.

W związku z tym, Organ wydając interpretację określa ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów. Dyrektywa 112 nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych, ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Natomiast, „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Czynność ubezpieczeniowa, w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37). Trybunał wprawdzie wskazał, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38). Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, że tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) szóstej dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych w ramach przeprowadzania akcji sprzedażowej. Czynność ubezpieczeniowa, w rozumieniu TSUE, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Usługodawca pomimo posiadania statusu agenta ubezpieczeniowego nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego Klienta. Zauważyć należy, że „czynność ubezpieczeniowa”, w każdym wypadku związana będzie z istnieniem stosunku umownego między ubezpieczycielem, który na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług może korzystać ze zwolnienia z tego podatku, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast z opisanego stanu sprawy wynika, że między Wnioskodawcą a klientami usługobiorcy nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia.

Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

W konsekwencji, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz ubezpieczyciela, w ramach akcji sprzedażowej nie stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Ani ustawa o podatku od towarów i usług ani Dyrektywa 112 nie definiują pojęcia „pośrednictwa”. Zgodnie z definicją słownikową, przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”. W kontekście tej definicji, pośrednictwo w świadczeniu usług ubezpieczeniowych obejmowałoby działalność pośrednika mającą na celu porozumienie się pomiędzy Klientami a firmą ubezpieczeniową, skojarzenie tych kontrahentów w celu zawarcia przez nich umowy ubezpieczenia.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera legalnej definicji pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, w celu właściwego zrekonstruowania normy prawnej ujętej w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy warto odnieść się do definicji zaprezentowanych przez TSUE. Zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 cześć B lit. d pkt 5 Dyrektywy TSUE w ww. wyroku wskazał, że „odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Powyższe tezy znalazły potwierdzenie w wyroku w sprawie C-40/15, gdzie Trybunał wskazał (w kontekście uznania danej działalności za usługi „świadczone przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych” w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy VAT), że w pierwszej kolejności usługodawca powinien pozostawać w stosunku z ubezpieczycielem i ubezpieczonym. Stosunek ten może być wyłącznie pośredni, jeżeli usługodawca jest podwykonawcą brokera lub agenta. W drugiej kolejności jego działalność powinna obejmować istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego, takie jak wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem.

Zatem, w świetle powołanych orzeczeń ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT korzystają usługi ubezpieczeniowe świadczone przez zakłady ubezpieczeniowe (ubezpieczycieli), których istotą jest udzielenie ochrony w zamian za uiszczoną składkę. Czynności składające się na usługę ubezpieczeniową, w tym będące następstwem udzielenia ochrony, dokonują się pomiędzy podmiotem ponoszącym ryzyko wystąpienia zdarzenia (ubezpieczycielem) a ubezpieczonym. W konsekwencji zwolnione również na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT „usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych” wiążą się z pośredniczeniem w udzielaniu ochrony ubezpieczeniowej przez ubezpieczyciela. Jako pośrednictwo w świadczeniu usług ubezpieczeniowych należy rozumieć dokonywanie w imieniu ubezpieczyciela lub też w imieniu osoby poszukującej ochrony ubezpieczeniowej wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiłyby zawarcie przez obie strony umowy ubezpieczenia, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu.

Wnioskodawca wskazuje, że w ramach umowy agencyjnej zobowiązany jest do wykonywania czynności agencyjnych, które polegają na:

podejmowaniu kontaktu telefonicznego z Potencjalnymi Klientami zgodnie z wytycznymi Towarzystwa,
przedstawieniu Potencjalnym Klientom informacji o umowach ubezpieczenia oferowanych przez Towarzystwo w celu umówienia spotkania z Potencjalnym Klientem zainteresowanym umowami ubezpieczenia oferowanymi przez Towarzystwo, w celu doprowadzenia do zawarcia umowy ubezpieczenia,
ustaleniu z potencjalnym Klientem zainteresowanym umowami ubezpieczenia oferowanymi przez Towarzystwo danych koniecznych do zawarcia umowy ubezpieczenia i przekazaniu ich Towarzystwu.

Wnioskodawca na zlecenie ubezpieczyciela realizuje akcję sprzedażową, polegającą na nawiązaniu kontaktu telefonicznego z osobami znajdującymi się w bazie danych i zaproponowaniu spotkania w sprawie przystąpienia do umowy ubezpieczenia. W trakcie takiej rozmowy Wnioskodawca zobowiązany jest do przedstawienia podstawowych informacji o produktach ubezpieczyciela oraz do omówienia spotkania z klientem w celu przedstawienia pełnej oferty.

Jak wynika z powołanych przepisów krajowych, przepisu Dyrektywy oraz orzecznictwa TSUE, zwolnieniu od podatku podlegają usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, w tym wykonywane przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. W orzecznictwie TSUE wyraźnie jednak zostało podkreślone, że pośrednictwo ubezpieczeniowe, to czynności których celem jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę ubezpieczenia.

W związku z tym należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, w ramach akcji sprzedażowej, które w swojej istocie sprowadzają się do rozmowy telefonicznej z potencjalnym klientem i umówieniem go na spotkanie w sprawie produktu/produktów ubezpieczyciela nie stanowią pośrednictwa ubezpieczeniowego i nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Należy je określić jako czynności stanowiące przejaw uczestniczenia Wnioskodawcy w procesie zawarcia umowy ubezpieczenia, które mogą stanowić jeden z elementów usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, lecz same w sobie za usługę pośrednictwa nie mogą być uznane. Skoro Wnioskodawca wskazał, że w ramach akcji sprzedażowej zobowiązany jest jedynie do wyżej wymienionych czynności, to tym samym nie wykonuje usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Zatem powyższe czynności nie stanowią elementu pośrednictwa ubezpieczeniowego i nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Tym samym zasadne jest przeanalizowanie ich pod kątem ewentualnego zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 13 ustawy (ust. 14 nie ma w tym przypadku zastosowania).

Orzecznictwo TSUE w jasny sposób określa zakres zwolnień dla czynności stanowiących część składową usług finansowych i ubezpieczeniowych, wykonywaną przez podmioty zewnętrzne w ramach tzw. outsourcingu. Zwolnienie takie jest możliwe przy spełnieniu określonych warunków, nie ma zatem charakteru nieograniczonego.

W reprezentatywnym dla problematyki outsourcingu usług wyroku w sprawie C-2/95 SDC TSUE podkreślił, że aby usługi pomocnicze dla zwolnionej usługi głównej mogły również korzystać ze zwolnienia „muszą, w szerokim ujęciu, tworzyć odrębną całość, spełniając w efekcie szczególne, zasadnicze funkcje opisanej usługi (…). Usługę zwolnioną z podatku na podstawie przepisów dyrektywy należy odróżnić od zwykłej fizycznej lub technicznej dostawy, takiej jak udostępnienie bankowi systemu obsługi danych.” (pkt 66 wyroku).

Warunek wypełniania specyficznych i istotnych funkcji usługi głównej przez usługę pomocniczą, uprawniający tę ostatnią do zwolnienia od podatku, był wielokrotnie przywoływany również w innych wyrokach TSUE, np.: w sprawach C-235/00 CSC (pkt 25), C-169/04 Abbey National (pkt 70 i 71), C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj (pkt 24 i 27).

Uwzględniając wskazania określone w art. 43 ust. 13 ustawy oraz wnioski płynące z przytoczonego orzecznictwa TSUE należy uznać, że aby określone czynności mogły zostać uznane za zwolnione, czynności te muszą stanowić element usługi ubezpieczeniowej, muszą mieć odrębny od tej usługi charakter, jak również muszą być niezbędne do wykonania usługi ubezpieczeniowej oraz dla niej właściwe – w znaczeniu: specyficzne (specyficzny – właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska).

Według określeń zawartych w Słowniku języka polskiego „właściwy” to: «taki, jaki być powinien», «charakterystyczny dla kogoś lub czegoś», «zgodny z prawdą», «stanowiący najważniejszą część czegoś», «mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk». Korzystając z tych określeń możemy zasadnie twierdzić, że element charakteryzujący się cechą właściwości dla usługi zwolnionej, to element dla niej charakterystyczny, stanowiący najważniejszą, a według przepisu niezbędną, jej część, mający typowe cechy tej usługi. Zatem dokonując oceny, czy czynności wymienione przez Wnioskodawcę we wniosku stanowią taki właśnie element właściwy, niezbędny dla usługi ubezpieczeniowej, należy odnieść się do tych konkretnie wymienionych działań.

W przedmiotowej sprawie, omawianych wyżej czynności niebędących pośrednictwem ubezpieczeniowym, nie można uznać za usługi właściwe (specyficzne) dla usług ubezpieczeniowych, gdyż owszem stanowią one osobną całość obok usługi ubezpieczeniowej, jednak nie obejmują one swoim charakterem funkcji charakterystycznych dla usługi ubezpieczeniowej zwolnionej od podatku VAT. Usługi te nie mieszczą się w zakresie usług ubezpieczeniowych, nawet jeżeli pośrednio są związane z tymi usługami świadczonymi przez ubezpieczyciela. Wykonując omawiane czynności Wnioskodawca nie uczestniczy w żadnym stopniu w świadczeniu usług w zakresie ubezpieczenia. W ramach świadczonych usług dokonuje wyłącznie czynności wspierających działalność ubezpieczeniową, zmierzające do ewentualnego zawarcia umowy sprzedaży usług ubezpieczeniowych.

Z kolei niezbędność wyraża taką relację, która opiera się na wzajemnej nierozłączności. W ramach wykonywania omawianych czynności Wnioskodawca jedynie wykonuje czynności wspomagające, nie uczestniczy natomiast w udzielaniu ochrony ubezpieczeniowej. Tym samym wymienione czynności wykonywane w ramach akcji sprzedażowej nie są właściwe, a ponadto nie są niezbędne do świadczenia usług ubezpieczeniowych zwolnionych od podatku VAT.

Zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 13 ustawy nie ma zatem w tym przypadku zastosowania. Wskazane przez Wnioskodawcę czynności, polegające na nawiązaniu kontaktu telefonicznego z osobami znajdującymi się w bazie danych i zaproponowaniu spotkania w sprawie przystąpienia do umowy ubezpieczenia nie mają waloru niezbędności ani też nie mają charakteru właściwego w kontekście ww. przepisu. Rola Wnioskodawcy ogranicza się w istocie do wykonywania usług o odmiennym charakterze niż usługi ubezpieczeniowe.

W takiej sytuacji nie sposób uznać, że mamy do czynienia z elementem usługi wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, gdyż w przeciwnym przypadku trzeba byłoby stwierdzić, że wszystkie świadczone usługi korzystają ze zwolnienia z art. 43 ust. 13 ustawy, jako te, które w taki czy inny sposób „przyczyniają się” do prawidłowego świadczenia usług ubezpieczeniowych na rzecz klientów. Takie rozumienie art. 43 ust. 13 ustawy nie może zostać uznane za trafne, prowadziłoby ono bowiem do rozszerzającej wykładni tego przepisu, podczas gdy co do zasady przepisy przewidujące zwolnienia podatkowe muszą być interpretowane ściśle.

Z uwagi na powyższe okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do pytań 1 i 2 sformułowanych we wniosku, tut. Organ informuje, że wyda w tym zakresie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin