Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.120.2017.1.RK
z 10 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2016 r. (data wpływu

14 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup wyposażenia sfinansowanych z otrzymanej dotacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup wyposażenia sfinansowanych z otrzymanej dotacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jako osoba bezrobotna zawarła ze Starostą …. dnia 15 września 2016 r. umowę Nr …. o przyznanie bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej. Środki przyznano w ramach ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645, ze zm.), rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 1041, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Komisji (UE) Nr 1407/2013 z 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. U. UE. L. z 24 grudnia 2013 r.).

Kwota przyznanych środków wyniosła 22 500 zł i została przelana na osobisty rachunek bankowy Wnioskodawczyni. Zgodnie z § 4 pkt 3 umowy, Wnioskodawczyni uzyskała wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej i dnia 19 września 2016 r. rozpoczęła działalność gospodarczą.

Przedmiotem działalności gospodarczej jest:

• nauka języków obcych - kod PKD 85.59.A,
  

• działalność postprodukcyjna związana z filmami, nagraniami wideo i programami telewizyjnymi - kod PKD 59.12.Z,
  

• działalność związana z tłumaczeniami - kod PKD 74.30.Z.
  
  

Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Pozyskane środki, zgodnie z § 1 wyżej cytowanej umowy, Wnioskodawczyni przeznaczyła na zakup towarów związanych z podjęciem i niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej:

• laptop - wartość brutto 3 300,00 zł,
  

• głośniki do laptopa - wartość brutto 150,00 zł,
  

• projektor - wartość brutto 2 700,00 zł,
  

• torba do projektora - wartość brutto 150,00 zł,
  

• urządzenie wielofunkcyjne - wartość brutto 3 400,00 zł,
  

• monitor - wartość brutto 1 400,00 zł,
  

• stacja dokująca - wartość brutto 600,00 zł,
  

• keyboard and mause - wartość brutto 200,00 zł,
  

• telefon komórkowy - wartość brutto 600,00 zł,
  

• nawigacja samochodowa - wartość brutto 500,00 zł,
  

• dysk zewnętrzny - wartość brutto 250,00 zł,
  

• router - wartość brutto 1 050,00 zł,
  

• program Office - wartość brutto 850,00 zł,
  

• program antywirusowy - wartość brutto 100,00 zł,
  

• słuchawki - wartość brutto 150,00 zł,
  

• regał - wartość brutto 499,00 zł,
  

• biurko - wartość brutto 799,00 zł,
  

• krzesło obrotowe - wartość brutto 329,00 zł,
  

• gilotyna - wartość brutto 307,50 zł,
  

• słownik - wartość brutto 325,90 zł,
  

• książki branżowe (71 pozycji) - wartość brutto 4 352,79 zł,
  

• artykuły biurowe - wartość brutto 85,33 zł,
  

• toner - wartość brutto 400,00 zł.
  
  

Łącznie Wnioskodawczyni wydatkowała 22 498,52 zł. Kwotę niewydatkowaną w wysokości 1,48 zł Wnioskodawczyni zwróciła na rachunek Powiatowego Urzędu Pracy.

Zakupione towary o jednostkowej wartości powyżej 1 500 zł, a nieprzekraczającej 3 500 zł wpisane zostały do ewidencji wyposażenia:

• laptop + głośniki, wartość brutto 3 450,00 zł - pozycja w ewidencji nr 1,
  

• projektor + torba, wartość brutto 2 850,00 zł - pozycja w ewidencji nr 2,
  

• urządzenie wielofunkcyjne, wartość brutto 3 400,00 zł - pozycja w ewidencji nr 3,
  

• monitor + stacja dokująca + keyboard and mouse, wartość brutto 2 200,00 zł dołączone do jednostki wprowadzonej do działalności z majątku prywatnego - pozycja w ewidencji nr 4.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione w celu rozpoczęcia i prowadzenia działalności gospodarczej, sfinansowane z otrzymanych środków z Urzędu Pracy, wprowadzone do podatkowej księgi przychodów i rozchodów pod pozycją „wydatki” i do ewidencji wyposażenia (dotyczące wydatków, gdzie koszt jednostkowy wynosi więcej niż 1 500 zł, a nie przekracza kwoty 3 500 zł), stanowią koszty uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki poniesione na zakup towarów, sfinansowane ze środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia, przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej przez Powiatowy Urząd Pracy, stanowią koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Aby dany wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu równocześnie musi on spełniać trzy przesłanki:

1. pozostać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

W ocenie Wnioskodawczyni wszystkie poniesione przez Nią wydatki spełniają wyżej wymienione przesłanki. Wydatki te związane są ściśle z rozpoczęciem działalności gospodarczej i wykorzystywane są w celu osiągnięcia przychodów. Wydatki te nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych przez ustawodawcę za koszty uzyskania przychodów. W art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. l pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137 tej ustawy. Wyżej cytowany przepis nie wymienia art. 21 ust. 1 pkt 122 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ramach którego mowa jest o środkach uzyskanych m.in na rozpoczęcie działalności gospodarczej na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia. Wszystkie wydatki udokumentowane są fakturami VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy – jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  

• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645, ze zm.).

Natomiast stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do kwestii ewidencjonowania sfinansowanych dotacją wydatków w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037, ze zm.). Zawarte w załączniku Nr 1 do ww. rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wskazują, w jakich kolumnach wpisywać określone przychody i koszty.

Zgodnie z pkt 13 „Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” – Kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. W kolumnie tej wpisuje się w szczególności takie wydatki, jak: czynsz za lokal, opłatę za energię elektryczną, gaz, wodę, c.o., opłatę za telefon, zakup paliw, wydatki dotyczące remontów, amortyzację środków trwałych, składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracowników w części finansowanej przez pracodawcę, składki na ubezpieczenie wypadkowe pracowników, wartość zakupionego wyposażenia. Wobec powyższego wydatki poniesione na zakup wyposażenia należy wpisać w kolumnę 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Z przepisu § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, że osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej „podatnikami”, prowadzą:

1. ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n ust. 2-6 ustawy o podatku dochodowym;
2. ewidencję wyposażenia.
   
   

Przepis § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia stanowi, że ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1 500 zł. Wobec powyższego, wyposażenie spełniające ww. kryteria, sfinansowane z otrzymanej dotacji, winno być wprowadzone do ewidencji wyposażenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała dotację, o której mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie nauki języków obcych, działalności związanej z filmami, nagraniami video i programami telewizyjnymi i z działalnością związaną z tłumaczeniami. Wnioskodawczyni pozyskane środki przeznaczyła na zakup towarów niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej. Zakupione towary o jednostkowej wartości powyżej 1 500 zł, a nieprzekraczającej 3 500 zł wpisane zostały do ewidencji wyposażenia i wprowadzone do podatkowej księgi przychodów i rozchodów pod pozycją „wydatki”.

Mając na uwadze powyższe regulacje i przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że wydatki na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a więc stanowiące wyposażenie, poniesione ze środków uzyskanych z Urzędu Pracy, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec powyższego, wydatki wprowadzone do ewidencji wyposażenia, o wartości powyżej 1 500 zł, a nieprzekraczające kwoty 3 500 zł, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wpisując je do podatkowej księgi przychodów i rozchodów pod pozycją „pozostałe wydatki”. Jak wskazano wyżej, warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe, mimo że przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, Wnioskodawczyni podała art. 21 ust. 1 pkt 122 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając bowiem na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ uznał to za oczywistą omyłkę i przyjął, że Wnioskodawczyni miała na uwadze treść art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć ponadto należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest kwestia dotycząca poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków o wartości poniżej 1 500 zł, które zostały wskazane w opisie stanu faktycznego, gdyż nie były objęte pytaniem postawionym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.