Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB2.4514.52.2017.2.AF
z 12 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy faktoringu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką zarejestrowaną we Francji, prowadzącą działalność gospodarczą obejmującą m.in. wykonywanie usług faktoringowych (dalej jako „Wnioskodawca”). Wnioskodawca jest zarejestrowany we Francji dla celów podatku od towarów i usług i nie posiada przy tym siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Wnioskodawca planuje zawierać w przyszłości, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, umowy faktoringu z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, mającymi siedziby na terytorium Polski (dalej jako „Spółki”; indywidualnie jako „Faktorant”).

Wnioskodawca przewiduje, że w umowach o świadczenie usług faktoringowych treść większej części postanowień tych umów będzie jednakowa albo zbliżona (część ogólna), z uwagi na wykorzystanie rozwiązań globalnych, wypracowanych w toku dotychczasowej działalności. Wnioskodawca wskazuje również, że zgodnie z przyjętą przez siebie praktyką, w zawieranych umowach umieszczane będą dodatkowe, zindywidualizowane postanowienia, które mogą modyfikować lub doprecyzować część ogólną umowy, np. dostosowywać postanowienia każdej z umów do specyfiki określonego kontrahenta, specyfiki prawa obowiązującego w danym kraju (tu: w Polsce), czy też ustalać wysokość i inne szczegóły rozliczeń finansowych (takich jak np. opłat oraz prowizji) lub zabezpieczeń między Wnioskodawcą a Spółkami. Podsumowując, opisane powyżej umowy o świadczenie usług faktoringowych, zawierane przez Wnioskodawcę ze Spółkami, będą składały się z typowych postanowień ogólnych oraz ustalanych indywidualnie postanowień szczegółowych (dalej jako: „Umowy”; indywidualnie jako „Umowa”).

Podstawowym celem planowanych Umów będzie udzielanie Spółkom finansowania. Planowane Umowy będą regulować kwestie przenoszenia wierzytelności i należnego wynagrodzenia z tytułu wykonywania przez Wnioskodawcę na rzecz Spółek usług faktoringu. W oparciu o Umowy dokonywane będą na rzecz Wnioskodawcy liczne cesje wierzytelności przysługujących Spółkom, zaś w zamian Wnioskodawca pozostawiać będzie Spółkom do dyspozycji środki pieniężne odpowiadające wartości scedowanych wierzytelności, pomniejszane lub powiększane o wartości wskazane szczegółowo w Umowie, które zasadniczo będą uzależnione od stopnia ściągalności wierzytelności, oraz pomniejszane o wynagrodzenia należne Wnioskodawcy.

Planowane w ramach Umów cesje będą tożsame z konstrukcją przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509-516 Kodeksu cywilnego. Wierzytelności będące przedmiotem planowanych cesji będą wierzytelnościami, których termin zapłaty jeszcze nie upłynął, wynikającymi z tytułu dostawy towarów lub świadczonych usług na rzecz klientów (dłużników). W zamian za otrzymane wierzytelności Wnioskodawca przyjmie w Umowach zobowiązanie do finansowania Spółek, tj. udostępnienia im środków pieniężnych do określonej, maksymalnej wysokości. Ponadto Wnioskodawca na podstawie Umów może być obowiązany do wykonywania określonych czynności prawnych lub faktycznych na rzecz Spółek, związanych z nabywanymi wierzytelnościami. Na podstawie Umowy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do m.in.:

1. przyjęcia wierzytelności przelanych przez Faktoranta, które będą spełniały określone warunki;
   
2. finansowania działalności przedsiębiorstwa Faktoranta, w drodze udostępniania Faktorantowi środków pieniężnych przed uzyskaniem od dłużnika faktycznej zapłaty tytułem zaspokojenia wierzytelności pierwotnie przysługujących Faktorantowi;
   
3. otwarcia i utrzymywania w swoich księgach faktoringowego rachunku bieżącego, na którym rejestrowane będą wszystkie kwoty udostępnione przez Wnioskodawcę na rzecz Faktoranta oraz kwoty należne Wnioskodawcy od Faktoranta;
   
4. zależnie od treści danej Umowy, zarządzania wierzytelnościami i płatnościami dłużników;
   
5. zależnie od treści danej Umowy, upoważnienia Faktoranta do dochodzenia wierzytelności będących przedmiotem danej Umowy i przekazywania ich Wnioskodawcy;
   
6. świadczenia usług IT pozwalających na dostęp do informacji związanych z Umową.
   
   

Z kolei na podstawie danej Umowy Faktorant będzie zobowiązany m. in. do:

1. przelania wierzytelności należnych od danych dłużników na Wnioskodawcę;
   
2. dostarczenia Wnioskodawcy określonych informacji i dokumentów dotyczących wierzytelności;
   
3. przekazania na rzecz Wnioskodawcy spłat wierzytelności dokonanych przez dłużników na rzecz Faktoranta;
   
4. zbycia wierzytelności, przysługujących mu względem danego dłużnika wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy;
   
5. do czasu cofnięcia upoważnienia udzielonego przez Wnioskodawcę - do zarządzania wierzytelnościami i ich dochodzenia jako agent Wnioskodawcy.
   
   

Umowa szczegółowo reguluje zakres praw i obowiązków obu stron. Wskazuje także, jakie rodzaje wierzytelności nie są objęte Umową.

W Umowach możliwe będzie przyjęcie różnych koncepcji faktoringu w zakresie przejęcia przez Wnioskodawcę ryzyka upadłości / niewypłacalności dłużników Faktoranta. W konsekwencji Wnioskodawca planuje, że będzie zawierał Umowy, w których znajdą się - przykładowo - następujące rozwiązania:

• Wnioskodawca nie będzie przejmował ryzyka niewypłacalności dłużnika. Gdy wierzytelność nie spełni kryteriów wskazanych w danej Umowie, Wnioskodawca będzie miał możliwość przelania wierzytelności powrotnie na Faktoranta. Będzie się to wiązało ze zmniejszeniem środków pieniężnych udostępnianych Faktorantowi przez Wnioskodawcę;
  

• Wnioskodawca będzie przejmował ryzyko niewypłacalności dłużników:
  1. do wysokości kwoty wskazanej z góry w danej Umowie;
     
  2. do wysokości odszkodowania otrzymanego przez Wnioskodawcę w związku z ubezpieczeniem wypłacalności dłużnika (Faktorant sceduje wcześniej prawa do otrzymania odszkodowania na rzecz Wnioskodawcy).
  
  
  

Wnioskodawca przewiduje również, że Umowy mogą dopuszczać jawny charakter faktoringu względem dłużników danego Faktoranta (faktoring jawny) albo mogą przewidywać, że o świadczonej przez Faktora na rzecz danego Faktoranta usłudze faktoringu dłużnicy tego Faktoranta nie będą informowani do czasu uchylenia zawartej w Umowie klauzuli poufności (faktoring niejawny).

Ponadto, w Umowach znajdą się postanowienia, zgodnie z którymi bieżące zarządzanie wierzytelnościami będącymi przedmiotem danej Umowy i ich dochodzenie będzie obowiązkiem Wnioskodawcy (w przypadku faktoringu jawnego) albo danego Faktoranta (w przypadku faktoringu niejawnego albo takiego faktoringu jawnego, w którym zarządzanie zostało powierzone Faktorantowi).

Z tytułu świadczonych usług, Wnioskodawca otrzyma od Faktoranta wynagrodzenie, głównie na zasadach prowizyjnych, składające się m.in. z następujących elementów:

1. procentowej wartości wierzytelności przeniesionych na Wnioskodawcę w toku realizacji umowy, w określonej w skali roku minimalnej wysokości - z tytułu prowizji podstawowej,
   
2. wynagrodzenia skalkulowanego na podstawie stawki EURIBOR (w przypadku wierzytelności denominowanych w EURO) albo LIBOR (w przypadku innych wierzytelności) z określoną minimalną podstawą marży rocznie - z tytułu prowizji specjalnej,
   
3. prowizji audytorskiej,
   
4. opłaty aranżacyjnej,
   
5. opłaty z tytułu w/w usługi IT.
   
   

Umowy zawierają także szereg innych postanowień dotyczących m.in. zabezpieczeń dla Wnioskodawcy, przesłanek i terminu wypowiedzenia Umowy, czy poufności.

Wnioskodawca wskazuje również, że Umowy podlegały będą prawu francuskiemu albo - w przypadku, gdy przeniesienie wierzytelności poddane zostanie prawu polskiemu, zaś dłużnicy Faktorantów będą mieli siedziby w Polsce - prawu polskiemu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazane w opisie zdarzenia przyszłego Umowy - zawierane pomiędzy Wnioskodawcą a Spółkami - oraz czynności prowadzące do wykonania tych Umów będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane w opisie zdarzenia przyszłego Umowy -zawierane pomiędzy Wnioskodawcą a Spółkami - oraz czynności prowadzące do wykonania tych Umów nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Zasady ogólne opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych
   
   

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 Ustawy o PCC, opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

(i) umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

(ii) umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

(iii) umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

(iv) umowy dożywocia,

(v) umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

(vi) ustanowienie hipoteki,

(vii) ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

(viii) umowy depozytu nieprawidłowego,

(ix) umowy spółki;

- a także zmiany tych umów oraz orzeczenia sądów i ugody, o ile wywołują takie same skutki prawne jak czynności wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 Ustawy o PCC.

Co istotne, art. 1 ust. 1 Ustawy o PCC wskazuje na zamknięty katalog zdarzeń podlegających opodatkowaniu PCC.

2. Umowy faktoringu jako umowy nienazwane
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Umowy, z uwagi na swą treść, nie będą mogły zostać zakwalifikowane do żadnego z typów umów nazwanych znanych polskiemu prawu cywilnemu. Jako skonstruowane przede wszystkim w oparciu o swobodę zawierania umów zgodnie z art. 353¹ Kodeksu cywilnego, będą należały do kategorii umów nienazwanych. Ich interpretacja będzie implikowała konieczność odwołania się do dorobku doktryny ekonomicznej, zgodnie z którą faktoring polega na nabywaniu przez faktora (usługodawcę) niewymagalnych wierzytelności faktoranta (usługobiorcy), przysługujących temu drugiemu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za odpowiednie wynagrodzenie, odpowiadające najczęściej określonemu procentowi wartości nominalnej wierzytelności głównej oraz prowizji faktora. Ponadto, w ramach faktoringu świadczonych jest szereg usług dodatkowych oraz pomocniczych, ukierunkowanych na zapewnienie prawidłowej realizacji podstawowych funkcji faktoringu.

Należy zatem stwierdzić, że celem świadczenia usług faktoringu jest zapewnienie usług o charakterze kompleksowym, co zdaniem Wnioskodawcy wzmacnia tezę o niemożności przyporządkowania Umów do jakiegokolwiek typu umowy nazwanej. Wnioskodawca wskazuje także, że umowy faktoringu dotyczą najczęściej stałej współpracy między zawierającymi je kontrahentami, przez co zyskują one charakter ramowy, czego nieodłączną konsekwencją jest konieczność zawarcia w takich umowach szeregu kompleksowych postanowień regulujących tę współpracę. Z kolei umowy nazwane, tj. stypizowane umowy znane polskiemu prawu cywilnemu, każdorazowo regulują najczęściej określony wycinek możliwych relacji między tymi samymi kontrahentami, przez co ich zakres przedmiotowy jest węższy od zakresu przedmiotowego umów faktoringu.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, Umowy, jako umowy faktoringu, nie mogą zostać uznane za umowy nazwane. W konsekwencji, Umowy, jak i czynności dokonywane w wykonaniu Umów, nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu art. 1 ust. 1 Ustawy o PCC, zatem nie będą podlegały opodatkowaniu PCC.

Warto w tym miejscu powołać się na jednoznaczne stanowisko doktryny prawa podatkowego wskazujące, iż: „w zakresie umów nienazwanych naieży uznać za niepodważalny pogląd, iż jako niezdefiniowane oraz niewymienione w ustawie nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych” (R. Jurkiewicz, Transakcje finansowe - zakres przedmiotowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, (w:) Monitor Podatkowy, nr 3/2010).

Dla pełnej jasności, Wnioskodawca pragnie również przedstawić argumenty wykluczające jego zdaniem możliwość uznania Umów za niektóre z umów nazwanych - w szczególności umowy pożyczki albo umowy sprzedaży. Z uwagi na fakt, iż umowy cywilnoprawne wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 Ustawy o PCC stanowią umowy nazwane, to należy nadać im znaczenie obowiązujące już na gruncie prawa cywilnego czy handlowego, skoro sam ustawodawca nie wprowadza takiego rozróżnienia.

Z powyższego wynika, że aby transakcja mogła zostać uznana za umowę sprzedaży lub umowę pożyczki podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, musi spełniać warunki określone odpowiednio w art. 535 § 1 albo w art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego.

3. Umowy faktoringu jako umowy odmienne od umów pożyczek
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę wskazany w zdarzeniu przyszłym opis planowanych przez Wnioskodawcę Umów, nie powinno budzić jakichkolwiek wątpliwości, że nie odpowiadają one umowom pożyczek. Wnioskodawca nie będzie bowiem przenosił na Spółki środków pieniężnych z zastrzeżeniem ich zwrotu. Wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz Faktoranta środki pieniężne będą stanowiły formę spłaty wierzytelności przysługujących pierwotnie Faktorantowi w celu uzyskania przez Wnioskodawcę praw do tych wierzytelności i tylko na zasadzie wyjątku, jeżeli dana wierzytelność nie spełni kryteriów wskazanych w danej Umowie, Wnioskodawca będzie miał możliwość zwrotnego przelania wierzytelności na Faktoranta i odzyskania wypłaconych mu środków.

W konsekwencji należy wykluczyć możliwość uznania Umów za tożsame z umowami pożyczek. W rezultacie nie powinny one podlegać opodatkowaniu PCC.

4. Umowy faktoringu jako umowy odmienne od umów sprzedaży
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy niewątpliwie Umowy nie stanowią również umów sprzedaży, co wynika w szczególności z następujących okoliczności:

• Na mocy art. 535 oraz art. 555 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży stanowi czynność zobowiązującą do odpłatnego przeniesienia własności rzeczy lub odpłatnej cesji praw (w tym wierzytelności). Cesja praw (w tym wierzytelności) stanowi czynność rozporządzającą, tj. przenoszącą wierzytelność, która może dojść do skutku w wyniku samego zawarcia umowy zobowiązującej do cesji lub ma podstawie odrębnego porozumienia (art, 510 Kodeksu cywilnego). Co istotne, w niniejszej sprawie podstawą prawną cesji wierzytelności nie jest umowa sprzedaży - strony nie zawierają bowiem żadnej umowy sprzedaży. Cesja wierzytelności następuje bowiem w związku z zawarciem Umowy będącej umową faktoringu.
  

• Z kolei, odnosząc się do Umowy, celem jej zawarcia nie będzie zobowiązanie się Spółek do przeniesienia na Wnioskodawcę praw do wierzytelności w zamian za jej cenę. Środki pieniężne, jakie Wnioskodawca będzie pozostawiał do dyspozycji Faktorantowi, nie będą stanowiły zapłaty ceny za wierzytelność, a jedynie kwotę finansowania Faktoranta przed uzyskaniem od dłużnika faktycznej zapłaty tytułem zaspokojenia wierzytelności pierwotnie przysługujących Faktorantowi;
  

• Podstawowym celem Umów będzie finansowanie działalności Faktoranta oraz możliwe egzekwowanie przez Wnioskodawcę zobowiązań pierwotnego dłużnika Faktoranta. Przeniesienie zaś praw do wierzytelności na Wnioskodawcę stanowi jedynie środek służący powyższemu. Umowy będą przewidywały szereg kompleksowych zobowiązań Spółek oraz Wnioskodawcy, spośród których przeniesienie praw do wierzytelności na Wnioskodawcę będzie stanowiło tylko jeden z elementów stosunku prawnego powstałego pomiędzy każdą ze Spółek a Wnioskodawcą. Zatem samo przeniesienie wierzytelności nie zaspakaja interesu ekonomicznego stron tak, jak ma to miejsce w przypadku umów sprzedaży.
  

• W związku z powyższym, cesje wierzytelności, jako czynności prawne mające na celu realizację wyżej wymienionej kompleksowej usługi faktoringu (istniejącej w analizowanej strukturze w wykonaniu umowy faktoringu), nie mogą być rozpatrywane jako odrębne umowy sprzedaży.
  

• Ponadto, Faktorant nie będzie przenosił ostatecznie i bezwarunkowo praw do wierzytelności na Wnioskodawcę, gdyż Wnioskodawca będzie miał możliwość przelania wierzytelności powrotnie na Faktoranta i zmniejszenia finansowania udostępnianego Faktorantowi, jeżeli, zależnie od treści Umowy, wierzytelność nie spełni kryteriów wskazanych w danej Umowie.
  
  

Mając na uwadze powyższe argumenty Wnioskodawca wskazuje, że Umowy nie będą stanowiły umów sprzedaży. Zatem, nie będą one podlegały opodatkowaniu PCC.

5. Konkluzje
   
   

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz całokształt planowanych Umów, należy uznać, że ogół czynności, które będą realizowane na ich podstawie, stanowi kompleksową usługę faktoringu, nieodpowiadającą umowie sprzedaży albo umowie pożyczki.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Umowy będą kształtowały usługi faktoringu, ponieważ głównym celem ich zawarcia będzie udzielenie Spółkom odpłatnego finansowania. W ramach Umów będzie dochodziło do przelewów wierzytelności (cesji), zaś Wnioskodawca może być także zobowiązany do wykonywania szeregu usług dodatkowych - komplementarnych do usług głównych.

Podsumowując Wnioskodawca stoi na stanowisku, że planowane Umowy będą umowami faktoringu, należącymi do grupy tzw. umów nienazwanych, pozostającymi poza katalogiem czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych wyznaczonym przez art. 1 ust. 1 Ustawy o PCC. W konsekwencji Umowy - zawierane pomiędzy Wnioskodawcą a Spółkami - oraz czynności prowadzące do wykonania tych Umów nie będą stanowiły czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca wskazuje również, że fakt, iż Umowy mogą realizować różne koncepcje faktoringu (np. w zakresie przejmowania ryzyka niewypłacalności dłużników, ujawniania faktoringu dłużnikom i w efekcie podmiotu odpowiedzialnego za bieżące zarządzanie wierzytelnościami) pozostaje bez znaczenia dla kwalifikacji prawnopodatkowej na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych, bowiem żadna z wyróżnianych form faktoringu nie została wprost wskazana w art. 1 ust. 1 pkt 1 Ustawy o PCC.

Równocześnie wskazać należy, że kwalifikacja faktoringu na gruncie Ustawy o PCC dokonana przez Wnioskodawcę znajduje również jednoznaczne potwierdzenie w rozstrzygnięciach interpretacyjnych organów podatkowych w sprawach zbliżonych, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 lipca 2016 r., sygn. IPPB2/4514-294/ 16-4/MZ, uznał, że „umowa faktoringu jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych”.

Tożsame stanowisko wyrażone zostało w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 listopada 2015 r., sygn. IBPB-2-1/4514-290/15/MZ, czy też interpretacjach indywidualnych Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 czerwca 2015 r., sygn. IPPB2/4514-147/15-4/AF, z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. IPPB2/4514-10/15-4/MZ, z dnia 14 lutego 2014 r., sygn. IPPP3/443-1062/13-2/KT oraz z dnia 29 sierpnia 2013 r., sygn. IPPB2/436-295/13-4/MZ.

6. Alternatywna podstawa braku opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych
   
   

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że alternatywną podstawą wyłączenia Umów z zakresu Ustawy o PCC, a w konsekwencji wyłączenia Umów oraz czynności prowadzących do ich wykonania z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, będzie opodatkowanie usług świadczonych przez Wnioskodawcę podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 4 Ustawy o PCC podatkowi od czynności cywilnoprawnych nie podlegają m.in. czynności cywilnoprawne, inne niż umowy spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
   
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem;
   1. umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
      
   2. umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych;
   
   
   

Z kolei w myśl art. 1a pkt 7 Ustawy o PCC użyte w Ustawie o PCC określenie „podatek od towarów i usług” oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016, poz. 1579 ze zm.; dalej jako „Ustawa o VAT”) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Biorąc pod uwagę charakter czynności, które będą wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Spółek, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż świadczone w przyszłości przez Wnioskodawcę usługi będą usługami objętymi zakresem przedmiotowym VAT na mocy art. 8 Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Ponadto zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W związku z powyższym należy uznać, że świadczenie w przyszłości przez Wnioskodawcę odpłatnych usług na rzecz Spółek będzie miało - z polskiej perspektywy - charakter importu usług, zaś Spółki jako usługobiorcy usług świadczonych przez Wnioskodawcę będą zobowiązane do rozliczenia VAT zgodnie z mechanizmem odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT.

Ponadto, jak wynika z zaistniałego w analizowanej sprawie stanu przyszłego, Wnioskodawca jest podmiotem profesjonalnie zajmującym się świadczeniem usług wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Charakterystyczne dla tych usług jest to, że występują jedynie w obrocie dwustronnie profesjonalnym, w którym obie strony posiadają status przedsiębiorcy. Świadczenia Wnioskodawcy na podstawie Umów będą miały charakter powtarzalny i powiązane będą z uzyskiwaniem przez Wnioskodawcę należnego wynagrodzenia z tytułu wykonywania w zorganizowany sposób usług faktoringowych na rzecz Spółek. Działanie Wnioskodawcy będzie więc związane z obrotem profesjonalnym - do którego przynależy opodatkowanie podatkiem VAT - nie zaś podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, alternatywną podstawą wyłączenia Umów z zakresu Ustawy o PCC, a w konsekwencji wyłączenia Umów oraz czynności prowadzących do ich wykonania z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, będzie opodatkowanie usług świadczonych przez Wnioskodawcę podatkiem od towarów i usług w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 223 z późn. zm.) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
   
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
   
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
   
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki;
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne ( art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że umowa faktoringu jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym bezprzedmiotowe jest rozpatrywanie powyższej czynności pod kątem art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.