Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.30.2017.2.KBR
z 13 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2017 r. (data wpływu 15 marca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 23 marca 2017 r. Nr 0114-KDIP1-1.4012.30.2017.1.KBR (skutecznie doręczone w dniu 28 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu dokonania dostawy towarów w ramach interwencyjnego skupu zboża oraz prawa do wystawienia faktur VAT z tego tytułu na podstawie art. 106d ust. 1 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu dokonania dostawy towarów w ramach interwencyjnego skupu zboża oraz prawa do wystawienia faktur VAT z tego tytułu na podstawie art. 106d ust. 1 ustawy o VAT.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 marca 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 23 marca 2017 r. Nr 0114-KDIP1-1.4012.30.2017.1.KBR (skutecznie doręczone w dniu 28 marca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca) jest państwową osobą prawną, nad którą nadzór sprawuje minister właściwy do spraw rynków rolnych, a w zakresie gospodarki finansowej - minister właściwy do spraw finansów publicznych. Wnioskodawca, posiadając od akcesji Polski do UE status unijnej agencji płatniczej, działa na podstawie unijnych aktów prawnych. W świetle przepisów prawa krajowego jest od 1 stycznia 2012 r. agencją wykonawczą.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca m.in. będzie prowadziła „Interwencyjny zakup i sprzedaż zbóż” zgodnie z Rozporządzeniem Wykonawczym Komisji (UE) 2016/1240 z dnia 18 maja 2016 r. ustalającym zasady stosowania Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do interwencji publicznej i dopłat do prywatnego przechowywania.

W ramach tego działania Wnioskodawca będzie skupowała zboże od kontrahentów do magazynów interwencyjnych w ramach umowy. Specyfika mechanizmu interwencyjnego zakupu zbóż polega na tym, że sprzedający, z którym Wnioskodawca zawarła umowę na zakup zbóż w przypadku zakupu z dostawą do magazynu, zobowiązany jest w terminie nie później niż 60 dni od zawarcia umowy dostarczyć zboże do magazynu interwencyjnego. Po dostarczeniu wszystkich partii zboża w ramach umowy zakupu przez sprzedającego, przeprowadzeniu wszystkich wymaganych kontroli i gdy zboże spełnia wszystkie warunki jego kwalifikowalności (otrzymanie ostatecznych wyników laboratoryjnych odnoszących się do całości dostarczonego zboża), następuje przejęcie zboża na zapasy interwencyjne i rozliczenie umowy zakupu, co związane jest z wystawianiem przez Wnioskodawcę dokumentów księgowych, m.in.: faktury zakupu w ramach podpisanej z dostawcą umowy o samofakturowaniu, zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz 710 ze zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie praw do rozporządzania towarami jak właściciel, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), w momencie zakończenia dostawy tj. przejęcia towaru na zapasy interwencyjne?
2. Czy prawidłowe będzie wystawienie przez Wnioskodawcę w ramach odrębnej umowy samofakturowania, zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), jednej faktury dotyczącej całej dostawy, obejmującej okres 60 dni - zgodnie z wytycznymi Rozporządzenia Wykonawczego Komisji (UE) 2016/1240 z dnia 18 maja 2016 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Komisji (UE) Nr 2016/1240, w przypadku zakupu zboża z dostawą do magazynu, za datę dostawy uznaje się dzień, w którym potwierdzono przyjęcie całkowitej ilości objętej poleceniem dostawy (ilość umowna), a w przypadku zakupu w miejscu przechowywania datę dostawy stanowi dzień następujący po dacie wydania polecenia dostawy (zawarcia umowy). Specyfika mechanizmu interwencyjnego zakupu zbóż polega na tym, że sprzedający, z którym Wnioskodawca zawarła umowę na zakup zbóż w przypadku zakupu z dostawą do magazynu, zobowiązany jest w terminie nie później niż 60 dni od zawarcia umowy dostarczyć zboże do magazynu interwencyjnego. Podczas dostawy zboża do magazynu, każda partia, która została dostarczona w danym dniu podlega wstępnej ocenie jakościowej w laboratorium przy magazynie. W przypadku kilku dostaw w ciągu dnia w ramach jednej umowy, przyjęcie do magazynu każdej cząstkowej dostawy, dostarczonej jednym środkiem transportu, dokumentowane jest dokumentem „Pz depozyt” oraz „Dowodem ustalenia wagi dostawy zbóż i wstępnej jakości”. Na zakończenie dnia do wszystkich dokumentów „Pz depozyt” oraz „Dowodów ustalenia wagi i wstępnej jakości” wystawiany jest jeden „Dowód dostawy zbóż do magazynu”, uwzględniający ilość dostarczoną w ciągu danego dnia i jakość zboża, która określona zostaje na podstawie analizy jakościowej przeprowadzonej dla próbki średniej stworzonej na podstawie dostaw cząstkowych z całego dnia.

W momencie, gdy partia zboża dostarczona w ciągu jednego dnia spełnia wymagania jakościowe zostaje przyjęta w depozyt na stany magazynowe.

Po zrealizowaniu przez sprzedającego wszystkich dostaw w ramach umowy, sporządzana jest próba reprezentatywna dla całej ilości zboża dostarczonego do magazynu, która służy do określenia ostatecznej jakości parametrów technologicznych zboża (analiza wykonywana w laboratorium specjalistycznym).

Zgodnie z art. 23 ww. Rozporządzenia przejęcie na zapasy interwencyjne następuje po dokonaniu wymaganych kontroli i analiz potwierdzających spełnienie wymogów kwalifikowalności ilościowych i jakościowych.

Ze względu na to, że cena zakupu podlega podwyższeniu lub obniżeniu w stosunku do ceny zawartej w podpisanej umowie w zależności od faktycznej jakości zboża dostarczonego do magazynu interwencyjnego, to jakość zboża dla zrealizowanej umowy zakupu ustalana jest na podstawie:

1. wyników oceny fizycznych parametrów jakościowych zboża, określanych dla każdej dostawy zboża dostarczonej do magazynu interwencyjnego (wyliczenie końcowe jest to średnia ważona wynikająca z parametrów jakościowych zapisanych w dowodach dostaw);
   
2. wyników oceny parametrów technologicznych, próbki reprezentatywnej utworzonej z próbek średnich z dnia każdej dostawy, wykonanej przez laboratorium specjalistyczne.
   
   

W momencie niespełnienia warunków, tj.:

1. gdy jakość zboża nie spełnia wymogów określonych w Załączniku I rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 2016/1238,
   
2. gdy ilość nie spełnia minimalnych wymogów (160 ton dla umów zakupu z dostawą do magazynu, 500 ton dla umów zakupu w miejscu przechowywania),

- wówczas takie zboże nie może zostać przejęte na zapasy interwencyjne i sprzedający zobowiązany jest do odbioru całej ilości zboża dostarczonego do magazynu i poniesienia kosztów (przyjęcia, wydania i przechowywania).

Po dostarczeniu wszystkich partii zboża w ramach umowy przez sprzedającego, przeprowadzeniu wszystkich wymaganych kontroli i gdy zboże spełnia wszystkie warunki jego kwalifikowalności (otrzymanie ostatecznych wyników laboratoryjnych odnoszących się do całości dostarczonego zboża), następuje przejęcie zboża na zapasy interwencyjne (tj. przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) i rozliczenie umowy zakupu, co związane jest z wystawianiem dokumentów księgowych („Wz depozyt”,”Pz magazyn”, faktury zakupu w ramach umowy samofakturowania - termin jej wystawienia może wynosić do 60 dni od momentu pierwszej dostawy w ramach jednej umowy). Zboże do momentu przejęcia na zapasy interwencyjne, nie jest własnością UE i nie jest zbożem sprzedanym przez dostawcę. Dopiero po zrealizowaniu wszystkich dostaw do magazynu znana jest faktyczna jakość zboża, a tym samym jego ostateczna cena zakupu.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 Rozporządzenia Komisji (UE), płatności za ilości zadeklarowane w protokole przejęcia dokonuje się nie później niż w 65 dni po dniu dostawy, o którym mowa w art. 22, z wyłączeniem sytuacji, w których wszczęto postępowanie administracyjne. Zapłaty dokonuje się wyłącznie za ilości faktycznie dostarczone i zaakceptowane. Jeśli jednak dostarczono ilości przekraczające ilość wskazaną w poleceniu dostawy, płaci się tylko za ilości wskazane w poleceniu dostawy.

Przedkładając powyższe uwarunkowania prawne na zdarzenia przyszłe, należy stwierdzić, że zgodnie z:

• art. 23 Rozporządzenia Wykonawczego Komisji (UE) Nr 2016/1240 przejęcie na zapasy interwencyjne następuje po dokonaniu wymaganych kontroli i analiz potwierdzających spełnienie wymogów kwalifikowalności ilościowych i jakościowych,
• art. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
  
  

U Wnioskodawcy ww. uwarunkowania prawne są spełnione w momencie zakończenia dostawy zboża do magazynów, określenia jego ostatecznej ceny zakupu i przejęcia zboża na zapasy interwencyjne UE.

Dokumentami potwierdzającymi wykonanie umowy będzie wystawienie przez Wnioskodawcę jednej faktury zakupowej dotyczącej całej dostawy w ramach odrębnej umowy samofakturowania, zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), obejmującej okres 60 dni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie analizowanego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

NSA w wyroku z 14 września 2014 r. sygn. akt I FSK 1389/09 stwierdził, że z fizycznym wydaniem rzeczy łączy się po stronie nabywcy wola władania rzeczą dla siebie w zakresie określonego prawa i rezygnacja z posiadania przez dotychczasowego posiadacza. Ponadto Sąd wskazał, że objęcie w posiadanie towaru przez odbiorcę w obrocie handlowym, stanowiącym o objęciu towaru w ekonomiczne władztwo, może nastąpić:

• przez odebranie towaru z magazynu dostawcy (loco magazyn dostawcy – koszty załadunku ponosi sprzedawca, a transportu i ubezpieczenia odbiorca; wydanie towaru następuje z jego objęciem w posiadanie przez odbiorcę czyli z momentem załadowania i pokwitowania odbioru),
  

• przez dostarczenie towaru do magazynu odbiorcy (franco magazyn odbiorcy – koszty załadunku, transportu i ubezpieczenia ponosi sprzedawca, a rozładunku odbiorca; wydanie towaru następuje z chwilą jego objęcia w posiadanie przez odbiorcę, czyli wyładowanie i pokwitowanie odbioru),
  

• przez wysłanie towaru przez przewoźnika na podstawie zawartej umowy przewozu towaru.
  
  
  

Ponadto NSA w wyroku z 1 marca 2013 r. sygn. akt I FSK 530/12 stwierdził: „Mając na uwadze, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „wydanie towaru”, którym posłużono się między innymi w przywołanych wyżej przepisach dotyczących momentu powstania obowiązku podatkowego, w kwestii określenia tego pojęcia orzecznictwo sądów administracyjnych wypracowuje pewne kierunkowe wskazania interpretacyjne w tym zakresie.

I tak, na kanwie sprzedaży rzeczy ruchomej (zestawów DNA Auto), Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt I FSK 1389/09, stwierdził, że w celu określenia pojęcia wydanie towaru „należy odwołać się do pojęcia przeniesienia posiadania, które następuje poprzez wydanie rzeczy (art. 348 K.c.). Oznacza to, że w takim przypadku prawo do rozporządzenia towarami jak właściciel przechodzi na nabywcę w momencie fizycznego wydania rzeczy (traditio corporalis). Z fizycznym wydaniem rzeczy łączy się po stronie nabywcy wola władania rzeczą dla siebie w zakresie określonego prawa i rezygnacja z posiadania przez dotychczasowego posiadacza. Zrównane z fizycznym wydaniem rzeczy jest wydanie dokumentów, które dają możliwość rozporządzania rzeczą, np. listu przewozowego, oraz środków, które umożliwiają faktyczne władztwo nad rzeczą, np. kluczy do mieszkania (traditio longa manu). Samo jednak wydanie faktury nabywcy nie stanowi wydania dokumentu, które umożliwia rozporządzanie towarem w ujęciu art. 7 ust. 1 u.p.t.u., a zatem nie stanowi dostawy towarów. (...) to dostawa towarów rozumiana jako „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” w sensie ekonomicznym (faktycznym) stanowi podstawę do wystawienia faktury, jako udokumentowanie tej czynności (...)”.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca Rynku Rolnego będzie prowadziła „Interwencyjny zakup i sprzedaż zbóż” zgodnie z Rozporządzeniem Wykonawczym Komisji (UE) 2016/1240 z dnia 18 maja 2016 r. ustalającym zasady stosowania Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do interwencji publicznej i dopłat do prywatnego przechowywania. W ramach tego działania Wnioskodawca będzie skupowała zboże od kontrahentów do magazynów interwencyjnych w ramach umowy. Specyfika mechanizmu interwencyjnego zakupu zbóż polega na tym, że sprzedający, z którym Wnioskodawca zawarła umowę na zakup zbóż w przypadku zakupu z dostawą do magazynu, zobowiązany jest w terminie nie później niż 60 dni od zawarcia umowy dostarczyć zboże do magazynu interwencyjnego. Po dostarczeniu wszystkich partii zboża w ramach umowy zakupu przez sprzedającego, przeprowadzeniu wszystkich wymaganych kontroli i gdy zboże spełnia wszystkie warunki jego kwalifikowalności (otrzymanie ostatecznych wyników laboratoryjnych odnoszących się do całości dostarczonego zboża), następuje przejęcie zboża na zapasy interwencyjne i rozliczenie umowy zakupu, co związane jest z wystawianiem przez Wnioskodawcę dokumentów księgowych, m.in.: faktury zakupu w ramach podpisanej z dostawcą umowy o samofakturowaniu, zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na tle takiego opisu sprawy Wnioskodawca zwróciła się z pytaniem co do momentu dokonania dostawy towarów oraz terminu wystawienia faktury VAT z tytułu takiej dostawy.

Przepisy na podstawie, których Wnioskodawca dokonuje przejęcia interwencyjnego zboża, tj. Rozporządzenia Wykonawczego Komisji (UE) 2016/1240 z dnia 18 maja 2016 r. ustalającego zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do interwencji publicznej i dopłat do prywatnego przechowywania w sposób szczegółowy regulują zasady skupu, tj. m.in. określają minimalną ilość zakupywanych produktów, sposób kontroli kwalifikowalności, poziom zabezpieczenia wymagany przy zakupie produktów.

Na podstawie art. 4 ust. 1 Rozporządzenia, ustalanie kryteriów kwalifikowalności produktów w ramach interwencji publicznej podlega metodom ustanowionym w następujących przepisach: a) w odniesieniu do zbóż: w częściach I, II, III i IV załącznika I;

Zgodnie z art. 24 ww. rozporządzenia, produkty muszą spełniać wymogi kwalifikowalności ustanowione w art. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1238. W przypadkach gdy w wyniku badań wykryto produkty niespełniające obowiązujących wymogów kwalifikowalności, podmiot gospodarczy:

1. odbiera je na własny koszt;
   
2. pokrywa koszty przechowywania produktów od dnia ich przyjęcia do miejsca przechowywania do dnia ich wydania.
   
   
   

Koszty ponoszone przez podmiot gospodarczy określa się na podstawie standardowych kosztów przyjęcia, wydania i przechowywania zgodnie z art. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 906/2014 (1).

Analizując przedstawiony opis zdarzenia przyszłego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że faktyczna dostawa zboża nastąpi dopiero po dostarczeniu wszystkich partii w ramach umowy i przeprowadzeniu wymaganych kontroli. Istotnym w tej sprawie jest to, że dopiero po zweryfikowaniu czy dostarczony towar spełnia warunki jego kwalifikowalności, tj. po otrzymaniu wyników laboratoryjnych, następuje przejęcie zboża na zapasy i dopiero w tym momencie można mówić o przeniesieniu na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, a co za tym idzie nastąpi dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Na mocy art. 106a pkt 1 ustawy o VAT, przepisy Działu XI Rozdziału 1 zatytułowanego „Faktury” stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
   
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
   
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Przepis art. 106b ust. 2 ustawy stanowi, że podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Według art. 106b ust. 3 ustawy – na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
   
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy – podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
   
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
   
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b

- jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Na mocy art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy – faktura powinna zawierać w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że samofakturowanie może zostać zastosowane pod warunkiem istnienia wcześniej zawartej (a zatem zawartej przed wystawieniem pierwszej faktury przez nabywcę w imieniu i na rzecz podatnika dokonującego sprzedaży) umowy. Ustawodawca nie określa żadnych – poza jednym – elementów, które umowa ta powinna zawierać. Tym jedynym określonym przez ustawodawcę elementem, który powinien zostać ujęty w przedmiotowej umowie jest określenie procedury zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi, w imieniu i na rzecz którego faktury są wystawiane.

Jak wynika z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku, Wnioskodawca dokonująca interwencyjnego skupu zbóż zawarła z dostawcami stosowne umowy o samofakturowaniu. Zatem w opinii Organu podatkowego nic nie stoi na przeszkodzie aby po dokonaniu kontroli kwalifikowalności a co za tym idzie po przejęciu zboża na zapasy interwencyjne udokumentowała tą czynność poprzez wystawienie faktury VAT, zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.