2017.03.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.9.2017.1.ENB
z 16 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracownikiem C. na stanowisku naukowym asystent. Na mocy decyzji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego nr x oraz podpisanej później umowy pomiędzy MNiSzW a C., C. otrzymuje środki finansowe przeznaczone na finansowanie w okresie od 15 marca 2016 r. do 14 marca 2017 r. udziału Wnioskodawcy w programie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego "Mobilność Plus" - IV edycja. W ramach tego programu Wnioskodawca prowadzi badania naukowe na Uniwersytecie w W. w Wielkiej Brytanii w okresie, na który zostało przyznane finansowanie.

"Mobilność Plus" jest programem ustanowionym na mocy Komunikatu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. Zgodnie z komunikatem, program ma na celu umożliwienie młodym naukowcom, w tym uczestnikom studiów doktoranckich, udziału w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie nauki. Program ma pomóc jego uczestnikom w dalszym rozwoju kariery naukowej przez zdobycie doświadczenia i wiedzy dzięki udziałowi w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych realizowanych przy wykorzystaniu aparatury i metod niedostępnych w kraju. Kolejnym celem jest poznanie nowych teorii czy technologii, które potem z korzyścią mogą być implementowane w kraju w jednostce macierzystej.

Program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium RP, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe oraz podróży pomiędzy miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. W ramach programu jest możliwe również finansowanie pobytu oraz podróży między miejscem zamieszkania a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek, małżonka uczestnika programu oraz jego niepełnoletnich dzieci. O przyznanie środków finansowych w ramach programu mogą ubiegać się jednostki naukowe, o których mowa w art. 2 ust. 9 pkt a-e ustawy o zasadach finansowania nauki, zatrudniające lub kształcące na studiach doktoranckich uczestników programu. Środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji Ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu. Uczestnikowi programu ww. środki finansowe są przekazywane na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu. Zatem o środki finansowe na realizację projektu ubiega się pracodawca i jemu są te środki przyznawane.

Wykonawcą programu może być młody naukowiec, który jest zatrudniony w jednostce naukowej a) na podstawie umowy o pracę lub b) mianowania lub c) jest uczestnikiem studiów doktoranckich. Jako pracownik na etacie naukowym posiadający stopień doktora nauk chemicznych Wnioskodawca spełnia pierwsze z ww. kryteriów. Umowa pomiędzy MNiSW a C. została zawarta w dniu 30 listopada 2015 r., natomiast umowa pomiędzy C. a Wnioskodawcą w dniu 29 lutego 2016 r.

Umowa pomiędzy MNiSW a C. określa warunki finansowania i realizacji uczestnictwa w programie oraz rozliczania środków finansowych przyznanych na finansowanie zagranicznego pobytu, obejmującego udział w badaniach naukowych i pracach rozwojowych, realizowanych w zagranicznym ośrodku na uniwersytecie w Wielkiej Brytanii. Środki finansowe obejmują "koszty podróży" pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem realizacji zadania oraz "koszty pobytu" związane z pobytem w miejscowości, gdzie znajduje się ośrodek naukowy dla Wnioskodawcy i Jego małżonki. Środki te są jednoznacznie rozdzielone pomiędzy Wnioskodawcę oraz małżonkę i w żadnym punkcie nie zależą od siebie nawzajem (§ 3 umowy). C. jako płatnik tych środków zobowiązany jest do niezwłocznego przekazywania na rzecz Wnioskodawcy całości otrzymywanych środków na podstawie odrębnej umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a C.

W trakcie realizacji programu Wnioskodawca będzie pozostawał w stosunku pracy z C. na podstawie umowy bezterminowej, do której został zawarty aneks w dniu 16 lutego 2016 r. dotyczący zmiany wymiaru czasu pracy na czas realizacji tego projektu. Treść jego stanowi o zmniejszeniu wymiaru czasu pracy do 1/4 etatu w okresie 15 kwietnia 2016 - 14 marca 2017 r. Po tym terminie warunki umowy wrócą do postanowień sprzed dnia zawarcia aneksu. Realizację projektu Wnioskodawca wykonuje w ramach delegacji C., która w całości jest finansowana ze środków "Mobilność Plus". W czasie realizacji projektu Wnioskodawca nie będzie pozostawał w stosunku pracy z innym pracodawcą, a C. będzie jedynym miejscem pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przyznane w ramach programu "Mobilność Plus" środki finansowe mogą na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostać zwolnione z podatku dochodowego w całości lub części ?

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnione zostały wymagania dla uznania opisanego zdarzenia za podlegające zwolnieniu w myśl artykułu 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z przywołanym przepisem, zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego. Program "Mobilność Plus" w zamyśle MNiSzW służyć ma podnoszeniu kwalifikacji (o czym świadczy treść komunikatu ustanawiająca ten program). Przeznaczone środki nie są wynagrodzeniem i służą realizacji zaakceptowanego programu szkoleniowego. Środki otrzymywane przez Wnioskodawcę w ramach programu zostały przekazane przez pracodawcę (C.), gdzie jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na stanowisku naukowym asystenta. Zgodnie bowiem z art. 2 Komunikatu o ustanowieniu programu "Mobilność Plus", o przyznanie środków finansowych w ramach programu mogą ubiegać się jednostki naukowe określone w art. 2 pkt 9 lit. a - e ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615) - dalej "u.z.f.n.". Według natomiast art. 3 pkt 5 tego Komunikatu, środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji Ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu. Tym samym to jednostka naukowa (C.) wystąpiła do Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z wnioskiem o przyznanie środków finansowych w ramach programu, wyznaczając uprzednio Wnioskodawcę jako jego uczestnika. Pozyskanie tych środków bez wniosku pracodawcy nie byłoby możliwe.

Zaangażowanie pracodawcy było elementem niezbędnym, bez którego wyjazd naukowy nie doszedłby do skutku, a warunkiem koniecznym powodzenia wniosku o przyznanie środków w ramach programu był m.in. łączący Wnioskodawcę z C. stosunek pracy. Środki zostały tym samym pozyskane przez pracodawcę, a więc przez niego przyznane, co potwierdzają umowy zawarte przez MNiSzW z C. Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyrokach WSA oraz NSA, w których w zbliżonym stanie faktycznym Sądy uznały, że skoro wnioski do MNiSzW zostały złożone przez jednostki naukowe, w których skarżący w tamtych sprawach byli zatrudnieni na podstawie umów o pracę na stanowiskach naukowych, to należy uznać, że pracodawca skierował ich do uczestnictwa w programie, aby podnosili swoje kwalifikacje zawodowe.

Istotną okolicznością jest, że środki finansowe są przekazywane jednostce naukowej zatrudniającej uczestnika programu na podstawie umowy o finansowanie uczestnictwa w programie, określającej warunki realizacji, finansowania i rozliczania uczestnictwa w programie, a następnie środki te są przekazywane tylko uczestnikowi programu na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu. Ponieważ wypłata pieniężna może być dokonana jedynie na rzecz uczestnika programu będącego pracownikiem jednostki naukowej, to uzyskany przez pracownika z tego tytułu przychód powinien zostać zakwalifikowany do przychodów ze stosunku pracy, do którego może znaleźć zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 90 u.p.d.o.f.

Ponadto zdaniem Wnioskodawcy przyznane świadczenie wynika ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 i art. 12 ust. 4 u.p.d.o.f. który stanowi, że kryterium decydującym o tym, czy dane świadczenie jest świadczeniem ze stosunku pracy nie jest źródło finansowania wydatku przez pracodawcę, ale okoliczność, czy świadczenie to może otrzymać wyłącznie pracownik, czy też inna osoba niezwiązana z pracodawcą stosunkiem pracy i czy między świadczeniem, a stosunkiem pracy istnieje związek faktyczny i prawny.

Warunkiem zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 90 u.p.d.o.f. jest również to, aby środki przyznane zostały na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracownika. Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że środki przeznaczone na uczestnictwo w programie "Mobilność Plus" przyznane zostały na podniesienie kwalifikacji zawodowych, a nie zarobkowych. Program ten ma bowiem pomóc jego uczestnikom w dalszym rozwoju kariery naukowej przez zdobycie doświadczenia i wiedzy, co umożliwia uczestnictwo w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych realizowanych przy wykorzystaniu aparatury i metod niedostępnych w Polsce. Efektem realizacji programu ma być tym samym podwyższenie poziomu umiejętności, wiedzy i kompetencji Wnioskodawcy, zarówno w zakresie doskonałości naukowej, jak i w zakresie zarządzania badaniami naukowymi. Rezultatem realizacji projektu jest również zwiększenie mobilności międzynarodowej naukowca, która jest powszechnie uznawana za element wzbogacający karierę naukową, służący podniesieniu umiejętności i poziomu wiedzy. Mobilność sprzyja wymianie myśli, poznaniu nowych metod badawczych, krytycznej weryfikacji rezultatów badań. Uczestnictwo w programie służy podnoszeniu kwalifikacji zawodowych, które w następstwie zostaną spożytkowane w dalszej pracy naukowej w C. Przyznawane środki służą zatem opłaceniu kosztów realizacji celów szkoleniowych. Ponadto w czasie pobytu w zagranicznej jednostce naukowej w ramach programu Wnioskodawca nadal pozostaje pracownikiem C. i nie korzysta z urlopu szkoleniowego, ani nie otrzymuje wynagrodzenia za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniach Wojewódzkich Sądów Administracyjnych dot. zbliżonych stanów faktycznych (m. in. wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2015 r., sygnatura akt III SA/Wa 3853/14,WSA w Gdańsku z dnia 3 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 1296/13) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrok z dnia 27 kwietnia 2016 r., sygnatura akt II FSK 516/14 (powstały na skutek zaskarżenia interpretacji indywidualnej nr ITPB2/415-332/13/IB wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy).

Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, jednak zdaniem Wnioskodawcy dopuszczonym jest, aby konstruując własne stanowisko posiłkować się orzecznictwem dotyczącym innych rozstrzygnięć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego, jako „stosunek pracy” jest to, aby przychód wiązał się z wykonywaniem pracy na rzecz pracodawcy. Świadczenie otrzymane za pośrednictwem pracodawcy, lecz nie wynikające ze stosunku pracy - nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania zostanie określony fakt istnienia stosunku pracy, nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłem przychodu są tzw. „inne źródła”.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w ww. przepisie sformułowanie „w szczególności”, świadczy o tym, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku gdy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Natomiast, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jestem pracownikiem C. na stanowisku naukowym asystent. Na mocy decyzji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz podpisanej później umowy pomiędzy MNiSzW a C., C. otrzymuje środki finansowe przeznaczone na finansowanie w okresie od 15 marca 2016 r. do 14 marca 2017 r. udziału Wnioskodawcy w programie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego "Mobilność Plus" - IV edycja. W ramach tego programu Wnioskodawca prowadzi badania naukowe na Uniwersytecie w W. w Wielkiej Brytanii w okresie, na który zostało przyznane finansowanie.

Program „Mobilność Plus” został ustanowiony Komunikatem Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r., na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (t.j. Dz. U. z 2016, poz. 2045 ze zm.).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 powołanej ustawy o zasadach finansowania nauki, w sprawie finansowania zadań określonych w art. 5 pkt 4, 6-10a i 11a Minister rozstrzyga w drodze decyzji na podstawie wniosków złożonych przez uprawnione podmioty, po zasięgnięciu opinii właściwego zespołu, o którym mowa w art. 52 ust. 1-3, z wyłączeniem:

działalności statutowej określonej w art. 18 ust. 1 pkt 1 i 3, jeżeli wysokość przyznanych środków finansowych jest ustalana wyłącznie na podstawie wielkości liczbowych ujętych w algorytmie określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 19 ust. 7;
opłacania składek, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 3, i wnoszenia wkładu krajowego, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4, jeżeli środki przeznaczone na te zadania są przekazywane bezpośrednio przez Ministra;
działalności upowszechniającej naukę, o której mowa w art. 25 ust. 6.

Natomiast z art. 26 ust. 1 tej ustawy wynika, że finansowanie programów lub przedsięwzięć ustanawianych przez Ministra obejmuje działania dotyczące realizacji określonych przez Ministra zadań wynikających z polityki naukowej i naukowo-technicznej państwa. Minister właściwy do spraw nauki w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" ogłasza komunikaty o ustanowieniu programu i przedsięwzięcia, z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a (art. 26 ust. 2 ww. ustawy).

O przyznanie środków finansowych w ramach programu mogą ubiegać się jednostki naukowe, o których mowa w art. 2 ust. 9 pkt a)-e) ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki, zatrudniające lub kształcące na studiach doktoranckich uczestników programu.

Środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji Ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu. Uczestnikowi programu ww. środki finansowe są przekazywane na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu.

Z analizy treści wniosku oraz powyższych przepisów wynika zatem, że Wnioskodawca otrzymuje za pośrednictwem pracodawcy środki finansowe przyznane przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Na podstawie umowy o finansowanie uczestnictwa zawartej pomiędzy wskazanym Ministrem a pracodawcą, pracodawca zobowiązał się do niezwłocznego przekazywania Wnioskodawcy całości środków otrzymanych z ministerstwa. Źródłem wypłaty nie są więc środki pracodawcy, a wypłata nie następuje na podstawie umowy o pracę, lecz na podstawie dodatkowej umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie bierze zatem udziału w przedmiotowym programie w ramach stosunku pracy i w konsekwencji przekazywane przez pracodawcę na rzecz Wnioskodawcy środki finansowe związane z programem „Mobilność Plus”, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania w przedmiotowej sprawie zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 90 wskazać należy, iż dla zastosowania tego przepisu konieczne jest aby otrzymane środki zostały przyznane przez pracodawcę zgodnie z odrębnymi przepisami i były przeznaczone na podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmuje szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych. W odniesieniu do pracowników do odrębnych przepisów należy zaliczyć m. in. ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666 ze zm.), natomiast w odniesieniu do pracowników uczelni do odrębnych przepisów należy zaliczyć ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1842 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że środki związane z uczestnictwem w programie „Mobilność Plus” spełniają przesłanki określone w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie stanowią środków przyznanych przez pracodawcę zgodnie z odrębnymi przepisami. W przedmiotowej sytuacji, środki te zostały przyznane przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, na podstawie ustawy o zasadach finansowania nauki, co wyklucza zastosowanie zwolnienia przedmiotowego.

Podkreślić bowiem należy, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą.

Zatem korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

W konsekwencji, z uwagi na fakt, iż środki finansowe przyznane na podstawie decyzji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na finansowanie udziału Wnioskodawcy w programie „Mobilność Plus” nie stanowią przychodu ze stosunku pracy i nie korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy - podlegają opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin